ตอนที่ 25 : I'm Mother [21] : เหตุไม่คาดฝัน
I'm Mother [21]
"เหตุไม่คาดฝัน"
ไคกาคุรู้สึกอยากจะเอาเท้าก่ายหน้าผาก...
หลังจากฟังเหตุผลที่ว่ารอไม่ได้ของอีกฝ่าย เพราะเด็กน้อยเริ่มงอแงขึ้นทุกทีอีกฝ่ายเลยกะว่าพอซื้อแล้วจะชงให้กินเลย
บ้าบอ--
ไคกาคุไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลยว่าตัวเองจะได้มาเดินอยู่กลางดงมนุษย์พร้อมหน้าพร้อมตากับอสูรข้างขึ้นที่แข็งแกร่งที่สุดเพราะเหคุผลแปลกๆของเจ้าตัว
เด็กน้อยในอ้อมอกอสูรที่ขึ้นชื่อว่าฆ่าคนไปมากที่สุดนอนมองอีกฝ่ายตาแป๋วในอ้อมอก
จะว่าไปมองดูอีกกี่ทีน้องชาย(ไม่แท้)ของเขาก็น่ารักเสียจริง ไม่ว่าจะเป็นลูกตากลมโตสีทับทิม และโครงหน้าจิ้มลิ้มที่ทำให้ใครต่อใครหลงจนแทบจะประเคนทุกสิ่งให้ตรงหน้า
โตไปคงเหมือนแม่มากแน่ๆ...พอคิดมาถึงจุดนี้สีหน้าของอสูรหนุ่มก็ดำทะมึนขึ้น ในอนาคตคงมีแมงหวี่แมงเม่ามาเล่นกับไฟเป็นแน่แท้...
"...." ร่างสูงชะงักกึก
"มีอะไรรึท่านโคคุชิโบ?" ไคกาคุหันมามองคนข้างกาย อีกฝ่ายส่งสัญญาณมือให้เขาเงียบ ไคกาคุหุบปากฉับ เปิดโหมดตื่นตัวสุดขีด
อสูรจันทราข้างขึ้นลำดับที่หนึ่งสอดส่ายสายตาใต้เส้นผมมองไปรอบๆ ฝูงชนที่อยู่รอบกายอย่างถี่ถ้วน
กลิ่นอะไรบางอย่างที่คุ้นเคย ทำให้ใบหน้าใต้เส้นผมขมวดคิ้วแน่น
ฝูงชนรอบกายยังคงสัญจรไปตามปกติ มีเพียงสองร่างที่ไหลไปตามฝูงชนอย่างอ้อยอิ่งอย่างกลมกลืน มีเพียงโคคุชิโบเท่านั้นที่รู้ว่าต้องเจอกับอะไร
มันเป็นกลิ่นที่เมื่อนานมาแล้วเคยมีคำสั่งจากคนผู้นั้นให้ไล่ล่า
กลิ่นของคนทรยศ...
ฉับพลันสายตาของอสุราผมสีแดงก็เหลือบไปเห็นร่างของหญิงสาวในชุดกิโมโนสีน้ำเงินเข้มปักลายดอกโบตั๋นสีสดสวย ข้างกายมีเด็กหนุ่มผมสีดำเหลือบเงินเดินตามมาเคียงข้าง
หญิงสาวผู้นั้นชะงักกึก หล่อนสอดส่ายตาไปมาอย่างระแวดระวัง
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวแล้วเช่นกัน...
•••
ทามาโยะคืออสูรตนหนึ่งที่หลุดออกมาจากการควบคุมของเจ้าแห่งอสูร...
เธอเห็นใจมนุษย์ ไม่ฆ่า เพียงแต่อาศัยเลือดที่ซื้อมาจากความสมัครใจของพวกเขาประทังชีวิต
การแฝงตัวเป็นหมอทำให้หญิงสาวได้รับรู้และเรียนรู้อะไรหลายอย่าง
เพราะการหลุดจากการควบคุมทำให้จ้าวแห่งอสูรอย่างมุซันไม่พอใจ คำสั่งไล่ล่าจึงเกิดขึ้นตามมา
นั่นทำให้เธอถูกหมายหัวจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ประสบการณ์การถูกไล่ล่าหลายร้อยปีนั้นสอนให้รู้ว่าความสงบไม่เคยจีรัง
ครั้งนี้ก็เช่นกัน...
