คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพียงวาด-ละออเดือน
ัวละร
“เพียวา” (อีาิอ หลิน รีพัร์) บุรีอเ้าพระยาไร สรีที่ไ้รับารล่าวานว่าามที่สุในพระนร ทั้รูปโมและริยามารยาท ผมำลับสลวยุแพรไหมยาวรลาแผ่นหลัหาแ่นาไม่เยายามอายใ เพราะในใอหิามผู้นี้มีเพียหินเียวที่ว้าหัวในายามเมื่อแรพบ ยามเมื่อราบอ์พระประธานอ์ให่ในรานั้น
“ละออเือน” บุรีเ้าพระยานริศ สรีที่ามไม่แพ้หิใในพระนร นาเิในระูลพระยาที่มั่ั่ที่สุ ามส่า้วยเรือนผมสีำประายน้ำาลเ้มที่ถูรวบเป็นมวยสูอย่าประีทั้ริยามารยาทเรียบร้อยอ่อนหวาน ทว่าภายใ้ภาพลัษ์ที่ามนั้น ภายในใอละออเือนลับร้อนรุ่มั่เพลิผลา หานาปรารถนาสิ่ใ นาะทำทุอย่าเพื่อให้ไ้สิ่นั้น
บทที่ 1 เพียวา-ละออเือน
ลิ่นมะลิหอมอบอวลทั่วเรือนไทยหลัาม บ่าวรับใ้่านั่ล้อมวันเรียมอุปร์สำหรับร้อยมาลัยให้นายหิ เสียหัวเราะิัและระิบระาบัแว่วไปทั่ว ทว่าสิ่ที่สะุาที่สุ ือ สอุลสรีามวัยแรรุ่นที่นั่พับเพียบอยู่บนั่ ท่วท่าอพวนาทั้สอส่าามราวภาพวาโบราที่มีีวิ
สรีนแร ือ ‘แม่หิเพียวา’
ามสมเป็นแบบอย่าอุลสรีไทยแท้ เรือนผมำลับสลวยุแพรไหม ยาวรลาหลั ใบหน้ารูปไ่ ามุภาพสลั วามสวย มูโ่ ริมฝีปาอิ่มเอิบราวลีบุหลาบแรแย้ม ทุอิริยาบถส่าามอ่อน้อยุที่เลื่อลือ บันี้ สอมือเรียวำลับรรร้อยมาลัยอย่าประี พิถีพิถันทุระเบียนิ้ว
้าันนั้น ือ ‘แม่หิละออเือน’
ามส่า้วยเรือนผมสีำประายน้ำาลเ้ม รวบเป็นมวยสู ประับรัเล้าทอำ ใบหน้าาวผ่อ วาลมโ นัยน์าสีน้ำาลอ่อนเปล่ประายสใส นายาวอนามเป็นแพ นาสวมสไบปัิ้นทอ บ่บอถึานะอันมั่ั่ ามล้ำนยาหาผู้ใเทียบ
"พี่เพียวา พวมาลัยที่น้อร้อยเป็นอย่าไรบ้าเ้าะ?”
ละออเือนเอ่ยถามเสียหวาน นายื่นพวมาลัยที่เพิ่ร้อยเสร็ให้นามรหน้าพิารา เพียวาึละสายาามาลัยในมือ มอพวมาลัยอนน้ออย่าพินิพิารา ่อนะแย้มยิ้มหวาน
"ไม่มีใรร้อยมาลัยไ้ามประีเท่าน้ออีแล้ว่ะ น้อละออเือน"
เพียวาเอ่ยม
ำมอเพียวาทำให้ละออเือนยิ้มแ้มปริ แ่็ยัเอ่ยแย้้วยน้ำเสียหวาน "ะให้น้อเื่อไ้อย่าไรเล่าะ ใรๆ ในพระนร็ล่าวานันว่าแม่หิเพียวา นอาะามทั้รูปโมและริยา ำพูอนา็ยัไพเราะ มิเยพูให้ผู้ใเือใ"
เพียวายิ้มบาเบา
"พี่ไม่ไ้พูเพื่อเอาใน้อละออเือน่ะ าม็ว่าไปามริ มิไ้พูปแ่อย่าใ"
ละออเือนยิ้มหวาน พึใในำเยินยออนพี่นั
ทั้สอสบาันเนิ่นนาน หามอเพียผิวเผิน เห็นเพียภาพอสอสาวามผู้เพียบพร้อมำลันัุ่ยหยอล้อัน ทว่าหาลอพิาราให้ลึลไปและถี่ถ้วนูอีสันิ
ะพบว่า วามสัมพันธ์อทัู้่นั้นแปลปะหลานั ะว่าเป็นพี่น้อ็ไม่ใ่ เพราะไม่ไ้ร่วมสายเลือ ะเรียว่าสหาย็เอ่ยไ้ไม่เ็มปา เพราะสายาที่นน้อมอไปยันพี่นั้นล้ำลึเินว่าำว่าสหาย
ละออเือนยิ้มรับำเยินยอ้วยรอยยิ้มหวาน "ใ่เ้า่ะ ุพี่เพียวามิเยพูปับน้อ"
.
.
“แ่มึหัหลัู!"
ับพลัน ใบหน้าหวานละมุนอละออเือน็บิเบี้ยว ผิวาวีเผือ เลือสีแสไหลอาบสอแ้ม านลายเป็นผีในพริบา วาลมโายแววอาาแ้น รอยยิ้มแสนหวานแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเหี้ยมเรียมน่าสะพรึลัว
มือาวีที่เยบรรร้อยมาลัย บันี้ลับพุ่เ้าบีบอเพียวาอย่ารวเร็วและรุนแร เพียวาไ้แ่ิ้นรนัืนอย่าอ่อนแร ไร้เรี่ยวแรแม้แ่ะร้ออวาม่วยเหลือ
.
.
รีพัร์ อัรวศ์วันา สะุ้ื่นาฝันร้าย หายใหอบแรเหมือนาอาาศ เสียหัวใเ้นระรัว ร่าายุ่มเหื่อ เธอวาสายามอไปรอบห้อนอนทีุ่้นเย ท่ามลาแสันทร์ที่ส่อผ่านม่านบา พลายมือุมหน้าอ้าย หัวใยัเ้นถี่
"ฝันถึผู้หินนี้อีแล้ว"
รีพัร์ทิ้ัวลบนหมอนอย่าเหนื่อยล้า
‘เพียวา’ และ ‘ละออเือน’ สอื่อนี้ปราในวามฝันอเธอ้ำแล้ว้ำเล่า
ทุรั้... รีพัร์มัะพบว่าัวเออยู่ในร่าอเพียวา ะที่อีฝ่ายมีื่อว่าละออเือน
ในบารั้ มัน็เป็นวามฝันแสนหวานที่อบอวลไป้วยวามรั แ่บ่อยรั้มัน็มัะเป็นฝันร้ายอันน่าสะพรึลัว
รั้นี้็เ่นเย...
ฝันร้ายอันน่าสะพรึลัวที่ทำให้รีพัร์มิอา่มาหลับไ้อี่อไป
.
.
.
---------------------
ความคิดเห็น