[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...

ตอนที่ 21 : I'm Mother [18] : รวมกันเราสุมหัว

I'm Mother [18]

"รวมกันเราสุมหัว"

           คงเป็นภาพที่หาได้ยากที่อสูรตั้งเจ็ดตน นั่งพับเพียบเรียบร้อยต่อหน้ามนุษย์ผู้หนึ่ง...

           มองไปอาจจะดูเหมือนพี่เลี้ยงที่กำลังจะลงโทษเด็กซนด้วยไม้เรียว เพียงแต่เปลี่ยนไม้เรียวในมือเป็นฝักดาบแทนอ่ะนะ...

           "แหมๆ ดูเหมือนจะมีอะไรอยากบอกนะ" โฮตารุกล่าวพลางยิ้มแย้ม แต่รังสีมาคุจนเหล่าอสูรสะดุ้งเป็นแถบๆ

           "อ..อาคาสะเป็นคนเริ่ม!!" อสูรเพลิดเพลินโบ้ยใส่อย่างรวดเร็ว

           "เห้ย!! อย่ามาโยน!! ข้าแค่ทำตามที่ไอเซ็ทสึบอกเอง!!"

           "ข้า...ยังไม่ทันบอกอะไร..ท่านก็กระโจนเข้าไปแล้ว..."

           "เจ้านั่นแหละเริ่ม!!!"

           "อย่ามาโบ้ยใส่ข้านะเว้ย!!"

           ท่ามกลางสงครามน้ำลายแถวนั้น ไคกาคุหน้าซีดเผือด เหงื่อไหลชุ่มโชกอย่างกับเพิ่งวิ่งมาราธอนมา

           "..." อสูรผมแดงก็คงนั่งอย่างสงบเสงี่ยมไม่ปริปากใดๆทั้งสิ้น สนแค่เด็กในวงแขนตัวเองราวกับโลกนนี้ไม่มีใครอยู่

           ทำไมเขาตั้งมานั่งใกล้ท่านโคคุชิโบ!!!!!!!!!!

           เกร็งจนตัวจะเป็นตะคริวอยู่แล้วเนี่ย!

           "ฮะๆ...ไม่โบ้ยกันสิ เดี๋ยวได้โดนกันหมดทุกคนนะ⁓" สิ้นเสียงหญิงสาวทุกอย่างก็เงียบลง

           และทันใดนั้นเอง...

           พรึ่บ!

           นิ้วของอสูรทั้งห้าไม่นับไคกาคุก็ชี้ไปยังอสุราผมแดงที่นั่งเลี้ยงลูกอยู่อย่างพร้อมเพรียง

           "หือ?" โคคุชิโบมองอย่างแปลกใจ เกิดไรขึ้น? (เลี้ยงลูกจนลืมโลกเลยเนาะ)

           "ไคกาคุ...ข้ารู้...เจ้าทำได้" เสียงเอื่อยๆของโศกาที่ให้กำลังใจไคกาคุราวเชียร์มวยนั้น เรียกสายตาพวกพ้องได้เป็นอย่างดี

           "ข...ข้าทำไม่ได้"

           "ข้ารู้เจ้าแค่กลัว...แต่แม่เจ้าไม่ยอมแน่ถ้าเขาทำแบบนั้น" สิ้นประโยคหลังกระซิบแผ่วเบา นิ้วของอสูรผมดำก็ชี้ไปยังโคคุชิโบแบบสั่นๆ

           "ดูเหมือนเสียงข้างมากจะเยอะกว่านะ..."

           "ข้ามิได้เริ่ม" เอ่ยปฏิเสธเสียงแข็งกับความผิดที่ตนมิได้กระทำ

            จริงๆ โฮตารุก็ดูออกตั้งแต่แรกว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำจริง แค่โดนเหล่าเด็กโข่วของเขาสุมหัวกันเท่านั้นแหละฃ

            แต่ว่านะ...

            พอดีหมั่นไส้อ่ะ

            "นั่นสินะ...จะลงโทษยังไงดีล่ะ?"

            "มิได้ผิด..."

            "แอ้!" เด็กน้อยผู้ไม่รู้ภาษาเห็นคนอื่นต่างพากันชี้นิ้วมายังบิดาตนก็นึกสนุกชี้นิ้วตามบ้าง

            "..." เงียบกันทั้งแถบ

            "ขนาดเด็กยังรู้..." นี่อสูรโศกาหรืออสูรจอมเสี้ยม?

            "แหมๆ แบบนี้ก็ดิ้นไม่หลุดแล้วล่ะ ฮะๆ" หญิงสาวยิ้มแย้มผิดกับฝัดาบที่ค่อยๆร่นลงมา

            "...." ทำไมลูกทำแบบนี้(?)กับพ่อ...

            ไม่รู้ด้วยสายตารวดร้าวของบิดาหรืออะไรกันแน่เด็กน้อยจึงแผดเสียงร้องจ้าออกมาดังลั่น

            "แงงงงงง!!!!!!!!!!!!"

            "อ๊ะ! ไม่ร้องงนะ ไม่ร้อง!" เหล่าอสูรพากันแตกตื่นเมื่อเด็กน้อยร้องไห้ไม่หยุด

            ตอนนี้วิญญาณบิดาหลุดลอยไปดาวอังคารแล้ว(?)

            โฮตารุรับเด็กน้อยมาจากอ้อมกอดของอสูรผมแดง ไกวร่างน้อยอยู่นานกว่าเสียงแผดร้องจะแปรมาเป็นสะอื้นเบาๆ

            "โอ๋เอ๋ ไม่ร้องนะคนดีแม่อยู่นี่แล้ว"

            "ฮึก..."