หญิงสาวกรอกสายตาไปมาอย่างเร็วรี่ สัญชาติญาณเอาตัวรอดโห่ร้องว่ามีอะไรบางอย่างแฝงตัวในหมู่ฝูงชน
อันตรายที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อมทำเอาหญิงสาวเกือบหายใจสะดุด
ใจเย็น...ต้องใจเย็นเอาไว้
ใช่ว่าทามาโยะจะไม่เคยประสบพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ เธอไม่รู้ว่าศัตรูอยู่ตรงไหนตอนนี้ไม่ควรกระโตกกระตาก ถ้าหากว่าอสูรตนนั้นแฝงกายมาเพื่อไล่ล่าเธอ
เธอคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่โง่พอจะเปิดตัวกลางฝูงมนุษย์มากมายกลางเมืองเช่นนี้แน่
"ยูชิโร่..." น้ำเสียงของหญิงสาวหนักแน่น
"อย่าออกห่างจากฉันเด็ดขาด" หญิงสาวสั่งเสียงเเข็ง
เด็กหนุ่มที่อยู่เคียงกายพยักหน้า ดูเหมือนนายหญิงของเขาจะพบเจออะไรบางอย่างแล้วเป็นแน่
ยูชิโร่ทำตามคำสั่ง เขาเดินตามติดหญิงสาวไม่ห่าง สายตาก็สอดส่องหาสิ่งแปลกปลอมในเหล่าฝูงชนรอบกาย ดวงตาสีเงินที่มีขีดตรงกลางราวดวงตาของสัตว์เลื้อยคลานมองจ้องทุกอย่างรอบกายอย่างไม่ละสายตา
เขาจะไม่ยอมให้นายหญิงเป็นอะไรไปเด็ดขาด!
•••
ไคกาคุไม่รู้ว่าอสูรผมแดงข้างกายกำลังมองจ้องอะไร...
อสูรหนุ่มเพียงเหลือบมองไปตามอีกฝ่าย เขาก็พบกับร่างของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดกิโมโนเนื้อดีสีน้ำเงินเข้มปักลายดอกโบตั๋นสวยสด
แล้วอะไรบางอย่างในตัวของเขาก็กู่ร้องออกมาไม่หยุด ราวกับว่าสัญชาตญาณดิบในตัวถูกควบคุมด้วยอะไรบางอย่าง ร่างกายรับรู้ได้ถึงเลือดที่ไหลเวียนในกายรุ่มร้อนขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
บางอย่างในตัวของเขากำลังเพรียกหา ความตายของหญิงสาวคนนั้น..
ไคกาคุเอามือกุมอก เขาเบือนสายตากลับมามองยังอสุราผมแดงข้างกาย ไคกาคุคิดว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกไม่ต่างกัน
"กำจัด..." ดูเหมือนว่จะเกินความคาดหมายเข้าไปไกลโข
โคคุชิโบไม่เคยคาดคิดเลยว่าคนทรยศที่ตามหามาเนิ่นนานกลับมาปรากฎตัวง่ายๆในตอนที่ตนไม่คาดคิดที่สุด...
เขาแค่จะมาหานมให้ลูกกินเองนะ
อสูรผมแดงส่ายหน้าไล่ความคิดแปลกๆในหัว สายตากลับมาโฟกัสที่หญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าถูกเล็งเป้า แต่คาดเดาว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ตรงไหน เห็นได้ชัดจากที่หล่อนไม่ยอมออกห่างจากฝูงชนเลยแม้แต่น้อย
ฉลาดใช้ได้...
