.:ถังเยี่ยนฟาง โฉมงามป่วนมิติ:.

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ ๕ ตัวต้นเหตุ

ตอนที่ ๕ : ตัวต้นเหตุ

        ภายในห้องพักที่มีสาวใช้กว่าสิบชีวิตนอนเบียดเสียดกัน ทำให้ฟางฟางนอนหลับไม่สบายตัวเลยสักนิด ใครเล่าจะคิดว่านางแบบดังเช่นเธอจะต้องมาพบเจอกับความลำบากเช่นนี้ คอยดูเถอะวันพรุ่งนี้เธอจะต้องหาทางออกไปจากสถานที่บ้า ๆ แห่งนี้ให้จงได้

“เฮ้อ !”

        เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะพยายามข่มตานอนอีกครั้ง ในเวลาไม่นานเธอก็เข้าสู่ห่วงนิทรา ซึ่งในความฝันของเธอนั้นเอง ที่ทำให้เธอรู้ว่า เพราะอะไรเธอถึงต้องมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้

“จิ้ม ๆ ๆ”

        ฟางฟางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นหลังจากที่ได้รับการรบกวนการนอนหลับจากบุคคลแปลกหน้า จากห้องแออัดเปลี่ยนเป็นห้องสีขาวโล่งไร้สิ่งตกแต่งใด ๆ ในห้องมีเพียงแค่เธอที่นอนอยู่กับเด็กชายตัวน้อยอายุประมาณ 3 ขวบ เท่านั้น ... แต่ทำไมจะต้องนั่งยอง ๆ เอานิ้วมาจิ้มที่แก้มฉันด้วยเนี่ย !!

        คนนะ ไม่ใช่อุนจิ !!

“เอามือออกไปจากแก้มฉันเดียวนี้นะ” ฟางฟางพูดเสียงเย็น ๆ พร้อมส่งสายตาพิฆาตไปให้เด็กน้อย ... เธอเป็นนางแบบ ไม่ใช่นางงามจอมปลอมที่จะต้องรักเด็ก

“แง๊ ๆ ๆ ๆ”

        เด็กชายน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู แหกปากร้องไห้ขึ้นมาทันทีเมื่อถูกดุ เขาเอามือปาดน้ำตาเพราะไม่อยากให้ผู้หญิงเห็นน้ำตาของเขา แต่การกระทำเช่นนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเด็กน้อยตัวจ่ำม่ำเลยสักนิด

“หยุดร้องให้ได้แล้ว บอกฉันมาว่าที่นี่มันที่ไหน”

        ฟางฟางไม่สนใจเสียงร้องไห้เท่าไหร่นัก แต่เธอกลับสำรวจเด็กน้อยจ่ำม่ำน่ารักที่อยู่ตรงหน้าเธอแทน เขาใส่ชุดสีขาว ข้าง ๆ มีธนูคันเล็ก ๆ และลูกศรที่มีปลายเป็นรูปหัวใจสีแดงเข้ม ข้างหลังเด็กน้อยมีปีกสีขาวเล็ก ๆ โผล่ออกมาทักทายให้เห็น ... เจ้าเด็กบ้านี่มันแต่งตัวเลียนแบบคิวปิดหรือไงกัน ?

“ทะ ที่นี่ ที่นี่ หื้อออออออออ แง๊ ๆ ๆ ๆ”

        ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะพูดจบก็ส่งเสียงร้องไห้อันน่ารำคาญมาให้เธอฟังเสียอย่างนั้น เธอแค่จ้องหน้าผู้พูดด้วยสายตาธรรมดา เจ้าเด็กปัญญาอ่อนนี่จะร้องไห้ทำไมกัน

“หยุด ๆ เอาล่ะ ๆ โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะคะเด็กดี ไหนเล่าให้พี่สาวฟังสิ”

        แม้เธอจะไม่ชอบเสแสร้งเท่าไหร่นัก แต่วงการมายาสอนให้เธอรู้ว่า การเสแสร้งจะนำพาซึ่งสิ่งที่เราต้องการมาให้เสมอ และครั้งนี้ผลออกมาก็ไม่ต่างจากครั้งก่อน ๆ เด็กน้อยหยุดร้องไห้ทันทีเมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ ของฟางฟาง ก่อนจะส่งยิ้มน่ารัก ๆ มาให้ ... ฟางฟางมองหน้าเด็กน้อยด้วยความตกใจ หากเจ้าเด็กน้อยนี่ไม่รีบลดน้ำหนัก อีกไม่นานแก้มคงจะแตกเสียล่ะมั้ง

“ป๋มชื่อ คิวปิด 201400 ครับ ที่ป๋มมาเข้าฝันคุณแม่ในวันนี้ เพราะว่าป๋มอยากจะช่วยคุณแม่”

        คิวปิด 201400 สาบานว่าชื่อคน !! แต่เดี๋ยวนะ ?? ?

