ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : @@@...น่าสงสัยและโทรศัพท์ปริศนา...@@@
“ใครทำเนี่ย ฮะ เห็นมั้ย เป็นไง ไม่เคยเชื่อกัน ดูซิ” เสียงของๆคนๆหนึ่งพูดขึ้น เอ๊ะ! แต่เสียงมันคุ้นๆนะเนี่ย เสียงใครกัน
“โห่พ่อ ก็มันไม่รู้หนิ ว่ามันจะร้ายขนาดนี้ ที่ผมเห็นนะ ออกจะน่ารัก” อ๋อ! รู้แล้วว่าเสียงใคร เมื่อกี้นี้เสียงพ่อ แล้วก้อเมื่อกี้เสียงพี่พุก แล้วคุยกันเรื่องอะไรล่ะเนี่ย
“พี่คับ แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม ว่าพี่เป็นพี่ของแพรว แล้วผมจะทราบมั้ยครับ” แล้วเสียงนี่อีก เสียงใครเนี่ย แล้วคุยเรื่องอะไรกัน ทำไมมีชื่อฉันด้วยล่ะ เอ๊ะ! ฉันจำได้แล้ว ก็ตอนนั้นมีคนเรียกฉันไปในซอกนั้น แล้วก็เห็นพวกแฟนคลับพี่พุก แล้วมันก็ต่อยฉัน แต่ก็มีคนมาช่วยก่อน อืมๆ
“แล้วไอ้เรื่องที่นายพูด มันเกี่ยวกับเรื่องที่ข้าคุยเมื่อกี้มั้ย ฮะ!!!” พี่พุกพูด
“ไม่เกี่ยวหรอกครับ แต่อยากพูด” ใครน้า ทำไมนึกไม่ออกซะที ทำไงถึงจะรู้เนี่ย อยากรู้อ่ะ (โถ่เอ้ย แกเป็นนางเอกได้ไงเนี่ย ไม่มีสมองเอาซะเลย อยากรู้ว่าเป็นใครก็ลืมตาสิฟะ อย่าโง่ๆ) เออใช่ แหะๆ ลืมไปว่ายังหลับตาอยู่เลย แต่ปวดท้องจัง -*-
ฉันลืมตาขึ้นมา พบว่าฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงนอนสีฟ้า กับสีห้องสีขาว หุหุ ห้องนอนฉันเองแหล่ะ นั่นก็พี่พุก นั่นก็พ่อ แล้วนั่นก็....... O_o !!!!!!!!!! อีตารุ่นพี่ เอ้ย อีตาก้องนี่นา แล้วมันมาในห้องฉันได้ไงเนี่ย
“อ้าว ตื่นแล้วหรอคับ ^__^” มานทักทายฉัน
“เห็นมั้ยล่ะว่า ตื่นหรือยัง โอ๊ยย” ทำไมมานยังเจ็บท้องอยู่เลยอ่า (เวงกำ ก็เมิงโดนต่อยไง)
“คร้าบ เห็นคร้าบบ”
“แพรว ตื่นแล้วเหรอลูก เดี๋ยวกินยานะ แล้วก็นอนพัก พรุ่งนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน” พ่อพูดเสร็จ ก็เดินออกจากห้องไปเลย
“เฮ้ย แพรวตื่นแล้ว นายไปได้แล้วเว้ย” พี่พุกไล่
“แปปนึงดิคับ เป็นไงบ้าง หายยังจ้ะ” อีตานั่นพูดกับพี่พุก แล้วก็หันมาพูดกับฉัน
“หายแล้วมั้ง ถามไม่ดูเลย บ้าป่าว เป็นห่วงคนเป็นด้วยเหรอ” อีตานี่ ไม่บ้าก็บ๊อง
