[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...

ตอนที่ 18 : I'm Mother [15] : โลกสวยด้วยมือเรา(?)

I'm Mother [15]

"โลกสวยด้วยมือเรา(?)"

          วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แสนสดใส ใช่สดใสมาก....

          "ท่านแม่นี่ชาครับ"

          "ขอบใจนะ"

          ไอ้ออร่าดอกไม้บานนั่นอะไรกัน!

          อสูรหัวชมพูแถวนั้นได้แต่ยืนกัดผ้าเช็ดหน้า(?) มองสองแม่ลูกแถวนั้นด้วยความรู้สึกอิจฉาไอ้คนลูกสุดๆ

          เหล่มองอีกที...

          "ลูกแม่นี่น่ารักจริงๆเลย~" ว่าแล้วก็กอดเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

          อ้ากกกกกกกก!!! อิจฉาโว้ยยย!!

          โดยมีอสูรหัวชมพูนอนแดดิ้นเป็นปลาขาดน้ำเป็นฉากหลัง(?)

           "...." อสูรโศกาที่มาร่วมวงกับอาคาสะตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ปล่อยรังสีอึมครึมออกมา ปกติเจ้าตัวก็มีออร่าความหมองหม่นอยู่แล้ว มาเจอภาพนี้ถึงกับปล่อยออกมามากกว่าเดิม

           ไคกาคุที่โดนกอดอยู่นั้นเหลือบมาเห็นพอดีเข้าก็แสยะยิ้มเยาะเย้ย

           อสูรโศกาถึงกับถือถังในมือสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วนั่น...

           อยากเอาไปทุ่มใส่หัวเจ้าอสูรเด็กเปรต(?)นั่นเสียจริง

           "ตำแหน่งเด็กดีน่ะ...ของข้านะ" เอ่ยเสียงแผ่วพลางจ้องอีกฝ่ายเขม้ง

           หญิงสาวที่ไม่รู้ว่าเกิดศึกนั้นก็ยังคงยิ้มร่าราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร เพียงแค่คิดว่า

           ลูกชายกลับบ้านทั้งที ทำอะไรเป็นมือเย็นดีน้าา...

           "เอาล่ะ! ไคกาคุช่วยไปเรียกพวกเขาทั้งหมดมารวมตัวกันทีสิ แม่มีอะไรจะบอกพวกเขาน่ะ!" หญิงสาวผละออกมาก่อนที่จะลูบหัวลูกชายตรงหน้าอย่างเอ็นดู

           ไคกาคุพยักหน้ารับคำก่อนที่จะเดินจากไป

           ไม่นานนักเหล่าผู้อยู่อาศัย(?)ทั้งหมดก็มานั่งรวมตัวกันเบื้องหน้าหญิงสาว มีเพียงไคกาคุที่งนั่งเบี่ยงลงมาข้างโฮตารุเท่านั้น

           แน่นอนระหว่างที่โฮตารุง่วนอยู่กับการอ่านบันทึก สงครามก็เกิดขึ้น

           ผ่านทางสายตาอ่ะนะ...

           "รู้อะไหรไหม? ทำไมข้าถึงเรียกพวกเจ้ามา" หญิงสาวละมืออกจากบันทึกก่อนที่จะยิ้มออกมา

           "...." อสูรทั้หงลายต่างพากันส่ายหน้า

           "อาระๆ ดูนั่นสิ" มือเรียวชี้ออกไปทางชานเรือนด้านหลัง เผยให้เห็นพื้นที่ที่เคยอุดมไปด้วยป่าทึบกลับกลายเป็นพื้นที่โล่งโจ้งที่บัดนี้เหลือแต่ตอไม้เต็มไปหมด

           แล้วตัวต้นเหตุที่ทำลายป่าซะวินาศสันตะโรขนาดนั้นก็ขนลุกซู่ขึ้นมา

           โฮตารุมองเหล่าอสูรเบื้องหน้าเเล้วยิ้มเย็น

            "ข้าจะให้พวกเจ้าไปปลูกต้นไม้ให้กลับคืนมาเช่นเดิม..."

            "ให้เวลาไม่เกิน 1 สัปดาห์" โฮตารุเว้นช่วงครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ โดยประโยคต่อมาทำเอาเหล่าอสูรทั้งหลายสะดุ้ง

            "ถ้าทำไม่เสร็จภายในเวลาที่กำหนดอย่าหวังว่าพวกเจ้าจะได้แตะแม้แต่ปลายเล็บข้าเลย..."

            "ไม่เอาแบบนั้นสิ!!" อสูรเพลิดเพลินร้องโวย ตามมาด้วยเสียงโหยหวนของเหล่าอสูร

            "แบบนั้นข้าก็จะได้โดนเจ้ากระทืบงั้นเหรอ!!!" เป็นอาคาสะที่เอ่ยออกมา แทยทำเอาอสูรทั้งหลายหันควับมามองเป็นตาเดียวกัน

            ที่แท้ท่านก็มีรสนิยมเช่นนี้เองหรือ...

