##....ตื้อนัก รักซะให้เข็ด....##

ลำดับตอนที่ #14 : @@@...เฝ้าไข้และอะไรในไดอารี่...@@@

“นี่ๆ ขอยืมไม้บรรทัดหน่อยดิ” ไอบาสที่นั่งอยู่ข้างหลังฉันสะกิดฉัน แม่งสะกิดดีดีไม่เป็น แรงอย่างกะค ว า ย ฉันยื่นไม้บรรทัดให้มัน



“แทงค์ ^_^” เหอะๆ ล่อภาษาปะกิด



“เน่ๆ ไอแพรว เย็นนี้ไปเที่ยวกันป้ะ” ต้าร์กระซิบถามฉัน เนื่องจากว่าอาจารย์ที่สอนคาบนี้โหดมาก - -“



“ไม่ไปโว๊ย จะไปดูพี่พุก ไม่รู้เป็นไร” ฉันกระซิบตอบมัน มันทำหน้าเบ้ เหอะ คิดว่าน่ารักรึไงว้า



“ไรวะ อดเที่ยวเลย -*- เออนี่ งั้นกรูไปบ้านเมิงละกัน โฮะๆ จะได้ไปเยี่ยมพี่พุกด้วย แถมยังได้เจอพลับอีก ฮิฮิ ^O^” ไอนี่ ช่างเป็นเพื่อนแท้เสียนี่กระไร



“เออ ไปก็ไป” มันยิ้มทันที แล้วฉันกับมันก็หันกลับไปทำงานที่อาจารย์สั่ง T_T ไม่รู้จะเสร็จอีกอีกวัน



ตั้งแต่เมื่อวาน ฉันยังไม่ได้คุยกับปอนด์เลย ปัญหาอะไรมันจะมาชนกันอย่างนี้ รับไม่ทันโว๊ย (ก็แกทำเองไม่ใช่เหรอ ไอแพรว : ผู้แต่ง) (ก็เมิงแหล่ะแต่ง เดี๋ยวได้เปลี่ยนบทเป็นนางร้ายหรอก -*- : แพรว)



..................ออด....ออดดดด.............



เสียงออดบอกเวลาหมดคาบแรก เวลาที่เป็นทุกข์มักจะหมดไปช้าเสมอ กลุ้ม T^T



“ใครเลขที่ 33 อ่ะ อาจารย์ขนิษฐาเรียก อยู่ห้องพักครู” ไอต้าร์นี่หว่า



“เรียกทำไมวะ ซวยอีกแล้วกรู” มันพูดพร้อมกับเดินจะออกจากห้อง แต่อาจารย์ที่สอนคาบสองมาพอดี อาจารย์คนนี้ไม่ดุ พวกฉันจึงชอบวิชานี้กันมาก โหะๆ ^O^



“จะไปไหนเนี่ยเธอ” อาจารย์ถามต้าร์ มันก็กำลังจะอ้าปากตอบอ่ะนะ แต่.......



“ไปทำนาครับอาจารย์ ^O^” เมื่อบาสพูดจบ เพื่อนในห้องพร้อมใจกันส่งเสียงโห่ เหอะๆ ช่างเป็นเสียงที่พร้อมเพรียงกันจริงๆ ^_^ ต้าร์ทำหน้าเบ้



“ถ้าฉันไปทำนานะ แกต้องไปยืนให้นกเอี้ยงมันเกาะหลังด้วยย่ะ” มันตอกกลับแสบไม่ใช่เล่น ทุกคนในห้องหัวเราะไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ ปอนด์ก็หัวเราะด้วย



“พอๆ อยู่กลุ่มเดียวกันแท้ๆ ยังทะเลาะกันอีก” อาจารย์เป็นผู้ห้ามสึกครั้งนี้ แล้วต้าร์ก็เดินออกไปหาอาจารย์ ทุกคนจึงกลับอยู่ในสภาพที่ปรกติ.....กว่าเมื่อกี้หน่อย เหอะๆ อย่างว่า อาจารย์คนนี้ไม่ดุนี่นา



“ฮ่าๆ สะใจชะมัด ไอปอนด์เมิงว่าป่ะ” ไอบาสหัวเราะเสียงดังจนฉันได้ยิน อยากหันกลับไปบอกมันว่าเสียงหัวเราะมันช่างน่าเกลียดเหลือเกิน -*- แต่ไม่กล้า เดี๋ยวมันด่าเอา



.........ออด......ออดดดดด.......



