ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : @@@...เรื่องแปลกๆและการวางแผน...@@@
“แหวะ นี่ อยากรู้จริงๆว่าใครส่งมาให้แก พิลึกคนว่ะ ชอบก็ไม่บอกตรงๆ” ช่ายๆ แต่................โห ยัยต้าร์ บังอากว่าชั้นงั้นเหรอ หน็อย
“นี่ เราเพื่อนแกนะ แทนที่จะเข้าข้างเพื่อน นี่อะไร” ฉันแว้กใส่ต้าร์ทันที มันก็ยิ้มๆ
นี่ก็ล่วงเลยมาเป็นอาทิตย์แล้วที่ฉันเข้ามาเรียนอยู่ในโรงเรียนนี้ ฉันยังได้รับข้อความทุกวัน ตั้งแต่เช้ายันนอน ฉันยังได้แต่แอบมองปอนด์อยู่ห่างๆเสมอ เวลาที่ปอนด์มีความสุขที่อยู่กับต้าร์ ฉันจะรู้สึกดีใจไปกับต้าร์ที่มีแฟนน่ารักขนาดนี้ แต่ฉันก็ไม่ใช่นางเอกซักเท่าไหร่หรอก เพราะฉันยังรู้สึกอิจฉาต้าร์อยู่เลย แต่ทำไงได้ล่ะ เพื่อนสนิท แล้วก็เพื่อนสนิท ตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันมีแต่คนมาหาเรื่อง มีจดหมายแปลก ที่มาบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับพี่พุกกับพลับ เชอะเรื่องอะไรจะยอม แล้วสิ่งที่น่าเบื่อที่สุด เห็นจะไม่พ้นเรื่องนั้นแหล่ะ แน่ะ ตายยากจริงๆเลย
“น้องครับ นี่ก็อาทิตย์นึงแล้วน้า น้องจะบอกพี่ได้ยัง ว่าน้องชื่ออะไร” จะเป็นใครไปไม่ได้ ก็อีตารุ่นพี่จอมกวนประสาทที่สรรหาคำที่ฟังแล้วอยากจะอ้วก มาบ่นให้ฟังทุกวี่ทุกวัน
“อะไรยะ เรื่องไรจะบอก อยากรู้ก็ไปหาเอาเองดิ มายุ่งไรเนี่ย น่าเบื่อจริง ชิ” เชอะ เรื่องไรจาบอก
“น้าคร้าบ บอกพี่หน่อยน้า เนี่ย พี่กะไว้นะ พอพี่รู้ชื่อแล้วนะ พี่ก็จะไปบอกแม่เลยล่ะ” เอ๊ะ! ยังไง
“อะไรยะ”
“ก็ พี่ก็จะไปบอกแม่ให้มาขอไงคับ”
เมื่อพวกเพื่อนๆฉันได้ยิน ปฏิกิริยาแรก คงอยากรู้กันใช่มั้ยล่ะ จะบอกให้ก็ได้ ต้าร์กับฟางนั้น ถ้าลงไปกองกับพื้นได้นะ ลงไปตั้งแต่วินาทีแรกเลยล่ะ แบบว่าพอพูดจบก็ก๊ากเลย ปอนด์นั้นนิ่ง อยู่เฉยๆ ฉันไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่นะ แต่ที่ฉันรู้คือ ปอนด์ไม่ค่อยชอบขี้หน้าตารุ่นพี่นั่นเท่าไหร่หรอก ไม่ใช่เพราะมันตามรังควานฉันนะ เพราะต้าร์ชอบบ่นถึงมันต่างหาก ส่วนบาสนั้น เหอะๆ คู่แข่งกันเลยล่ะ กะอีตารุ่นพี่นั่น อย่าให้พูดถึงว่าทำหน้ายังไง 2 คนนั้นเค้าเป็นคู่แข่งกันทุกๆเรื่องเลยมั้ง ตั้งแต่เรื่อง หน้าตา กีฬา ความรวย ความเก่ง ผู้หญิง และการเรียน (แหม การเรียนล่ะเอาไว้อันสุดท้ายเลยเนอะ) ส่วนฉันน่ะเหรอ ชินแล้วแหล่ะ มันไม่ได้พูดจริงอะไรหรอก อย่างที่พี่พุกบอก หม้อนั่นเอง! ฉันจึงรู้สึกเฉยๆเมื่อได้ฟัง
“นี่ๆ หยุดพูดได้มั้ย ไอประโยคพวกนั้นน่ะ ฟังแล้วกินข้าวไม่ลง” ฉันเองล่ะ
“ใช่ๆพี่ เรื่องไรมายุ่งกับเพื่อนผมเนี่ย เพื่อนผมไม่ชอบก็มายุ่งอยู่ได้ ไม่มียางอายจริงๆ” เป็นใครไม่ได้นอกจากคู่แข่งตลอดกาล บาสนั่นเอง
