ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : @@@...แฟน,เหตุร้ายและสุภาพบุรุษปริศนา...@@@
“55+ นี่แกไปทำอะไรมาเนี่ย ฮะฮะ เอ๊ะ อิอิ ฉันจำได้เมื่อวานไม่ใช่วันฮาโลวีนนี่นา โฮะๆ” ไอต้าร์หัวเราะไม่หยุด หรือหยุดไม่อยู่!! กับหน้าตาของฉันในเช้าวันนี้
“เออนี่ เหอะๆ แล้วแกไปทำอะไรมาเนี่ย ฮึกก ฮะฮะ”ฟางพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้แล้วถามฉัน นี่เป็นกันหมดเลยใช่มั้ยเนี่ย
“ก็เมื่อคืนนอนดึกอ่ะ นอนไม่หลับ หยุดหัวเราะได้ยัง” ฟางที่เมื่อกี้กลั้นหัวเราะอยู่ ตอนนี้ได้ปล่อยก๊ากออกมาแล้ว
“หวัดดีทุกคน เป็นอะไรกันเหรอ มีเรื่องไรน่าขำ เล่าสู่กันฟังมั่งสิ” บาสกับปอนด์เดินมาด้วยกันพอดี แล้วฉันจะทำไงดีอ่ะเนี่ย ขอบตาคล้ำขนาดนี้ แถมหน้ายังซีดอย่างกับผีมีชีวิตยังงี้ คิดๆๆๆๆ ระหว่างที่คิดอยู่นั้น ได้มีมือๆหนึ่งจับไหล่ฉันหันไปทางที่บาสกับปอนด์ยืนอยู่ พอฉันหันไปเท่านั้นแหล่ะ บาสกับปอนด์ที่ไม่ค่อยได้หัวเราะ ก็ก๊ากออกมาอย่างหยุดไม่อยู่เลย ฉันหันไป พบว่าเป็นมือของไอต้าร์กับฟางเองที่จับฉันหัน เพื่อนนะเพื่อน ฮึ่ม!!
“55+ เอาน่า ไม่เป็นไรมากหรอก แล้วเธอก็ไม่รู้จักเอาแป้งมาทาซะหน่อย ฮ่าฮ่า” บาสปลอบ หรือซ้ำเติมวะเนี่ย
“ก็เมื่อเช้าตื่นสายนี่ก็เลยรีบมา เอาแป้งมาดิ จะได้ทา” ฉันหันไปเอาแป้งที่ต้าร์ เมื่อทาแล้วหน้าฉันค่อยดูได้ขึ้นมาหน่อย ฉันเห็นพี่พุกเดินมาหา ก็เลยกวักมือเรียก
“พี่พุกมีไรเหรอ”
“เออนี่ รู้ป่าว ว่าวันเสาร์นี้วันอะไร”พี่พุกถาม
“ก็วันอยู่บ้านไง”
“ไม่ใช่ๆ วันเสาร์นี้อ่ะวันเกิดไอพลับมัน พ่ออุตส่าห์ลางานมานะเนี่ย” เออใช่ ลืมไปเลย วันนี้วันพุธแล้วนี่ ทำไงดี
“ลืมอ่ะพี่พุก ทำไงดีอ่ะ”
“งั้นวันนี้เราไปซื้อของกันนะ”
“ก็ได้ค่ะ”
“เอ่อ คือว่า พวกเรายังอยู่ตรงนี้นะคะ”ต้าร์พูดขึ้น เออ ลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่กันแค่ 2 คน เหอะๆ
“อ้อ แหะๆ ขอโทษครับ” พี่พุกหัวเราะแห้งๆ แล้วขอโทษพวกต้าร์ ฉันสังเกตว่าต้าร์กับฟาง ยิ้มซะแก้มจะฉีกเลยล่ะ ^0^
“ค่า ไม่เป็นไรหรอก แล้ววันเสาร์วันเกิดน้องพลับเหรอคะ” เพื่อนบ้า แทนที่จะถามเรา กลับไปถามพี่เราซะนี่
“ครับ เสาร์นี้ฮะ”
“นี่ฟาง ไปป่าวงานวันเกิดอ่ะ ที่บ้านเราจัดอยู่แล้ว ต้าร์ด้วย ไปป่าว\" เมื่อฉันพูด ยังไม่ทันจะจบเลย สองคนนั้นก็พยักหน้าแบบทันทีทันใด เฮอะ!
“งั้นวันเสาร์นี้เจอกัน เดี๋ยวฉันโทรไปนัดอีกทีละกัน”
“อือ”
“พี่ไปแล้วนะ เดี๋ยวตอนเย็นนี้พี่มารับ บายจ้ะ” พี่พุกบอกลาฉัน
เมื่อพี่พุกเดินไป สักพัก บาสกับปอนด์ ก็เดินมาหลังจากไปซื้อน้ำมา ฉันจึงชวนพวกนั้นไปงานวันเกิดพลับที่บ้าน บาสบอกว่าดูก่อน ส่วนปอนด์หลังจากที่ต้าร์บอกว่ามันไป ปอนด์จึงตกลงไปทันที T0T
แล้วเราก็เข้าเรียนตามปกติ จนถึงคาบสุดท้าย พอเสียงออดบอกเลิกเรียนคาบสุดท้ายปุ๊ป เพื่อนและฉันต่างก็แยกย้ายกันเก็บกระเป๋า แล้วก็กลับบ้านกัน
“แพรว วันนี้แกไปซื้อของกับพี่พุกใช่ป้ะ” ต้าร์ตะโกนถามฉัน เพราะฉันกำลังจะออกจากห้อง แต่มันอยู่ที่โต๊ะมัน ด้วยเสียงตะโกนของต้าร์ และด้วยเรื่องที่ต้าร์พูดนั้น ทำให้มีรังสีอำมหิตมองมาที่ฉันเยอะพอสมควร ฉันจึงพยักหน้าให้มันเข้าใจแล้วก็รีบออกจากห้องโดยเร็ว
พี่พุกบอกให้รอหน้าโรงเรียน เพราะพี่พุกจะไปทำธุระที่ห้องคณะกรรมการนักเรียน เมื่อฉันเดินไปถึงหน้าโรงเรียนแล้ว ยังไม่เห็นพี่พุกมา ฉันจึงนั่งรอตรงเก้าอี้หินอ่อนแถวนั้น แล้วก็หยิบหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดมาอ่าน คิดว่าฉันเป็นเด็กเรียนใช่มั้ยล่ะ อิอิ คิดเสียใหม่เถอะค่ะ เพราะหนังสือที่ฉันยืมมานั้น ไม่ใช่หนังสือเรียนแต่อย่างใด ฉันจึงนั่งลงอ่านอย่างเพลิน เพื่อรอพี่พุก
“รอพี่รึเปล่าครับ ^__^” ฉันได้ยินเสียง จึงหันไป เป็นอีตารุ่นพี่นั่นอีกแล้ว น่าเบื่อจริง
“เปล่าย่ะ ใครรอนายยะ ไม่มีทาง”
“อ้าว น่าเสียดายจริงๆนะคับ ที่พี่ไม่มีโอกาสให้น้องรอ แต่อีกไม่นาน น้องก็ต้องรอพี่อยู่ดีแหล่ะครับ” อีตานั่นพูดไปยิ้มไป กวนประสาทจริง
“ไปไกลๆเลย ไป๊! ชิ่วๆ” ฉันไล่
“โห ไล่อย่างนี้เลยเหรอครับน้อง เฮ้อ อือนี่ น้องมีปืนมั้ยครับ พี่มีกระบอกนึงล่ะ” จะพูดอะไรอีกล่ะ หรือว่า.....นายนั่นจะฆ่าฉัน!!! ตายล่ะ
“ไม่มีย่ะ” ใจดีสู้เสือๆ
