มายาบุปผาเสน่ห์นางหงส์

คำโปรย
นางอุสาห์ทำให้ตัวเองกลายเป็นสตรีขี้โรคเพื่อหนีจากวังวนของการเมืองเเต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นไม่ได้เป็นสตรีเพิ่มอำนาจให้เเก่ผู้ใดเเต่กลายเป็นเครื่องมือลดทอนอำนาจให้อ๋องผู้หนึ่งเสียอย่างงั้น….มารดามันเถอะ

'ข้าขอดิ้นรนจนดับสิ้นชีวีกันไปข้างหนึ่งดีกว่าต้องเข้มเเข็งที่จะมีชีวิตอยู่'
ไป๋หยินเฟย
[อิสระสีขาวที่เยือกเย็น]

'ข้าเพียงเเต่ต้องชดใช้สินะ.. นางถึงจะยอมหยุด'
หยางเสวี่ยหลง
[มังกรหิมะเเห่งดินเเดนร้อนเเรง]

เเเคว้นหยาง
[ดินเเดนที่เต็มไปด้วยความร้อนเเรงของการเมืองเเละเปลวเพลิงเเห่งอำนาจที่ร้อนระอุ]

ความในใจ

ข้าคิดว่านางเป็นสตรีขี้โรคคงอยู่ได้อีกไม่นานเลยยอมเเต่งให้สิ้นเรื่อง…เสวี่ยหลง

ข้าคิดว่าเขาคงเป็นอ๋องที่ถูกตัดขาเพื่อไม่ให้ปีนขึ้นไปนั่งบนบังลังก์มังกร…หยินเฟย

เเค้นที่มิอาจลืมเลือนกับหัวใจที่เริ่มสั่นไหวนางจะเลือกสิ่งใดระหว่างความรักความอบอุ่นที่โหยหามากว่าสืบปีกับความเเค้นที่ลุกโชนดังไฟเผาในนางมาตั้งเเต่จำความได้

เเต่หมากที่เริมเดินมิอาจที่จะหยุดได้... หากมิมีผู้เเพ้... ถึงอยากถอยก็มิอาจทำได้

มายาบุปผาเสน่ห์นางหงส์



------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขออนุญาติเเอบเปิดเรื่องไว้เงียบๆนะเจ้าค่ะเป็นนิยายเเนวที่เราอยากลองเเต่งเเต่ไม่สำเหนียกเวลาตัวเอง
เพราะงั้นจะมาหวังให้เราอัพเอาอัพเอาคงมิได้ต้องขอกราบขออภัยเเละทำความเข้าใจ
นิยายที่เเต่งขึ้นมิได้พาดพิงช่วงเวลาใดหรือใครทั้งสิ้นทั้งหมดล้วนเป็นตัวไรท์ที่มโนสร้างขึ้นเอง

คำเตือน:นิยายเรื่องนี้ดาร์คกว่าที่ทุกคนคาดคิดเพราะไรท์จิตชอบทำร้ายตัวละครหากอย่างวิ่งในทุ่งลาเวนเดอร์กรุณาปิดให้ไว

เเต่รับลองจบเเบบ happyend เพราะไรท์ก็ไม่ชอบbad end.. 

หากเเต่ต้องการนิยายเเนวเเก้เเค้น... นางเอกเก่งเเต่ไม่เมพ[?]เรื่องนี้อาจเป็นหนึ่งในตัวเลือกของคุณ

อยากมาร่วมดิ้นรนเเก้เเค้นราชวงศ์กับไป๋หยินเฟยก็อ่านโลดจ้ะ

คำขอ; หากไม่เป็นการรบกวนช่วนเม้นช่วยเเชร์ช่วยให้กำลังใจกันซักนิดนะเจ้าค่ะ.... กระพริบตาปริบๆ

ขอบคุณธีมงามจาก:

B
E
R
L
I
N
?