.:ถังเยี่ยนฟาง โฉมงามป่วนมิติ:.

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ ๖ เหตุเกิดที่ตลาด

ตอนที่ ๖ : เหตุเกิดที่ตลาด

“ฟางฟางตกลงว่าเจ้าทำอะไรเป็นบ้างเนี่ย?”

        ฟางฟางที่ก้มหน้าก้มตาหั่นผัก (หรือสับแหลกก็ไม่ทราบได้) เงยหน้าขึ้นมองหน้าเพื่อนสาวใช้คนใหม่ นามว่า จิงเอ๋อ ที่เพิ่งจะซี้กันเพียงไม่นานอย่างเหนื่ยอ่อนใจ ... จากนางแบบชื่อดังอย่างเธอ ผันตัวมาเป็นนางโลมว่ายากแล้วนะ แต่กลับมาเป็นคนใช้นี่สิ มันไม่ใช่ยิ่งกว่า ผู้หญิงอย่างเธอไม่เห็นจำเป็นจะต้องทำงานแบบนี้เลย :’(

“ฉันก็พยายามแล้วนะจิงเอ๋อ”

“เฮ้อออออ ข้าล่ะเหนื่อยใจจริง ๆ หยางฮูหยินรับเจ้าเข้ามาทำงานได้ไงเนี่ย” จิงเอ๋อบ่นกระปอดกระแปดก่อนที่จะลงมือช่วยฟางฟางหั่นผัก

        ‘เพราะมารยาของไอ้คนหื่นนั่นน่ะสิ’ ฟางฟางได้แค่คิดเท่านั้น หลังจากที่ได้ทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของมันเธอสาบานกับตัวเองเลยว่า จะพยายามหลีกเลี่ยงเจ้าตัวปัญหานั้นให้ได้มากที่สุด

        ‘เขามีชื่อว่า หยางซุนกวน เป็นแม่ทัพผู้เกรียงไกรแห่งแผ่นดินนี้ แถมยังเป็นสหายคนสนิทขององค์จักรพรรดิ อำนาจบารมีของเขาเป็นที่ประจักษ์แก่คนทั้งแผ่นดิน นอกจากนั้นยังไม่พอ เขายังเป็นลูกชายคนที่สามของตระกูลหยาง ตระกูลที่ร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับราชวงศ์มาหลายชั่วอายุคน แต่ถึงแม้ว่าตระกูลหยางจะมีอำนาจล้นฟ้ามากเพียงใด แต่ก็ไม่เคยใช้อำนาจที่ว่าไปในทางที่มิชอบเหมือนตระกูลใหญ่หลาย ๆ ตระกูล’

        และนี่คือคำยกยอสรรเสริญของจิงเอ๋อที่มีต่อบุตรคนที่สามแห่งตระกูลหยาง หรือ หยางซุนกวน

“นี่ ๆ พวกเจ้าสองคนน่ะ”

        ในขณะที่จิงเอ๋อกำลังบ่นฟางฟางอยู่นั้น หัวหน้าพ่อบ้านหยางก็เข้ามาพอดี จึงทำให้การบ่นของจิงเอ๋อถูกขัดจังหวะเข้าอย่างจัง ... ก็เมื่อกี้ถึงนางจะบ่นฟางฟาง แต่ก็แอบพาดพิงฮูหยินด้วยน่ะสิ ท่านหัวหน้าพ่อบ้านคงไม่ทันได้ยินหรอกใช่ไหม .... นางไม่ได้มีเจตนานะ จิงเอ๋อคิดเองเออเองอย่างหวาดกลัว

“ค่ะ ท่านหัวหน้าพ่อบ้าน” จิงเอ๋อเป็นคนขานรับออกมา ก่อนที่จะเอามือดันหลังฟางฟางให้ค้อมลงเพื่อรอรับคำสั่ง ... นางคนนี้สอนอย่างไรก็ไม่จำ เมื่อกี้นางก็สอนแล้วนะ ว่าต่อหน้าผู้ที่มียศสูงกว่าจะต้องค้อมหลังลง