“โอ๊ย น้องคับ คิดอะไรมาก พี่เนี่ยไม่ใช่ต้นยางพารานะคับ ถึงจะมียางน่ะ” อีตานั่นยังกวนไม่เลิก
“ไม่ขำย่ะ” ฉัน ต้าร์และฟาง พูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทำเอาอีตานั่นหน้าเจื่อนไปเลย 55+
“งั้นพี่ไปแล้วนะครับ แต่พี่อยู่ไม่ไกลจากน้องเท่าไหร่หรอกคับ เพราะน้องอ่ะ ยังอยู่ในหัวใจพี่ตลอดเวลา!!!” โห จบประโยคนี้ ฉันกับพวกเพื่อนในกลุ่มแทบจะอ้วกออกมาเลย มันไปเอามาจากไหนกันนะเนี่ย พูดจบมันก็รีบหนีไปทันที โดยไม่ลืมทิ้งข้อความส่งท้ายไว้
“อย่าลืมนะคับน้อง พร้อมจะบอกชื่อเล่นพี่เมื่อไหร่นะ อย่าลืมโทรมาบอก เดี๋ยวจะไปบอกแม่ทันทีเลย บายคร้าบบบ”
นี่มันเย็นแล้วนี่ พี่พุกโทรมาบอกว่าไม่ว่างต้องประชุมคณะกรรมการนักเรียน แล้วพลับก็ต้องซ้อมบาสเกตบอล เพราะฉะนั้นฉันต้องกลับบ้านคนเดียวอ่ะดิเนี่ย เซ็งเลย ยังไม่อยากกลับ ชวนเพื่อนไปหาอะไรกินดีกว่า
“ต้าร์ อย่าเพิ่งกลับน้า ไปหาไรกินก่อน ฟางด้วย อย่าเพิ่งกลับน้า” ฉันพยายามอ้อนพวกนั้นสุดชีวี
“นี่ แล้วจะอยู่ทำไรล่ะ นี่มันเย็นแล้วนะ” ฟางบ่น
“โห แปปเดียวเอง ก็ตรงนี้มีร้านไอติมเปิดใหม่ ไปฉลองกัน” ตอนนี้บาสไปซ้อมบาส เพราะฉะนั้นเหลือก็ฉัน ต้าร์ ฟาง แล้วก็ปอนด์ ต้าร์กับฟางก็ไม่ยอมไปซักคน เหลือคนเดียว แล้วฉันจะกล้าได้ไงล่ะเนี่ย ปอนด์นะ
“ดีไปเลย อ้าว ปอนด์ไม่ไปเหรอ” ฉันถามไปงั้นแหล่ะ เพราก็เห็นอยู่ว่าต้าร์ไปแล้ว แต่ปอนด์ยังไม่ไป
“อ๋อ เอ่อ คือว่า........ อ้อต้าร์ให้มาส่งอ่ะ เห็นบอกว่าเย็นแล้ว” อือ ที่แท้ก็ ต้าร์อีกแล้วเฮ้อๆๆๆๆๆ
“ไปยัง ปะ”ปอนด์ชวน
“อื้อ ปะ งั้นไปกินไอติมก่อนน้า ยังไม่อยากกลับบ้าน” เหอะๆ ฉันนี่เป็นนางเอกที่หน้าด้านขนานแท้ ชวนแฟนเพื่อนไปกินไอติม แต่ก็ช่างมันเถอะ ปอนด์ไม่คิดอะไรอยู่แล้ว เพื่อนกัน
“ไปก็ไป ที่ไหนอ่ะ”
“หน้าปากซอยอ่ะ เปิดใหม่”
“ใครเลี้ยง”
“แหะๆ ปอนด์ดิ”
“ก็ได้ๆ ไปยัง”
แล้วฉันกับปอนด์ก็เดินออกมากินไอติมที่ร้านเปิดใหม่ โดยที่ปอนด์เป็นคนออกตังค์ อิอิ ปอนด์ก็ชวนฉันคุยตลอด ปอนด์เป็นคนคุยสนุก ฉันจึงหัวเราะอยู่บ่อยๆ ฉันรู้สึกว่า ช่วงเวลานี้ ฉันอยากจะหยุดมันไว้ ............ตลอดไป
แล้วปอนด์ก็มาส่งฉันที่หน้าปากซอยบ้าน ฉันจึงต้องเดินเข้าซอยคนเดียว ระหว่างทางที่เดินนั้น ฉันคิดแต่เรื่องที่ฉันอยู่กับปอนด์ตลอด จนทำให้ฉันยิ้มออกมาคนเดียว
“ชอบปอนด์เหรอ” มีเสียงๆหนึ่งออกมา ทำให้ฉันหลุดจากความคิดที่คิดอยู่
“นายตามมาอีกแล้ว โอ๊ย น่าเบื่อ” ฉันเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนี้
“พี่ถามว่า ชอบ ปอนด์ เหรอ” อีตานั่นเน้นทีละคำ อย่างช้าๆ ชัดๆ น้ำเสียงฟังดูจริงจังมาก ต่างจากตอนอื่นๆ แล้วฉันจะตอบนายนั่นยังไงดีล่ะเนี่ย คิดๆๆๆๆๆ