“โถ่ ก็น้องเป็นทุกอย่างของพี่ พี่ทำให้น้องได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ยกเว้นแค่ เหาะขึ้นไปบนฟ้า กะ หยุดรักน้องนี่แหล่ะ ^0^”
“งั้นช่วยไปยืนอยู่ดาดฟ้าอาคารใบหยก 2 แล้วโดดลงมาที ได้ป้ะ” พี่พุกขำเลย เหอะๆ
“โห่น้อง เมื่อกี้พี่พูดเล่น ไปแล้วก็ได้ บายคับ แล้วเจอกันนะ”
“อือ รีบๆไป หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกน้า บาย”
เมื่ออีตาก้องนั่นกลับไป ก็เหลือแต่พี่พุกคนเดียว
“พี่พุก เล่าให้ฟังหน่อยสิ ว่ามานเกิดไรขึ้นอ่ะ น้า” อยากรู้จิงๆอ่ะ ใครไปช่วยฉันนะ จำมะได้ รู้แต่ว่า ต้องเป็นคนที่รู้จักแน่เลย
“อืม ก็ได้ ก็เมื่อเย็นนะ ที่เทอโดนชกอ่ะ ก็มีคนช่วยไว้ได้ทัน พี่ก็ได้ยินเสียง เลยเข้าไปดู เผื่อว่าจะมีนักเรียนตีกัน ก็เห็นคนที่ช่วยเทอไว้แล้วก็พวกนั้นก็หนีกันไปหมดแล้ว พี่ก็เลยพาเทอกลับบ้าน ให้พ่อดูอาการให้เนี่ยแหล่ะ”
“แล้วคนที่ช่วยคือใครอ่าพี่พุก แพรวรู้จักป่าว แล้วอีตานั่นมาอยู่ในห้องเค้าได้ไงอ่ะ งง”
“เอ่อ คือ แบบว่า ยังไงล่ะ ไม่รู้อ่ะ พี่ไม่รู้” เอ้า พี่พุกไม่รู้ แล้วใครจะรู้ล่ะเนี่ย แล้วก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
“เป็นไงพี่แพรว ค่อยยังชั่วยัง กิงข้าวยัง” พลับเดินเข้ามากับแม่ที่ถือชามข้าวต้มมา
“อืม ค่อยยังชั่วแล้วพลับ แล้วพี่คงจะกินแล้วเนอะ ข้าวเนี่ย” เหอะๆ
แล้วฉันก็กินข้าวต้มจนหมด แล้วก็คุยอะไรไร้สาระกับพี่พุก พลับ แล้วก็แม่ พอกินเสร็จก็เข้านอนเลย มานง่วงมากอ่ะนะ เรื่องที่คุยกะพี่พุก พลับ แม่วันนี้ ก็คือ จะทำยังไงให้ฉันไม่โดนเหตุการณ์อย่างนี้อีก มีหลายความคิดอ่ะ คือ แม่บอกว่าให้บอกว่าเป็นน้องพี่พุกไปเลย จะได้ไม่มีใครมารังแกอีก แต่พลับบอกว่า ให้เปลี่ยนจากแฟนพี่พุกมาเป็นมัน ซะงั้น! พี่พุกพูดเล่นๆว่า ให้ย้ายโรงเรียนเลย เหอะๆ แล้วก็กลับมาพูดจิงจังว่า ฉันเลิกยุ่งกับพี่พุก พลับก่อน เฉพาะในโรงเรียนนะ แล้วที่เหลือ มานจะเงียบไปเอง เราจึงตกลงกันว่าจะทำอย่างนี้แหล่ะ จะได้หมดปัญหาซะที เฮ้อ!