“งั้นพี่มีอีกกระบอกนึงอ่ะครับ เดี๋ยวพี่เอามาให้นะ” นายนั่นพูดพร้อมกับรอยยิ้ม (ที่กวนประสาท)
“เอาไปหาอะไรอีกล่ะ”
“ก็พี่มีกระบอกนึง แล้วน้องมีกระบอกนึง เราก็จะได้มีกันและกันไงครับ (^O^)”
“งั้นอย่าลืมเอามาให้ละกันนะ”
“จะเอาจริงเหรอครับ” นายนั่นทำหน้าสงสัย
“จะได้เอามายิงกระบาลนายไงล่ะ เชอะ! อีตาบ้า” ฉันล่ะเบื่อจริงๆ ไอ้มุขเสี่ยวๆยังเงี้ย
“โห เล่นแรงนะเนี่ย”
“เฮ้ย! นายทำอะไรวะ” มีเสียงๆหนึ่งมาจากข้างหลัง พี่พุกนั่นเอง
“คับพี่ ^O^ ไม่ได้ทำอะไรนี่คับ” อีตานั่นพูดอย่างไม่เกรงกลัว แต่พี่พุกอ่ะสิ ฉันเห็นพี่พุกเริ่มหน้าแดงขึ้น แสดงว่าโกรธมากแล้ว
“นี่นาย ไปก่อนได้มะ พี่พุกโกรธใหญ่แล้วอ่ะ” ฉันสะกิดนายนั่น แล้วกระซิบ
“บอกก่อนว่าพี่พุกเป็นแฟนเธอเหรอ ฮะ” นายนั่นถามกลับ แต่เสียงดังมากพอกับที่พี่พุกจะได้ยิน
“ใช่! ยัยนี่แฟนข้า นายอย่ายุ่ง ออกไปซะ” พี่พุกตะโกนเสียงดังมาก ด้วยความโกรธ อ้าว ซวยซะแล้วไงล่ะ เสียงของพี่พุก ทำให้คนรอบๆหันมามองด้วยความสนใจ
“อ้าว แล้วน้องพี่ไม่ว่าเหรอคับ” อีตานั่นถามพี่พุก จะว่าได้ไงยะ ก็น้องยืนอยู่ตรงเนี้ย
“จะว่าหรือไม่ว่าแล้วเกี่ยวอะไรด้วยฮะ ไปไกลๆ ไป อย่ามายุ่ง ยัยนี่ไม่มีทางชอบแกหรอก แล้วก็ไม่มีวันด้วย ไป” พี่พุกไล่อีตานั่นอย่างกับหมูอย่างกับห มา แต่อีตานั่นก็ยังไม่ยอมไปอยู่ดี
“อ้าวแล้วยัยนี่ชอบพี่เหรอ”
“ใช่นะสิ แกจะถามอะไรนักหนาวะ ข้าจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
“เฮอะ ผมบอกให้ก็ได้ ยัยนี่ไม่ได้ชอบพี่หรอกคับ แต่ยัยนี่ชะ...” นายนั่นกำลังจะพูดไปแล้วแต่ดีนะที่ฉันปิดปากไว้ทัน
“อะไรวะ” พี่พุกเริ่มเดือด
“เอ่อ เราไปกันเถอะพี่พุก ไปเร็วเดี๋ยวไม่ทัน” ฉันเร่งเพราะไม่อยากให้มีเรื่อง น่าเบื่อ พี่พุกทำท่าจะหาเรื่องอีตานั่น ฉันจึงทำหน้าว่า “ถ้าหาเรื่องนะ จะโกรธแล้วไม่พูดด้วย” พี่พุกจึงออกไป แล้วยังไม่วายหันมาหาอีตานั่น
“นายจำไว้ ยัยนี่แฟนข้า อย่ายุ่ง”
เมื่อเรา 2 คนออกจากโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ฉันก็จัดการบ่นพี่พุกเป็นชุด
“พี่พุกอ่ะ บอกว่าแพรวเป็นแฟนพี่ทำไม แล้วรู้มั้ยอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป”
“ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย พี่อยู่ ลองมีใครมาทำสิ”
“แล้วตอนที่พี่ไม่อยู่ล่ะ”
“เอ่อ พี่ขอโทษละกัน นะนะ นะคับ โอ๋ๆ” พี่พุกโอ๋ฉันใหญ่เลย
“ช่างมันเถอะ ไปซื้อของขวัญกัน ปะ”
ฉันกับพี่พุกจึงพากันเดินขึ้นรถเมลล์เพื่อที่จะไปห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เมื่อถึง ฉันกับพี่พุกจึงแยกกันไปซื้อของ ฉันจึงเดินเข้าร้านกิ๊ฟช็อบแห่งหนึ่ง แล้วก็เลือกของขวัญให้พลับ เมื่อเลือกได้แล้ว ฉันจึงนำไปห่อของขวัญ ของที่ฉันเลือกมานั้น เป็นนาฬิกาน้ำ ลักษณะของมันจะเหมือนกับนาฬิกาทราย แต่จะเปลี่ยนจากทรายเป็นน้ำ ที่ฉันเลือกมานั้นเป็นรูปสี่เหลี่ยมธรรมดา แต่ข้างในจะมีลวดลายเป็นลูกฟุตบอลและลูกบาส น้ำที่ใช้ทำนาฬิกาจะเป็นสีออกน้ำเงิน เพราะพลับชอบสีน้ำเงิน เมื่อห่อของขวัญเสร็จแล้ว ฉันจึงเดินออกมาจากร้าน เห็นพี่พุกรออยู่หน้าร้าน
“ซื้อของเสร็จแล้วเหรอคะ” ฉันถามพี่พุก
“อื้อ ซื้อเสร็จแล้วจ้ะ ปะ กลับบ้านกัน”
ดังนั้นเรา 2 คนจึงกลับบ้านกัน ฉันเห็นของขวัญที่พี่พุกซื้อมามี 2 กล่อง กล่องหนึ่งใหญ่พอสมควร และอีกกล่องหนึ่งก็เล็กเท่าฝ่ามือเอง ฉันสงสัยมาก
“พี่พุกซื้อไปทำไม 2 กล่องอ่ะ”
“อืม ซื้อไปขอบคุณอาจารย์น่ะ พอดีอาจารย์ช่วยติวเลขให้ก่อนพี่สอบเทอมก่อน” ฉันพยักหน้ารับรู้
เมื่อกลับถึงบ้าน โชคดีที่พลับยังไม่กลับมา ฉันกับพี่พุกจึงเอาของขึ้นไปเก็บในห้อง ฉันลงมาข้างล่าง คิดว่าจะช่วยแม่ทำกับข้าวดีกว่า
“ไม่ต้องลูก เดี๋ยวแม่จะเสร็จแล้ว” แม่ห้าม
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่”
“ไม่เอา แพรวไปอาบน้ำก่อนดีกว่าลูก เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวทีเดียวเลยนะ” ฉันพยักหน้ารับรู้
ฉันขึ้นมาข้างบนห้อง แล้วอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ไม่มีไรทำ จึงเปิดคอมฯ แล้วเข้าบอร์ดของโรงเรียน ฉันดูไปเรื่อยๆ แล้วพบเข้ากับหัวข้อหนึ่ง
!!!! ข่าวด่วน แพรว ม.4 ห้อง 2 เป็นแฟนกับพี่พุกประธานนักเรียน !!!!
