[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...

ตอนที่ 19 : I'm Mother [16] : เจ็บไหมถามใจเธอดู

I'm Mother [16]

"เจ็บไหมถามใจเธอดู..."

          อสูรเด็กที่เขาเจอในตอนนั้นคือร่างแยกอีกร่างของฮันเท็งงูที่เกิดจากเหล่าร่างแยกทั้งหลายมารวมร่างกัน เกิดเป็นร่างแยกที่มีชื่อเรียกว่า โซวฮาคุเท็น(ความเกลียดชัง)

         อีกฝ่ายมีร่างกายเหมือนเด็กและจะเป็นร่างที่จะโผล่มาในช่วงวิกฤตเพื่อปกป้องฮันเท็งงู...

         เรียกเอามาใช้ปลูกต้นไม้แบบนี้รู้สึกผิดสุดๆเลยแฮะ...

         หลายเดือนหลังจากนั้น ก็เริ่มนับเวลาถอยหลังสู่วันที่รอคอย โฮตารุใจสั่นแทบไม่หยุดในช่วงนี้ ตอนนี้ครรภ์ของเขาก็อายุไปแปดเดือนเกือบจะเก้าแล้ว

         และอาการช่วงใตรมาสนี้ก็เริ่มมา

         แต่ที่เขาผวาที่สุดคือการปวดท้องหลอก...แน่นอนตามชื่อมันเขาจะปวดท้องคล้ายจะคลอด เล่นเอาเขากังวลจนแทบหัวหมุนว่าจะคลอดจริงไหม แถมยังทำให้เจ้าพวกอสูรเด็กโข่งของเขาเป็นห่วงสุดๆ

         โฮตารุเดินไปเอื้อมหยิบหวีหน้าโต๊ะเครื่องแป้งตัวเล็กแล้วหวีสางผมตัวเองอย่างเอื่อยเฉื่อย

          อากาศคืนนี้ก็ยังน่านอนเหมือนเดิม

          ไคกาคุยังคงอยู่เป็นเพื่อนเขาอย่างเป็นห่วง เพราะใกล้คลอดแล้วตัวโฮตารุก็ถูกประคมประหงมจากเหล่าอสูรราวกับไข่ในหิน ขนาดเจ้าหมา(?)อาคาสะยังไม่ยอมให้เขาใช้กำลังมากเลย

          เรียกได้ว่าแทบไม่ต้องทำอะไรเลย...

          แสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไป และเป็นเรื่องน่ายินดีของเหล่าอสูรที่หวาดกลัวแสงแดดเช่นพวกเขา

          ไอเซ็ทสึที่นั่งจัดชั้นหนังสือเหม่อมองออกที่ด้านในเรือนที่มีร่างบางกำลังนั่งอยู่อย่างเป็นห่วง

          ยิ่งมองหน้าท้องที่นับวันยิ่งใหญ่จนต้องโก่งหลังเดินนั่นยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก

          สิ่งมีชีวิตตัวน้อยในนั้นใกล้จะลืมตาดูโลกแล้ว...

          เหล่าอสูรทั้งหลายที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนต่างเป็นห่วงหญิงสาวทั้งสิ้น...น่าแปลกใจเสียจริงที่เหล่าอสูรเช่นพวกเขากลับมีความเป็นห่วงเป็นใยมนุษย์ผู้หนึ่ง

          ทั้งๆที่นางเป็นสายเลือดพิเศษที่เพียงอสูรเช่นพวกเขากินเข้าไปคนเดียวก็ราวกับกินไปกว่าร้อยคนหรือมากกว่านั้นเป็นเท่าตัว

          ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นแล้วกลับข่มใจฆ่าหญิงสาวไม่ลง

          ราวกับว่าที่นี่...พวกเขาสามารถแสดงด้านที่เคยเป็นมนุษย์ออกมาได้อีกครั้ง

          และเรื่องที่น่าหวาดหวั่นก็เกิดขึ้น...

          โฮตารุนิ่วหน้า ตอนนี้เขารู้สึเหมือนปวดฉี่แต่ทว่ามันกลับเป็นความรู้สึกที่แตกต่างออกไป สัมผัสเปียกชื้นที่ชายกิโมโนยิ่งตอกย้ำสิ่งที่คิด ของเหลวสีใสเมือกอมแดงไหลทะลักออกมาจากหว่างขา

           กลิ่นคาวฉุนกึกเรียกความสนใจจากเหล่าอสูรได้เป็นอย่างดี พวกเขาต่างละทิ้งสิ่งที่ทำอยู่แล้วรีบวิ่งมาดูอาการหญิงสาว โฮตารุรู้สึกปวดท้องมาก มันไม่ได้รู้สึกเหมือนตอนที่ปวดท้องหลอกเมือนคราวที่แล้ว

           "ใครจะไปตามหมอ!" อุโรกิเอ่ยก้อง เรียกเอาเหล่าอสูรจ้องมองมาเป็นตาเดียวกัน

           "ใครหน้าตาคล้ายมนุษย์สุดล่ะ!?" พอโพล่งคำถามนี้ออกไปเหล่าอสูรก็พากันมองตาปริบๆ เหล่าอสูรร่างแยกก็ห่างไกลจากคำว่ามนุษย์ไกลโข อาคาสะรายนี้หัวชมพูปิ้งยิ่งสะดุดตา

           แล้วทุกคนก็หันไปมองไคกาคุเป็นตาเดียวกัน

           "ข้าไปเอง!" สิ้นเสียงยืนยันของเจ้าตัว ร่างนั้นก็หายไปทันทีพร้อมกับทางที่เป็นฝุ่นควันตลบตามหลัง

           "แล้วเราควรทำไงต่ออ่ะ!?" คาราคุทำหน้าเด๋อด๋า ก็พวกเขาเป็นอสูรนิ!