            ฮันเท็งงูที่หลบอยู่ใต้ถุนเรือนมองอสูรจันทราข้างขึ้นลำดับที่สามอย่างอาคาสะด้วยสายตาแปลกๆ

            และแล้วมหกรรมปลูกต้นไม้ก็เริ่มขึ้น... โดยมีอสูร 4 ตนยืนเหม่อมองฟ้าราวกับกำลังถ่าย MV อยู่

            "เเล้ว...ไอ้เจ้าต้นไม้ที่ว่าเนี่ยมันต้องปลูกยังไงกัน?" เป็นอสูรเพลิดเพลินอย่างอุโรกิที่เปรยออกมา ทำเอาที่เหลือสะดุ้งกันเป็นแถบอีกครั้ง

            ในหมู่อสูรพวกเขา...มันไม่มีใครปลูกต้นไม้เป็นเลยนี่หว่า!!!

            พึงระลึกได้ถึงความจริงเช่นนั้น อสูรยินดีก็ถึงกับยืนไม่ขึ้น

            "...." และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด

            "นี่! เราลองไปถามไอเซ็ทสึดีหรือไม่? ในหมู่ร่างแยกเจ้านั่นน่ะช่างสังเกตชีวิตมนุษย์ที่สุดแล้ว" อุโรกิออกความเห็นหลังจากที่พวกเขาใช้เวลาไปเกือบค่อนคืนในการนั่งปลงตก

            "เป็นความคิดที่ดี!" คาราคุเอ่ยออกมา

            "ก็ไม่มีทางเลือกแล้วนี่นะ" อาคาสะเลิกคิ้วขึ้นชั่วครู่ก่อนที่จะเออออไปตามอสูรลำดับต่ำกว่า

            ยังไงเขาก็อยากโดนกระทืบ!!

            ในวินาทีนั้นอสูรข้างขึ้นไม่สนแม้กระทั่งศักดิ์ศรีแล้ว (เอ็งอ่ะทิ้งไปตั้งแต่โดนคุมแม่กระทืบแล้วไม่ใช่เหรออ)

           กุกกัก

            "หืม?" ไอเซ็ทสึละสายตาออกจากกองผ้าในมือมองไปตามที่มาของเสียงอย่างแปลกใจ

            ท่านฮันเท็งงูอยากได้อะไรเพิ่มงั้นเหรอ?

            ร่างของอสูรหางคิ้วตกเดินไปหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่าฝาเรือนที่มุมห้องถูกเลื่อนเปิดออกพร้อมกับใบหน้าของคาราคุที่โผล่ออกมา

            "มีอะไรงั้นเหรอ?" อสูรโศกาเอ่ยถามอย่างแปลกใจกับอีกร่างแยกที่โผล่ออกมา เวลานี้ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายต้องอยู่ปลูกต้นไม้อยู่หรือ?

            "ไอเซ็ทสึ! ข้าแค่อยากจะถามว่าไอ้เจ้าสิ่งที่เรียกว่าต้นไม้เนี่ยมันปลูกยังไงเหรอ?!" ได้ฟังคำอีกฝ่ายยิ่งเลิกคิ้วมากกว่าเดิม

            "ขอโทษ...ข้าก็ไม่รู้" ได้ฟังคำตอบ อสูรยินดีก็จิตตกเข้าให้

            "แต่ว่านะ...ข้าเห็นพวกมนุษย์นำสิ่งที่เรียกว่าต้นอ่อนไปฝังลงดิน แล้วมันก็จะเกิดเป็นต้นไม้" หลังเอื้อนเอ่ยจบประโยค

            คาราคุก็ยิ้มร่าราวกับปลากระดี่ได้น้ำก่อนที่จะรีบกุลีกุจอออกไปบอกความแก่สหายร่วมชะตาของตน

            "เฮ้อ..." ไคกาคุที่เห็นเหตุการณืแทบทั้หงมดก็ถอนหายใจยาวเหยียด มองเหล่าอสูรที่หาวิธีปลูกต้นไม้สุดกำลังแล้วก็อดจะทำสีหน้าแปลกๆออกมาไม่ได้

            "ก็เคยเป็นมนุษย์กันมาก่อนไม่ใช่รึไง? เรื่องแค่นี้ก็ยังไม่รู้อีก"

            ผ่านมาแล้ว 5 วัน อีก 2 วันข้างหน้าก็จะครบกำหนดการแล้ว แต่ทว่าเหล่าอสูรทั้งสี่ก็ยังคงไม่สามารถที่แม้แต่จะปลูกต้นไม้สักต้นขึ้นมาได้เลย

            แลดูสิ้นหังเหลือเกินชีวิต(?)

