##....ตื้อนัก รักซะให้เข็ด....##

ลำดับตอนที่ #7 : @@@...โทรศัพท์และงานวันเกิด...@@@

   ...มีดอกไม้ช่อใหญ่ไว้แทนคำพูดหนึ่ง ที่มันต้องการจะส่งให้เธอออ...





   ...ครอกกกกฟี้....





   ...มีดอกไม้ช่อใหญ่ไว้แทนคำพูดหนึ่ง ที่มันต้องการจะส่งให้เธอออ...





   ...งืมมม งืมมมม...





   ...มีดอกไม้ช่อใหญ่ไว้แทนคำพูดหนึ่งที่มันต้องการจะส่งให้เธอออ..



    “โอ๊ย ใครวะ โทรมาตอนตีหนึ่ง เซ็งจริงๆ คนจะหลับจะนอน (นี่เธอเป็นนางเอกนะ นางเอก นางเอก ท่องไว้) เออใช่ ลืมไปว่าเป็นนางเอก ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ ก่อนที่มันจะดังอีก รำคาญ



    “ฮัลโหล”



    ...



    “เฮ้ย อะไรวะ โทรมาก็ไม่พูด เป็นบ้าอะไรเนี่ย แล้วยังไม่ต้องวางนะ รอชั้นด่าให้เสร็จก่อน บ้านรวยนักเหรอไง ชอบโทรแกล้งคนอื่นเค้าอ่ะ ฮะ เกิดมาได้ยังไงเนี่ย คนแบบนี้ อยู่ไปก็รกโลก กลับเข้าในท้องแม่ใหม่ ไป! แล้วก็....”



    “โอ๊ะๆ เป็นชุดเลยนะเนี่ย” นายนั่นบ่นออกมา ในที่สุดมันก็พูดจนได้ เสียงผู้ชายอีกต่างหาก



    “หน็อย พูดแล้วหรอ นายเป็นใคร บอกมา”



    “เป็นคนที่หล่อที่สุดในโลกฮับ” อ้วก แหว่ะ มันพูดมาได้ยังไง หน้ามันกี่ชั้นเนี่ย



    “นายจะโทรมาทำไม ชั้นจะนอนแล้วนะ”



    “ก็โทรมาเล่นๆ ไม่มีอะไรหรอกคับ” โอ๊ย โทรมาเล่นๆ เมิงงงตาย



    “งั้นชั้นจะวางแล้วนะ แล้วมีอะไรจะบอก อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร ไม่งั้น ไม่รอดแน่ ฮึ่ม” พอพูดเสร็จ ฉัน

ก็กดปิดทันที แล้วก็ปิดเครื่องเลย เพราะไม่งั้นมันต้องโทรมาอีกแน่นอน ฉันว่ามันจะต้องแอบชอบเราแน่เลย แต่ฉันไม่ชอบมันหรอก เพราะมันจะทำให้ฉันหงุดหงิด (ว่าแต่เค้าหลงตัว ตัวเองน่ะไม่ค่อยเล้ยยยยย) เชอะ ยัยนักเขียนนี่ไม่ค่อยเจือกเลยนะยะ ชิ นอนดีกว่า แล้วฉันก็ล้มตัวนอนบนเตียงเลย แล้วก็หลับไปเลย



    “แพรวๆ ตื่นได้แล้ว เร็ว แพรว” พ่อปลุกฉันอย่างเร่งรีบ วันนี้มันวันเสาร์นี่ ปลุกอะไรแต่เช้า



    “ตื่นแล้วค่า พ่อจะรีบปลุกทำไม ยังเช้าอยู่เลย”



    “เอ้า ก็วันนี้วันเกิดไอพลับไง ไป ซื้อของกัน” พ่อพูด



    “แหะๆ ลืมไป แล้วพลับล่ะพ่อ ไปไหนอ่ะ” ฉันเนี่ยเป็นคนน่ารักที่แย่ที่สุดเลยรู้มั้ย (โห ยัยนางเอก) ลืมวันเกิดน้องตัวเองได้ยังไง



    “อ๋อ มันไปแข่งบาส ตอนเย็นถึงจะกลับ แล้วเราก็จะไปซื้อของมาจัดงานวันเกิดกัน ไปอาบน้ำแต่งตัวไป แล้วท้องอ่ะ หายยังลูก”



    “หายแล้วค่า เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนน้า” ฉันหอมแก้มพ่อทีนึง แล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัว



    พอลงมาข้างล่าง พบว่าพ่อกับแม่รออยู่ก่อนแล้ว



    “พ่อ แม่ แล้วพี่พุกอ่ะคะ” ฉันถาม เพราะที่เห็น พ่อกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา ส่วนแม่กำลังเทอาหารใส่ชามให้กับเจ้าปุกปุยอยู่ (โหะๆ ไม่ได้มีบทตั้งนานแหน่ะ)