“ฉันว่าเรื่องนี้ฉันรู้คนเดียว นายไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ก็ได้มั้ง”
“ไม่ได้ พี่ต้องรู้ บอกพี่ซักอย่างได้มั้ย แม้แต่ชื่อน้องก็ไม่เคยเลยที่
จะไว้ใจ แล้วบอกพี่ พี่รู้ว่าน้องชอบปอนด์”
“เอ่อ......ใช่ แต่ก็แค่แอบชอบอ่ะนะ ปอนด์เค้ามีแฟนแล้ว ไม่มีไรหรอก ฉันคงไม่เลวขนาดนั้น” ฉันบอกตามความเป็นจริง
“อือ ชอบขนาดไหน ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงชอบ และจะทำยังไงถึงน้องจะเลิกชอบมัน” เสียงอีตานั่นดูจริงจังมากๆ
“โหเป็นชุดเลยนะ เห็นถามได้ถามใหญ่ ชอบมากอ่ะนะ ชอบตั้งแต่สมัยประถม แต่เค้าไม่เคยรู้เลยแม้แต่นิดเดียว เค้าออกจะเป็นคนที่ดูอบอุ่น ใจดี ขี้เล่น จริงใจ ปกป้องคนที่รักได้ด้วย คนแบบเนี้ยที่ฉันชอบ นิสัยของพ่อฉันล่ะ แล้วที่จะทำยังไงถึงจะเลิกชอบเหรอ อืม ก็กำลังตัดใจอ่ะนะ แต่คงไม่ง่ายนักหรอก เพราะฉันชอบเค้าเอามากๆด้วยแหล่ะ” ฉันพูดไปก็ทำหน้าเพ้อฝันไป เพ้อถึงหน้าของปอนด์ พูดง่ายๆ ฉันพูดไปยิ้มไปต่างหาก
“แค่นั้น พี่ก็มีหมดอ่ะ ทะ....”
“หยุดพูดเลยนะ นายไม่มีอะไรเลยต่างหาก นายไม่มีความจริงใจ ไม่มีความอบอุ่น ดีแต่จีบคนไปวันๆเพื่อเอาชนะคนอื่น นายคิดว่าแค่หน้าตาอย่างเดียวที่นายมีดีอยู่อย่างเดียวเนี่ย มันจะทำให้ฉันชอบนายเหรอ ไม่มีทาง!!!”ฉันพูดเป็นชุด และเห็นอีตานั่นอึ้งไปนิดนึง
“เหรอคับ น้องคิดว่าพี่ไม่จริงใจใช่มั้ย น้องคิดว่าพี่ไม่มีความอบอุ่นพอ”
“ก็ใช่น่ะสิ” ฉันพูดตามที่ฉันเห็น ผู้ชายคนนี้เป็นคนไม่จริงจังจริงๆอ่ะ ไม่มีความอบอุ่นเหมือนพ่อเลย
“ก็ได้ พี่จะทำให้น้องรู้ว่าพี่ก็ไม่แพ้ปอนด์ของน้องหรอกคับ คอยดูสิ คอยดูพี่นะ” อะไรของมัน เดี๋ยวก็เศร้า เดี๋ยวก็ทะเล้น เปลี่ยนเร็วจริง
“ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะคอยดูละกัน”แล้วฉันก็เตรียมจะเดินเข้าบ้าน
“น้องคับ พี่อยากบอกน้องว่า บ้านพี่ก็ไม่เคยจะตามน้องไป เบอร์พี่ก็ไม่ได้ไปหามา แม้แต่ชื่อพี่ก็ไม่ไปสืบ”
“หือ นี่นะ ถ้าชอบกันจริงนะ ต้องรู้หมดสิ” เอ้อ อีตานี่แปลก
“ก็พี่จะรอฟังจากปากน้องไง พี่จะรอให้น้องโทรมา พี่จะรอให้น้องพาพี่ไปที่บ้านน้องไงคับ”
“ฝันไปเถอะย่ะ ชาตินี้ฉันก็จะไม่มีทางชอบนายเด็ดขาด”
“ชาติหน้าจะชอบใช่มั้ยคับ ^0^ ”
“ไม่มีทางย่ะ” แล้วฉันก็วิ่งเข้าบ้านไปทันที
ตอนนี้พ่อกลับมาแล้ว ฉันจึงวิ่งเข้าไปกอดพ่อ เพราะการที่พ่อเป็นหมอทำให้นานๆทีพ่อจะกลับมาที่บ้าน แบบไม่ดึก
“นี่ แพรว แล้วไอ้พุกกับเจ้าพลับล่ะ ไม่กลับมาพร้อมกันเหรอ” เออใช่ ลืมไปเลย
“อ้าว ยังไม่กลับกันอีกเหรอเนี่ย”
