[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...

ตอนที่ 2 : I'm Mother [2] : วิชาดาบอิไอ

I'm Mother [2]

"วิชาดาบอิไอ"

[*ไรท์แก้ไขตอนก่อนหน้านิดหน่อยนะ ตอนท้ายเปลี่ยนสีตาสีทองเป็นสีน้ำเงินหม่นนะ]

            ยามเช้าแสงแดดสาดส่องลงมาให้ความอบอุ่น ร่างของหญิงสาวผู้มีเส้นผมสีดำดุจหมึกกำลังนั่งมองออกไปด้านนอกพลางซดชาไปพลางๆ

            วันนี้ก็ยังสงบสุขเหมือนเคยนะ...

            โฮตารุพึ่งรับรู้ว่าตระกูลมุรามาสะเมื่อก่อนนั้นเคยเป็นช่างตีดาบที่แยกตัวออกมาจากตระกูลหลักของใครบางคนนี่ล่ะ ลืมแล้ว แล้วก็มีดาบเล่มหนึ่งที่ตกทอดมารุ่นสู่รุ่น มันเป็นดาบที่ถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของบ้าน ผู้คนต่างกล่าวว่ามันเป็นดาบต้องสาปเพราะผู้ที่ถือครองนั้นจะรับรู้ได้ถึงตัวดาบที่กำลังสั่นเบาๆในฝักเพราะความต้องการที่จะดื่มเลือด

            ดาบเล่มนี้ในครั้งอดีตถูกตีขึ้นมาด้วยความเคียดแค้น ไม่มีครั้งไหนที่มันออกจากฝักมาแล้วจะไม่มีผู้บาดเจ็บแม้กระทั่งเจ้าของเอง

            แต่น่าแปลกที่ว่าโฮตารุกลับสามารถถือครองมันได้โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีเพียงแค่ความรู้สึกด้านลบเท่านั้นที่แผ่ฟุ้งออกมา ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าของร่างเก่าไปทำอะไรไว้ถึงทำให้เจ้าดาบต้องสาปนี่มันยอมสยบได้

            วันก่อนโฮตารุอยากรู้ว่าหน้าตาของร่างนี้เป็นเช่นไรทำไมเวลาลงเขาไปทีไรถึงชอบมีผู้ชายเหลียวมองจนคอแทบเคล็ดแบบนั้น จึงชะโงกไปดูเงาที่ผิวน้ำ และเขาก็ได้คำตอบหน้าตาของหญิงสาวแทบเรียกได้ว่างามล่มเมือง ทั้งผิวสีขาวอมชมพูที่เนียนนุ่ม ตัดกับเส้นผมสีดำสนิทของเจ้าตัว อีกทั้งโครงหน้าที่น่าจะได้มาจากคุณแม่

             เรียกว่าถ้าอยู่ในโลกเก่าของเขาได้กลายเป็นดีกรีระดับนางแบบแถวหน้าแน่ๆ

             แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือแผลเป็นที่หน้าผาก ครั้งแรกนั้นไม่ได้สังเกตเพราะมีเส้นผมบังมันไว้ เจ้ารอยบนหน้าผากนี่มันเหมือนกับของทันจิโร่พระเอกของเรื่องนี้หลังจบการฝึกแล้วไม่มีผิด

             คาดว่าต้นตระกูลของเขาน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับอีกฝ่ายแน่นอน อีกทั้งต่างหูลายไพ่ดอกไม้ที่หูของเขานั่นอีก

             เพราะมัวแต่พะวงกับการดูแลเด็กในท้องเลยไม่ได้สังเกต

             ว่าแล้วก็หยิบลูกบ๊วยดองเข้าปาก

             งืม...อร่อยจัง

             ชักจะเข้าใจความรู้สึกของคุณแม่ที่ชอบกินของเปรี้ยวๆตอนท้องตอนไส้ซะแล้วสิ

             ใจจริงเขาก็อยากจะลองฝึกซ้อมดาบอิไอต่อ ทว่าด้วยความที่ร่างกายของแม่ลูกอ่อนมันออกจะบอบบางไปหน่อยเลยฝึกหนักไม่ได้

             เลยเริ่มฝึกที่การนั่งสมาธิกำหนดลมหายใจแทน

             เขาบอกว่าการทำแบบนี้จะดีต่อเด็กในท้อง

             มีคนเคยบอกไว้ว่าอารมณ์คนท้องคนไส้มันจะแปรปวนเหมือนคนเป็นรอบเดือน(?) เรื่องนั้นน่าจะจริง

             เพราะโฮตารุเริ่มหงุดหงิดง่ายมาก ทั้งๆที่เมื่อก่อนแทบจะไม่เคยหงุดหงิดง่ายขนาดนี้มาก่อน...หงุดหงิดง่ายขนาดไหนงั้นเหรอ?