“นายเรียกใครว่าแม่” ฟางฟางขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

“แม่ฟางไงค๊าบ” เด็กน้อยตอบชัดแจ๋ว ว่าเธอคือแม่ของเขา

“กรี๊ด !! ฉันยังไม่เคยมีลูก จะมาเรียกฉันว่าแม่ไม่ได้นะยะ” เด็กอ้วนนี่ต้องเป็นบ้าแน่ ๆ เลย อยู่ ๆ มาเรียกเธอว่าแม่ คนปกติเขาไม่ทำกันหรอก

“ไม่ค๊าบ ตอนนี้ป๋มยังเป็นคิวปิดน้อยอยู่ อีกไม่นานป๋มจะได้ไปเกิดกับแม่ฟางกับพ่อหยางค๊าบ”

        แม่ฟาง พ่อหยาง เอ๊ะ ชักจะคุ้น ! บ้าบอกันไปใหญ่แล้ว

“พ่อหยางนี่นายหมายถึงคือไอ้หื่นกามนั่นหรือเปล่า”

“อ้ายหื่นกาม ช่ายค๊าบ แม่ฟางเรียกพ่อหยางว่า อ้ายหื่นกาม” เด็กน้อยตอบชัดเจน พร้อมกับน้ำลายที่ไหลออกมาเป็นสายเพราะถูกถามไม่หยุด

        เมื่อได้ฟังคำตอบที่แสนจะไม่ได้คาดหวัง ก็ทำให้เธอถึงกับหน้ามืดจะเป็นลม ต้องการที่จะให้ความฝันบ้า ๆ นี่มันจบลงไปเสียที เธอรู้ว่าเธอกำลังฝันอยู่ แต่เธอไม่รู้ว่าจะออกจากความฝันนี่ไปได้อย่างไร

“เอาล่ะหนูน้อย เลอะเทอะกันไปใหญ่แล้วนะเราน่ะ อีกอย่างนะ ฉันไม่มีทางเอาอีตาหื่นกามนั่นมาทำพันธุ์หรอก และที่สำคัญลูกฉันต้องไม่อ้วนเป็นหมูแบบนี้ด้วย”

“แง๊ ๆ ๆ ๆ มะ ม่าย ย ย ป๋มไม่ใช่หมูนะค๊าบบ ... ละ หืออออ แล้ว มาทำพันธุ์คืออะไร”

“เลิกถามคำถามงี่เง่าสักที ยังไงนี่มันก็คือความฝัน” เธอตอบออกไปด้วยความรำคาญ รีบมีใครมาปลุกเธอเสียทีเถอะ เบื่อเจ้าเด็กจอมงอแงนี่จะแย่แล้ว

“มะแม่ใจย้าย ป๋มอุตส่าห์ขอร้องท่านเทพ หะ ให้เปิดประตูมิติ ให้แม่ได้เจอกับพ่อ ... ป๋มอยากไปเกิดจะแย่แล้ว แง๊ ๆๆๆ”

        หลังจากพูดจบ เด็กน้อยก็วิ่งหนีไป พร้อมกับภาพห้องสีขาวดูเลือนรางไปเรื่อย ๆ

“เดี๋ยวเจ้าอ้วนกลับมาก่อน !!”

“เจ้าเป็นอะไรไปหรือฟางฟาง ข้าเห็นเจ้าละเมอคำว่า เจ้าอ้วน ๆ ตลอดเวลา”

        หลังจากที่เธอออกจากฝันมาแล้วมาพบเจอกับความเป็นจริงอันโหดร้าย ความเป็นจริงที่ว่า เจ้าเด็กอ้วนนั่นเป็นตัวต้นเหตุให้เธอมาพบเจอกับเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ และยังหน้าหนามาเรียกเธอว่าแม่อีก

“ข้าไม่เป็นไร”

“แต่เหงื่อเต็มหน้าเจ้าเลยนะ ป่วยตรงไหนหรือเปล่า”

        สาวใช้ที่นอนข้าง ๆ เอามือมาอังหน้าฝากเธอทันทีด้วยความเป็นห่วง แต่ดูเหมือนฟางฟางจะไม่ได้สนใจสาวใช้คนนั้นเท่าไหร่นัก เธอสนใจก็เพียงแต่ความฝันประหลาด ๆ ที่เธอสังหรณ์ใจว่ามันจะต้องไม่ใช่ฝันไร้สาระอย่างแน่นอน

        หลังจากที่ทำใจจากความฝันบ้าบอนั่นเสร็จ เธอจึงออกมาล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย เพื่อที่จะเตรียมตัวให้พร้อมกับวันใหม่ และเตรียมสู้รบกับอีตาหื่นกามเจ้านายคนใหม่ของเธอ

        ฟางฟางก้มหน้ามองดูตัวเองในอ่างน้ำ เธอก็ได้พบเจอกับตัวเองสมัยที่ยังเป็นสาวน้อย ม.ปลาย หาใช่หญิงสาวเต็มตัววัย 24 ปีอย่างที่เธอเป็นอยู่ ... เจ้าเด็กอ้วนนั่นเล่นตลกอะไรกับเธอ มิน่าล่ะ เมื่อวานคุณป้าคนนั้นถึงได้เรียกเธอว่าสาวน้อย

        ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ยอมรับอะไรได้ง่าย ๆ แต่เรื่องแบบนี้มันเกินต้านทานจริง ๆ นะ แม้ว่าเธอจะไม่มีครอบครัว แต่เธอก็ยังมีคนรู้จัก เพื่อนร่วมงาน มีชื่อเสียง แต่ที่นี่เธอไม่มีอะไรเลย หนำซ้ำยังต้องมาเจอกับเรื่องราวประหลาด ๆ ภายในคืนเดียว ในตอนแรกก็ดูสนุกอยู่หรอก ที่คิดว่าหลงทางหรือถูกจับตัวมา แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่แล้วล่ะ มันชักจะไม่สนุกแล้ว มีหลายสิ่งที่เธอต้องการคำตอบ

        ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ? เธอจะรู้จักที่แห่งนี้ไหม ? จะมีใครช่วยเหลือเธอได้บ้าง ? .... และ เธอจะกลับไปได้หรือเปล่า ?

“คิดถึงข้าอยู่เหรอ ?”

        อารมณ์ดราม่าของฟางฟางลดฮวบไปในทันทีที่เจอกับคู่อริ ฟางฟางไม่ตอบคำถามของชายหนุ่ม แถมยังทำท่าจะเดินหนีอีกต่างหาก

“แหน่ะ ถามไม่ตอบ ... รึว่าความหล่อของข้าทำให้เจ้าเป็นใบ้” เมื่อซุนกวนเห็นว่าฟางฟางกำลังจะเดินหนี เขาจึงรุดหน้าไปขวางนางทันที อะไรกัน วันนี้เขาอุตส่าห์ตื่นเช้าเป็นพิเศษเพื่อมาพบเจอกับนาง แต่ใยนางถึงไม่สนใจเขาสักนิด

        ฟางฟางมองสำรวจบุรุษตรงหน้าด้วยความระอาใจ แน่นอนว่าเขาหล่อเหลายากที่จะหาใครเทียม หากไปเป็นดารา ก็คงจะเป็นดาวค้างฟ้าอย่างไม่ต้องสงสัย ผู้หญิงคนไหนที่ได้เจอกับเขาคงจะถวายตัวถวายใจให้ในทันที แต่ขอโทษที ที่ความหล่อของเขาใช้ไม่ได้กับเธอ

“เป็นใบ้บ้าอะไรของแก หุบปาก แล้วกลับไปซะ”

        หากใครมาได้ยินคำพูดนี้ของฟางฟาง คงจะตกใจน่าดู มีอย่างที่ไหนที่สาวรับใช้จะพูดจาหยาบคายกับผู้เป็นนายเช่นนาง แต่โชคดีที่เขาไม่ถือสา กลับชอบใจเสียด้วยซ้ำ ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มมา ชีวิตเจอแต่กระต่ายสาว พอมาวันนี้เจอแม่เสือสาวเข้าไป ทำเอาติดอกติดใจ อยากจะปราบพยศนางเสียให้ได้

“แหม เจ้านี่ช่างโหดร้ายกับข้าเสียจริง ข้าแค่แวะมาทักทายก็เท่านั้นเอง”

“ทักทายเสร็จแล้วก็ไปเสียสิ”

“โอ๊ะ !!! เจ้าหันไปดูตรงนั้นสิ” ซุนกวนชี้ไปด้านหลังของฟางฟางด้วยความตกใจ ฟางฟางเมื่อเห็นท่าทางของเขาจึงหันกลับไปดูทันที ... แต่ปรากฏว่า มันเป็นหลุมพรางที่เขาสร้างให้เธอกระโดดลงไปแทนซะงั้น

“กรี๊ด!!! ไอ้เลว”

        ฟางฟางด่าไล่หลังร่างสูงโปร่งทันที พร้อมกับก้มลงเก็บก้อนหินแถวนั้นเขวี้ยงตามหลังเขาไปอีก ... จะไม่ให้เธอโมโหได้อย่างไร ก็ไอ้บ้านั่นมันเอามือสกปรกมาลูบบั้นท้ายเธอนี่สิ ... หรือนี่คือคำทักทายของคนหน้าโง่อย่างอีตาบ้านั่น

        หน้าอย่างมันน่ะเหรอจะมาเป็นคู่ชีวิต ให้ฟรี ๆ แถมเงินเป็นพันล้านเธอก็ไม่เอา !!!!













++++++++++++++++++++++++++++++++
หุหุ จู่ ๆ ก็ดันมีลูกชายโผล่มาเสียอย่างนั้น
แถมยังเคราะห์หนัก จะได้แม่ทัพหยางผู้หื่นกาม มาเป็นคู่อีก
เอาล่ะสิ ยิ่งวุ่นเข้าไปทุกทีแล้ว
<3 แวะมาอัพจ้า อย่าว่าเก๊าเลยนะท่านผู้อ่าน ที่เค้าหายไปน๊าน นาน ม๊าก มาก จุ้บ ๆ