“นั่นไง ตายยากจริงๆ แล้วไปทำอะไรมาเนี่ยพลับ ดูซิ ดูไม่ได้เลย” แม่ว่าพลับ ที่เพิ่งจะกลับมาพร้อมกับพี่พุก
“โถ่แม่ ผมซ้อมบาสนะครับวันนี้อ่ะ แม่อย่าลืมสิครับ” พลับแก้ตัว
“ไปอาบน้ำลูก 3 คนเลย พ่อด้วย ไป แล้วมาทานข้าวกัน”
“จ้า ^0^!!” ทุกคนพูดพร้อมกัน แล้วก็แยกย้ายไปอาบน้ำกัน
เมื่อถึงที่ห้อง ฉันก็อาบน้ำแต่งตัว แม่ยังไม่เรียก ฉันจึงมานั่งที่โต๊ะทำงาน ว่าจะเขียนไดอารี่ซะหน่อย วันนี้รู้สึกว่าจะแปลกๆ ปอนด์ที่ไม่ค่อยพูดกับฉันก็กลับมาส่งฉันเฉยเลย แถมอีตารุ่นพี่นั่นยังทำท่าเคร่งขรึมแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอีก ตลกดีแฮะวันนี้
“แพรว กินข้าวววววว” เสียงของพี่พุก ที่ตะโกนมาตั้งแต่ข้างล่าง
“ค่า จะลงไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” ฉันจึงตะโกนตอบไปมั่ง แหะๆ
เมื่อลงมาถึง ทุกคนก็นั่งที่ตัวเองหมดแล้ว ฉันจึงไปนั่งที่ของฉันมั่ง แล้วทุกคนก็ลงมือกินข้าวเย็นมื้อนั้นกัน แล้วก็พูดคุยตามภาษาครอบครัวที่นานๆทีจะได้กินข้าวเย็นพร้อมกันอย่างสนุกสนาน
“นี่ แพรว พุก พลับ วันเสาร์นี้ว่างป่าว” พ่อพูดขึ้น
“ว่างครับพ่อ ง่ำๆ ทำไมเหรอ คร่อกๆ”พลับพูดกับพ่อไปด้วย กินไปด้วย ทำให้ข้าวติดคอ แม่ต้องส่งน้ำให้
“55+ น่าจะว่างนะครับ ทำไมเหรอ” นี่ก็เสียงพี่พุก
“แล้วแพรวล่ะลูก ว่างมั้ย” เมื่อได้คำตอบจากลูกชายแล้วจึงหันมา
ถามฉัน
“ว่างค่า ไม่มีไรทำเลยตั้งแต่เข้าโรงเรียนใหม่อ่ะ น่าเบื่อเลย” ฉันบ่นไปเรื่อย จนพี่พุกหัวเราะ
“อื้อ คืองี้ วันเสาร์นี้พ่อไม่มีงานไง มีหมอใหม่เค้ามาแทน ก็เลยว่าง ทั้งเสาร์ทั้งอาทิตย์เลยลูก พ่อก็เลยคุยกับแม่ว่าจะไปฮันนีมูนกัน โอ๊ย! อะไรแม่ อะๆ ไม่ใช่ พ่อก็เลยคุยกับแม่ว่าจะไปเที่ยวกัน ลูกว่าเราจะไปไหนกันดี” พ่อถามความเห็นพวกฉัน
“ไปทะเลพ่อ สวยดี นะคับแม่ ไปทะเล” พลับรีบออกความเห็น
“ไม่เอาพลับ พี่ว่านะ ไปน้ำตกดีกว่า สวยกว่าอีก” พี่พุกแย้ง
“แพรวว่านะคะ............ อยู่บ้านดีกว่า” ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวเลย คงจะงงอ่ะนะ
“เอ้าก็จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ มีความเป็นส่วนตัว แล้วก็ถ้าจะไปไหนค่อยไปก็ได้ เช่น ไปเที่ยวสวนสนุกกัน ไปซื้อของกัน แล้วก็ไปกินข้าวนอกบ้านกันไงคะ ไม่ดีเหรอ” ฉันอธิบาย
“อืมม แม่ก็ว่าดีเหมือนกันนะ พ่อว่าไงจ๊ะ”
“งั้นตกลงเราอยู่บ้านละกัน ดีมั้ย”
“ก็ได้คับ” พี่พุกและพลับตอบพร้อมกัน
พอคุยกันเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันเข้านอน แต่ฉันยังไม่หลับหรอก มันจะหลับลงได้ยังไงล่ะ ก็ในเมื่อวันนี้มีเหตุการณ์ที่ลืมไม่ลง กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็ เหอะๆ ตี 1!!!!!!!!!!!!
