##....ตื้อนัก รักซะให้เข็ด....##

ลำดับตอนที่ #13 : @@@...เช้าที่แสนสดใส(รึเปล่า)...@@@

วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ตื่น ตี 5 อาบน้ำ แต่งตัว ลงมาแม่ยังไม่เริ่มทำอาหารเลย แค่นั้นเอง ( กลุ้ม! ไม่มีอะไรมากของมัน ปกติ พ่อไม่ปลุกไม่ตื่น) ก็ดีเนอะ เวลาเครียดๆดันตื่นเช้า ไอเวลามีความสุข 7 โมงยังไม่ลืมตา -*- เหอะๆ ตอนนี้ฉันกินข้าวเสร็จแล้ว ขอให้พ่อไปส่งก่อน ขี้เกียจเจอหน้าพี่พุก



แล้วก่อนจะออกจากบ้าน ก็พบว่า ลืมโทรศัพท์กะกระเป๋าตังค์ไว้บนห้องนี่หว่า >O< ต้องรีบไปเอา ไม่งั้นต้องไปโรงเรียเองแน่เลย ฉันวิ่งขึ้นไปเอาของข้างบนห้อง สังเกตุว่าพี่พุกยังไม่ตื่นเลย เฮอะ! ช่างมันเหอะ รีบๆเข้า เดี๋ยวพ่อว่า เมื่อหยิบมือถือกะกระเป๋าตังค์แล้ว ฉันก็วิ่งลงมาโดยเร็ว



“แฮ่กๆ พ่อคะ ออกรถเลยนะ” ฉันวิ่งขึ้นรถพลางหอบ เพราะมันเหนื่อย



“โย้ว เตรียมตัว สตาร์ท โก! ^O^” เสียงใครหว่า อ้อ พลับนี่หว่า



“อ้าว มาได้ไงอ่ะ พี่อุตส่าห์ตื่นเช้าแล้วน้า” ในรถมีแค่พ่อ ฉัน แล้วก็พลับ พี่พุกหาย!!!



“เอ้า! เจ๊เอ๊ย เจ๊ตื่นเช้าเป็นคนเดียวหรือไงฮะ >O< อ้อ ลืมไปว่าวันนี้นาฬิกาห้องแพรวมันเร็วไปสองชั่วโมง โหะๆ ^O^” โห ไอน้องบ้า มันว่าเรารึเปล่าเนี้ย -*-



“พ่อคะ แถวนี้มียาสีฟันกะแปรงป่าวคะ”



“ลืมแปรงฟันหรอเจ๊ ไม่น่าให้ตื่นเช้าเลยเนอะพ่อเนอะ ตื่นเช้าแล้วเบลอๆ อาโหะๆ” พลับพูดแล้วก็จับมือกับพ่อ พร้อมกับหัวเราะกัน



“ป่าวพลับ พี่ไม่ลืมแปรงหรอก ว่าจะเอามาให้พลับแหล่ะ คือแบบว่าสุนัขในปากอ่ะ มันทนกลิ่นปากแกไม่ไหวจนออกมาเพล่นพล่านข้างนอกหมดแล้ว -___-” ทันทีที่พูดจบ พลับก็หยุดหัวเราะทันใด อาโหะๆ เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกะคนอย่างไอแพรว น้องก็ไม่ละเว้น (-*-)



“โห แพรวอ่ะ จำไว้” พลับพูดพร้อมกับทำหน้างอนๆ อยากบอกว่ามันช่าง...... !!! น่าร้าก !!! (ไอนี่ แม้แต่น้องก็ไม่ละเว้น บ้าแล้ว :ผู้แต่ง)



“จำอยู่แล้ว ว่าแต่จูงสุนัขเข้าบ้านหมดยังล่ะ ฮิฮิ” ยังไม่วายล้อมันเล่นอีก สนุก โหะๆ