“ข้าจะไหว้วานให้พวกเจ้าไปรับชุดที่ฮูหยินสั่งตัดที่ร้านเหม่ยเสียหน่อย” หัวหน้าพ่อบ้านสั่งเสร็จแล้วก็เดินจากไปทันที

“ฟางฟาง ทำไมเมื่อกี้เจ้าไม่ค้อมหลังลงล่ะ” จิงเอ๋อทำท่าจะบ่นสาวใช้แสนสวยนามฟางฟางอีกรอบ แต่เจ้าตัวหาได้สนใจอะไรไม่ นางกลับถามสิ่งที่ไม่มีใครไม่รู้ออกมาแทน

“ร้านเหม่ยคือที่ไหนเหรอจิงเอ๋อ”

        จิงเอ๋อถึงกับเอามือทาบอกตัวเองแล้วบอกตัวเองว่า ‘ใจเย็น ๆ จิงเอ๋อ นางอาจไม่รู้จริง ๆ ก็ได้ ... แต่นางจะไม่รู้ได้อย่างไรเล่า ร้ายเหม่ยออกจะดัง แม้แต่คนแคว้นอื่นยังรู้จัก’

“เอาเป็นว่า เดี๋ยวเจ้าเห็นก็จะรู้จักเองนั่นแหล่ะ” จิงเอ๋อตัดปัญหาโดยการเดินนำฟางฟางออกไปทันที

        สิ่งที่ฟางฟางเห็นตอนนี้คือตลาด ที่ถนนทั้งสายเต็มไปด้วยร้านค้า ขายของนานาชนิด แถมผู้คนยังเดินกันขวักไขว่ ประเมินการแต่งกายด้วยสายตาแล้ว คนในถนนสายนี้ล้วนแต่เป็นผู้มีฐานะด้วยกันทั้งสิ้น ... แน่นอนลืมเธอไปได้เลย ตอนนี้เธอเป็นเพียงแค่สาวใช้ชื่อว่าฟางฟาง

“ข้าชักไม่อยากออกไปไหนมาไหนกับเจ้าแล้วสิฟางฟาง” จิงเอ๋อพูดขึ้นด้วยความประหม่า

        ฟางฟางหันหน้าไปมองเพื่อนซี้ด้วยความไม่เข้าใจ ยัยนี่จะทำหน้าเหมือนคนใกล้ตายทำไมเนี่ย ?

“เป็นอะไรของเธอ”

“ก็ดูสิ มีแต่คนมองมาทางเจ้า ข้าที่เดินอยู่ข้าง ๆ เจ้า รู้สึกแย่นะ”

ทำไมจิงเอ๋อจะไม่รู้ว่าผู้คนที่มองมายังฟางฟางนั้น ต่างก็มองเห็นถึงความงามที่มีอยู่เปี่ยมล้นของนาง ถึงแม้ว่าชุดสาวใช้ที่นางสวมใส่จะดูจืดชืด แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความสวยของฟางฟางได้แม้แต่น้อย แถมท่าทางการเดินเหินของนางอีกเล่า แม้แต่นางโลมอันดับหนึ่งของเมืองที่เขาว่าเดินเหินสง่างามนักยังจะต้องยอมพ่ายแพ้ให้แก่ฟางฟางเป็นแน่

“ไม่เห็นมีอะไรแปลกนี่” สำหรับฟางฟางแล้ว เธอเคยโดนคนที่ไม่รู้จักมองจนชิน ถูกมองแค่นี้จะเป็นไรไป

“เอาเถอะ ไม่แปลกก็ไม่แปลก ... นั่นไงร้ายเหม่ย”