@@@@@@@@@~%~@@@@@@@@@
มาอัพแล้วจ้า หลังจากที่ห่างหายไปหลายวัน เฮ้อ ขอโทษที่ทำให้คอยกันนะจ๊ะ คือว่าเรากำลังสอบง่ะ เลย
ไม่ค่อยได้มาอัพซะที วันนี้สอบเสร็จแล้ว ข้อสอบยากมาก แต่ก็พอถูๆไถๆไปได้ แหะๆ แล้วจะมาอัพใหม่น้า
ถ้ายังชอบกันอยู่ ก้อขอคะแนน แล้วก้อโพสกันเยอะๆน้า วันนี้ไปและ บายจ้า
“นี่ เราเพื่อนแกนะ แทนที่จะเข้าข้างเพื่อน นี่อะไร” ฉันแว้กใส่ต้าร์ทันที มันก็ยิ้มๆ
นี่ก็ล่วงเลยมาเป็นอาทิตย์แล้วที่ฉันเข้ามาเรียนอยู่ในโรงเรียนนี้ ฉันยังได้รับข้อความทุกวัน ตั้งแต่เช้ายันนอน ฉันยังได้แต่แอบมองปอนด์อยู่ห่างๆเสมอ เวลาที่ปอนด์มีความสุขที่อยู่กับต้าร์ ฉันจะรู้สึกดีใจไปกับต้าร์ที่มีแฟนน่ารักขนาดนี้ แต่ฉันก็ไม่ใช่นางเอกซักเท่าไหร่หรอก เพราะฉันยังรู้สึกอิจฉาต้าร์อยู่เลย แต่ทำไงได้ล่ะ เพื่อนสนิท แล้วก็เพื่อนสนิท ตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันมีแต่คนมาหาเรื่อง มีจดหมายแปลก ที่มาบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับพี่พุกกับพลับ เชอะเรื่องอะไรจะยอม แล้วสิ่งที่น่าเบื่อที่สุด เห็นจะไม่พ้นเรื่องนั้นแหล่ะ แน่ะ ตายยากจริงๆเลย
“น้องครับ นี่ก็อาทิตย์นึงแล้วน้า น้องจะบอกพี่ได้ยัง ว่าน้องชื่ออะไร” จะเป็นใครไปไม่ได้ ก็อีตารุ่นพี่จอมกวนประสาทที่สรรหาคำที่ฟังแล้วอยากจะอ้วก มาบ่นให้ฟังทุกวี่ทุกวัน
“อะไรยะ เรื่องไรจะบอก อยากรู้ก็ไปหาเอาเองดิ มายุ่งไรเนี่ย น่าเบื่อจริง ชิ” เชอะ เรื่องไรจาบอก
“น้าคร้าบ บอกพี่หน่อยน้า เนี่ย พี่กะไว้นะ พอพี่รู้ชื่อแล้วนะ พี่ก็จะไปบอกแม่เลยล่ะ” เอ๊ะ! ยังไง
“อะไรยะ”
“ก็ พี่ก็จะไปบอกแม่ให้มาขอไงคับ”
เมื่อพวกเพื่อนๆฉันได้ยิน ปฏิกิริยาแรก คงอยากรู้กันใช่มั้ยล่ะ จะบอกให้ก็ได้ ต้าร์กับฟางนั้น ถ้าลงไปกองกับพื้นได้นะ ลงไปตั้งแต่วินาทีแรกเลยล่ะ แบบว่าพอพูดจบก็ก๊ากเลย ปอนด์นั้นนิ่ง อยู่เฉยๆ ฉันไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่นะ แต่ที่ฉันรู้คือ ปอนด์ไม่ค่อยชอบขี้หน้าตารุ่นพี่นั่นเท่าไหร่หรอก ไม่ใช่เพราะมันตามรังควานฉันนะ เพราะต้าร์ชอบบ่นถึงมันต่างหาก ส่วนบาสนั้น เหอะๆ คู่แข่งกันเลยล่ะ กะอีตารุ่นพี่นั่น อย่าให้พูดถึงว่าทำหน้ายังไง 2 คนนั้นเค้าเป็นคู่แข่งกันทุกๆเรื่องเลยมั้ง ตั้งแต่เรื่อง หน้าตา กีฬา ความรวย ความเก่ง ผู้หญิง และการเรียน (แหม การเรียนล่ะเอาไว้อันสุดท้ายเลยเนอะ) ส่วนฉันน่ะเหรอ ชินแล้วแหล่ะ มันไม่ได้พูดจริงอะไรหรอก อย่างที่พี่พุกบอก หม้อนั่นเอง! ฉันจึงรู้สึกเฉยๆเมื่อได้ฟัง
“นี่ๆ หยุดพูดได้มั้ย ไอประโยคพวกนั้นน่ะ ฟังแล้วกินข้าวไม่ลง” ฉันเองล่ะ
“ใช่ๆพี่ เรื่องไรมายุ่งกับเพื่อนผมเนี่ย เพื่อนผมไม่ชอบก็มายุ่งอยู่ได้ ไม่มียางอายจริงๆ” เป็นใครไม่ได้นอกจากคู่แข่งตลอดกาล บาสนั่นเอง
