[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...

ตอนที่ 20 : I'm Mother [17] : ลูกข้าใครอย่าแตะ!

I'm Mother [17]

"ลูกข้าใครอย่าแตะ!"

          รุ่งสางมาเยือน เป็นยามปกติที่เหล่าอสูรในบ้านต่างพากันลุกไปทำหน้าที่ของตนแทนหญิงสาวที่นอนพักอยู่

          และแน่นอน...รวมถึงหน้าที่เลี้ยงเจ้าตัวน้อย(ชั่วคราว)ด้วย

          ไคกาคุเดินไปที่ห้องอย่างเร็วรี่ เขาอดใจรอที่จะเห็นหน้าน้องชายของเขาไม่ไหวแล้ว!

           ครืด...

           อสูรหนุ่มเลื่อนบานประตูอย่างเบามือ ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องของมารดาเพื่อหวังจะดูแลเจ้าตัวน้อย

           "ท่านแม่ข้ามาแล้— !!" ไคกาคุชะงัก ภาพที่อยู่เบื้องหน้าแทบทำเอาพูดไม่ออก

           แผ่นหลังของใครบางคนที่ปล่อยมวนผมยาวสีแดงสยายลงมากำลังนั่งอยู่ชานเรือนในร่มเงา โดยในอ้อมอกนั้นมีทารกน้อยในห่อผ้าอยู่ไม่ห่างกาย

           ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรับรู้ถึงผู้มาเยือน จึงเบือนหน้ามามอง

           ไคกาคุยกมือขึ้นมาป้องปาก เหงื่อกาลพลันไหลออกมาไม่หยุด ร่างกายสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ดวงตาสีน้ำเงินขุ่นไม่แม้แต่จะกล้าสบมองบุคคลตรงหน้าแม้แต่น้อย

           ไม่ว่าเมื่อไหร่ความหวาดกลัวต่อร่างตรงหน้าก็ยังคงไม่หายไป

            "เจ้าเองรึ?" น้ำเสียงเรียบนิ่งถูกเอ่ยออกมา

            ไคกาคุไม่แม้แต่จะสามารถเขยื้อนกาย ทำได้เพียงก้มหน้านิ่งต่ออสูรเบื้องหน้า

            คนที่เปลี่ยนให้เขากลายเป็นอสูร...

            อีกฝ่ายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

            โคคุชิโบที่เห็นอสูรเบื้องหน้านิ่งเงียบไม่พูดจาก็ละความสนใจมาหาเด็กน้อยในอ้อมออกเเทน ตอนนี้แม่ของเจ้าตัวจ้อยนี่ยังไม่ตื่น ดวงตาทั้งหกจ้องมาดวงตากลมโตใสแป๋วของเด็กน้อยแล้วก็ใจอ่อนยวบ จนเผลอยื่นนิ้วไปใกล้

             "!" อสูรผมแดงตกใจไม่น้อยที่ร่างเล็กจ้อยยื่นมือเล็กๆมาจับนิ้วของตนไว้

              ดวงหน้าจิ้มลิ้มหัวเราะเอิ้กอ้ากจนเห็นเหงือกสีใสที่ยังไม่มีฟันขึ้นสักซี่ เจ้าตัวน้อยยังไม่หยุดซนเพียงเท่านี้อ้าปากกว้างจะงับนิ้วผู้เป็นบิดาเสียจนตัวเขาต้องชักนิ้วออก

              "เดี๋ยวเถอะ นี่มิใช่ของกิน" เอ่ยเอ็ดเบาๆ แม้จะรู้ว่าเด็กน้อยจะไม่เข้าใจก็ตาม

              เจ้าตัวจิ๋วเบะปาก เมื่ออาหารอันแสนโอชะ(?)ของตนหลุดลอยไป

              และนั่นสั่นสะเทือนจิตใจบิดาได้เป็นอย่างดี...

              "ไคกาคุ...เจ้าทำอะไรอยู่?" อสูรโศกาที่เห็นว่านานมากแล้วที่อสูรผมดำหายไปนาน จึงตามมาดูก็พบกับร่างที่ตนตามหาอยู่ก้มหน้านิ่งยืนอยู่หน้าห้อง

              เป็นอะไรกัน?

              ไอเซ็ทสึเดินมาเขย่าไคกาคุ ทว่าพอหันไปมองในห้องคิ้วที่ตกอยู่ยิ่งตกลงไปอีกพร้อมกับปากที่อ้าค้าง

               นั่นมันอสูรจันทราข้างขึ้นลำดับที่หนึ่งไม่ใช่เหรอ!!!

               และดูเหมือนคนถูกพาดพิงจะไม่สนใจสิ่งใดนอกจากทารกตัวจ้อยในอ้อมอกเลยแม้แต่น้อย...