        จิงเอ๋อชี้ร้านเหม่ยที่อยู่ไม่ไกลจากที่พวกนางยืนอยู่นักให้กับฟางฟางได้ดู สิ่งที่ฟางฟางเห็นนั้น คือร้านตัดเสื้อที่มีขนาดใหญ่ จะพูดให้ถูกอีกนิดก็จะต้องบอกว่ามีขนาดใหญ่มากเชียวล่ะ แถมยังมีความโดดเด่นด้วยการตกแต่งที่ไม่ซ้ำใคร ทั้งชายและหญิงเดินเข้าออกร้านกันเป็นว่าเล่น มิน่าล่ะจิงเอ๋อถึงได้ทำหน้าตาใจเสียขนาดนั้นตอนที่เธอถามว่า ร้านเหม่ย คืออะไร

        แต่ก่อนที่พวกเธอจะเดินไปถึงร้านเหม่ย จิงเอ๋อกลับถูกผู้ชายคนนึงชนเข้าอย่างจัง หนำซ้ำผู้ชายคนนั้นยังไม่เอ่ยคำขอโทษออกมาสักคำ แต่กลับเอาแต่วิ่งหนีอย่างเดียว ... เรื่องนี้ชักจะแปลกแฮะ

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ข้าถูกขโมยเงินไป” ไม่ใช่เสียงคนอื่นไกล เป็นเสียงของจิงเอ๋อนั่นเอง

        แม้ว่าจิงเอ๋อจะตะโกนขอความช่วยเหลือมากเพียงใด แต่กลับไม่มีใครสนใจ ยังคงทำกิจธุระของตนต่อไป อย่างกับว่าไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นเลยสักนิด ... แต่มันก็ไม่แปลกหรอก เพราะนางเป็นเพียงแค่สาวใช้หาใช่คุณหนูจากไหน ใครเล่าจะมาเหลียวแล

“ฟางฟางข้าจะทำยังไงดี เงินนั่นมันเงินที่หัวหน้าพ่อบ้านฝากมาจ่ายค่าชุดของฮูหยิน” จิงเอ๋อหันไปปรับทุกข์กับฟางฟางทันที ถ้ากลับไปนางจะต้องถูกหัวหน้าพ่อบ้านลงโทษเอาแน่ ... แต่กลายเป็นว่าฟางฟางไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว

        ฟางฟางหายไปไหน ? ?

“เห้ย !!!!!!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนอันแสนจะหยาบคาย ดังก้องไปทั่วถนนที่มีคนพลุกพล่าน ใครไหนเลยจะคิด ว่าเสียงที่แสนหยาบคายนั้นจะออกมาจากหญิงงามสะครวญอย่างเช่นฟางฟาง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้เวร”

        ฟางฟางตะโกนด่าไล่หลังของเจ้าโจรที่ขโมยเงินของจิงเอ๋อไม่หยุด แต่เจ้าโจรนั้นไม่สนใจเสียงของเธอเลยแม้แต่น้อยมันยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหลบหนีต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ แต่มันก็อดที่จะอารมณ์เสียกับนางผู้หญิงหมาบ้าผู้นั้น ร่างกายที่แลดูบอบบางเช่นนั้น ทำไมถึงวิ่งเร็วได้ขนาดนี้

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าตามข้ามา” เจ้าโจรตะโกนบอกด้วยความหวังดี เพราะมันเห็นว่านางมีรูปโฉมที่งดงามหรอกนะ จึงไม่อยากจะทำทำร้าย

“หุบปากชั่ว ๆ ของแก แล้วหยุดเดี๋ยวนี้ !” ฟางฟางไม่สนใจคำเตือนของโจรที่ว่า แต่กลับเร่งฝีเท้าขึ้นอย่างรวดเร็วจนเกือบจะตามเจ้าโจรนั่นทัน แต่ทว่า โชคกลับไม่เข้าข้างเธอเลยแม้แต่น้อย

“เห้ยยย!” เสียงหนึ่งบุรุษและหนึ่งสตรีดังขึ้นพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

        ที่ว่าโชคไม่เข้าข้างเธอนั้นก็คือ มีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ดันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเข้ามาขวางทางเธอเสียก่อน แถมเธอยังออกตัวมาเร็วเต็มที่ไม่มียั้ง จึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ หากจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น !!