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมา 9 โมงเช้า วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน หุหุ ดีจาย (แพรว เทอเปงนางเอกน้า) ก็พบว่าไม่มีใครอยู่บ้านเลย มีฉันคนเดียวสิเนี่ย แม่ไปไหนน้า หิวจังเลย หาไรกินดีกว่า ฉันเดินไปที่ครัว แล้วก็เปิดตู้เย็น พบว่า................ O_o ! ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย (แหม ทำยังกับไฟไหม้บ้าน) แล้วฉานจากินอารัยเนี่ย หิวจะตายอยู่แล้ว T_T ฉันจึงเดินไปเปิดทีวีดู เผื่อจะทำให้หายหิวซะบ้าง แล้วซักพักฉันก็ได้ยินเสียงคนเข้ามาในบ้าน ใครอ่ะ
“อ้าว แม่เองหรอคะ กะจะวิ่งไปหยิบปืนพ่อมาซะและ แหะๆ” แม่นั่นเอง โห่นึกว่าใคร
“แหม พอดีกันไม่ต้องไปหยิบปืน มันก็ฆ่าก่อนซะและ ไปหยิบจานมาลูก แม่ซื้อโจ๊กมา”แล้วฉันก็วิ่งไปหยิบจานทันที เหะๆ มานหิวอ่ะ พอกินเสร็จก็นอนต่อเลยฉัน พักผ่อนเอาแรง พรุ่งนี้ก็หยุดอีก เพราะเป็นวันเสาร์ เอ๊ะ! พรุ่งนี้วันเกิดพลับนี่ ลืมไปเลย แล้วทำไมยังไม่เตรียมของกันอีกล่ะ เออใช่ แม่บอกว่าให้เตรียมตอนวันเสาร์เลย เพราะว่าพลับจะได้ไม่เห็น งั้นไปนอนดีกว่า ฉันขึ้นห้องไป แล้วก้อล้มตัวลงนอนหลับเลย..........
...มีดอกไม้ช่อใหญ่ ไว้แทนคำพูดหนึ่ง ที่มันต้องการจะส่งให้เธอออ...
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันแทบจะกลิ้งตกเตียงเลย กำลังเคลิ้มๆ ใครโทรมาแม่จะด่าให้
“ฮัลโหล” ฉันกรอกเสียงที่กำลังงัวเงียลงไปในโทรศัพท์
...
“ฮัลโหล ต้องการจะพูดกับใครคะ” สุภาพไว้
...
“ฮัลโหล ไม่พูดจะวางแล้วนะ” อย่าให้รู้นะว่าใคร โทรมาแล้วเงียบ พ่อแม่ทำบริษัทโทรศัพท์หรือไง
“ตื้ด... ตื้ด.....ตื้ด...” มันวางสายซะงั้น เฮอะ ช่างมัน นอนดีกว่า
...มีดอกไม้ช่อใหญ่ ไว้แทนคำพูดหนึ่ง ที่มันต้องการจะส่งให้เธอออ...
“ฮัลโหล” ถ้าเป็นไอคนเมื่อกี้อีก จะด่าให้ปิดโทรศัพท์ไม่ทัน
...
“โอ๊ย ทนไม่ไหวแล้วนะ อะไรกัน พ่อแม่เป็นเจ้าของบริษัทโทรศัพท์หรือไงฮะ ถึงได้ชอบโทรกวนชาวบ้านเค้าอ่ะ คนจะหลับจะนอน โทรมาพูดก็ไม่พูด ว่างๆไปเช็คประสาทหน่อยก็ดีนะ แล้วก็ เฮ้ย อย่างวางดิ เฮ้ย อะไรวะ” หน็อยกล้าปิดโทรศัพท์ตอนที่ฉันยังคุยอยู่เรอะ อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร ฮึ่มมๆ
แล้วฉันก็ล้มตัวลงบนเตียงอีกครั้ง แล้วก้อ..........................
................................................