โอ๊ย เร็วชะมัด มันจะผ่านไปช้าๆไม่ได้หรือไงฮะ แล้วเราก็ต้องเรียนคาบสามอย่างทุกข์ทรมาน - -“ แล้ว แล้วเมื่อเสียงออดอีกที โฮ่ๆ หมดเวลาคาบเช้าแล้ว ฮิฮิ



“ไปกินข้าวกัน ไอ้หัวโต” ไอบาสพูดกับต้าร์



“ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยมันสมองใช่มะ ขอบใจที่ช่วยย้ำความฉลาดให้กรูเว้ย ^O^” ต้าร์ตอกกลับ ไอบาสหน้าหงายเลย สะใจจริงๆ ที่มันช่วยแก้แค้นให้เนื่องจากไอบาสส่งเสียงอันน่าสะพรึงกลัวของมันให้ฉันได้ยิน



“ไปยังวะ เร็วๆหน่อยดิ”



“เดี๋ยวดิ เร่งอยู่ได้ บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอกโว้ย” ให้ทายว่าคนที่เร่งฉันเนี่ยมันเป็นใคร -*- ไอต้าร์ไง มันเร่งฉันเพื่อที่จะไปบ้านฉันเร็วๆ ถ้าฉันไปบ้านมันจะไม่ว่าเลย วันนี้ทุกคนจะไปเยี่ยมพี่พุกกัน



เมื่อเก็บของเสร็จฉันกับพวกเพื่อนจึงเดินกันออกมาจากห้อง เมื่อเดินผ่านสนามบอลก็เห็นแฟนฉันเล่นบอลอยู่ด้วย โหะๆ ^O^ เท่โค ตรเลย นายนั่นหันมาเห็นฉันจึงวิ่งมาหา



“หวัดดีค่ะพี่” ไม่ใช่เสียงฉัน แต่เป็นของไอ้ฟาง ตกลงเป็นแฟนใครวะเนี่ย



“ดีคับ ^_^ ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ เย็นแล้วนะเนี่ย”นายนั่นหันมาถามฉัน



“ทำไมหรอ กำลังจะกลับอ่า” ฉันตอบกลับ



“อ๋อกลัวว่าจะเป็นอันตรายไง กลับบ้านเย็น ^_^” ฮิฮินายนี่เป็นห่วงฉันด้วย



“โหพี่ ใครจะฉุดครับ ไปกันเป็นขบวนอย่างเนี้ย” ไอบาส -*-



“บาส ถ้าแกไม่พูดก็ไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้นะ เอ้อ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” ฉันหันไปพูดกับอีตาก้องประโยคหลัง แล้วนายนั่นก็ยิ้ม



“ป่าวพี่ไม่ได้ห่วงแพรวนะ ที่พี่ห่วงน่ะสังคม เพราะเธออ่ะเป็นอันตรายต่อสังคม กลัวว่าจะไปฉุดใครที่ไหนเข้า ^O^” หน็อย! นายนี่ ฮึ่ม!



“กร๊ากกกก โหะๆ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวหนูล่ามไว้ให้ ฮิฮิ” ไอต้าร์ -*-



“คับ แหะๆ ล้อเล่นน่า” เชอะ ใครจะยกโทษให้



“ไปแล้วครับ แล้วเจอกัน” แล้วนายนั่นก็วิ่งไป ฉันกับเพื่อนจึงเดินต่อ



เมื่อถึงบ้านก็ให้พวกนั้นมันรออยู่ข้างล่างแล้วฉันก็วิ่งขึ้นไปเก็บกระเป๋า แล้วก็เดินออกมาจากห้อง



....ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก....



ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องของพี่พุกพร้อมกับพวกเพื่อน เคาะไปตั้งนานแล้วยังไม่เปิดประตู ฉันก็เลยเปิดประตูเข้าไปเลย พี่พุกกำลังหลับอยู่ พวกฉันก็เลยนั่งกันเงียบๆ นั่งซักพักก็เลยไปส่งพวกนั้น เพราะมันบอกว่าจะไปเที่ยวกันต่อ (-*-) เมื่อส่งเสร็จก็มานั่งห้องพี่พุกต่อ เพราะแม่บอกว่าถ้าพี่พุกตื่นให้เอายาให้กินด้วย ไม่มีไรทำก็เลยมานั่งรอตื่นเลย นั่งไปนั่งมาเบื่อก็เลยเอาหนังสือในห้องเนี่ยมานั่งอ่าน ฉันเดินไปหยิบหนังสือจากชั้นมาแล้วก็เดินมานั่งอ่านบนโต๊ะ เมื่อนั่งปุ๊ปก็อ่านหนังสือเลย เปิดไปเปิดมาเริ่มเบื่อ เพราะมันเป็นหนังสือเรียน มั่งช่างเซ็งเหลือเกิน ไม่เห็นมีหนังสือการ์ตูนให้อ่านเหมือนห้องไอพลับเลย -*- ห้องไอ้นั่นกลับแทบจะไม่เห็นหนังสือเรียนเลยนอกจากในกระเป๋ามัน - -“



.....ฉันรู้ว่าฉันมันเป็นใคร ฉันรู้ว่าฉันมันคือใคร ไม่ได้หวังซะจนไกล ปวดท้องก็ทนไป.....



เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันหยิบมันขึ้นมาดู เบอร์ใครวะ เบอร์เดียวกะเมื่อเช้าเลยนี่หว่า รับดีมั้ยเนี่ย



.....ได้ใช้ชีวิตอันเป็นจริง เป็นแค่ผู้หญิงที่แสนธรรมดา ไม่เหนือไปกว่าใคร.....



รับก็รับวะ จะได้รู้ว่ามันเบอร์ใคร



“โหลๆ” ฉันเสียงลงไป แต่ไม่ดัง เดี๋ยวพี่พุกตื่นเอา



“หวัดดีคับ แพรวหรอ” ใครวะ รู้จักเราด้วย



“อือ ใครอ่ะ”



“พี่ไง จำมะได้หรอ” อ๋อ นายนั่นนี่หว่า เมื่อวานสงสัยโทรจนโทรศัพท์ไหม้แล้วมั้ง 34 สาย เหอะๆ



“อ๋อ โทรมามีไร -O-” ฉันพูดกลับไปอย่างน่าเบื่อ เพราะความง่วงจากการอ่านหนังสือพี่พุกเมื่อกี้ -*-



“ป่าวครับ โทรมาเล่นๆ งั้นแค่นี้นะคับ หวัดดีงับ” ไรวะ สงสัยมันเป็นเศรษฐีแน่เลย ไอบ้า โทรมาบอกไม่มีไร กวนประสาท *O*



“อือแค่เนี้ย หวัดดี” เมื่อวางโทรศัพท์ก็ไม่มีไรทำอีกเลย นั่งหมุนเก้าอี้อยู่อย่างไม่เซ็ง แต่โค ตรเซ็ง -*- มองไปบนโต๊ะของพี่พุก มันช่างเป็นระเบียบเหลือเกิน ต่างจากน้องๆทั้งสอง เหอะๆ เอ๊ะ! ไดอารี่นี่หว่า ฮิฮิ พี่พุกเขียนไดอารี่ โฮะๆ มันจะเปงยังไงน้า อยากรู้ๆ ^O^



กำลังจะเปิดอ่านอยู่แล้ว แต่ถ้ากำลังอ่านอยู่แล้วพี่พุกตื่นจะทำไงเนี่ย ไม่เอาดีกว่าเอาไปอ่านในห้อง โฮะๆ จะได้อ่านได้สบายๆ -*- ฉันนำไปเก็บไว้ในห้อง แล้วก็กลับมาโหะๆ



ซักพักพี่พุกก็ตื่น ฉันก็เลยเอายาให้พี่พุกกิน พอกินเสร็จก็กลับมาในห้อง แล้วก็อาบน้ำ แต่งตัว แล้วเก๊าะลงไปกินข้าว เป็นกิจวัตรอยู่แล้ว เออใช่วันนี้ฉันเลือกชมรมด้วยแหล่ะ แต่มันไม่ใช่เชียร์ฯอ่ะดิ ก็พอไปถึง ก็เจอรุ่นพี่ยืนอยู่หน้าชมรม “น้อง เต็มแล้วค่ะ” พอพูดเสร็จ ไอแค่ประโยคเดียวมันไม่ทำให้โมโหหรอก แต่ไอคนที่พูดอ่ะดิ มันคนเดียวกะที่พี่พุกยืนคุยด้วยตอนเข้าแถวแล้วก็ในโรงอาหาร



และแล้วแล้วฉันก็เลยต้องเข้าชมรมภาษาอังกฤษ -*- มันเป็นวิชาที่ฉันเกลียดที่สุด มันโค ตรน่าเบื่อเลย T^T



พอกินข้าวเสร็จก็มานั่งดูทีวีต่อ



...โป๊ก...