โครม !!!!

        สันจมูกโด่งสวยเชิดรั้นของฟางฟางชนเข้ากับอกกำยำของบุรุษปริศนาตรงหน้าเข้าอย่างจัง จมูกของเธอจงหลั่งสิ่งที่เรียกว่า เลือกกำเดา ออกมาทักทาย

        ในตอนนี้ฟางฟางไม่ได้สนใจที่จะตามโจรต่อแต่อย่างใด เงินฮูเหยินฮูหยินอะไรนั่นเธอก็ไม่สนใจ จิงเอ๋อเพื่อนของเธอจะเป็นจะตายยังไงตอนนี้เธอไม่แคร์ สิ่งที่เธอจะทำต่อไปนี้ก็คือเอาคืนไอ้คนซุ่มซ่ามตรงหน้าอย่างสาสม !!

“แม่นางเจ้าเจ็บตรงไหนรึเปล่า”

        บุรุษรูปงามท่าทางดูดีมีสกุลหน้าตาดูฉลาดหลักแหลม แต่กลับถามคำถามโง่ ๆ ออกมาแทนเนี่ยนะ ... !

“ตาบอดรึไงถึงไม่เห็นว่าฉันเลือดไหล” ฟางฟางตั้งท่าหาเรื่องอย่างเต็มที่ แต่ชายหนุ่มคนนั้นกลับไม่ได้โกรธเคืองเธอแต่อย่างใด กลับทำท่าเป็นห่วงเป็นใยจะเข้ามาช่วย

“นายน้อยอย่าลดตัวเองไปช่วยเหลือนางเลยขอรับ” ชายหนุ่มท่าทางตุ้งติ้งรีบเสนอหน้าห้ามปรามเมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนกำลังจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับสาวใช้คนข้างหน้า

        หน่อยนังเจ้แอ๊บแมนนี่สงสัยไม่อยากจะตายดี ! ฟางฟางคาดโทษไว้ในใจ พร้อมกับส่งสายตาจิกกัดไปให้ทันที แต่ชายหนุ่มท่าทางตุ้งติ้งก็ไม่ได้น้อยหน้าฟางฟางแต่อย่างใด เขาเองก็เชิดหน้าพร้อมมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยามเช่นกัน

“มองหน้าทำไมห๊ะ” ฟางฟางเท้าสะเอวหาเรื่องทันที เกิดมาไม่เคยโดนใครดูถูกขนาดนี้ หน๋อย ๆ ฉันแค่แอ๊บเป็นคนใช้ แต่ฉันไม่ใช่คนใช้จริง ๆ เสียหน่อย

“นังคนใช้คนนี้ต่ำช้าเสียจริง บอกมาว่าเจ้าทำงานให้กับใคร ข้าจะไปบอกนายเจ้า” ถึงแม้ว่าชายหนุ่มท่าทางตุ้งติ้งจะแอบตกใจกับท่าทีอันธพาลของฟางฟาง แต่เขาก็ไม่ได้เกรงกลัวอะไรนางเลยสักนิด

“พวกเจ้าอย่าทะเลาะกันเลย ข้าผิดเองที่เดินไม่ดูทาง” เป็นชายหนุ่มที่เป็นตัวต้นเหตุของอุบัติเหตุนี้ช่วยกล่าวไกล่เกลี่ย เขาไม่อยากถูกจับตามองมากนัก ถ้ามีคนจำเขาได้ขึ้นมาล่ะก็ จะแย่เอาได้

“แต่นายน้อยนี่มันทางคนเดิน หาใช่ที่ให้ใครมาวิ่งเล่นนะขอรับ” ถึงแม้ว่าชายหนุ่มท่าทางตุ้งติ้งนั้นจะมีท่าทีที่เปลี่ยนไปเมื่อพูดกับผู้เป็นนาย แต่สายตายังจ้องจะหาเรื่องฟางฟางอย่างไม่หยุดหย่อน

