[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...
ตอนที่ 3 : I'm Mother [3] : เก๋าแค่ไหนยังต้องทรุดเพราะ...
I'm Mother [3]
"เก๋าแค่ไหนยังต้องทรุดเพราะ..."
ผ่านไปไม่ถึงสัปดาห์ก็ย่างออกจากฤดูหนาวแล้ว โฮตารุยืนมองต้นไม้ที่เริ่มผลิดอกออกใบ บนผืนดินเหลือเพียงหิมะน้อยนิดที่ยังไม่ทันละลายประปราย ต้นหญ้าเล็กๆเริ่มโผล่หน้าโผล่ตามาให้เห็นเป็นหย่อมๆ วันนี้ก็ยังคงเป็นวันที่สงบสุขเช่นเคย
ทว่า...
"อุบ!"
แหวะ!!
โฮตารุอาเจียนออกมาไม่หยุด เขารู้สึกปวดแสบลิ้นปี่ไปหมด ความเหนื่อยล้าเริ่มเล่นงานเข้ามาฉับพลัน ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้นอย่างรวดเร็ว สองแขนพยายามพยุงร่างขึ้นมาอย่างยากลำบาก
นี่เขาลืมไปได้ยังไง....
ว่าครรภ์ระยะเดือนที่สามคือการเริ่มต้นอาการเเพ้ท้อง!
"อุบ!"
โฮตารุโก่งคอออกไปอาเจียนอีกครั้ง ทำไมชีวิตแม่ลุกอ่อนนี่มันลำบากจังโว้ะ!
หลังผ่านมหกรรมการอาเจียนไปได้ไม่นาน โฮตารุที่พึ่งลากสังขารเข้ามาในตัวบ้านได้ก็แทบจะเป็นลมเมื่อกลิ่นน้ำมันหอมระเหยที่ตนไว้ใช้ทาแผลฟกช้ำประดังเข้ามาเต็มจมูก มันคงจะไม่อะไรมากหรอกถ้า...
มันไม่เหม็นขนาดนี้!!
ว่าแล้วก็โก่งคอไปออกไปอ้วกอีกที...
ปกติกลิ่นของมันไม่ได้เหม็นออกจะหอมไปด้วยซ้ำแต่ทำไมวันนี้มันถึงเหม็นหืนขึ้นจมูกขนาดนี้!
"แฮ่กๆ...." หลังจากที่จัดการสิ่งที่ตนคิดว่าเหม็นออกไปจากห้องจนหมดแล้ว โฮตารุก็ทรุดตัวลงไปในฟูกอีกรอบ
เหนื่อยชะมัด...
เนื่องอยู่ในช่วงแพ้ท้องร่างกายจึงอ่อนแรงง่ายกว่าปกติ เพราะพลังงานนั้นถูกใช้ไปอย่างมหาศาลในการหล่อเลี้ยงเด็กน้อยในครรภ์ แถมร่างกายยังผลิดฮอร์โมนออกมามากจนกลายคล้ายเป็นยากล่อมประสาทชั้นดี
เปลือกตาบางเริ่มหนักอึ้งจนแทบจะปิดสนิท ไม่นานนักเขาก็หลับไปด้วยร่างกายที่ร้อนจี๋อย่างกับไฟ....
.......
".....?"
"อ้าว! ยัยหนูตื่นแล้วเรอะ อย่าพึ่งลุกพรวดพราดสิ! เดี๋ยวอาการก็ทรุดหรอก!" หญิงชราเอ่ยแว๊ดร่างบางที่จู่ๆพอลืมตาได้ก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาทันที
"ท่านยายร้านน้ำชา?" โฮตารุใช้เวลากระพริบตาถี่ครู่หนึ่งเพื่อปรับสายตา ตนยังนอนอยู่ในฟูกข้างกายนั้นมีร่างของญิงชราเจ้าของร้านน้ำชานั่งอยู่ในมือถือถ้วยของเหลวสีเขียวคล้ำไม่น่ามองอยู่
"ก็ใช่สิ...เอ้านี่ตื่นแล้วก็ดื่มเสีย จะได้บรรเทาอาการลง" หญิงชรายื่นถ้วยยาให้ โฮตารุรับมากินอย่างไม่อิออดทว่าพอยาเข้าปากไปหมดถ้วยร่างบางก็ทำหน้าแหยออกมาทันที
คราวหน้าถ้าเลี่ยงได้ เขาจะเลี่ยงมัน!
"ว่าแต่ท่านยายรู้ได้อย่างไรว่าข้ามิสบายน่ะ แล้วท่านขึ้นมาได้อย่างไร?"
"ก็มีคนมาบอกน่ะสิ! พอได้ยินข้าก็รีบลากหลานชายให้พาขึ้นมาเขามา!" หญิงชราเอ่ยตอบ
"ยัยหนูข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่รึ? ว่าให้ย้ายลงมาอยู่กับข้าที่ตีนเขาก็ได้ เห็นไหมว่าถ้าข้ามาไม่ทันเจ้าอาจจะสิ้นใจเพราะพิษครรภ์ได้เลยนะ!" โฮตารุก้มหน้าสำนึกผิด อย่างไรเสียหญิงชราตรงหน้าก็ห่วงเขามากแต่...