เมื่อเย็นนี้พี่พุกประกาศต่อหน้าพี่ก้องที่ชอบมายุ่งกับยัยแพรวเลย
ว่า “ยัยนี่แฟนชั้น แกอย่ายุ่ง”
พอพี่ก้องถามถึงน้องพี่พุกเค้าก็บอกว่า
เรื่องของชั้น แกไม่ต้องมายุ่ง อะไรประมาณนี้แหล่ะ
ความคิดเห็นที่ 1
ยัยแพรวน่ะเหรอ ตายแล้วพี่พุกหลงกลเข้าแล้ว ยัยนี่เอาแต่หว่านเสน่ห์เค้าไปทั่ว กี่คนแล้วก็ไม่รู้ ทั้งพี่พุก พลับ พี่ก้อง พี่บาส ขนาดพี่ปอนด์แฟนยัยต้าร์เพื่อนสนิทยังไม่วันเลย เป็นห่วงพี่พุกจังเลย
เรื่องไรจะบอก
ความคิดเห็นที่ 2
ช่ายๆ เนี่ยตอนนี้มันจะเอาผู้ชายไปหมดโลกแล้ว น่าตาก็อุบาทว์ สงสัยลีลาดีมั้ง ถึงได้มีคนจีบเป็นแถวแบบนี้
แฟนพี่ก้อง
ความคิดเห็นที่ 3
พี่พุกมีรสนิยมน่าเกลียดอย่างนั้นเลยเหรอ เฮ้อ น่าสงสารพี่พุกจัง
คนที่หวังดีกับพี่พุก
ฉันนั่งอ่านความคิดเห็นต่างๆ แล้ว น้ำตาของฉันก็ไม่อาจกลั้นไว้ได้ พอมันได้ไหลแล้ว ฉันก็ไม่สามารถหยุดมันได้อีก ทำไมพี่พุกต้องเกิดมาน่าตาดีด้วย ไม่สิ! ทำไมฉันต้องมาเรียนที่นี่ ฉันไม่หน้ามาเรียนเลย ฉันเจอแฟนคลับพี่ เจออีตานั่น เจอปอนด์ ทำไมมันมีแต่เรื่องให้ฉันร้องไห้นะ ตั้งแต่เข้าโรงเรียนนี้ฉันร้องไห้มาจนนับไม่ถ้วนแล้ว
“แพรวกินข้าวลูก แพรว แพรวเป็นอะไรลูก” แม่เข้ามาเรียกฉัน แต่เห็นฉันร้องไห้จึงถามว่าเกิดอะไร
“ฮือ แม่ แพรวไม่หน้าย้ายมาเรียนที่นี่เลย ฮือออ”
ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่ฟังแล้วบ่นถึงพี่พุกเลยล่ะ แต่ฉันไม่มีอารมณ์มาว่าใครแล้ว
“เดี๋ยวแม่บอกว่าแพรวไม่สบาย หลับแล้วนะลูก เดี๋ยวยกชามข้าวขึ้นมาให้” แม่เป็นคนที่เข้าใจลูก ฉันรักแม่มากเลย แล้วแม่ก็ออกจากห้องไป
ตอนกลางคืน ฉันนอนไม่หลับ จึงเดินลงมาข้างล่างอย่างเงียบๆ ลงมาเมื่อผ่านที่ห้องอาหาร ฉันได้ยินเสียงคุยกัน พอเดินไปฉันเห็นพี่พุกกับแม่นั่งคุยกันอยู่ แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไร เลยไปในครัวเพื่อดื่มน้ำ แล้วจึงขึ้นนอน
เช้าวันต่อมา ฉันตาบวมอีกแล้ว และเนื่องจากวันนี้ตื่นเช้าจึงมีเวลาทาแป้ง แหะๆ แล้วจึงลงมาข้างล่าง ทุกคนดูแปลกๆนะวันนี้
“มีอะไรกันเหรอคะ” ฉันถาม
“ไม่มีอะไรหรอกลูก รีบกินข้าวนะ เดี๋ยวพ่อไปส่ง” พ่อตอบอย่างลุกลี้ลุกลน เป็นอะไรกันหมดเนี่ย
ฉันจึงไปนั่งกินข้าว อย่างเงียบๆ เมื่อกินเสร็จ พ่อก็ไปรอที่รถแล้ว เมื่อฉันไปที่รถ พบว่าพี่พุกกับพลับไม่อยู่แล้ว
“พ่อ แล้วพี่พุกกับพลับอ่ะ ไม่อยู่เหรอ”
“อืม ไปกันหมดแล้วล่ะ พุกไปประชุมคณะกรรมการนักเรียน พลับไปเล่นบาส” พ่ออธิบาย หน็อย ไอพี่น้องพวกนี้ ไม่ยอมรอกันเล้ย อุตส่าห์มีพี่สาวที่แสนสวย และน้องสาวที่น่ารักอยู่ทั้งคน ( -*- : ผู้แต่ง )
เห็นอย่างนั้น ฉันจึงขึ้นรถแล้วให้พ่อไปส่ง เมื่อถึงหน้าโรงเรียน ฉันก็เตรียมตัวจะลงจากรถ แต่พ่อน่ะสิไม่จอด แถมยังขับรถเข้าไปในโรงเรียนอีก
“อ้าว พ่อ ทำไมไม่จอดอ่ะคะ นี่มันถึงโรงเรียนแล้วนะ”
“อ้อ คือเดี๋ยวพ่อเข้าไปด้วย ไปคนเดียวไม่ปลอดภัยเท่าไหร่” พ่อบอกฉัน อ๋อ สาเหตุที่วันนี้ทุกคนแปลก ก็เพราะอย่างนี้เองเหรอ
“ไม่เป็นไรค่ะ แพรวดูแลตัวเองได้นะ ไม่ต้องห่วง” ฉันพูดเสร็จก็ลงจากรถทันที เพื่อให้พ่อตามมาไม่ทัน
เมื่อฉันลงมาแล้วจึงพบกับสายตานับสิบคู่ที่มองมา มันทำให้ฉันกลัวอยู่เหมือนกัน แต่ช่างมันเถอะ รีบๆเดินก็แล้วกัน วันนี้ไม่อยากมีเรื่อง เพราะวันนี้ฉันอารมณ์ดี หุหุ
“นี่เธอ บอกไว้ก่อน ว่าอย่ามายุ่งกับพี่พุกเป็นอันขาดนะยะ ไม่งั้นเจอดีแน่อย่าหาว่าไม่เตือน” ยัยผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง มาหาเรื่องฉันอีกแล้ว น้าเบื่อจริง!