“โหๆๆ เอ้อ แพรวไปทำอะไรเฮียอ่ะ” เฮียไหนฟะ -*-



“เฮียไหน”



“เก๊าะ เฮียพุกไง เป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่ยอมออกจากห้องตั้งแต่เช้าและ เค้าก็เลยมาก่อนเนี่ย” เป็นอะไรของเค้านะ อกหักมั้ง สมน้ำหน้าแล้ว ไปมีแฟนทำไม ไปมีแฟนก็รักเราน้อยลง ไม่ชอบโว๊ย >O<



“จะไปรู้มั้ย ไม่ใช่เทวดานะ แต่เป็นนางฟ้าแสนสวยต่างหาก โฮะๆ ^O^” พลับทำท่าจะอ้วก ฉันเลยทำท่าจะเอาของที่อยู่ในมือเขวี้ยงซะมันเลยหยุด



ของที่อยู่ในมือ??? อ้อ มือถือนี่หว่า ฉันเหลือบไปเห็นหน้าจอโทรศัพท์ พบว่า.......



!!!! สายที่ไม่ได้รับ 34 สาย !!!



เมื่อตรวจเสร็จก็พบว่า เบอร์ทั้งหมดที่โทรมาฉันไม่รู้จัก แต่เป็นเบอร์เดียวกันทั้งหมด ใครก็ช่างเหอะ แต่เอ๊ะ! เบอร์คุ้นๆนะ ฉันกดไปดูที่กล่องข้อความ อันนี้มันเบอร์ที่ส่งข้อความเน่าๆมานี่หว่า (ตอนที่2)



“พลับอันนี้มันเบอร์ใครอ่ะ รู้ป่าว” ฉันหันไปถามพลับเผื่อที่มันจะรู้ พลับหันมาดูอย่างสอดรู้สอดเห็น ( -*- )



“จะไปรู้เรอะคับ ผมเป็นน้องพี่ แต่ผมก็ไม่รู้นะคร้าบ” พลับตอบกลับอย่างกวนประสาท



“พลับจ๋า ^O^ ทำไมไม่แปรงฟันห๊ะ!! -_-” มันหันกลับไปอย่างทันทีที่ฉันพูดจบ โหะๆ สะใจ



“อ่ะๆ ไม่ต้องทะเลาะกัน ถึงแล้ว ไปได้” พ่อบอก พลับจึงรีบวิ่งออกจากรถด้วยความที่กลัวว่าจะโดนฉันฆ่า อาโหะๆ ฉันจึงเดินออกมาทีหลัง



“ต้าร์ ฉันมีเรื่องจะบอกแกแหล่ะ ^O^” ฉันบอกกับเพื่อนที่เลิฟ (แหว่ะ!) ทันทีที่วางกระเป๋า ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเลย ในกลุ่มฉันอ่ะ มีมันคนเดียว



“อะไรว้า เรื่องแกไม่เห็นมีไรน่าสำคัญ ไปซื้อของกินกัน” อ้าวไอ้นี่ --“



“ต้าร์ ฆ่าเพื่อนตายติดคุกกี่ปี - -”



“อ๋อ แหะๆ โทษที ไปซื้อหนมกินกันเหอะ น้า” เหอะๆ ไอนี่



“ตกลงแกไม่อยากรู้ช่ายป้ะ เรื่องของฉันเนี่ย” ฉันถามมันขณะเดินไปซื้อของกินด้วยกัน



“อยากรู้สิ บอกมาดิ อ๊ะๆ เฮ้ย ไอบาสมาพอดี เฮ้ยๆ ไอบาส ทางนี้ มาเร็วๆสิวะ เร็ว!” อะโห ไอนี่รักเพื่อนเหมือนกันแฮะ เหอะๆ



“มาแว้ววววว แหมๆไม่ต้องรักเราขนาดนั้นก็ได้” ไอบาสพูด แล้วไอต้าร์ก็ลากมันกับฉันเข้าร้านขายของ