อสูรจันทราข้างขึ้นลอบพิจารณาเป้าหมายอยู่ห่างๆ ดูทรงแล้วเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างกายอีกฝ่ายคงเป็นผู้ติดตามคาดว่าจะเป็นอสูรอีกตนที่หลุดจากการควบคุมเป็นแน่
แต่อย่างไรเสียนั่นมันก็แค่การคาดเดา
"แอ้..." ดูเหมือนเด็กน้อยในอ้อมอกจะรู้ถึงความเครียดที่ออกมาจากตัวผู้เป็นพ่อ เด็กน้อยเลยเลือกที่จะไม่งอแงโมโหหิว แต่เลือกที่จะใช้มือน้อยๆเล่นปอยผมสีแดงสดของอีกคนแทน
"..." ราวกับความกังวลทุกอย่างเหือดหาย อสูรผมแดงเพียงปรายตามองเด็กน้อย ก่อนที่จะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
เขาเคยได้ยินมาว่า คนทรยศ นั่นแฝงตัวเป็นหมอ คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะพอมีข้อมูลการเลี้ยงเด็กให้รีดไถ(?)ได้ไม่น้อย
ดูๆแล้วมาเจออีกฝ่ายตอนนี้น่าจะเป็นโชคมหาศาลที่หล่นลงมาทับพวกเขาเป็นแน่แท้ คิดได้ดังนั้นจึงหันกลับไปกระซิบกระซาบกับไคกาคุที่อยู่ด้านหลัง อสูรหนุ่มพยักหน้า ก่อนที่ร่างของสองอสูรจะค่อยๆเลือนหายไปกับฝูงชน...
...
ท่ามกลางสงครามประสาทที่เหล่าอสูรกำลังเล่นเชิงกันอยู่นั้น
ดวงตาเลื่อนลอยสีเขียวมิ้นท์ของใครบางคนก็จดจ้องมาเมียงมองอย่างใคร่รู้เช่นกัน...
"อสูร..." ร่างในชุดเครื่องแบบสีดำสลักอักษรคำว่า 'พิฆาต' กลางหลังพึมพำด้วยน้ำเสียงติดเพ้อฝัน
ดวงตาเลื่อนลอยยังคงจับจ้องไปยังฝูงชนที่ไม่เคยจะบางตาลงในยามค่ำคืนเลยสักนิดอย่างไม่สนใจ
สายตาของร่างนั้นเพียงจับจ้องไปยังจุดจุดที่สองอสูรเริ่มกลืนหายไป ไม่นานนักร่างที่หยุดนิ่งมองทุกอย่างก็ขยับสาวเท้าไปทิศเดียวกับที่อสูรหายไป
•••
"ออกมาซะ ฉันรู้ว่าพวกคุณอยู่ตรงนั้น" สิ้นเสียงหญิงสาว ร่างของสองอสุราก็เดินออกมาจากความมืด
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด อีกฝ่ายส่งคนมาไล่ล่าอีกแล้ว
หญิงสาวลอบสังเกตอริตรงหน้า อีกฝ่ายเป็นอสูรผมแดงที่อุ้มเด็กทารกไว้ในอ้อมอก และอีกหนึ่งคืออสูรผมดำที่มีรอยคล้ายๆปานอยู่ใต้ดวงตา
ทามาโยะขมวดคิ้วสูง เธอสัมผัสกลิ่นอายอสูรแปลกประหลาดออกมาจากทารกในมืออีกฝ่าย
จะเป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่ จะเป็นอสูรก็ไม่เชิง
มันเป็นอะไรที่ก้ำกึ่งยิ่งกว่านั้น...
โคคุชิโบเมื่เห็นอีกฝ่ายจ้องเด็กในอ้อมอกเขาไม่วางตาก็ปล่อยรังสีทะมึนออกใา ถ้าอีกฝ่ายคิดจะเล่นสกปรกอย่างที่จะใช้เด็กในมือเขาเป็นตัวประกันนั่นจะเป็นความคิดที่โง่เขลามากเป็นแน่...
