รักนายคุณชายมาดนิ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1...คำแช่งที่เป็นจริง

                             ฉันชื่อ น้ำฝน ^ ^  เพื่อนๆชอบบอกว่าฉันหนะเซ่อซ่าไร้สติ -.- ชิ ไม่ถูกเลยสักนิดฉันหนะออกจะสวยใสเป็นคุณหนูผู้แสนไฮโซ (คิดเอาเองคนเดียว)แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ก็เพราะว่า.....วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกอะสิ ฉันอยู่ม.4แล้วน๊า คิคิ โอ้ว แต่มีเรื่องที่สุดแสนจะรันทดอยู่อย่างนึง ฉันยังไม่มีแฟนเลยอ่า มีคนมาจีบฉันอยู่หลายคนนะแต่ไม่มีใครกล้ามาขอเป็นแฟนอะ เอิ๊กๆ ฉันไม่กัดหรอกน่า...อย่างว่าคนหน้าตาดีมักเจอคู่ช้ากว่าคนอื่น  >o< อ๊ายยย สายแล้วอะเดี๋ยวจะไปโรงเรียนไม่ทันวันแรกไปสายหนะอายเค้าตาย แถมพี่บ้ากับคุณแม่เจ้าระเบียบจะเฉ่งเอา


"ยัยน้ำฝน เร็วๆเข้าเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอกคนที่โรงเรียนจะได้หัวเราะเยาะเอา" พี่น้ำค้างสุดหล่อของฉันตะโกนขึ้นมา

พี่น้ำค้างคือพี่ชายสุดหล่อของฉันเอง คิคิ พี่คนนี้หนะออกจะเพลย์บอยใช้หน้าตาที่สวยเกินหญิงหลอกล่อหัวใจดวงน้อยๆของหญิงสาวทุกสารทิศไปกินหมด คิคิ พี่ฉันอยู่ม.6โรงเรียนเดียวกับฉันเองแหละ


"รู้แล้วน่า เร่งอยู่ได้"ฉันรีบวิ่งลงบันไดอย่างไม่คิดถึงชีวิตเพราะมัวแต่กลัวว่าจะไปสายแต่แล้ว...


ตึง!ตึง!โครม! โอ๊ยย!

ฉันตกบันไดอ่าเจ็บมากๆเลยเจ็บที่สุด หัวฉันฟาดพื้นพอดีเลย โอ๊ยทั้งเจ็บทั้งปวดหัว ฉันรู้สึกถึงน้ำเหลวๆไหลอยู่ตรงหน้าผากฉันเลยเอามือไปแตะๆดู  เฮือก!! เลือด เลือดสีแดงสดๆ กรี๊ดช้านเลือกออก


"เฮ้ยยยย!!! O_o แม่ แม่ ยัยฝนเลือดออก แม่ยัยฝนตกบันได"พี่น้ำค้างวิ่งเต้นตะโกนลั่นบ้าน  แม่ฉันรีบปรี่วิ่งออกมาจากในครัว ทั้งหมดนี้เป็นภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนจะหมดสติ








อา  กลิ่นไม่คุ้นเลย ฉุนมาก กลิ่มเหมือนกับน้ำยาอะไรซักอย่างดมแล้วเวียนหัวจัง โอ๊ยทั้งตัวก็ปวดเมื่อยไปหมด ทั้งเมื่อยทั้งเวียนหัว ลืมตาดีกว่าเรา

ฉับพลันดวงตาที่แต่งแต้มด้วยขนตางอนยาวอันงดงามก็เบิกโพล่งขึ้น เรียกให้คนที่อยู่ข้างกายลุกขึ้นมาร้องไห้อย่างดีใจ

"ยัยฝนฟื้นแล้วเหรอลูก เจ็บอะไรตรงไหนบ้าง"

"ค่า หนูปวดหัวอะแม่  เมื่อยไปทั้งตัวเลยด้วย"มือที่เขยนวดแขนอยู่ก็เปลี่ยนไปคลำหัวดูและได้สัมผัสถึงผ้าก๊อซชิ้นโตที่หน้าผาก


