[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...

ตอนที่ 7 : I'm Mother [7] : ป่นปี้หมดแล้วภาพลักษณ์อสูร

I'm Mother [7]

"ป่นปี้หมดแล้วภาพลักษณ์อสูร"

          ยามที่ฝ่าเท้าเรียวเล็กของอีกฝ่ายกระทบลงบนใบหน้าของเเรงจนเลือดกำเดาไหลออกมาจากโพรงจมูก ความจริงมันควรจะเจ็บปวดแต่ทำไมเขาถึง....

         รู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นนี้!

         ทั้งเท้าเล็กที่แรงไม่เล็กตามนั่นที่กระหน่ำลงมากระทืบตัวเขาจนหมดสภาพทว่าไม่นานก็ฟื้นฟูมาใหม่ จนคนกระทืบจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์นั่นอีก

         อีกฝ่ายหันหลังให้ก่อนที่จะเดินจากไป

         ดวงตาเลื่อมลายของเหม่อมองแผ่นหลังเล็กด้วยสายตาละห้อย

         ทำไมไม่กระทืบต่ออ่ะ!

         ความรู้สึกที่อสูรจันทราอย่างอาคาสะไม่เคยสัมผัสมาก่อนชั่วทั้งชีวิตของอสูร มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเวลาร่างของหญิงสาวตรงหน้าลงไม้มือลงมือกับเขา

         ผ่านการประมือกับยอดฝีมือมากี่คนแล้ว ผ่านมากี่ครั้งที่ต้องต่อสู้ ทว่าไม่มีครั้งไหนตราตรึงใจเท่านี้มาก่อนเลยสักนิด!

         นึกแล้วก็อยากโดนฝ่าเท้านั่นกระทืบอีกคราชะมัด!

          "..." จู่ๆ โฮตารุก็ขนลุกขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

          ดวงตาสีนิลกลมโตเหลือบมองอสูรผมชมพูด้านหลังแล้วก็อยากจะรับประทานจุดเป็นอาหารเสียจริง...

          ใบหน้าที่แสนสุขสมนั่นมันอะไรกัน!

          อีกอย่างพ่อคุณช่วยเช็ดกำเดาด้วย! ไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตกเลยนนะนั่น!

          เอ็งเป็น M หรือไร!

          จู่ๆก็รู้สึกว่าความปลอดภัยของชีวิตหายไปหนึ่งอย่าง....

          โฮตารุรู้สึกว่าตัวเขาเองทำผิดพลาดมหันต์...

          นึกแล้วก็เหลือบมองร่างของอสูรที่มีรูปลักษณ์เป็นชายหนุ่มผิวซีดที่มีลวดลายตามตัว แต่ที่สะดุดตาไปกว่านั้นคือเส้นผมสีชมพูอมเเดงของเจ้าตัว และ...อสูรตนนั้นกำลังนอนหมอบอยู่ข้างฝ่าเท้าเขา... 

          ถ้าหากเพิ่มฟิลเตอร์หูกับหางหมาที่กำลังกระดิกไปมาอย่างอารมณ์ดีเข้าไป ภาพนี้จักสมบูรณ์ขึ้นยิ่งนัก

          นี่เขาทำอสูรตนหนึ่งกลายเป็นหมาไปแล้วรึ?

          ผู้ใดจักคิดว่าอสูรจันทราข้างขึ้นผู้แข็งแกร่งกลับนอนให้หญิงสาวผู้หนึ่งเกาคางเยี่ยงชิบะอินุกันเล่า...บอกไปคงมิมีใครเชื่อ

          ว่าแล้วก็อยากเอาเท้าก่ายหน้าผาก...

          ตั้งแต่วันที่เขานั้นปล่อยเจ้าอสูรตนนี้เป็นอิสระ เจ้าหัวชมพูนี่กลับไม่ไปไหนซ้ำยังมาคลอเคลียราวลูกสุนัข อีกทั้งทำตาเป็นประกายตอนที่เขาจะกระทืบมันซ้ำ...

          กลางคืนจะนั่งทำหน้าสลอนอยู่หน้าบ้านพอเช้ามาก็จะมุดกลับเข้าโพรง อื้อหือ นี่เอ็งเป็นอสูรจริงดิ?

          และจากนั้นมาเจ้าอสูรหัวชมพูนี่ก็อยู่กับโฮตารุมาเกือบตลอดช่วงครรภ์ไตรมาส 2 เรียกได้ว่าสนิท(?)กันจนกล้าด่าพ่อล้อแม่กันแล้ว...

          หรืออีกนัยหนึ่งคือไอ้เจ้านี่มันเบ๊เอนกประสงค์ชัดๆ!

          ไม่ว่าจะใช้มันไปทำอะไรมันทำหมด! ทำแม้กระทั่งไปคาบกิ่งไม้มาให้!

          แต่อยู่แบบนี้ก็เพลินดีนะ...

          "เอ้า!" ว่าแล้วก็ขว้างกิ่งไม้ออกไปสุดแรง

          "หงิ๋ง!" ไอ้นี่ก็บ้าจี้ตาม...

          ภาพของอสูรข้างขึ้นกระโดดงับกิ่งไม้กลางอากาศช่างบาดตายิ่งนัก ไปหมดแล้วภาพลักษณ์ของอสูรจันทรา...