“โอ๊ย! ไอน้องบ้า เจ็บน้า T_T” ไอพลับมันเอารีโมตมาเคาะหัวช้านน



“ก็อยากมาแย่งทีวีเค้าเองอ่ะ ถอยไปเด๊ะ เค้าจะดูบอล” ดูม๊าน ดูมัน ประเสริฐจริงๆ - -“



“เออๆ ไปก็ได้วะ” หลังจากโดนมันไล่มา -*- ฉันก็ขึ้นมานอนเล่นบนห้อง น่าเบื่อจริงๆ เปิดเพลงฟังดีก่า โฮะๆ เพราะๆ เพลงไรดีหว่า? อ๊ะได้และ ^O^



..........ฉันเหมือนต้นไม้ที่ขาดน้ำไร้ก้านใบ

แต่เธอเหมือนดอกไม้ที่สดใสทุกยาม

ฉันเหมือนก้อนดินที่ด่างพร้อยและต้อยต่ำ

แต่เธอเหมือนเมฆงามที่อยู่สูงเกินคว้า



* กับคนไม่สำคัญ

เธอสำคัญกว่าฟ้า กว่าใครบนโลกนี้



** เธอเป็นดังสายฝนของคนอ่อนไหว

เธอเป็นลมหายใจที่ฉันต้องมี

เป็นที่สุดสิ่งดีๆ ที่เจอ

พอใจแค่ได้รักๆ เธอเท่านั้น

เราไม่ต้องรักกันแต่ฉันต้องรักเธอ รู้ตัวเสมอ

หัวใจที่ซ่อนเร้น เต้นได้อยู่ ก็เพราะเธอ



หลงเหลือกี่วันนับจากนี้ไม่เป็นไร

ก็จะรัก จะใช้ให้หมดทุกนาที

พรุ่งนี้ต้องเป็นวันสุดท้ายก็ยินดี แค่วันนี้

พบเธอมันก็คุ้มนักหนา



(*,**)



(**)



ทุกวันที่โหดร้าย ฉันหายใจได้เพราะเธอ...........



เพราะๆ ฮิฮิ โฮะๆ เออใช่ ลืมอ่านไดอารี่พี่พุกนี่หว่า อ่านดีก่า เดี๋ยวอดอ่าน ฮิฮิ แล้วฉันหยิบไดอารี่ของพี่พุกขึ้นมา แล้วก็พลิกอ่านหน้าแรก.......



...........................................................................................................................................



จบตอน ฮิฮิ วันนี้เอาเพลงมาให้ฟังด้วย



ชื่อเพลง เราไม่ต้องรักกัน แต่ฉันต้องรักเธอ ของแดน บีม



โฮะๆ ความชอบส่วนตัว ^O^



http://music.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=4494



ไปเปิดฟังละกัน ฮิฮิ และก็ตอนหน้ามีไดอารี่ของพี่พุกด้วยแหล่ะ



รอไปก่อน เพราะ........



ยังมะได้แต่ง โฮะๆ ^o^



ยืนยันคำถามเดิม ใครคือ สากกะเบือ โปรดบอกด้วย



แล้วก็ถ้าตอนนี้หนุกก็โพสด้วยน้า ฮิฮิ



อ้อ ตั้งชื่อตอนให้ด้วยดิไม่รู้จะตั้งยังไงอ่า =_= แหะๆ



คะแนนไม่อยากได้ อยากได้โพส ต้องการมาก ชอบ



อ่านแล้วมีความสุข ^O^ แต่ช่วยสงเคราะห์คะแนนด้วยก้อได้



แหะๆ เพราะได้น้อยอ่า



ไปและ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันน้า แทงค์ๆ (^/\\^)



...................................................................................................................................................