"ข้าจะไม่ไปไหนหรอกท่านยาย..." เขาเบือนหน้าหนีจากหญิงชราเล็กน้อย
อีกฝ่ายถอนหายใจออกมา รู้อยู่แล้วว่าร่างบางตรงหน้านั้นยังคงมีความหวังว่าสามีของตนยังมีชีวิตอยู่และเฝ้าคอยอยู่ที่นี่เสมอ
หญิงชราเมื่อหมดหนทางที่จะเจรจาหลังจากเช๋ดตัวให้หญิงสาวแล้ว ก็เอายาสมุนไพรที่จำเป็นให้โฮตารุไว้ต้มดื่ม ก่อนที่จะจากไปโดนไม่ลืมย้ำให้หญิงสาวว่าให้นอนพักผ่อนเยอะๆ อย่าฝืนสังขารตัวเองเด็ดขาด
คล้อยหลังหญิงชรา โฮตารุหรี่ตาลงอย่างแปลกใจ
ใครเป็นคนไปบอกท่านยายกัน?
เขาจำได้ว่าอยู่ตัวคนเดียว อีกทั้งยังไม่มีใครกล้าขึ้นเขามาเพราะหวาดกลัวในภูเขาต้องสาป เขาเอ่ยถามกับหญิงชราแต่กลับบ่ายเบี่ยง
เช่นนั้นอีกฝ่ายเป็นใคร?
อา...ขี้เกียจคิดเเล้ว ว่าแต่อยากกินบ๊วยดองจังเลยน้า...เอาไปวางไว้ตรงไหนล่ะเนี่ย
เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนโฮตารุได้เอาถุงหอมของดอกฟูจิมาแขวนไว้รอบบ้าน ตัวเขาตอนนี้ยังไม่พร้อมจะปะทะกับอสูรเช่นนั้นก็กันไว้ก่อนเสียจะได้เลิกกังวล ถึงมันจะมีไม่เยอะก็เถอะไอ้เจ้าถุงหอมนี่
"...."
เมื่อแสงตะเกียงดับลง เงาของร่างหนึ่งก็ก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างอย่างรวดเร็ว ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา เสียงกระทบกันอย่างอะไรบางอย่างแว่วเข้ามาเข้าหู คาดว่าคนในบ้านนั้นคงทิ้งตัวลงนอนแล้ว
รอให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายเข้าห้วงนิทราไปแล้ว ร่างในเงามืดก็ค่อยๆคลืบคลานออกมา
ดวงตาสีน้ำเงินหม่นเลื่อมลายหรี่มองร่างที่หลับสนิทผ่านร่องประตูแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ทว่าในจังหวะนั้นเอง
ชิ้ง...
"เจ้าเป็นใคร..." น้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมจิตสังหารที่พวยพุ่งออกมารอบข้างทำร่างนั้นสะดุ้ง
สัมผัสเย็นยะเยือกของโลหะที่ต้นคอ แสดงให้รู้ว่าหากขยับแม้เพียงนิดศีรษะนั้นอาจจะไม่ได้อยู่ที่บ่าอีกต่อไป
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินหม่นตกใจกับการมาของหญิงสาวเพราะนึกว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว
แล้วร่างที่นอนอยู่ด้านในนั่นเล่า?
แล้วก็ได้คำตอบเมื่อมองให้ดีก็รู้ว่านั่นเป็นเพียงหมอนนุ่นที่คลุมไว้ด้วยผ้าห่มหนาก็เพียงเท่านั้น
โฮตารุมองปฏิกิริยาอีกฝ่ายก็ได้รับรู้แล้วว่าเจ้าของสายตาที่แอบมองมาที่เขานั้นเป็นใคร มองจากแผ่นหลังนั้นอีกฝ่ายเป็นอสูรที่มีรูปลักษณ์เป็นเด็กหนุ่มผมสีดำสนิทที่สวมชุดคล้ายกักคุรันแล้วทับด้วยฮาโอริสีดำขอบขาว พร้อมกับดาบเล่มหนึ่งที่ห้อยอยู่ข้างกาย
ทว่าเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆหันหน้ามา โฮตารุกลับรู้สึกว่าโลกทั้งใบได้หยุดลง ความรู้สึกห่วงใยผสมปนเประหว่างกับโล่งใจและโศกเศร้าไปในยามเดียวกันนั้นเริ่มประดังเข้ามา
"ไคกาคุ..." คมดาบถูกลดลงจนถูกปล่อยทิ้งลงข้างกาย น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นเครืออย่างไม่อาจควบคุมได้ ราวกับความรู้สึกทั้งหมดของเจ้าของร่างนี้กำลังส่งเสียงร้องออกมา
"ท่านแม่..."
หมับ!
"!!" ร่างบางโถมกอดอีกฝ่ายอย่างแรงจนอีกฝ่ายเกือบเซล้ม ทว่าคำพูดต่อมากลับทำให้เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินหม่นนั้นน้ำตาคลอ
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ...ลูกแม่" แม้จะไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายแต่โฮตารุก็รับรู้ได้อย่างดีว่าอีกคนนั้นร้องไห้
"ฮึก...ข้ากลับมาแล้ว..ท...ท่านแม่"
*******
เก๋าแค่ไหนก็ทรุดได้เพราะแพ้ท้องค่ะ 555+ คาดไม่ถึงกันล่ะสิ! ลูกชายกลับบ้านแล้วน้าา
ดีใจกับคุณแม่(?)ด้วยเคอะ!
ตัดฉับแบบละครไทย! เปล่าหรอกแค่ขี้เกียยจเขียนต่ออ่ะ (ฮา)
มาดึกก้ยังดีกว่าไม่มานะ!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ฮั้นแน่!! หนีไปอยู่กับท่านพ่อมาอ่ะดิ!! (มโนหนักมาก)