            "ดูแล้วคงจะหิวล่ะสิท่า มามะ เดี๋ยวแม่จะให้กินนมเดี๋ยวนี้แหละ" ว่าแล้วก็กำลังจะเปิดคอเสื้อออก

            "เดี๋ยว!!! หยุด!! หยุดเดี๋ยวเน้!!!!!" เป็นเหล่าอสูรที่ร่วมใจกันตะโกนก้อง ไม่เว้นแม้แต่คุณพ่อเองก็ด้วย

            "เจ้าจะมาเปิดโทงๆตรงนี้ไม่ด้ายย!!"

            แน่ะ...ที่นี้ล่ะประสานเสียงสามัคคีกันเชียว

            "นั่นสินะ..." โฮตารุเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ คงเพราะเคยชินไปแล้วกระมังไอ้นิสัยไม่อายชาวบ้านชาวช่องเนี่ย

            เหล่าอสูรอ้าปากค้าง...อย่ามาทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องไม่น่าอายเส่!!

            ลับหลังหญิงสาวที่เดินออกไปอีกห้อง เหล่าอสูรก็มาสุมหัวกัน(?) แล้วพวกเขาก็ได้ฟังความจริงจากปากอสูรจันทราข้างขึ้นที่หนึ่ง

            "ห้ะ!!!! นั่นลูกท่านเหรอ!!?" เป็นอุโรกิที่แหกปากก่อนใคร

            "หกตา...น่ากลัว...ลงเอยได้ยังไง?" อสูรโศกาพึมพำ

            "ข้าได้ยินนะ..."

            "แล้วไคกาคุล่ะ?"

            "ข้าไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นลูกบุญธรรมของนางเลย...รู้แค่ตอนนั้นไปฝึก"

            "คงเป็นช่วงที่ข้าไปฝึกใช้ปราณสินะ" ไคกาคุก็ไม่รับรู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายเป็นสามีของแม่เขา

            "ทิ้งโฮตารุไว้คนเดียว...ทำตัวหายไปอย่างกับคนตาย...แล้วก็ อืม...ทำให้ลูกชายบุญธรรมกลายเป็นอสูร...."

            "เพิ่มมาอีกกระทงแล้วสิ..." โศกาก็ได้แค่พึมพำ

            สรุปกลายเป็นว่าบทสนทนาดันออกทะเลไปเรื่อย จนกลายเป็นการนั่งสุมหัวกันซะอย่างนั้น...

            ยามค่ำคืนมาเยือนเหล่าอสูรก็พากันออกมาเดินเพ่นพ่าน(?)

            ตอนเช้าทำงานบ้าน ตกค่ำออกสำรวจ....

            เป็นอีกคืนที่โฮตารุหลับตั้งแต่หัวถูกหมอน เขารู้สึกเพลียมากตั้งแต่วันที่คลอดเจ้าตัวน้อยเเล้ว ที่ลุกขึ้นเดินได้นี่ปาฏิหาริย์ชัดๆ

            "..." อสูรผมแดงเพียงเหลือบตามองร่างที่เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างว่องไว เขาเพียงส่ายหน้าเบาๆ

            "ราตรีสวัสดิ์" เอ่ยส่งพอเป็นพิธีร่างนั้นก็เดินจากไป

          "....."

          "เจอกันอีกแล้วนะ  เด็กน้อย..." เสียงที่เขาอยากจะลืมมันดังก้องเข้ามา โฮตารุเบือนหน้าไปมองตามต้นทางก็พบกับหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง

          "มัน..ก็แค่ความฝัน" เขาพึมพำกับตัวเอง

          "ใช่...ที่นี่คือความฝัน" หญิงสาวผมขาวแสยะยิ้ม

          "ความฝันที่สามารถทำร้ายตัวเจ้าจริงๆได้อย่างไรเล่า..."

          "เจ้าเป็น..ใครกัน?" โฮตารุก้าวถอย

          "ผู้คนเรียกขานข้าว่า 'เจ้าจันทร์' "

           โฮตารุตะลึงกับชื่อที่ได้ยินจากปากอีกฝ่าย

           เพราะชื่อที่เอ่ยออกมานั้น...มันคือชื่อของตัวเขาในอดีต...

           หญิงสาวผมขาวเพียงยิ้มบางก่อนที่จะใช้มือทั้งสองประคองใบหน้าของเขาเอาไว้

           "ใช่แล้วล่ะเด็กน้อย...ตัวข้าก็คือเจ้า"

           "ก้าวข้ามตัวข้าให้ได้เสียสิ..."

           "ถ้าทำมิได้ก็จงติดอยู่ที่นี่ไปเสียเถิด!"

*******

ไรท์ไม่น่าไปดูมันเลยย!!! ฮรือออออ มังตอนล่าสุดมันหน่วงเกินไปแล้ว...

อยู่ด้อมคิเมทสึมันเจ็บปวด ;-;

จารย์เข้ทำร้ายมาก ตายทีเป็นคอมโบเซ็ท

ไรท์อยากได้ใบชุบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ขอโทษที่ดิ่งจนมุฟออนไม่ได้นะคะ ตอนชดเชยไว้พรุ่งนี้นะคะจะรีบปั่นเลย

ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ลง ;-;

ตอนมันอาจจะสั้นๆหน่อย แต่จะพยายามทำให้ยาวขึ้น

(ตอนนี้ตันมากคิดไรไม่ออกนอกจากร้านขายใบชุบมันอยู่ไหน(?))