“โอ๊ย น้องคับ คิดอะไรมาก พี่เนี่ยไม่ใช่ต้นยางพารานะคับ ถึงจะมียางน่ะ” อีตานั่นยังกวนไม่เลิก
“ไม่ขำย่ะ” ฉัน ต้าร์และฟาง พูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทำเอาอีตานั่นหน้าเจื่อนไปเลย 55+
“งั้นพี่ไปแล้วนะครับ แต่พี่อยู่ไม่ไกลจากน้องเท่าไหร่หรอกคับ เพราะน้องอ่ะ ยังอยู่ในหัวใจพี่ตลอดเวลา!!!” โห จบประโยคนี้ ฉันกับพวกเพื่อนในกลุ่มแทบจะอ้วกออกมาเลย มันไปเอามาจากไหนกันนะเนี่ย พูดจบมันก็รีบหนีไปทันที โดยไม่ลืมทิ้งข้อความส่งท้ายไว้
“อย่าลืมนะคับน้อง พร้อมจะบอกชื่อเล่นพี่เมื่อไหร่นะ อย่าลืมโทรมาบอก เดี๋ยวจะไปบอกแม่ทันทีเลย บายคร้าบบบ”
นี่มันเย็นแล้วนี่ พี่พุกโทรมาบอกว่าไม่ว่างต้องประชุมคณะกรรมการนักเรียน แล้วพลับก็ต้องซ้อมบาสเกตบอล เพราะฉะนั้นฉันต้องกลับบ้านคนเดียวอ่ะดิเนี่ย เซ็งเลย ยังไม่อยากกลับ ชวนเพื่อนไปหาอะไรกินดีกว่า
“ต้าร์ อย่าเพิ่งกลับน้า ไปหาไรกินก่อน ฟางด้วย อย่าเพิ่งกลับน้า” ฉันพยายามอ้อนพวกนั้นสุดชีวี
“นี่ แล้วจะอยู่ทำไรล่ะ นี่มันเย็นแล้วนะ” ฟางบ่น
“โห แปปเดียวเอง ก็ตรงนี้มีร้านไอติมเปิดใหม่ ไปฉลองกัน” ตอนนี้บาสไปซ้อมบาส เพราะฉะนั้นเหลือก็ฉัน ต้าร์ ฟาง แล้วก็ปอนด์ ต้าร์กับฟางก็ไม่ยอมไปซักคน เหลือคนเดียว แล้วฉันจะกล้าได้ไงล่ะเนี่ย ปอนด์นะ
“ดีไปเลย อ้าว ปอนด์ไม่ไปเหรอ” ฉันถามไปงั้นแหล่ะ เพราก็เห็นอยู่ว่าต้าร์ไปแล้ว แต่ปอนด์ยังไม่ไป
“อ๋อ เอ่อ คือว่า........ อ้อต้าร์ให้มาส่งอ่ะ เห็นบอกว่าเย็นแล้ว” อือ ที่แท้ก็ ต้าร์อีกแล้วเฮ้อๆๆๆๆๆ
“ไปยัง ปะ”ปอนด์ชวน
“อื้อ ปะ งั้นไปกินไอติมก่อนน้า ยังไม่อยากกลับบ้าน” เหอะๆ ฉันนี่เป็นนางเอกที่หน้าด้านขนานแท้ ชวนแฟนเพื่อนไปกินไอติม แต่ก็ช่างมันเถอะ ปอนด์ไม่คิดอะไรอยู่แล้ว เพื่อนกัน
“ไปก็ไป ที่ไหนอ่ะ”
“หน้าปากซอยอ่ะ เปิดใหม่”
“ใครเลี้ยง”
“แหะๆ ปอนด์ดิ”
“ก็ได้ๆ ไปยัง”
แล้วฉันกับปอนด์ก็เดินออกมากินไอติมที่ร้านเปิดใหม่ โดยที่ปอนด์เป็นคนออกตังค์ อิอิ ปอนด์ก็ชวนฉันคุยตลอด ปอนด์เป็นคนคุยสนุก ฉันจึงหัวเราะอยู่บ่อยๆ ฉันรู้สึกว่า ช่วงเวลานี้ ฉันอยากจะหยุดมันไว้ ............ตลอดไป
แล้วปอนด์ก็มาส่งฉันที่หน้าปากซอยบ้าน ฉันจึงต้องเดินเข้าซอยคนเดียว ระหว่างทางที่เดินนั้น ฉันคิดแต่เรื่องที่ฉันอยู่กับปอนด์ตลอด จนทำให้ฉันยิ้มออกมาคนเดียว
“ชอบปอนด์เหรอ” มีเสียงๆหนึ่งออกมา ทำให้ฉันหลุดจากความคิดที่คิดอยู่
“นายตามมาอีกแล้ว โอ๊ย น่าเบื่อ” ฉันเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนี้
“พี่ถามว่า ชอบ ปอนด์ เหรอ” อีตานั่นเน้นทีละคำ อย่างช้าๆ ชัดๆ น้ำเสียงฟังดูจริงจังมาก ต่างจากตอนอื่นๆ แล้วฉันจะตอบนายนั่นยังไงดีล่ะเนี่ย คิดๆๆๆๆๆ
“ฉันว่าเรื่องนี้ฉันรู้คนเดียว นายไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ก็ได้มั้ง”