"แล้วสบายดีมั้ยละเรา เล่นวิ่งมาอย่างนั้นดีที่ไม่เป็นอะไรมาก"


"ค่า สบายดีค่า^ ^ ยัยแข็งแรงอยู่น่า"จบคำพูดแววตาของแม่ฉันที่ตอนแรกยังใจดีอยู่ก็เปลี่ยนพลันเป็นสายตาของซาตานกระหายเลือด

"งั้นก็ดี พรุ่งนี้เตรียมรับโทษฐานไม่เชื่อฟังที่เคยเตือนห้ามวิ่งลงบันได"

ง่า เวรกรรม คนป่วยก็ยังไม่เว้น -.-


เฮ้อ วันนี้ฉันขาดเรียนซะแล้วซิเอาไงดีละพรุ่งนี้จะบอกเพื่อนๆว่าไงดีบอกว่าตกบันไดเนี่ยนะไม่มีทางซะหรอกเดี๋ยวเจ้า4ตัวนั้นได้หัวเราะกันตายชัก โกหกดีกว่าเรา เอ แล้วจะโกหกว่าอะไรละเนี่ย ต้องคิดแผนๆ

"อ้อ เมื่อซักครู่หนูแก้วเค้าโทรมาว่าทำไมเราขาดเรียน"

เวรกรรม หวังว่าแม่คงไม่บอกนะ อย่าน๊า ถ้ามันรู้เวลาที่ฉันไปโรงเรียนคงเป็นเวลาที่ตกนรกทั้งเป็น

"แม่เลยบอกหนูแก้วไป ว่าแกนะตกบันได เฮ้อ เซ็งกับเราจริงๆโตขนาดนี้ยังตกบันไดอีก"

เฮือก!! เวรกรรม แผนตรู อ่ะจ๊าก

"ง่า แม่ แล้วนี่พี่น้ำค้างเค้าไปโรงเรียนเหรอ"


"ก็ใช่นะสิพี่เค้าก็ต้องไปเรียนเหมือนกันนะเดี๋ยวก็ต้องเข้ามหาลัยแล้ว"


ชิ  น้องเจ็บปางตายยังไม่อยู่ดูแลเป็นพี่ภาษาไรวะ-*-(ภาษาติ๊กครับ)ตัวเองพูดแหย่ทำให้เค้าต้องรีบเลยตกบันไดคอยดูนะขอให้ตกท่อประปา  สาธุ-/-





นาฬิกาในห้องชี้เวลา16.30น. เป็นเวลาที่พี่ชายฉันควรจะมาเยี่ยมฉันได้แล้วแต่ยังไม่มาซักที หิ๊ว หิว ขอให้พี่เอาของกินมาด้วยเถิ้ดดดด

แอ๊ดดด~ ปัง! นั่นไงพี่บ้ามาแว้วววว พูดไม่ทันขาดคำตายยากเจงๆ

"ผมมาแล้วครับ"เสียงหล่อๆของหนุ่มนักเพลย์บอยที่ออกจะอารมณ์บูดนิดๆดังออกมาจากปากได้รูปของชายหนุ่ม ผมซอยสั้นตามแบบที่ฮิตที่สุดของตอนนี้ยุ่งนิดๆ  เสียงเชิ้ตนักเรียนสีขาวที่มักจะเรียบตลอดยับหน่อยๆฉันมองอย่างแปลกใจ เง้อออ ขากางเกงพี่ฉันเปียกข้างนึงอย่าบอกนะว่า...


"น้ำค้าง กางเกงแกไปโดนอะไรมาทำไมเปียกแบบนั้น"แม่ฉันถาม พี่น้ำค้างยิ้มอายๆไปทางแม่ก่อนจะหันมามองฉันนิดนึงแล้วเอามือไปลูบผมเล่นอย่างเขินๆก่อนจะเอ่ยปากตอบ คำตอบที่ทำเอาฉันเกือบหลุดหัวเราะถ้าไม่เกรงสายตาดุๆที่มักจะส่งมาอย่างเย็นชาเวลาเสียหน้าทุกที


"ผมตกท่อ-/////-"