“ทำไมล่ะ ยุ่งไม่ได้เหรอ พี่พุกเป็นแฟนฉัน ไม่ใช่แฟนเธอซะหน่อย” ฉันพูดแหล่ะ พวกนี้ชักจะยุ่งกับพี่พุกเกินไปแล้ว ไม่ยอมหรอก
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด หน็อย” แล้วมันก็ทำท่าจะตบฉัน
“นี่!! ทำอะไรน่ะ หยุดเลยนะ บอกให้หยุดไง” เฮ้อ โชคดี พี่พุกมา
“หน็อย ฝากไว้ก่อนเถอะ” ยัยพวกนั้นพูดกับฉันแล้วก็รีบวิ่งหนีไป
หลังจากนั้น ฉันก็เลยเอากระเป๋ามาเก็บ แล้วก็ไม่มีอะไรมาก เข้าแถว แล้วก็เรียนคาบเช้า พอเสร็จก็กินข้าว แล้วก็เรียนต่อ พอเรียนเสร็จทุกคาบแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่เว้นแม้แต่ต้าร์ ฟาง บาส หรือปอนด์เลย แต่ฉันสิ เหลือฉันอยู่คนเดียวที่ยังอยู่รอพี่พุกกับพลับที่หน้าโรงเรียน
“พี่ๆ มีคนเรียกอ่ะ เค้าบอกว่ารออยู่ตรงนั้น” มีเด็กคนหนึ่ง มาบอกฉันแล้วชี้ไปทางซอกเล็กแห่งหนึ่ง แต่ฉันเคยเข้าไปแล้วแหล่ะ เข้าไปแล้วข้างในจะเป็นที่โล่ง ไม่ค่อยมีคนเข้าไปซักเท่าไหร่ ฉันสงสัยเลยเข้าไปดู พอเข้าไปถึงก็เห็นกับยัยพวกเมื่อเช้า มันกำลังจ้องฉันอย่างอาฆาตเลย
“เธอเสร็จแน่ บอกดีๆก็ไม่ฟัง เธอนี่เป็นพวกใช้ความรุนแรงใช่มั้ย”
หลังจากมันพูดเสร็จ ก็ไม่ทันให้ฉันได้พูดต่อเลย มันจัดการล็อคคอฉันจนหายใจไม่ออก แล้วก็ต่อยเข้าที่ท้องของฉัน ภาพต่างๆที่ฉันเห็นมันต่างก็เลือนรางไปแล้ว ฉันจะมองไม่เห็นอะไรแล้ว
“เฮ้ย ทำอะไรกันวะ ปล่อย ชั้นเคยพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่ามายุ่งกับยัยนี่อีก ฮะ!!” ฉันได้ยินเสียงๆหนึ่ง รู้สึกว่าจะคุ้นเคยกับเสียงผู้ชายคนนี้มาก แต่นึกไม่ออก ช่างมันเถอะ เจ็บจะตายอยู่แล้ว เฮ้อ ชีวิตฉัน
ฉันได้ยินเสียงตุ้บ ตั้บ ไม่รู้ใครต่อยใคร แต่ว่าทำไมตอนนี้ฉันลืมตาไม่ขึ้นเลยล่ะ ทำไงดีเนี่ย แล้วทำไมรู้สึกง่วงอีกล่ะ หรือว่าตอนนี้มืดแล้ว ตอนนี้ฉันสับสนมาก และเหนื่อยมากอีกด้วย และ....................
...............................................