“ไม่ได้ พี่ต้องรู้ บอกพี่ซักอย่างได้มั้ย แม้แต่ชื่อน้องก็ไม่เคยเลยที่
จะไว้ใจ แล้วบอกพี่ พี่รู้ว่าน้องชอบปอนด์”
“เอ่อ......ใช่ แต่ก็แค่แอบชอบอ่ะนะ ปอนด์เค้ามีแฟนแล้ว ไม่มีไรหรอก ฉันคงไม่เลวขนาดนั้น” ฉันบอกตามความเป็นจริง
“อือ ชอบขนาดไหน ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงชอบ และจะทำยังไงถึงน้องจะเลิกชอบมัน” เสียงอีตานั่นดูจริงจังมากๆ
“โหเป็นชุดเลยนะ เห็นถามได้ถามใหญ่ ชอบมากอ่ะนะ ชอบตั้งแต่สมัยประถม แต่เค้าไม่เคยรู้เลยแม้แต่นิดเดียว เค้าออกจะเป็นคนที่ดูอบอุ่น ใจดี ขี้เล่น จริงใจ ปกป้องคนที่รักได้ด้วย คนแบบเนี้ยที่ฉันชอบ นิสัยของพ่อฉันล่ะ แล้วที่จะทำยังไงถึงจะเลิกชอบเหรอ อืม ก็กำลังตัดใจอ่ะนะ แต่คงไม่ง่ายนักหรอก เพราะฉันชอบเค้าเอามากๆด้วยแหล่ะ” ฉันพูดไปก็ทำหน้าเพ้อฝันไป เพ้อถึงหน้าของปอนด์ พูดง่ายๆ ฉันพูดไปยิ้มไปต่างหาก
“แค่นั้น พี่ก็มีหมดอ่ะ ทะ....”
“หยุดพูดเลยนะ นายไม่มีอะไรเลยต่างหาก นายไม่มีความจริงใจ ไม่มีความอบอุ่น ดีแต่จีบคนไปวันๆเพื่อเอาชนะคนอื่น นายคิดว่าแค่หน้าตาอย่างเดียวที่นายมีดีอยู่อย่างเดียวเนี่ย มันจะทำให้ฉันชอบนายเหรอ ไม่มีทาง!!!”ฉันพูดเป็นชุด และเห็นอีตานั่นอึ้งไปนิดนึง
“เหรอคับ น้องคิดว่าพี่ไม่จริงใจใช่มั้ย น้องคิดว่าพี่ไม่มีความอบอุ่นพอ”
“ก็ใช่น่ะสิ” ฉันพูดตามที่ฉันเห็น ผู้ชายคนนี้เป็นคนไม่จริงจังจริงๆอ่ะ ไม่มีความอบอุ่นเหมือนพ่อเลย
“ก็ได้ พี่จะทำให้น้องรู้ว่าพี่ก็ไม่แพ้ปอนด์ของน้องหรอกคับ คอยดูสิ คอยดูพี่นะ” อะไรของมัน เดี๋ยวก็เศร้า เดี๋ยวก็ทะเล้น เปลี่ยนเร็วจริง
“ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะคอยดูละกัน”แล้วฉันก็เตรียมจะเดินเข้าบ้าน
“น้องคับ พี่อยากบอกน้องว่า บ้านพี่ก็ไม่เคยจะตามน้องไป เบอร์พี่ก็ไม่ได้ไปหามา แม้แต่ชื่อพี่ก็ไม่ไปสืบ”
“หือ นี่นะ ถ้าชอบกันจริงนะ ต้องรู้หมดสิ” เอ้อ อีตานี่แปลก
“ก็พี่จะรอฟังจากปากน้องไง พี่จะรอให้น้องโทรมา พี่จะรอให้น้องพาพี่ไปที่บ้านน้องไงคับ”
“ฝันไปเถอะย่ะ ชาตินี้ฉันก็จะไม่มีทางชอบนายเด็ดขาด”
“ชาติหน้าจะชอบใช่มั้ยคับ ^0^ ”
“ไม่มีทางย่ะ” แล้วฉันก็วิ่งเข้าบ้านไปทันที
ตอนนี้พ่อกลับมาแล้ว ฉันจึงวิ่งเข้าไปกอดพ่อ เพราะการที่พ่อเป็นหมอทำให้นานๆทีพ่อจะกลับมาที่บ้าน แบบไม่ดึก
“นี่ แพรว แล้วไอ้พุกกับเจ้าพลับล่ะ ไม่กลับมาพร้อมกันเหรอ” เออใช่ ลืมไปเลย
“อ้าว ยังไม่กลับกันอีกเหรอเนี่ย”
“นั่นไง ตายยากจริงๆ แล้วไปทำอะไรมาเนี่ยพลับ ดูซิ ดูไม่ได้เลย” แม่ว่าพลับ ที่เพิ่งจะกลับมาพร้อมกับพี่พุก
“โถ่แม่ ผมซ้อมบาสนะครับวันนี้อ่ะ แม่อย่าลืมสิครับ” พลับแก้ตัว
“ไปอาบน้ำลูก 3 คนเลย พ่อด้วย ไป แล้วมาทานข้าวกัน”
“จ้า ^0^!!” ทุกคนพูดพร้อมกัน แล้วก็แยกย้ายไปอาบน้ำกัน