โทษทีน้าที่อัพช้าอ่า คืออย่างที่บอก เรามีเรียนพิเศษอ่ะ แล้วก้อมีซ้อมการแสดงด้วย แต่พอเห็นคนที่มาโพสไว้ ก้อกลัวคนจะไมมาอ่านกัน ก้อเลยมานั่งพิมพ์ให้ก่อนอ่า โทษจิงๆน้า ตอนนี้ไม่ยาวอ่า แบบว่าไม่มีอะไรจาพิมพ์แล้ว คิดม่ายออก แหะๆ งั้นวันนี้แค่นี้ก้อแล้วกัน บายจ้า
“โห่พ่อ ก็มันไม่รู้หนิ ว่ามันจะร้ายขนาดนี้ ที่ผมเห็นนะ ออกจะน่ารัก” อ๋อ! รู้แล้วว่าเสียงใคร เมื่อกี้นี้เสียงพ่อ แล้วก้อเมื่อกี้เสียงพี่พุก แล้วคุยกันเรื่องอะไรล่ะเนี่ย
“พี่คับ แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม ว่าพี่เป็นพี่ของแพรว แล้วผมจะทราบมั้ยครับ” แล้วเสียงนี่อีก เสียงใครเนี่ย แล้วคุยเรื่องอะไรกัน ทำไมมีชื่อฉันด้วยล่ะ เอ๊ะ! ฉันจำได้แล้ว ก็ตอนนั้นมีคนเรียกฉันไปในซอกนั้น แล้วก็เห็นพวกแฟนคลับพี่พุก แล้วมันก็ต่อยฉัน แต่ก็มีคนมาช่วยก่อน อืมๆ
“แล้วไอ้เรื่องที่นายพูด มันเกี่ยวกับเรื่องที่ข้าคุยเมื่อกี้มั้ย ฮะ!!!” พี่พุกพูด
“ไม่เกี่ยวหรอกครับ แต่อยากพูด” ใครน้า ทำไมนึกไม่ออกซะที ทำไงถึงจะรู้เนี่ย อยากรู้อ่ะ (โถ่เอ้ย แกเป็นนางเอกได้ไงเนี่ย ไม่มีสมองเอาซะเลย อยากรู้ว่าเป็นใครก็ลืมตาสิฟะ อย่าโง่ๆ) เออใช่ แหะๆ ลืมไปว่ายังหลับตาอยู่เลย แต่ปวดท้องจัง -*-
ฉันลืมตาขึ้นมา พบว่าฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงนอนสีฟ้า กับสีห้องสีขาว หุหุ ห้องนอนฉันเองแหล่ะ นั่นก็พี่พุก นั่นก็พ่อ แล้วนั่นก็....... O_o !!!!!!!!!! อีตารุ่นพี่ เอ้ย อีตาก้องนี่นา แล้วมันมาในห้องฉันได้ไงเนี่ย
“อ้าว ตื่นแล้วหรอคับ ^__^” มานทักทายฉัน
“เห็นมั้ยล่ะว่า ตื่นหรือยัง โอ๊ยย” ทำไมมานยังเจ็บท้องอยู่เลยอ่า (เวงกำ ก็เมิงโดนต่อยไง)
“คร้าบ เห็นคร้าบบ”
“แพรว ตื่นแล้วเหรอลูก เดี๋ยวกินยานะ แล้วก็นอนพัก พรุ่งนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน” พ่อพูดเสร็จ ก็เดินออกจากห้องไปเลย
“เฮ้ย แพรวตื่นแล้ว นายไปได้แล้วเว้ย” พี่พุกไล่
“แปปนึงดิคับ เป็นไงบ้าง หายยังจ้ะ” อีตานั่นพูดกับพี่พุก แล้วก็หันมาพูดกับฉัน