           "...." เงียบกริบ

           "รอเจ้าอสูรนั่นกลับมาก่อนแล้วกัน! รอมนุษย์ที่ทำคลอดเรียกกันว่าหมอตำแยอะไรนั่นน่ะ!"

           เหล่าอสูรต่างมองหญิงสาวที่พวกเขาย้ายนางมานอนบนฟูกด้วยความกังวล เพราะสีหน้าของอีกฝ่ายนั้นดูทรมามาก

           

          

            

          "...!..." ดวงตาทั้งหกเปิดขึ้นมา ทำไมถึงรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างร้องเตือนอยู่ข้างใน

          ร่างนั้นเหยียดกายขึ้น มือจับฝักดาบไว้ไม่ห่างกาย

          ความรู้สึกร้อนรุ่มไม่สบายใจที่ฝังอยู่ในอกนี่มันอะไรกัน? มือเผลอขยุ้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว

           "อึก...ฮึก อะ! เจ็บ! ท่านยายข้าเจ็บเหลือเกิน!!" เสียงหญิงสาวคร่ำครวญออกมาทั้งน้ำตา หญิงชราข้างกายยกมือของอีกฝ่ายที่นอนบนฟูกขึ้นมากุมแน่น

           "ค่อยๆหายใจช้าๆ นั่นแหละ เจ็บแค่ไหนเจ้าก็ต้องทน! ตั้งสติไว้!" หญิงชราร้านน้ำชาที่ตามหมอตำแยมาด้วยกล่าวให้กำลังใจร่างของหญิงสาวที่ร้องออกมาไม่หยุด

           "อดทนไว้!! อีกนิดเดียว!!"

           "ฮะ..ฮะ..อึก...ข้าจะไม่ไหวแล้ว!! อ้ะ!!"

           "สู้สินังหนู!! อีกนิดเดียว!! ออกแรงมากกว่านี้!!"

           "ฮือ!!! กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!"

           เสียงกรีดร้องดังลั่นของหญิงงสาวแทบทำเอาหัวใจเหล่าอสูรหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม อสูรโศกากำมือแน่นเสียจนเล็บคมจิกเข้าเนื้อจนเลือดซิบ ไม่ต่างจากอสูรตนอื่นๆที่วิตกและหวาดกลัวไม่ต่างกัน

           แต่ทว่าเสียงต่อมาทำเอาอสูรที่หลบซ่อนต่างแทบกลั้นเสียงไม่อยู่

           "แอ้! อุแว้! อุแว้!!!"

           "นังหนู...ดูสิเจ้าได้ลูกชายนะ" ห่อผ้าน้อยถูกส่งมอบให้มารดาที่นอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย สองมือโอบกอดสิ่งมีชีวิตตัวน้อยไว้อย่างทะนุถนอมไว้ในอก

           ไม่รู้ว่าทำไม...น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วก็ผุดออกมา ใบหน้าเล็กจ้อยที่นอนคุดคู้ในห่อผ้ากลับสั่นสะเทือนหัวใจได้มากกว่าอะไรดี

           "ลูกแม่..." ใบหน้าของหญิงสาวโน้มลงมา ราวกับความเจ็บปวดทั้งหมดเลือนหายเป็นปลิดทิ้งยามได้เห็นหน้าลูกของตน

           นี่เหรอ...ความรู้สึกของคนเป็นแม่?

           "โฮชิ...แม่รักลูกนะ"

           เสียงแว่วกึกในยามค่ำคืนเรียกความสนใจจากร่างที่นอนอยู่บนฟูกได้เป็นอย่างดี หญิงสาวทที่ไร้เรี่ยวแรงจะหยัดยืนเพียงเอนกายขึ้นมาจากฟูกเพียงเท่านั้น

           โฮตารุเหลือบมองออกไปยังบานประตูเลื่อน เงาเลือนลางจากแสงจันทร์ที่ส่องกระทบมาทำให้รับรู้ว่ามีใครอยู่ตรงนั้น

           ร่างอีกฝั่งบานประตูเพียงนั่งลงเท่านั้น ไม่ได้มีท่าทีจะรุกล้ำแต่อย่างใด

           "สบายดี...รึเปล่า?" เพียงคำถามเเรกที่เอ่ยออกมาก็ทำเอาหญิงสาวแปลกใจ

           เสียเลือดเยอะขนาดนี้...สบายดีกับผีแกรึไง?