    “อ๋อ พ่อให้มันไปดูไอพลับมันแข่ง แล้วก็ถ่วงเวลา เราจะได้จัดงานแบบไม่ต้องกังวลว่าพลับมันจะกลับมาก่อนเราจัดเสร็จไง แล้วไปกันได้ยังล่ะ” พ่ออธิบาย พร้อมกับถามไปด้วย ฉันกับแม่เลยพยักหน้า แล้วทั้งหมดในบ้านไม่รวมเจ้าปุกปุย ก็เคลื่อนย้ายที่สิงสถิตจากในบ้านมาเป็นในรถ แล้วพ่อก็ขับรถไปสถานที่ๆเราจะซื้อของกัน แล้วเราก็ไปเดินซื้อของกัน พอซื้อเสร็จก็กลับบ้านทันทีเลย เพราะว่าแม่บอกว่าเดี๋ยวจะจัดงานไม่ทัน เมื่อกลับถึงบ้านปุ๊ป ฉันก็โทรหาพวกต้าร์ให้มาช่วยกันจัดงานเลย เพราะจะได้เสร็จเร็วๆ



    “นี่ป้ายติดไว้ตรงกลางนะ ไม่ใช่ๆขวานิดนึง นิดเดียว เฮ้ย เยอะไป เอามาทางซ้ายหน่อย เออนั่นแหล่ะๆ แล้วก็ลงนิดนึง นิดเดียวพอ นั่นแหล่ะ ติดเลย” เสียงฉันที่สั่งปอนด์กับบาสที่ขึ้นไปติดป้ายบนเวทีเล็กๆที่ตั้งไว้เพื่อจัดงานของพลับ แหะๆ ฉันน่ะ สั่งมันอย่างเดียว ไม่ต้องทำไร อิอิ



    “นี่ๆ สั่งอยู่ได้ มาติดเองเลยมา ถ้าคืนนี้ไม่มีของกินนะ” แหม ยังจะห่วงของกินอีกนะ



    “แพรว มาเป่าลูกโป่งซิ” ฟางตะโกนมาจากในครัว ฉันจึงเดินไปหยิบลูกโป่งกับที่เป่ามา เพื่อจะมานั่งเป่า ตกลงนี่มันบ้านใครกันแน่เนี่ย เหอะๆ



    เข็มนาฬิกาบอกเวลา 6 โมงเย็นแล้ว พวกเรามานั่งรวมกันที่ห้องรับแขก ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานวันเกิดที่กำลังจะถึงในไม่ช้า หลังจากจัดสถานที่เสร็จ ปอนด์กับฟางกำลังแย่งกันกินน้ำอยู่



    “นี่ๆ นายเป็นสุภาพบุรุษภาษาอะไรเนี่ย ต้องให้ผู้หญิงกินก่อนสิ” ฟางบ่นปอนด์ ฉันเห็นปอนด์ที่กำลังถือแก้วน้ำอยู่ในมือมองมาที่ฟาง แล้วยิ้มนิดนึง น่าร้ากกกกกก ( -*- ) แล้วพูดว่า



    “ภาษาติ๊กคับ ^o^” เหอะๆ แล้วทุกคนก็หัวเราะกับท่าทางของปอนด์



    นอกจากการกระทำของปอนด์กับฟางแล้ว ต้าร์กำลังหัวเราะบาสที่กำลังวิ่งหนีเจ้าปุกปุยไม่หยุด ส่วนแม่

กำลังเตรียมอาหาร ฉันกำลังนั่งฟังปอนด์กับฟางเถียงกันอยู่ และคนสุดท้าย พ่อกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดเบอร์ๆหนึ่ง



    “ฮัลโหล พุกเหรอ กับมาได้แล้ว เร็วๆเลยนะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว” อ๋อ พ่อโทรหาพี่พุกนั่นเอง



    “อือ แค่นี้นะ” แล้วพ่อก็วางหูโทรศัพท์ลง แล้วพ่อก็บอกว่าพลับกำลังจะถึงแล้ว ทุกคนจึงรีบเตรียมตัว ทุกคนไปหลบตรงห้องๆหนึ่งซึ่งอยู่ถัดจากห้องที่จัดงาน หลังจากทุกคนเข้าไปในห้องนั้นหมดแล้ว พ่อจึงถือกล่องๆหนึ่งตามเข้าไปในห้องด้วย พร้อมกับดับไฟลง ภายในห้องที่พวกเราอยู่กันนั้น พ่อเปิดกล่อง    ๆนั้นขึ้น พบว่าเป็นเค้ก ที่หน้าของมันเขียนคำว่า







                                                                 “HAPPY BIRTHDAY PUB”





    ...แก๊กกก.กึก...