               จากนั้นไม่นานความชุลมุนก็เกิดเมื่ออาคาสะเดินผ่านมาพอดิบพอดี

               "พวกเจ้ามายืนอออะไรกันตรงนี้—!" อสูรหัวชมพูถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

               ท่านโคคุชิโบมาทำอะไรที่นี่!!

               แน่นอนแม้แต่ฮันเท็งงูอสูรจันทราข้างขึ้นลำดับที่สี่ที่อยู่ใต้พื้นบ้านก็หวั่นใจไม่น้อย

               และความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา ใช่แล้วพวกเขานึกถึงคำพูดของท่านผู้นั้นที่ยำเละอาคาสะจนไม่มีชิ้นดีในครั้งนั้น

               มุรามาสะคือตระกูลที่ถูกจ้าวแห่งอสุราหมายหัว

               และหญิงสาวคือหนึ่งในนั้น...พร้อมกับเด็กน้อยที่ถือกำเนิดขึ้นมา

               หรือว่าอีกฝ่ายถูกส่งมากำจัดเลือดเนื้อเชื้อไขของมุรามาสะ!

               และด้วยความเข้าใจผิดประการฉะนี้...

               ศึกนองเลือด(?)จึงเกิดขึ้น!

               ฟึ่ม!!

               ร่างอสูรผมแดงกระโดดม้วนตัวหลบหอกของอสูรโศกาที่จ้วงมาอย่างรุนแรงเสียจนพื้นบ้านยุบไปเป็นแถบ

               มือหนาโอบกอดร่างในห่อผ้าไว้ข้างกายอย่างหวงแหน

               มองเหล่าอสูรที่ร่วมมือพากันโค่นตนแล้วแปลกใจนัก

               เหตุใดอสูรข้างขึ้นที่สี่และสามจึงมาร่วมมือกันได้?

               สงสัยได้ไม่นานสายฟ้าสายหนึ่งก็พุ่งตรงมา ร่างอสุราพลิกตวัดร่างกระโดดหลบ

               "ตอนนี้แหละ!" ร่างของอสูรเพลิดเพลินบินโฉบมาด้วยความเร็ว มือที่คล้ายกับเท้านกก็ตวัดโฉบเข้ามาหวังแย่งชิงห่อผ้าในอ้อมอกของอีกฝ่าย

               ทว่า...

               ฉัวะ!!

 

               อสูรเพลิดเพลินมองร่างของตนที่ถูกหั่นเป็นชิ้นในพริบตาอย่างตกตะลึง

               ตอนไหนกัน!!

               "อย่า...มาแตะลูกข้า..." น้ำเสียงแผ่วเบาทว่ากลับทำให้เหล่าอสูรเบื้องหน้าที่ไดด้ยินไม่ชัดนักขนลุกชัน

               แม้จะมีเพียงมือข้างเดียวที่จับดาบขึ้นฟาดฟัน แต่ทว่าความเเข็งแกร่งนั้นพวกเขาก็ไม่อาจเอื้อมถึงแม้แต่น้อย

               อาคาสะตั้งท่าและเข้าไปโจมตีทว่าอีกฝ่ายใช่ว่าจะกินได้ง่ายๆ

               อุโรกิที่ร่างถูกฟันเป็นชิ้นๆนิ่วหน้าคิดหนักตนจะระเบิดคลื่นใส่ก็ไม่ได้เพราะติดเจ้าตัวน้อย คาราคุที่ซุ่มอยู่นานก็คิดไม่ตกเช่นกัน มีเพียงไอเซ็ทสึที่พยายามเก็บส่วนร่างกายที่กระจัดกระจายของอสูรเพลิดเพลินมาต่อให้เข้าที่

               และในขณะนั้นเอง..

               ครืด—....

               บานประตูถูกเลื่อนเปิดออกโดยร่างของหญิงสาวผู้หนึ่ง ที่มาพร้อมกับรังสีอำมหิตสุดกู่

               "บอกกี่ครั้ง...ว่าอย่ามาทำลายข้าวของน่ะ..."

               "และอีกอย่าง"

               "มันน่าหนวกหู"

******

สั้นๆได้ใจความ(?)!! ไรท์จะตัดจบบบ!! ตัดจบแบบค้างคาคืองานของเรา!

เละ...เละแน่ๆอ่ะตอนหน้า 555555+

ฉันเขียนต่อไม่ด้ายยยย! เขียนไปขำไปกับกาวไปกับนิยายตัวเองมันคือไรเนี้ยย!!

5555+

รักนะคะรีด ??’• (?)

ไรท์ขอบอกนะที่นี้ว่า น้องโตมาต้องสาวแตกเหมือนแม่แน่ๆ 5555+

อารมณ์เดียวกับน้องอิโนะเราอ่ะแหละ (ฮา)