เมื่อถึงที่ห้อง ฉันก็อาบน้ำแต่งตัว แม่ยังไม่เรียก ฉันจึงมานั่งที่โต๊ะทำงาน ว่าจะเขียนไดอารี่ซะหน่อย วันนี้รู้สึกว่าจะแปลกๆ ปอนด์ที่ไม่ค่อยพูดกับฉันก็กลับมาส่งฉันเฉยเลย แถมอีตารุ่นพี่นั่นยังทำท่าเคร่งขรึมแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอีก ตลกดีแฮะวันนี้
“แพรว กินข้าวววววว” เสียงของพี่พุก ที่ตะโกนมาตั้งแต่ข้างล่าง
“ค่า จะลงไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” ฉันจึงตะโกนตอบไปมั่ง แหะๆ
เมื่อลงมาถึง ทุกคนก็นั่งที่ตัวเองหมดแล้ว ฉันจึงไปนั่งที่ของฉันมั่ง แล้วทุกคนก็ลงมือกินข้าวเย็นมื้อนั้นกัน แล้วก็พูดคุยตามภาษาครอบครัวที่นานๆทีจะได้กินข้าวเย็นพร้อมกันอย่างสนุกสนาน
“นี่ แพรว พุก พลับ วันเสาร์นี้ว่างป่าว” พ่อพูดขึ้น
“ว่างครับพ่อ ง่ำๆ ทำไมเหรอ คร่อกๆ”พลับพูดกับพ่อไปด้วย กินไปด้วย ทำให้ข้าวติดคอ แม่ต้องส่งน้ำให้
“55+ น่าจะว่างนะครับ ทำไมเหรอ” นี่ก็เสียงพี่พุก
“แล้วแพรวล่ะลูก ว่างมั้ย” เมื่อได้คำตอบจากลูกชายแล้วจึงหันมา
ถามฉัน
“ว่างค่า ไม่มีไรทำเลยตั้งแต่เข้าโรงเรียนใหม่อ่ะ น่าเบื่อเลย” ฉันบ่นไปเรื่อย จนพี่พุกหัวเราะ
“อื้อ คืองี้ วันเสาร์นี้พ่อไม่มีงานไง มีหมอใหม่เค้ามาแทน ก็เลยว่าง ทั้งเสาร์ทั้งอาทิตย์เลยลูก พ่อก็เลยคุยกับแม่ว่าจะไปฮันนีมูนกัน โอ๊ย! อะไรแม่ อะๆ ไม่ใช่ พ่อก็เลยคุยกับแม่ว่าจะไปเที่ยวกัน ลูกว่าเราจะไปไหนกันดี” พ่อถามความเห็นพวกฉัน
“ไปทะเลพ่อ สวยดี นะคับแม่ ไปทะเล” พลับรีบออกความเห็น
“ไม่เอาพลับ พี่ว่านะ ไปน้ำตกดีกว่า สวยกว่าอีก” พี่พุกแย้ง
“แพรวว่านะคะ............ อยู่บ้านดีกว่า” ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวเลย คงจะงงอ่ะนะ
“เอ้าก็จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ มีความเป็นส่วนตัว แล้วก็ถ้าจะไปไหนค่อยไปก็ได้ เช่น ไปเที่ยวสวนสนุกกัน ไปซื้อของกัน แล้วก็ไปกินข้าวนอกบ้านกันไงคะ ไม่ดีเหรอ” ฉันอธิบาย
“อืมม แม่ก็ว่าดีเหมือนกันนะ พ่อว่าไงจ๊ะ”
“งั้นตกลงเราอยู่บ้านละกัน ดีมั้ย”
“ก็ได้คับ” พี่พุกและพลับตอบพร้อมกัน
พอคุยกันเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันเข้านอน แต่ฉันยังไม่หลับหรอก มันจะหลับลงได้ยังไงล่ะ ก็ในเมื่อวันนี้มีเหตุการณ์ที่ลืมไม่ลง กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็ เหอะๆ ตี 1!!!!!!!!!!!!
@@@@@@@@@~%~@@@@@@@@@
มาอัพแล้วจ้า หลังจากที่ห่างหายไปหลายวัน เฮ้อ ขอโทษที่ทำให้คอยกันนะจ๊ะ คือว่าเรากำลังสอบง่ะ เลย
ไม่ค่อยได้มาอัพซะที วันนี้สอบเสร็จแล้ว ข้อสอบยากมาก แต่ก็พอถูๆไถๆไปได้ แหะๆ แล้วจะมาอัพใหม่น้า
ถ้ายังชอบกันอยู่ ก้อขอคะแนน แล้วก้อโพสกันเยอะๆน้า วันนี้ไปและ บายจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น