    ฉันรู้สึกว่าพี่พุกกับพลับกำลังจะมาถึงแล้ว เพราะฉันได้ยินเสียงเปิดประตูบ้าน แล้วฉันก็คิดว่าพ่อจะรู้เช่นกัน เพราะพ่อเอากล่องๆหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มันคือเทียนเล่มเล็กๆนั่นเอง พ่อปักเทียนลงบนหน้าขนมเค้ก จำนวน15 เล่ม ปีนี้พลับอายุ 15 แล้ว เมื่อปักเทียนเสร็จพ่อก็หยิบไฟแช็กขึ้นมาจุด พร้อมกับบอกบาสว่า เดี๋ยวให้ออกไปคนแรก บาสพยักหน้ารับรู้



    “โห่ เห็นมั้ยพี่พุก ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวดึกๆ ก็ไม่เชื่อ นอนหมดแล้วเนี่ย เป็นไง” ฉันได้ยินเสียงพลับออกมาจากนอกห้อง



    “น่าๆ เฮ้ยๆ อย่าเปิดไฟ” พี่พุก



    “ทำไมอ่ะพี่ ไม่เปิดก็มองไม่เห็นสิ” พ่อก็ได้ยินเสียงพลับเหมือนกัน แล้วก็บอกให้บาสออกไปได้เลย เมื่อบาสได้ยินก็ออกไปทันที



    พลับกำลังจะพูดต่อ แล้วบาสก็โพล่งออกไป แบบที่ว่าตัดหน้า



    “เฮ้ สุข / เฮ้ย” เสียงบาสที่พูดยังไม่ทันจะจบประโยค แล้วข้างหลังก็เสียงพลับที่กำลังตกใจว่ามีคนโพล่งไปตัดหน้า หลังจากเสียงนั้น พ่อก็เปิดไฟ เสียงหัวเราะของทุกๆคนดังขึ้น เอ๊ะ ไม่ใช่ทุกคน ยกเว้นบาสคนเดียวที่นั่งหน้าบูดหน้าเบี้ยวอยู่ที่พื้น เพราะเกิดจากการตกใจของพลับทำให้พลับใช้มืออันหนักหน่วง ขว้างไปที่ก้านคอของบาสพอดี ทำให้บาสหลบไม่ทัน ก็เลยโดนเต็มๆ เหะๆ



    “โฮะ ก็อยากมาแบบ ไม่ให้ซุ่ม ไม่ให้เสียงเองนี่พี่ ช่วยไม่ได้ อิอิ” พลับบอกกับบาส



    “โห ทีหลังไม่ต้องให้ผมมาทำอะไรเสี่ยงๆแบบนี้แล้วนะ” บาสบ่น แล้วงานวันเกิดก็เริ่มขึ้น



    ในเวลา 2 ทุ่ม งานก็ได้จบลงแล้ว ทุกคนกลับบ้านกันหมด พ่อกับแม่กำลังช่วยกันเก็บของที่จัดงาน พี่พุกกับพลับไปล้างจาน ส่วนฉันน่ะเหรอ กำลังขึ้นไปข้างบนบ้าน อู้ค่ะอู้ แหะๆ เปล่าหรอก ฉันช่วยเสร็จแล้ว แล้วก็จะมาหยิบของขวัญไปให้พลับ เมื่อขึ้นมาบนห้อง กำลังจะหยิบไป แต่เดินผ่านโต๊ะทำงาน ก็เลยเขียนไดอารี่ก่อนจะดีกว่า ฉันนั่งเขียนไดอารี่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันพฤหัสจนถึงวันนี้ เขียนทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นโดนชกท้อง เรื่องข้อตกลง เรื่องอีตานั่น เรื่องโทรศัพท์ เรื่องงานวันเกิดวันนี้ เรื่องที่พลับชกท้องบาส เรื่องที่ปอนด์แย่งน้ำกับฟาง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องไอปุกปุย เมื่อเขียนเสร็จก็รีบหยิบกล่องของขวัญ แล้ววิ่งลงไปข้างล่าง



    “โอ๊ย!” เมื่อวิ่งลงบันไดถึงขั้นสุดท้าย ดันสะดุดซะนี่ ทำเอาพ่อ แม่ พี่พุก พลับ หัวเราะซะ จะตายเลย



    “อย่าหัวเราะกันสิ เจ็บนะเนี่ย มันรีบอ่ะ” ฉันแก้ตัวแบบน้ำขุ่นๆ



    “เหอะๆ รีบไปไหน ฮ่าๆ อ่ะลูก ฮะ เหอะๆ” พ่อถามไปด้วยและหัวเราะไปด้วย



    “ก็จะเอาของขวัญมาให้พลับอ่ะ อ่ะเอาไป” ฉันพูดพร้อมกับหยิบกล่องของขวัญที่รับไว้ทันตอนที่ตกบันได ให้กับพลับ



    “ขอบคุงคร้าบบบ” พลับพูดพร้อมกับรับกล่องของขวัญไป



    ...แล้ววันเกิดของพลับก็จบลงไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของทุกคน...



                                       ----------------------------------------------------------------------------------------





                                          ดีจ้า แหะๆ มาลงให้อีกตอนน้า พอดีวันนี้ไม่ได้ไปเรียน เดี๋ยวจาแต่งต่อ แต่ไม่ได้เอามาลง

                                     วันนี้น้า ไม่รู้หนุกหรือเปล่าตอนนี้ เหะๆ มีปัญญาแต่งได้เท่านี้อ่า ไปและ บายจ้า

                                        

                                          -------------------------------------------------------------------------------------