ดีจ้า หายไปนาน วันนี้มาอัพแล้วน้า ตอนนี้อาจดูไม่ค่อยหนุกอ่ะ เพราะมันไม่มีไรจาแต่ง แหะๆ ยังไงก้อขอขอบคุณทุกๆคนน้าที่โหวตให้เรา และก้อคนที่โพสด้วยน้า ช่วงนี้จาอัพช้าหน่อยเพราะว่าเราไม่รู้จาแต่งอารัยอ่า โทษที แต่จาพยายามมาลงให้เร็วที่สุดจ้า ส่วนคนที่ถามว่าเล่นเอ็มรึเปล่าเนี่ย ก้อตอบว่าเล่นนะจ๊ะ แอดเข้ามาได้ถ้าอยากคุย The_last_Miracle@hotmail.com คุยได้ทุกเรื่องจ้า เอ้ออีกอันนึง มุขเน่าๆอ่ะ เพื่อนๆบางคนอาจจะเห็นกันบ่อยๆนะ เพราะเราเอามาจากบอร์ดเด็กดี เห็นว่าตลก ก็เลยเอามาแต่งเรื่อง ได้เรื่อง “ตื้อนัก รักซะให้เข็ด” เนี่ยแหล่ะจ้า วันนี้ก้อมีเรื่องจาคุยแค่เนี้ยแหล่ะ อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า เราจาดีจายมากเลยล่ะ ถ้าโพสกันแล้วก้อลงคะแนนกันอ่า หุหุ ไปแล้วจ้า บับบาย
\\^___^ /^___^
“เออนี่ เหอะๆ แล้วแกไปทำอะไรมาเนี่ย ฮึกก ฮะฮะ”ฟางพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้แล้วถามฉัน นี่เป็นกันหมดเลยใช่มั้ยเนี่ย
“ก็เมื่อคืนนอนดึกอ่ะ นอนไม่หลับ หยุดหัวเราะได้ยัง” ฟางที่เมื่อกี้กลั้นหัวเราะอยู่ ตอนนี้ได้ปล่อยก๊ากออกมาแล้ว
“หวัดดีทุกคน เป็นอะไรกันเหรอ มีเรื่องไรน่าขำ เล่าสู่กันฟังมั่งสิ” บาสกับปอนด์เดินมาด้วยกันพอดี แล้วฉันจะทำไงดีอ่ะเนี่ย ขอบตาคล้ำขนาดนี้ แถมหน้ายังซีดอย่างกับผีมีชีวิตยังงี้ คิดๆๆๆๆ ระหว่างที่คิดอยู่นั้น ได้มีมือๆหนึ่งจับไหล่ฉันหันไปทางที่บาสกับปอนด์ยืนอยู่ พอฉันหันไปเท่านั้นแหล่ะ บาสกับปอนด์ที่ไม่ค่อยได้หัวเราะ ก็ก๊ากออกมาอย่างหยุดไม่อยู่เลย ฉันหันไป พบว่าเป็นมือของไอต้าร์กับฟางเองที่จับฉันหัน เพื่อนนะเพื่อน ฮึ่ม!!
“55+ เอาน่า ไม่เป็นไรมากหรอก แล้วเธอก็ไม่รู้จักเอาแป้งมาทาซะหน่อย ฮ่าฮ่า” บาสปลอบ หรือซ้ำเติมวะเนี่ย
“ก็เมื่อเช้าตื่นสายนี่ก็เลยรีบมา เอาแป้งมาดิ จะได้ทา” ฉันหันไปเอาแป้งที่ต้าร์ เมื่อทาแล้วหน้าฉันค่อยดูได้ขึ้นมาหน่อย ฉันเห็นพี่พุกเดินมาหา ก็เลยกวักมือเรียก
“พี่พุกมีไรเหรอ”
“เออนี่ รู้ป่าว ว่าวันเสาร์นี้วันอะไร”พี่พุกถาม
“ก็วันอยู่บ้านไง”
“ไม่ใช่ๆ วันเสาร์นี้อ่ะวันเกิดไอพลับมัน พ่ออุตส่าห์ลางานมานะเนี่ย” เออใช่ ลืมไปเลย วันนี้วันพุธแล้วนี่ ทำไงดี
“ลืมอ่ะพี่พุก ทำไงดีอ่ะ”
“งั้นวันนี้เราไปซื้อของกันนะ”
“ก็ได้ค่ะ”
“เอ่อ คือว่า พวกเรายังอยู่ตรงนี้นะคะ”ต้าร์พูดขึ้น เออ ลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่กันแค่ 2 คน เหอะๆ
“อ้อ แหะๆ ขอโทษครับ” พี่พุกหัวเราะแห้งๆ แล้วขอโทษพวกต้าร์ ฉันสังเกตว่าต้าร์กับฟาง ยิ้มซะแก้มจะฉีกเลยล่ะ ^0^
“ค่า ไม่เป็นไรหรอก แล้ววันเสาร์วันเกิดน้องพลับเหรอคะ” เพื่อนบ้า แทนที่จะถามเรา กลับไปถามพี่เราซะนี่
“ครับ เสาร์นี้ฮะ”
“นี่ฟาง ไปป่าวงานวันเกิดอ่ะ ที่บ้านเราจัดอยู่แล้ว ต้าร์ด้วย ไปป่าว\" เมื่อฉันพูด ยังไม่ทันจะจบเลย สองคนนั้นก็พยักหน้าแบบทันทีทันใด เฮอะ!
“งั้นวันเสาร์นี้เจอกัน เดี๋ยวฉันโทรไปนัดอีกทีละกัน”
“อือ”
“พี่ไปแล้วนะ เดี๋ยวตอนเย็นนี้พี่มารับ บายจ้ะ” พี่พุกบอกลาฉัน
เมื่อพี่พุกเดินไป สักพัก บาสกับปอนด์ ก็เดินมาหลังจากไปซื้อน้ำมา ฉันจึงชวนพวกนั้นไปงานวันเกิดพลับที่บ้าน บาสบอกว่าดูก่อน ส่วนปอนด์หลังจากที่ต้าร์บอกว่ามันไป ปอนด์จึงตกลงไปทันที T0T
แล้วเราก็เข้าเรียนตามปกติ จนถึงคาบสุดท้าย พอเสียงออดบอกเลิกเรียนคาบสุดท้ายปุ๊ป เพื่อนและฉันต่างก็แยกย้ายกันเก็บกระเป๋า แล้วก็กลับบ้านกัน
“แพรว วันนี้แกไปซื้อของกับพี่พุกใช่ป้ะ” ต้าร์ตะโกนถามฉัน เพราะฉันกำลังจะออกจากห้อง แต่มันอยู่ที่โต๊ะมัน ด้วยเสียงตะโกนของต้าร์ และด้วยเรื่องที่ต้าร์พูดนั้น ทำให้มีรังสีอำมหิตมองมาที่ฉันเยอะพอสมควร ฉันจึงพยักหน้าให้มันเข้าใจแล้วก็รีบออกจากห้องโดยเร็ว
พี่พุกบอกให้รอหน้าโรงเรียน เพราะพี่พุกจะไปทำธุระที่ห้องคณะกรรมการนักเรียน เมื่อฉันเดินไปถึงหน้าโรงเรียนแล้ว ยังไม่เห็นพี่พุกมา ฉันจึงนั่งรอตรงเก้าอี้หินอ่อนแถวนั้น แล้วก็หยิบหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดมาอ่าน คิดว่าฉันเป็นเด็กเรียนใช่มั้ยล่ะ อิอิ คิดเสียใหม่เถอะค่ะ เพราะหนังสือที่ฉันยืมมานั้น ไม่ใช่หนังสือเรียนแต่อย่างใด ฉันจึงนั่งลงอ่านอย่างเพลิน เพื่อรอพี่พุก
“รอพี่รึเปล่าครับ ^__^” ฉันได้ยินเสียง จึงหันไป เป็นอีตารุ่นพี่นั่นอีกแล้ว น่าเบื่อจริง
“เปล่าย่ะ ใครรอนายยะ ไม่มีทาง”
“อ้าว น่าเสียดายจริงๆนะคับ ที่พี่ไม่มีโอกาสให้น้องรอ แต่อีกไม่นาน น้องก็ต้องรอพี่อยู่ดีแหล่ะครับ” อีตานั่นพูดไปยิ้มไป กวนประสาทจริง