             เพล้ง!

             ถ้วยชาแตกคามือ....

             "ฮะๆ....ดูเหมือนว่าจะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาสินะ ขัดจังหวะดีเสียจริง"

             แค่ได้กลิ่นอสูรมาป้วนเปี้ยนแถวบ้านก็หงุดหงิดแล้ว...นี่สินะชีวิตมนุษย์เมนส์(?) 

             ยิ่งมันมาขัดเวลาเสวยสุขกับบ๊วยดองของเขา แค่คิดก็อยากจะหักคอมันทิ้งเสียจริง

             "หืม? อสูรชั้นต่ำเหรอ...งานนี้คงมีแต่กำจัดทิ้งอย่างเดียวสินะ" ร่างบางเหยียดยิ้ม(แสยะ)

             มือเล็กคว้าดาบมาไว้ข้างกาย ก่อนจะก้าวเดินออกมานอกบ้าน ใต้ร่มเงาที่แผ่ปกคลุมเป็นบริเวณกว้างเบื้องหน้าคือร่างของคนคนหนึ่งที่มีผิวคล้ำเขียวจนแทบไม่ใช่ผิวมนุษย์ ปากที่มีเขี้ยวแหลมราวสัตว์ร้ายเปิดกว้าง

             น้ำลายไหลลงมาเป็นสายน้ำเมื่อเห็นเหยื่อข้างหน้า ทันทีที่เหยื่อหยุดนิ่งมันก็พุ่งกระโจนเข้าไปทันที

             ฉัวะ!

             โฮตารุเหยียมยิ้มก่อนจะเดินหันหลังไปทิ้งไว้เพียงร่างไร้ศีรษะของอสูรตนนั้นไว้เบื้องหลัง

             ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเสียจนเจ้าอสูรที่ถูกสังหารยังไม่ทันรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ

             อิไอ หรืออิไอโดะ คือศิลปะการชักดาบของซามูไร ไม่ได้เน้นการปะทะอย่างเลือดร้อน แต่มุ่งไปยังการชักดาบออกมาอย่างรวดเร็วอย่างนิ่งสงบราวกับสายน้ำ เพียงดายเดียวก็คมกริบพอจะฟันจนศัตรูจนขาดครึ่งได้โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

             ในโลกก่อนของโฮตารุนั้น เขาเป็นถึงแชมป์ดาบอิไอ ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าอสูรตนนั้นจะตายตกอย่างรวดเร็วขนาดนี้

             และดูเหมือนอิไอของเขาจะรวดเร็วกว่าเดิมขึ้นมาก...

             โฮตารุกลับมานั่งเสวยสุขกับบ๊วยดองของเขาต่ออย่างไม่แยแสสิ่งใด ดูเหมือนว่าภูเขาต้องสาปแห่งนี้จะมีอสูรชุกชุมอยู่พอสมควรและก็มีร่มเงามากมายให้พวกมันหลบแดดเช่นกัน แต่ตอนที่อยู่กับสามีกลับไม่มีอสูรตนใดกล้าย่างกรายเข้ามาเลยสักตัว

              แต่พออยู่คนเดียวบางวันก็เจอมันกลางวันแสกๆก็มี

              เขาล่ะเพลียจิตจริงๆ

              หวังว่าถ้ามีคราวหน้าพวกมันคงไม่มาตอนที่เขากินบ๊วยอยู่หรอกนะ...

              ถ้ามันมาตอนนั้นจริงๆ

              ศพมันคงไม่สวยเท่าไหร่....

******

คุณแม่(?)ผู้รักบ๊วยดองมาแล้วค่ะ 555+

ทำไมทุกคนถึงคิดว่าพ่อเด็กเป็นม๊าโคคุกันเยอะจัง!!

อสูรผมแดงมีเยอะออกถมไป! (เหรอวะ?)

ตอนหน้าเดี๋ยวจะเฉลยแล้วนะคะว่าใครแอบมองคุณแม่ในตอนแรก

หวังว่าจะไม่เบื่อกันก่อนนะ เพราะช่วงนี้สโลไลฟ์นานอยู่นา (ฮา)