ไคกาคุกระชับดาบในมือแน่น ดวงตาเลื่อมลายของอสูรหรี่มองสำรวจอสูรผมดำเหลือบเงินที่ยืนเคียงกายหญิงสาวอย่างประเมิน
และดูเหมือนอีกฝ่ายจะมองประเมินเขาเช่นกัน
"อย่างกังวลไป...เราจะยังไม่สังหารเจ้าในตอนนี้" สิ้นเสียงอสูรผมแดง ทามาโยะถึงกับขมวดคิ้ว
อีกฝ่ายคิดจะเล่นลิ้นอะไรกันแน่
สายลมพัดเอื่อยมาอย่างไม่รับรู้บรรยากาศตึงเครียด และสิ่งที่เจ้าสายลมผู้ไม่รับรู้สถานการณ์นั้นพึงกระทำลงไปทำให้หญิงสาวตัวแข็งทื่อ
เส้นผมสีแดงสดปลิดปลิวไปตามสายลม...เผยให้เห็นดวงตาทั้งหกที่น่าหวาดกลัวของอสุราเบื้องหน้าแต่สิ่งที่น่าหวาดหวั่นกว่านั้นคืออักษรที่ถูกสลักไว้ในดวงตา
'จันทร์ขึ้นที่หนึ่ง'
ทามาโยะตัวแข็ง ราวกับสมองหยุดทำงานในหัวของเธอเต็มไปด้วยสีขาวโพลนเธอคิดอะไรไม่ออก เช่นเดียงกับเด็กหนุ่มข้างกายที่ยืนมาบังตัวเธอเอาไว้
ยูชิโร่ขบกรามแน่นมองอสูรตรงหน้าอย่างไม่เป็นมิตร อีกฝ่ายเป็นถึงข้างขึ้น ตัวเขาที่เป็นอสูรชั้นล่างคงไม่อาจสู้ได้
ตลอดมาทามาโยะหลบซ่อนตัวมาตลอด หลบหลี้จากสายตาของเหล่าอสูรใต้อาณัติมุซันมาไม่ถ้วนหน้า ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าคนที่มาเจอตนในคราวนี้เป็นข้างขึ้น
นี่มันยิ่งกว่าโชคร้ายซะอีก..
"ข้าก็บอกไปแล้ว...ว่ายังจะไม่ฆ่า" น้ำเสียงติดเย็นชาของอสุรข้างขึ้นที่หนึ่งทำเอาอีกฝ่ายชะงัก
"แล้วต้องการอะไร?" ทามาโยะรวบรวมความกล้าที่จะถามออกไป อีกฝ่ายเพียงกระชับอ้อมแขนขึ้นก่อนที่จะเอ่ยออกมาในสิ่งที่ทามาโยะไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะได้ยินจากปากอสุราที่แข็งแกร่งที่สุดตรงหน้า
"ข้าแค่จะมาหานมให้ลูกกิน"
"...."
"...."
ความเงียบโรยตัวลงมากลางวงสนทนา เงียบเสียจนน่าหวั่นใจว่าถ้าเข็มตกกระทบพื้นคงได้ยินกันถ้วนหน้า แต่ทันใดนั้นเอง...
"เจอแล้ว..." น้ำเสียงติดล่องลอยของใครบางคนดังก้องสยบความเงียบเมื่อครู่
ร่างในชุดเครื่องแบบนักล่าอสูรเดินเข้ามาอย่างไม่เร่งรีบ
ดวงตาสีเขียวมิ้นท์เลื่อนลอยราวก้อนเมฆหรี่ลงมามองมาเบื้องหน้า
"สี่ตัว..."
"ดูเหมือนว่าผมจะได้ยืดเส้นยืดสายเสียหน่อยแล้วล่ะ"
•••
----ไรท์--
ทุกคนนน ไรท์เป็นอิสระจากกองข้อสอบแล้วงงงง วู้วววว กลับมาแล้วเน้อออ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อัพเถอะค่ะ....ข้องร้องงง (โดนโฮตารุฆ่าไปแล้วรึไร)
กลับมาเถอะนะคะ
ใจเย็นนะลูกกก เขาเเค่มาหานมลูกก