            "เดี๋ยวนะ..." อสูรแห่งความโกรธเอ่ยรำพึงเบาๆราวกับพึ่งนึกอะไรออก

            "มีอะไรเหรอเซคิโดะ?" เป็นอุโรกิที่เอ่ยถามเสียงแผ่ว

            "ข้าคิดออกแล้วล่ะ"

            "อะไรเหรอ!" เป็นคาราคุที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาก่อนใคร

            เซคิโดะกวักมือเรียกสหายร่วมชะตามาสุมหัวกันก่อนที่ทั้งหมดจะอุทานลั่น

            "ทำไมพวกเราไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรก!!!"

            อสูรโศกาเหลือบมองไปตามมืออีกฝ่ายที่กวักรียกอย่างฉงน

            เรียกเขาทำไมกัน?

            ไอเซ็ทสึเดินตามอสูรยินดีมาก่อนที่จะพบเจอกับอสูรทั้งสี่ที่ได้รับมอบหมายให้ปลูกต้นไม้

            "คืองี้นะไอเซ็ทสึ...."

            ฟึ่ม!!!

            "พวกนั้นเล่นซนอะไรกันอี— !!!" โฮตารุที่เย็บผ้าอยู่นั้นถึงเบิกตาค้างมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

            "เจ้าพวกนี้!!!!!!!!!!!!"

            หญิงสาวและไคกาคุรีบเดินมายังป่าด้านหลังบ้านอย่างเร็วรี่ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งตะลึงงันกับภาพปฏิมากรรมไม้มังกรยักษ์ที่สูงตระหง่าน

             

(แปะรูป!)

          จากพื้นที่โล่งแจ้งตอนนี้กลับเต็มไปด้วยต้นไม้รูปมังกรยักษ์เต็มไปหมด เมื่อกลุ่มควันคลุ้งโขมงจางลงก็เผยให้เห็นร่างขออสูรเด็กตนหนึ่งด้านหลังมีกลิงแปลกตาอยู่ หน้าตาช่างคุ้นเคยยิ่งนัก โฮตารุคิ้วกระตุก

(แปะ!)

           "เสร็จแล้ว..." อสูรเด็กตนนั้นเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ก่อนที่จะเดินต้อยๆเข้ามาจับชายเสื้อหญิงสาวราวกับต้องการอะไรบางอย่าง

           เดี๋ยวนะ...

           ท่าทางแบบนี้

           "โฮตารุวววว!!!" เสียงตะโกนก้องดังมาแต่ไกลพร้อมกับร่างของอสูรหัวชมพูที่วิ่งฝ่าฝุ่นควันเข้ามาด้วยความเร็วแสงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

           ตึง!!

           และแน่นอนหญิงสาวสนองให้ตามต้องการ

           ร่างของอาคาสะลอยละลิ่วไปตามแรงเตะ ทั้งๆแบบนั้นแต่หน้าตานี่กลับยิ้มแทบแก้มปริ

           หมั่นไส้...

           โฮตารุหันมาสนใจอสูรเด็กน้อย(?)ตรงหน้าอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆวางมือลงบนศีรษะเล็กนั่นแล้วลูบไปมา

            "เก่งมาก!" ถึงต้นไม้จะหน้าตาประหลาดไปหน่อยก็เถอะ...

            เพียงถ้อยคำเดียว ออร่านุ่มฟูที่หาได้ยากยิ่งของเด็กน้อย(?)ก็ปรากฏออกมา

            เดาได้ไม่ยากว่าเด็กน้อยตรงหน้าคือร่างแยกของฮันเท็งงูอีกตน แต่ว่านะสี่หน่อเด็กโข่งของเขาหายไปไหนกัน?

          "แล้วร่างแยกคนอื่นๆหาบไปไหนกันหมดล่ะ?" โฮตารุเอ่ยถามออกไป อสูรเด็กจ้องหน้าเขานิ่งก่อนที่จะชี้มาที่ตัวเอง

          "หืม?"

          "พวกเขาอยู่ในนี้..."

          "ห้ะ?" หญิงสาวถึงกับเหวออกินกับคำตอบ

          "พวกเรารวมร่างกัน...."

          "...." แล้วหญิงสาวก็กรีดร้องในใจดังๆ

          ฮันเท็งงู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

          มาอธิยายเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!!!!!!!!!!!!!!!

*******

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!! ไรท์กลับมาแล้วว!!

อ่านเม้นพวกรีดแล้วอยากกลับมาแต่งต่อใจจิขาดด!!

เออ! มีเรื่องมีเล่าให้ฟังด้วยแหละ...มันอนาถมากเลย T T

วันนั้นท่านพ่อพาไรท์และญาติพี่น้องทั้งหลายไปเที่ยวสวนน้ำ ไรท์เปลี่ยนชุดเสร็จสรรพพร้อมลุยเต็มที่ละ

ไรท์ : ทำไมรู้สึกเหนอะขาแปลกๆ // ก้มมอง

ที่หว่างขามีน้ำแดงไหลออกมาด้วยเเหละ

และวันนั้นก็ได้แต่นั่งมองพวกเขาทั้งหลายเล่นสนุกกัน..โดยที่มีไรท์ให้กำลังใจ(?)อยู่ขอบสระ

มันเป็นความรู้สึกที่...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จบมุมบ่น