          "ว่าแต่นะ...ทำไมเจ้าถึงมีกลิ่นของเจ้านั่นได้ล่ะ?" หลังจากเล่นสนุก(?) กันพอหอมปากหอมคอแล้วอาคาสะก็เอ่ยถามออกมาด้วยความแปลกใจ

          เขาได้กลิ่นของอสูรตนหนึ่งที่คุ้นเคยเป็นยิ่งนักในตัวของหญิงสาวตรงหน้า โฮตารุเหลือบมองร่างที่นอนแอ้งแม้งที่ใต้เท้าแล้วก็อดใจใช้เท้าถูไปถูมาไม่ไหว

          "อสูรตนใดกันล่ะ?" หญิงสาวทำหน้านิ่ง ในความทรงจำของเขานั้นมีเพียงแผ่นหลังของสามีที่สยายผมสีแดงเท่านั้น คงดีกว่านี้ถ้าได้เบาะแสอะไรมาบ้าง

          ทว่าในใจภายในใจอีกเสี้ยวหนึ่งกลับอยากรู้เพียงว่าอีกฝ่ายนั้นยังคงอยู่หรือไม่

          อาคาสะทำหน้าครุ่นคิดอยู่เพียงครู่ก็กล่าวออกมา

          "เป้นอสูรที่แข็งแกร่งที่สุดใน12อสูรจันทราน่ะ เจ้าเคยไปเจอเจ้าหมอนั่นด้วยรึ?"

          "หืมม จะว่าอย่างไรดีล่ะ" มือเล็กลูบหน้าท้องของตนอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างบางเบา

          "ไว้ชนะข้าได้จะบอกเจ้าละกัน" โฮตารุยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อได้ยินดังนั้นอสูรที่คลอเคลียอยู่ที่ฝ่าเท้าก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาทำหน้าทำตาระยิบระยับ

          "เช่นนั้นก็เริ่มกันเถอะ!"

          "แฮ่กๆ...แฮ่ก!" ร่างของอสูรผู้มีเส้นผมสีชมพูอมแดงนอนหมดแรงอยู่ตรงหน้าหญิงสาวอย่างหมดสภาพ ไม่นานนักรอยแผลจากการฟาดฟันมากมายทั่วทั้งร่างก็สมานกันอย่างรวดเร็ว แต่แรงที่เสียไปใช่ว่าจะกลับฟื้นมาโดยง่าย

          "โห่ยยย ข้าแพ้เจ้าอีกแล้ว!" อีกฝ่ายลุกพรวดขึ้นมานั่งโวยวายให้หญิงสาวผู้ซดชาอย่างไม่ยี่หระสิ่งใด

          "หึ อ่อนหัดเกินไปนะ ที่ไม่กล้าโจมตีมาน่ะ...ถ้าเป็นศัตรูจริงเจ้าคงตายไปแล้ว" หญิงสาวเลหือบตามองอีกฝ่าย

          "ข้ารู้ว่าเจ้าออมแรงไว้"

          "ชิๆๆๆ เกลียดจริงๆคนรู้ทันเนี่ย!" ไม่ว่าเปล่าพลางสะบัดหน้าหนีอย่างกับสาวน้อยที่กำลังแง่งอนไม่มีผิด โฮตารุถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ร้อยของวันกับพฤติกรรมน่าละลายของอีกฝ่าย

          "อ้อ! ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้าด้วยล่ะ" อีกฝ่ายที่นอนกลิ้งเกลือกไปมาหันมาหาคู่สนทนาอย่างว่องไว

          "ข้าคิดว่าจะไปแล้วน่ะ"

          "เมื่อไหร่กันล่ะ?"

          "คืนนี้เลย" ร่างของอสูรหนุ่มเด้งตัวขึ้นมายืนอย่างรวดเร็ว

          "หวาา เจ้าไปข้าคงเหงาแย่" ว่าพลางกรอกตาไปมา

          "โกหก! เจ้าดูไม่เสียใจสักนิดเลย!!" แล้วอีกฝ่ายก็โวยวายต่อ

          "งั้นก็โชคดีละกัน..."

          ร่างนั้นหันมาโบกมือลาก่อนที่จะหายไปอย่างรวดเร็ว

          อืม...เจ้าหมอนั่นไปแล้วก็สงบสุขดีนะ ไม่มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวมากวนเวลานอน กับไม่มีใครแย่งไหบ๊วยดองเนี่ย... อ่าา

          แต่ทว่า...

          เขาลืมไปได้ยังไงถ้าเจ้าหมอนั่นไป แล้วเวลาลูกเขาคลอดออกมาใครจะเป็นหมาให้ลูกเขากันล่ะ!

          เห้ย!! เดี๋ยวว ไอ้บ้ากลับมาก๊อนนนน!!!!

******

วันนี้สมองแล่นเลยลงให้อีกตอนเลยค่ะ

เบาะแสคูมพ่อโผล่มาแล้วนะเคอะ! ดีใจกับพี่อาคาสะ

ด้วยนะที่โดนตื้บ(เกือบ)ทุกวัน 5555+ 

จริงๆอยากตั้งชื่อตอนว่าบาทาเปลี่ยนอสูรให้กลายเป็นหมานะ แต่คิดไปคิดว่าไม่เอาดีกว่า ฟุฟุๆ

ถ้าถามว่าคุณพ่อจะโผล่มาตอนไหนคงวับๆแวบๆมาให้คิดถึงเล่นอ่ะค่ะ

พอดีค่าตัวเขาแพง ????????

โฮฮฮ เห็นแล้วน้ำตาจิไหล! ขอบคุณทุกคนที่ติดตามฟิคกาวๆของหนูววน้าา!!

ฮือออ ติดท็อปห้าด้วยอ่าา โอ๊ย จิร้อง T^T

22/9/62