“หายแล้วมั้ง ถามไม่ดูเลย บ้าป่าว เป็นห่วงคนเป็นด้วยเหรอ” อีตานี่ ไม่บ้าก็บ๊อง
“โถ่ ก็น้องเป็นทุกอย่างของพี่ พี่ทำให้น้องได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ยกเว้นแค่ เหาะขึ้นไปบนฟ้า กะ หยุดรักน้องนี่แหล่ะ ^0^”
“งั้นช่วยไปยืนอยู่ดาดฟ้าอาคารใบหยก 2 แล้วโดดลงมาที ได้ป้ะ” พี่พุกขำเลย เหอะๆ
“โห่น้อง เมื่อกี้พี่พูดเล่น ไปแล้วก็ได้ บายคับ แล้วเจอกันนะ”
“อือ รีบๆไป หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกน้า บาย”
เมื่ออีตาก้องนั่นกลับไป ก็เหลือแต่พี่พุกคนเดียว
“พี่พุก เล่าให้ฟังหน่อยสิ ว่ามานเกิดไรขึ้นอ่ะ น้า” อยากรู้จิงๆอ่ะ ใครไปช่วยฉันนะ จำมะได้ รู้แต่ว่า ต้องเป็นคนที่รู้จักแน่เลย
“อืม ก็ได้ ก็เมื่อเย็นนะ ที่เทอโดนชกอ่ะ ก็มีคนช่วยไว้ได้ทัน พี่ก็ได้ยินเสียง เลยเข้าไปดู เผื่อว่าจะมีนักเรียนตีกัน ก็เห็นคนที่ช่วยเทอไว้แล้วก็พวกนั้นก็หนีกันไปหมดแล้ว พี่ก็เลยพาเทอกลับบ้าน ให้พ่อดูอาการให้เนี่ยแหล่ะ”
“แล้วคนที่ช่วยคือใครอ่าพี่พุก แพรวรู้จักป่าว แล้วอีตานั่นมาอยู่ในห้องเค้าได้ไงอ่ะ งง”
“เอ่อ คือ แบบว่า ยังไงล่ะ ไม่รู้อ่ะ พี่ไม่รู้” เอ้า พี่พุกไม่รู้ แล้วใครจะรู้ล่ะเนี่ย แล้วก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
“เป็นไงพี่แพรว ค่อยยังชั่วยัง กิงข้าวยัง” พลับเดินเข้ามากับแม่ที่ถือชามข้าวต้มมา
“อืม ค่อยยังชั่วแล้วพลับ แล้วพี่คงจะกินแล้วเนอะ ข้าวเนี่ย” เหอะๆ
แล้วฉันก็กินข้าวต้มจนหมด แล้วก็คุยอะไรไร้สาระกับพี่พุก พลับ แล้วก็แม่ พอกินเสร็จก็เข้านอนเลย มานง่วงมากอ่ะนะ เรื่องที่คุยกะพี่พุก พลับ แม่วันนี้ ก็คือ จะทำยังไงให้ฉันไม่โดนเหตุการณ์อย่างนี้อีก มีหลายความคิดอ่ะ คือ แม่บอกว่าให้บอกว่าเป็นน้องพี่พุกไปเลย จะได้ไม่มีใครมารังแกอีก แต่พลับบอกว่า ให้เปลี่ยนจากแฟนพี่พุกมาเป็นมัน ซะงั้น! พี่พุกพูดเล่นๆว่า ให้ย้ายโรงเรียนเลย เหอะๆ แล้วก็กลับมาพูดจิงจังว่า ฉันเลิกยุ่งกับพี่พุก พลับก่อน เฉพาะในโรงเรียนนะ แล้วที่เหลือ มานจะเงียบไปเอง เราจึงตกลงกันว่าจะทำอย่างนี้แหล่ะ จะได้หมดปัญหาซะที เฮ้อ!