           โฮตารุยกมือขึ้นมากุมขมับ ภาพรอบๆดูเบลอลงอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ยังคงเอ่ยตอบอีกฝ่ายไป

           "แล้วเจ้าคิดว่าเป็นเช่นไรเล่า?"

           "..."

           อีกฝ่ายเงียบไปอยู่นานก่อนจะกล่าวตอบ

           "คงเจ็บน่าดู"

           มาลองเองไหมล่ะ...

           ความรู้สึกตอนนี้ของหญิงสาวคืออยากจับดาบแล้วฟันร่างอีกฝั่งบานประตูให้ขาดครึ่งไปซะ

           เสียแต่ว่าตอนนี้ไม่มีแรงพอจะทำแบบนั้น...

           "เหอะ...พึ่งคิดจะกลับมาเอาตอนนี้รึไง?" โฮตารุกล่าวเสียงสั่น...เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

           อีกฝ่ายชะงักก่อนที่จะได้ยินคำพูดที่ไม่ได้คิดว่าจะได้ฟังมัน

           "ข้า...ขอโทษ"

           "มาแล้วไม่คิดจะให้เห็นหน้าหน่อยรึไง?"

           "....."

           ความเงียบเริ่มโรยตัวลงมาอีกครั้ง โฮตารุถอนหายใจมองร่างอีกฝากบานประตูที่ค่อยๆหยัดกายขึ้นมา

           คงจะไปแล้วสิ...นะ

           ทว่าพอหญิงสาวหลับตาลงข่มใจไม่ให้หันไปมอง เสียงเลื่อนเปิดประตูก็ดังเข้ามาให้ได้ยิน

           ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้ ไม่แม้จะเอื้อนเอ่ยคำใดก็นั่งลงข้างกาย

           แต่ก่อนที่จะหันกลับไปมอง

           ฟึบ!

           ฝักดาบบนหัวนอนก็ถูกอีกฝ่ายเขี่ยออกไปไกลๆราวกับไม่วางใจมัน เล่นเอาคนที่พึ่งคิดจะหยิบดาบขึ้นมาหงุดหงิด

           "...."

           "รู้ดีเสียจริง" โฮตารุสะบัดหน้า หรี่ตามองร่างสูงอย่างเอาเรื่อง

           "แต่ว่านะ..." รอยยิ้มบางปรากฏออกมา

           ผัวะ!!!

           ใบหน้าของอีกฝ่ายหันไปตามแรงหมัดเล็กๆ ของหญิงสาว

           "ไม่มีดาบก็ต่อยเอาสิ.." เพียงประโยคเดียวคนที่โดนต่อยจนหน้าหันก็เบิกตากว้างราวกับมีอะไรผิดพลาดพลาด

           นึกว่าจะตบ!

           ไม่รู้ทำไมคิ้วซ้ายถึงกระตุกรัวๆ เพราะอีกฝ่ายหันหลังให้แสงจันทร์แถมยังก้มหน้าอีก เขาจึงมองใบหน้าไม่ได้ชัดนัก

            มือเรียวคว้าจับใบหน้าของอีกฝ่ายให้เงยขึ้นมาสบตาตน ท่ามกลางความตกใจของอีกฝ่ายที่ไม่ทันตั้งตัว

            ดวงตาสีนิลจ้องมองดวงตาทั้งหกอย่างนิ่งเงียบ

            ไม่นานนักหญิงสาวก็ผละออก จับมืออีกฝ่ายให้โอบอุ้มเด็กน้อยในห่อผ้าที่หลับตาพริ้ม

            อีกฝ่ายที่ถูกเปลี่ยนการกระทำกระทันหันก็ทำตัวไม่ถูก ดวงตาทั้งหกจับจ้องสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยในห่อผ้าด้วยความรู้สึกที่แปลกไป

             "ทำไมล่ะ?"

             "?"

             "ทั้งๆที่รู้ว่าข้าเป็นอสูรแท้ๆ..." ชายหนุ่มนิ่งเงียบเลือกที่จะไม่กล่าวต่อ

             โฮตารุแสร้งยิ้มแบบเด็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยออกมาราวกับมันเป็นแค่เรื่องล้อเล่น

              "ก็มีเจ้าน้อยแล้วนี่...ข้ากลัวลูกข้าไม่มีพ่อ ฮิฮิๆ"

              โดยหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มในครั้งนั้น ได้เปลี่ยนให้อสูรตนหนึ่ง

              กลายเป็นพ่อบ้านใจกล้าอย่างไม่รู้ตัว...

*******

พอเถ๊อะ! เกือบดีละนะคุณแม่ 5555555+

คุณแม่คลอดแล้ววว แงงง วันนี้ลงให้อีกตอนนะเคอะ! ขอไปนอนต่อแล้วนะ อุอิ

โฮ่ๆ ลุงขอไปนอนก่อนละกันเน้อ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

:แถมปิดท้าย:

เวลาคุณพ่อจะอ่านหนังสือ.... //ลำบากเนาะ ไม่สิ เอ็งใส่ไปได้ยัไงวะ!