“ไปไกลๆเลย ไป๊! ชิ่วๆ” ฉันไล่
“โห ไล่อย่างนี้เลยเหรอครับน้อง เฮ้อ อือนี่ น้องมีปืนมั้ยครับ พี่มีกระบอกนึงล่ะ” จะพูดอะไรอีกล่ะ หรือว่า.....นายนั่นจะฆ่าฉัน!!! ตายล่ะ
“ไม่มีย่ะ” ใจดีสู้เสือๆ
“งั้นพี่มีอีกกระบอกนึงอ่ะครับ เดี๋ยวพี่เอามาให้นะ” นายนั่นพูดพร้อมกับรอยยิ้ม (ที่กวนประสาท)
“เอาไปหาอะไรอีกล่ะ”
“ก็พี่มีกระบอกนึง แล้วน้องมีกระบอกนึง เราก็จะได้มีกันและกันไงครับ (^O^)”
“งั้นอย่าลืมเอามาให้ละกันนะ”
“จะเอาจริงเหรอครับ” นายนั่นทำหน้าสงสัย
“จะได้เอามายิงกระบาลนายไงล่ะ เชอะ! อีตาบ้า” ฉันล่ะเบื่อจริงๆ ไอ้มุขเสี่ยวๆยังเงี้ย
“โห เล่นแรงนะเนี่ย”
“เฮ้ย! นายทำอะไรวะ” มีเสียงๆหนึ่งมาจากข้างหลัง พี่พุกนั่นเอง
“คับพี่ ^O^ ไม่ได้ทำอะไรนี่คับ” อีตานั่นพูดอย่างไม่เกรงกลัว แต่พี่พุกอ่ะสิ ฉันเห็นพี่พุกเริ่มหน้าแดงขึ้น แสดงว่าโกรธมากแล้ว
“นี่นาย ไปก่อนได้มะ พี่พุกโกรธใหญ่แล้วอ่ะ” ฉันสะกิดนายนั่น แล้วกระซิบ
“บอกก่อนว่าพี่พุกเป็นแฟนเธอเหรอ ฮะ” นายนั่นถามกลับ แต่เสียงดังมากพอกับที่พี่พุกจะได้ยิน
“ใช่! ยัยนี่แฟนข้า นายอย่ายุ่ง ออกไปซะ” พี่พุกตะโกนเสียงดังมาก ด้วยความโกรธ อ้าว ซวยซะแล้วไงล่ะ เสียงของพี่พุก ทำให้คนรอบๆหันมามองด้วยความสนใจ
“อ้าว แล้วน้องพี่ไม่ว่าเหรอคับ” อีตานั่นถามพี่พุก จะว่าได้ไงยะ ก็น้องยืนอยู่ตรงเนี้ย
“จะว่าหรือไม่ว่าแล้วเกี่ยวอะไรด้วยฮะ ไปไกลๆ ไป อย่ามายุ่ง ยัยนี่ไม่มีทางชอบแกหรอก แล้วก็ไม่มีวันด้วย ไป” พี่พุกไล่อีตานั่นอย่างกับหมูอย่างกับห มา แต่อีตานั่นก็ยังไม่ยอมไปอยู่ดี
“อ้าวแล้วยัยนี่ชอบพี่เหรอ”
“ใช่นะสิ แกจะถามอะไรนักหนาวะ ข้าจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
“เฮอะ ผมบอกให้ก็ได้ ยัยนี่ไม่ได้ชอบพี่หรอกคับ แต่ยัยนี่ชะ...” นายนั่นกำลังจะพูดไปแล้วแต่ดีนะที่ฉันปิดปากไว้ทัน
“อะไรวะ” พี่พุกเริ่มเดือด
“เอ่อ เราไปกันเถอะพี่พุก ไปเร็วเดี๋ยวไม่ทัน” ฉันเร่งเพราะไม่อยากให้มีเรื่อง น่าเบื่อ พี่พุกทำท่าจะหาเรื่องอีตานั่น ฉันจึงทำหน้าว่า “ถ้าหาเรื่องนะ จะโกรธแล้วไม่พูดด้วย” พี่พุกจึงออกไป แล้วยังไม่วายหันมาหาอีตานั่น
“นายจำไว้ ยัยนี่แฟนข้า อย่ายุ่ง”
เมื่อเรา 2 คนออกจากโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ฉันก็จัดการบ่นพี่พุกเป็นชุด
“พี่พุกอ่ะ บอกว่าแพรวเป็นแฟนพี่ทำไม แล้วรู้มั้ยอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป”
“ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย พี่อยู่ ลองมีใครมาทำสิ”
“แล้วตอนที่พี่ไม่อยู่ล่ะ”
“เอ่อ พี่ขอโทษละกัน นะนะ นะคับ โอ๋ๆ” พี่พุกโอ๋ฉันใหญ่เลย
“ช่างมันเถอะ ไปซื้อของขวัญกัน ปะ”
ฉันกับพี่พุกจึงพากันเดินขึ้นรถเมลล์เพื่อที่จะไปห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เมื่อถึง ฉันกับพี่พุกจึงแยกกันไปซื้อของ ฉันจึงเดินเข้าร้านกิ๊ฟช็อบแห่งหนึ่ง แล้วก็เลือกของขวัญให้พลับ เมื่อเลือกได้แล้ว ฉันจึงนำไปห่อของขวัญ ของที่ฉันเลือกมานั้น เป็นนาฬิกาน้ำ ลักษณะของมันจะเหมือนกับนาฬิกาทราย แต่จะเปลี่ยนจากทรายเป็นน้ำ ที่ฉันเลือกมานั้นเป็นรูปสี่เหลี่ยมธรรมดา แต่ข้างในจะมีลวดลายเป็นลูกฟุตบอลและลูกบาส น้ำที่ใช้ทำนาฬิกาจะเป็นสีออกน้ำเงิน เพราะพลับชอบสีน้ำเงิน เมื่อห่อของขวัญเสร็จแล้ว ฉันจึงเดินออกมาจากร้าน เห็นพี่พุกรออยู่หน้าร้าน
“ซื้อของเสร็จแล้วเหรอคะ” ฉันถามพี่พุก
“อื้อ ซื้อเสร็จแล้วจ้ะ ปะ กลับบ้านกัน”
ดังนั้นเรา 2 คนจึงกลับบ้านกัน ฉันเห็นของขวัญที่พี่พุกซื้อมามี 2 กล่อง กล่องหนึ่งใหญ่พอสมควร และอีกกล่องหนึ่งก็เล็กเท่าฝ่ามือเอง ฉันสงสัยมาก
“พี่พุกซื้อไปทำไม 2 กล่องอ่ะ”
“อืม ซื้อไปขอบคุณอาจารย์น่ะ พอดีอาจารย์ช่วยติวเลขให้ก่อนพี่สอบเทอมก่อน” ฉันพยักหน้ารับรู้
เมื่อกลับถึงบ้าน โชคดีที่พลับยังไม่กลับมา ฉันกับพี่พุกจึงเอาของขึ้นไปเก็บในห้อง ฉันลงมาข้างล่าง คิดว่าจะช่วยแม่ทำกับข้าวดีกว่า
“ไม่ต้องลูก เดี๋ยวแม่จะเสร็จแล้ว” แม่ห้าม
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่”
“ไม่เอา แพรวไปอาบน้ำก่อนดีกว่าลูก เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวทีเดียวเลยนะ” ฉันพยักหน้ารับรู้
ฉันขึ้นมาข้างบนห้อง แล้วอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ไม่มีไรทำ จึงเปิดคอมฯ แล้วเข้าบอร์ดของโรงเรียน ฉันดูไปเรื่อยๆ แล้วพบเข้ากับหัวข้อหนึ่ง
!!!! ข่าวด่วน แพรว ม.4 ห้อง 2 เป็นแฟนกับพี่พุกประธานนักเรียน !!!!