“เอาเป็นว่าข้าผิดเอง แม่นางเจ้าจะให้ข้าชดใช้ค่าเสียหายอย่างไรรึ” บุรุษรูปงามหันมาถามสาวใช้ที่แม้จะมีเค้าโครงของความสวยสะครวญอยู่ แต่กลับมีเลือดกำเดาที่เริ่มแห้งทั้งของเก่าและของใหม่ทับถมกันอยู่หลายชั้น ถึงแม้ว่าเขาออกจะคุ้นหน้านางอยู่เสียหน่อย แต่ก็ไม่อยากจะมองเลือดกำเดาของนางเท่าไหร่นัก อีกอย่างคนที่เขาคุ้นหน้านั้น หาใช่สาวใช้อย่างนางตรงหน้าไม่

        ฟางฟางเมื่อได้ยินว่าเขาจะชดใช้ก็อารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็น ตอนนี้เธอไม่ได้สนใจสายตาจิกกัดที่ส่งมาอย่างไม่เป็นมิตรจากร่างของชายหนุ่มตุ้งติ้งนั้นแต่อย่างใด เธอสนใจเพียงแต่คำว่า ‘ชดใช้’ ของเขาเท่านั้น เงินที่ถูกขโมยไปคงไม่มากเท่าที่เธอเรียกขอจากเขาแน่

“ข้าต้องการ 5 ตำลึงทอง” ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์และกำลังแอบฟังอยู่ล้วนแต่ทำตาโตเป็นไข่ห่านกันเป็นทิวแถว 5 ตำลึงทองแม้จะไม่ได้มากมายอะไรสำหรับผู้ดีมีเงินอย่างพวกเขา แต่นางที่เป็นสาวใช้แต่กลับเรียกค่าชดใช้ถึง 5 ตำลึงทอง แบบนี้ ... ขูดเลือดขูดเนื้อกันชัด ๆ

        แม้แต่ผู้ที่ต้องการจะชดใช้ให้นาง ยังแสดงท่าทีตกใจออกมาเล็กน้อยให้เห็น สาวใช้นางนี้ไม่ธรรมดา เล่ห์เลี่ยมแพรวพราว บางทีนางอาจจะแกล้งวิ่งมาชนเขา แล้วเรียกค่าเสียหายเอาก็ได้ หน้าตาก็ดี แต่ทำตัวเยี่ยงนี้ ก็เกินไป... ชายหนุ่มคิดในใจด้วยความเบื่อหน่าย

“หวังว่าแม่นางจะหายโกรธ” เมื่อพูดจบเขาก็ยื่นถุงเงินให้นาง แล้วก็เดินทางไปทันที

        หลังจากที่เขาเดินจากออกมาได้สักพัก เขาก็ยังคงคิดถึงแต่สาวใช้ผู้นั้นอยู่ หน้าตาของนางคุ้น ๆ เสียจริง

“กงกงเจ้าว่า นางเหมือนคุณหนูเยี่ยนฟางรึไม่”

        กงกงที่ว่าก็คือชายหนุ่มท่าทางตุ้งติ้งที่เพิ่งจะมีเรื่องกับสาวใช้ปากจัดคนเมื่อครู่นั่นเอง หลังจากที่ได้ฟังคำถามของเจ้านาย เขากลับคิดสภาพไม่ออก อย่างสาวใช้คนนั้นน่ะหรือจะคือแม่นางถังเยี่ยนฟาง ... แค่คิด ก็รับไม่ได้ !!

“ไม่มีทางแน่พะย่ะค่ะ องค์ชาย”










++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนใหม่มาแล้วค๊าา เร่เข้ามา ๆ

อยู่ ๆ ก็ดันไปหน้าเหมือนใครเขาเข้าอีกแล้วนะนางเอกเรา

แล้วในตอนนี้ก็มีผู้ชายโผล่มาอีกคนหนึ่งให้เก็บไว้จิ้นในตอนหน้า >/////<

ลั้นลา ๆ ๆ ๆ <3