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมา 9 โมงเช้า วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน หุหุ ดีจาย (แพรว เทอเปงนางเอกน้า) ก็พบว่าไม่มีใครอยู่บ้านเลย มีฉันคนเดียวสิเนี่ย แม่ไปไหนน้า หิวจังเลย หาไรกินดีกว่า ฉันเดินไปที่ครัว แล้วก็เปิดตู้เย็น พบว่า................ O_o ! ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย (แหม ทำยังกับไฟไหม้บ้าน) แล้วฉานจากินอารัยเนี่ย หิวจะตายอยู่แล้ว T_T ฉันจึงเดินไปเปิดทีวีดู เผื่อจะทำให้หายหิวซะบ้าง แล้วซักพักฉันก็ได้ยินเสียงคนเข้ามาในบ้าน ใครอ่ะ
“อ้าว แม่เองหรอคะ กะจะวิ่งไปหยิบปืนพ่อมาซะและ แหะๆ” แม่นั่นเอง โห่นึกว่าใคร
“แหม พอดีกันไม่ต้องไปหยิบปืน มันก็ฆ่าก่อนซะและ ไปหยิบจานมาลูก แม่ซื้อโจ๊กมา”แล้วฉันก็วิ่งไปหยิบจานทันที เหะๆ มานหิวอ่ะ พอกินเสร็จก็นอนต่อเลยฉัน พักผ่อนเอาแรง พรุ่งนี้ก็หยุดอีก เพราะเป็นวันเสาร์ เอ๊ะ! พรุ่งนี้วันเกิดพลับนี่ ลืมไปเลย แล้วทำไมยังไม่เตรียมของกันอีกล่ะ เออใช่ แม่บอกว่าให้เตรียมตอนวันเสาร์เลย เพราะว่าพลับจะได้ไม่เห็น งั้นไปนอนดีกว่า ฉันขึ้นห้องไป แล้วก้อล้มตัวลงนอนหลับเลย..........
...มีดอกไม้ช่อใหญ่ ไว้แทนคำพูดหนึ่ง ที่มันต้องการจะส่งให้เธอออ...
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันแทบจะกลิ้งตกเตียงเลย กำลังเคลิ้มๆ ใครโทรมาแม่จะด่าให้
“ฮัลโหล” ฉันกรอกเสียงที่กำลังงัวเงียลงไปในโทรศัพท์
...
“ฮัลโหล ต้องการจะพูดกับใครคะ” สุภาพไว้
...
“ฮัลโหล ไม่พูดจะวางแล้วนะ” อย่าให้รู้นะว่าใคร โทรมาแล้วเงียบ พ่อแม่ทำบริษัทโทรศัพท์หรือไง
“ตื้ด... ตื้ด.....ตื้ด...” มันวางสายซะงั้น เฮอะ ช่างมัน นอนดีกว่า
...มีดอกไม้ช่อใหญ่ ไว้แทนคำพูดหนึ่ง ที่มันต้องการจะส่งให้เธอออ...
“ฮัลโหล” ถ้าเป็นไอคนเมื่อกี้อีก จะด่าให้ปิดโทรศัพท์ไม่ทัน
...
“โอ๊ย ทนไม่ไหวแล้วนะ อะไรกัน พ่อแม่เป็นเจ้าของบริษัทโทรศัพท์หรือไงฮะ ถึงได้ชอบโทรกวนชาวบ้านเค้าอ่ะ คนจะหลับจะนอน โทรมาพูดก็ไม่พูด ว่างๆไปเช็คประสาทหน่อยก็ดีนะ แล้วก็ เฮ้ย อย่างวางดิ เฮ้ย อะไรวะ” หน็อยกล้าปิดโทรศัพท์ตอนที่ฉันยังคุยอยู่เรอะ อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร ฮึ่มมๆ
แล้วฉันก็ล้มตัวลงบนเตียงอีกครั้ง แล้วก้อ..........................
................................................
โทษทีน้าที่อัพช้าอ่า คืออย่างที่บอก เรามีเรียนพิเศษอ่ะ แล้วก้อมีซ้อมการแสดงด้วย แต่พอเห็นคนที่มาโพสไว้ ก้อกลัวคนจะไมมาอ่านกัน ก้อเลยมานั่งพิมพ์ให้ก่อนอ่า โทษจิงๆน้า ตอนนี้ไม่ยาวอ่า แบบว่าไม่มีอะไรจาพิมพ์แล้ว คิดม่ายออก แหะๆ งั้นวันนี้แค่นี้ก้อแล้วกัน บายจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น