เมื่อเย็นนี้พี่พุกประกาศต่อหน้าพี่ก้องที่ชอบมายุ่งกับยัยแพรวเลย
ว่า “ยัยนี่แฟนชั้น แกอย่ายุ่ง”
พอพี่ก้องถามถึงน้องพี่พุกเค้าก็บอกว่า
เรื่องของชั้น แกไม่ต้องมายุ่ง อะไรประมาณนี้แหล่ะ
ความคิดเห็นที่ 1
ยัยแพรวน่ะเหรอ ตายแล้วพี่พุกหลงกลเข้าแล้ว ยัยนี่เอาแต่หว่านเสน่ห์เค้าไปทั่ว กี่คนแล้วก็ไม่รู้ ทั้งพี่พุก พลับ พี่ก้อง พี่บาส ขนาดพี่ปอนด์แฟนยัยต้าร์เพื่อนสนิทยังไม่วันเลย เป็นห่วงพี่พุกจังเลย
เรื่องไรจะบอก
ความคิดเห็นที่ 2
ช่ายๆ เนี่ยตอนนี้มันจะเอาผู้ชายไปหมดโลกแล้ว น่าตาก็อุบาทว์ สงสัยลีลาดีมั้ง ถึงได้มีคนจีบเป็นแถวแบบนี้
แฟนพี่ก้อง
ความคิดเห็นที่ 3
พี่พุกมีรสนิยมน่าเกลียดอย่างนั้นเลยเหรอ เฮ้อ น่าสงสารพี่พุกจัง
คนที่หวังดีกับพี่พุก
ฉันนั่งอ่านความคิดเห็นต่างๆ แล้ว น้ำตาของฉันก็ไม่อาจกลั้นไว้ได้ พอมันได้ไหลแล้ว ฉันก็ไม่สามารถหยุดมันได้อีก ทำไมพี่พุกต้องเกิดมาน่าตาดีด้วย ไม่สิ! ทำไมฉันต้องมาเรียนที่นี่ ฉันไม่หน้ามาเรียนเลย ฉันเจอแฟนคลับพี่ เจออีตานั่น เจอปอนด์ ทำไมมันมีแต่เรื่องให้ฉันร้องไห้นะ ตั้งแต่เข้าโรงเรียนนี้ฉันร้องไห้มาจนนับไม่ถ้วนแล้ว
“แพรวกินข้าวลูก แพรว แพรวเป็นอะไรลูก” แม่เข้ามาเรียกฉัน แต่เห็นฉันร้องไห้จึงถามว่าเกิดอะไร
“ฮือ แม่ แพรวไม่หน้าย้ายมาเรียนที่นี่เลย ฮือออ”
ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่ฟังแล้วบ่นถึงพี่พุกเลยล่ะ แต่ฉันไม่มีอารมณ์มาว่าใครแล้ว
“เดี๋ยวแม่บอกว่าแพรวไม่สบาย หลับแล้วนะลูก เดี๋ยวยกชามข้าวขึ้นมาให้” แม่เป็นคนที่เข้าใจลูก ฉันรักแม่มากเลย แล้วแม่ก็ออกจากห้องไป
ตอนกลางคืน ฉันนอนไม่หลับ จึงเดินลงมาข้างล่างอย่างเงียบๆ ลงมาเมื่อผ่านที่ห้องอาหาร ฉันได้ยินเสียงคุยกัน พอเดินไปฉันเห็นพี่พุกกับแม่นั่งคุยกันอยู่ แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไร เลยไปในครัวเพื่อดื่มน้ำ แล้วจึงขึ้นนอน
เช้าวันต่อมา ฉันตาบวมอีกแล้ว และเนื่องจากวันนี้ตื่นเช้าจึงมีเวลาทาแป้ง แหะๆ แล้วจึงลงมาข้างล่าง ทุกคนดูแปลกๆนะวันนี้
“มีอะไรกันเหรอคะ” ฉันถาม
“ไม่มีอะไรหรอกลูก รีบกินข้าวนะ เดี๋ยวพ่อไปส่ง” พ่อตอบอย่างลุกลี้ลุกลน เป็นอะไรกันหมดเนี่ย
ฉันจึงไปนั่งกินข้าว อย่างเงียบๆ เมื่อกินเสร็จ พ่อก็ไปรอที่รถแล้ว เมื่อฉันไปที่รถ พบว่าพี่พุกกับพลับไม่อยู่แล้ว
“พ่อ แล้วพี่พุกกับพลับอ่ะ ไม่อยู่เหรอ”
“อืม ไปกันหมดแล้วล่ะ พุกไปประชุมคณะกรรมการนักเรียน พลับไปเล่นบาส” พ่ออธิบาย หน็อย ไอพี่น้องพวกนี้ ไม่ยอมรอกันเล้ย อุตส่าห์มีพี่สาวที่แสนสวย และน้องสาวที่น่ารักอยู่ทั้งคน ( -*- : ผู้แต่ง )
เห็นอย่างนั้น ฉันจึงขึ้นรถแล้วให้พ่อไปส่ง เมื่อถึงหน้าโรงเรียน ฉันก็เตรียมตัวจะลงจากรถ แต่พ่อน่ะสิไม่จอด แถมยังขับรถเข้าไปในโรงเรียนอีก
“อ้าว พ่อ ทำไมไม่จอดอ่ะคะ นี่มันถึงโรงเรียนแล้วนะ”
“อ้อ คือเดี๋ยวพ่อเข้าไปด้วย ไปคนเดียวไม่ปลอดภัยเท่าไหร่” พ่อบอกฉัน อ๋อ สาเหตุที่วันนี้ทุกคนแปลก ก็เพราะอย่างนี้เองเหรอ
“ไม่เป็นไรค่ะ แพรวดูแลตัวเองได้นะ ไม่ต้องห่วง” ฉันพูดเสร็จก็ลงจากรถทันที เพื่อให้พ่อตามมาไม่ทัน
เมื่อฉันลงมาแล้วจึงพบกับสายตานับสิบคู่ที่มองมา มันทำให้ฉันกลัวอยู่เหมือนกัน แต่ช่างมันเถอะ รีบๆเดินก็แล้วกัน วันนี้ไม่อยากมีเรื่อง เพราะวันนี้ฉันอารมณ์ดี หุหุ
“นี่เธอ บอกไว้ก่อน ว่าอย่ามายุ่งกับพี่พุกเป็นอันขาดนะยะ ไม่งั้นเจอดีแน่อย่าหาว่าไม่เตือน” ยัยผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง มาหาเรื่องฉันอีกแล้ว น้าเบื่อจริง!
“ทำไมล่ะ ยุ่งไม่ได้เหรอ พี่พุกเป็นแฟนฉัน ไม่ใช่แฟนเธอซะหน่อย” ฉันพูดแหล่ะ พวกนี้ชักจะยุ่งกับพี่พุกเกินไปแล้ว ไม่ยอมหรอก
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด หน็อย” แล้วมันก็ทำท่าจะตบฉัน
“นี่!! ทำอะไรน่ะ หยุดเลยนะ บอกให้หยุดไง” เฮ้อ โชคดี พี่พุกมา
“หน็อย ฝากไว้ก่อนเถอะ” ยัยพวกนั้นพูดกับฉันแล้วก็รีบวิ่งหนีไป
หลังจากนั้น ฉันก็เลยเอากระเป๋ามาเก็บ แล้วก็ไม่มีอะไรมาก เข้าแถว แล้วก็เรียนคาบเช้า พอเสร็จก็กินข้าว แล้วก็เรียนต่อ พอเรียนเสร็จทุกคาบแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่เว้นแม้แต่ต้าร์ ฟาง บาส หรือปอนด์เลย แต่ฉันสิ เหลือฉันอยู่คนเดียวที่ยังอยู่รอพี่พุกกับพลับที่หน้าโรงเรียน
“พี่ๆ มีคนเรียกอ่ะ เค้าบอกว่ารออยู่ตรงนั้น” มีเด็กคนหนึ่ง มาบอกฉันแล้วชี้ไปทางซอกเล็กแห่งหนึ่ง แต่ฉันเคยเข้าไปแล้วแหล่ะ เข้าไปแล้วข้างในจะเป็นที่โล่ง ไม่ค่อยมีคนเข้าไปซักเท่าไหร่ ฉันสงสัยเลยเข้าไปดู พอเข้าไปถึงก็เห็นกับยัยพวกเมื่อเช้า มันกำลังจ้องฉันอย่างอาฆาตเลย
“เธอเสร็จแน่ บอกดีๆก็ไม่ฟัง เธอนี่เป็นพวกใช้ความรุนแรงใช่มั้ย”
หลังจากมันพูดเสร็จ ก็ไม่ทันให้ฉันได้พูดต่อเลย มันจัดการล็อคคอฉันจนหายใจไม่ออก แล้วก็ต่อยเข้าที่ท้องของฉัน ภาพต่างๆที่ฉันเห็นมันต่างก็เลือนรางไปแล้ว ฉันจะมองไม่เห็นอะไรแล้ว
“เฮ้ย ทำอะไรกันวะ ปล่อย ชั้นเคยพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่ามายุ่งกับยัยนี่อีก ฮะ!!” ฉันได้ยินเสียงๆหนึ่ง รู้สึกว่าจะคุ้นเคยกับเสียงผู้ชายคนนี้มาก แต่นึกไม่ออก ช่างมันเถอะ เจ็บจะตายอยู่แล้ว เฮ้อ ชีวิตฉัน
ฉันได้ยินเสียงตุ้บ ตั้บ ไม่รู้ใครต่อยใคร แต่ว่าทำไมตอนนี้ฉันลืมตาไม่ขึ้นเลยล่ะ ทำไงดีเนี่ย แล้วทำไมรู้สึกง่วงอีกล่ะ หรือว่าตอนนี้มืดแล้ว ตอนนี้ฉันสับสนมาก และเหนื่อยมากอีกด้วย และ....................
...............................................
ดีจ้า หายไปนาน วันนี้มาอัพแล้วน้า ตอนนี้อาจดูไม่ค่อยหนุกอ่ะ เพราะมันไม่มีไรจาแต่ง แหะๆ ยังไงก้อขอขอบคุณทุกๆคนน้าที่โหวตให้เรา และก้อคนที่โพสด้วยน้า ช่วงนี้จาอัพช้าหน่อยเพราะว่าเราไม่รู้จาแต่งอารัยอ่า โทษที แต่จาพยายามมาลงให้เร็วที่สุดจ้า ส่วนคนที่ถามว่าเล่นเอ็มรึเปล่าเนี่ย ก้อตอบว่าเล่นนะจ๊ะ แอดเข้ามาได้ถ้าอยากคุย The_last_Miracle@hotmail.com คุยได้ทุกเรื่องจ้า เอ้ออีกอันนึง มุขเน่าๆอ่ะ เพื่อนๆบางคนอาจจะเห็นกันบ่อยๆนะ เพราะเราเอามาจากบอร์ดเด็กดี เห็นว่าตลก ก็เลยเอามาแต่งเรื่อง ได้เรื่อง “ตื้อนัก รักซะให้เข็ด” เนี่ยแหล่ะจ้า วันนี้ก้อมีเรื่องจาคุยแค่เนี้ยแหล่ะ อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า เราจาดีจายมากเลยล่ะ ถ้าโพสกันแล้วก้อลงคะแนนกันอ่า หุหุ ไปแล้วจ้า บับบาย
\\^___^ /^___^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น