“อ่ะๆ มาเร็ว โหะๆ จ่ายด้วยน้า 20 บาท” ต้าร์พูดเสร็จก็หยิบของ แล้วเดินออกไปเลย ทำให้ไอบาสต้องจ่ายตังค์ อาโหะๆ



พอซื้อเสร็จเราก็มากินกันที่โรงอาหาร โดยที่บาสบ่นไปตลอดทาง เหอะๆ



“อ่ะๆ นั่งเนี่ยแหล่ะ ใกล้ๆ” ต้าร์พูด



“โอ๊ย ทีหลังไม่ต้องเรียกผมนะครับ มันทำให้ค่าขนมผมหายไปหมดเลย ผมมันคนเหมือนพวกคุณนะครับ ไม่ใช่พระเจ้าถึงได้ผลิตเงินออกมาได้ ผมเป็นแค่ผู้ชายหล่อๆ น่ารักคนนึงเท่านั้น” อาโหะๆ เพื่อนกันอ่ะนะ ก็ต้องนิสัยเหมือนกันเป็นธรรมดา โหะๆ (ไอนิสัยหลงตัวเองเนี่ย มันน่าภูมิใจตรงไหนฟะ -*-)



“โหะๆ เออน่า แล้วทีหลังจะเรียกบ่อยก็แล้วกัน” เหอะๆ ไอพวกนี้ เถียงกันได้ทุกวัน



“แกนี่จริงๆเลยว่ะ ค่าขนมแมร่ง หายทุกวัน เซ็ง” ไอบาสยังไม่หยุด



“เออน่า เออใช่ ไอแพรว จะบอกอะไรเหรอวะ ลืมไปเลย” เพิ่งนึกออกเหรอวะ -*-



“คืองี้ เมื่อวานนี้ฉันไปคุยกะอีตาก้องใช่ป้ะ พวกแกรู้กันใช่มั้ย” ฉันเริ่มเรื่อง



“อือ ใช่ แมร่งปอนด์ไม่รู้เป็นไรแทบจะไปฆ่าพี่เค้าเลย ตอนฉันพูดถึงเค้า” ต้าร์บ่น ก็แน่น่ะสิ ปอนด์หึงเธอเดะ



“อือ นั่นแหล่ะ คือเรื่องที่จะบอกมีอยู่ว่า ฉันคุยกะพี่เค้าเรื่อง เอ่อ เรื่อง” ไม่อยากจะบอกเลย เดี๋ยวมันต้องบ่นกันแน่ๆ



“มันเรื่องอ่ะไรเล่า ก็บอกมาเดะ ช้าว่ะ วัยรุ่นเซ็ง” บาสบ่น ต้าร์พยักหน้าพร้อมกับดูดนมกล่องไปด้วย



“เออ ฉันเป็นแฟนกับพี่ก้องว่ะ”



พรวด!!!



เสียงของไอต้าร์ มันสำลักน้ำ แล้วทำตาโต พร้อมกับไอแค่กๆ ส่วนบาส ตอนนี้มันเงียบไปเลย



“เป็นไรกันวะ เรื่องแค่เนี้ย ทำตกใจ” ฉันบ่นพวกมัน



“ไอบ้า แกทำไรวะ รู้เปล่าถ้าพี่พุกรู้ พี่ก้องโดนฆ่าแน่ ทำอะไรไม่คิด”



“พี่พุกรู้แล้ว แล้วไง” แล้วพวกมันสองคนก็อึ้งอีกรอบสอง แล้วมันจะอึ้งอะไรบ่อยๆว้า



“เฮ้ย แล้วพี่พุกว่าไง” ไอบาสถามอย่างข้องใจ



“ก็ไม่เห็นมีอะไร แค่ตะโกน แล้วก็วิ่งกลับห้องไป แค่นั้นแหล่ะ” แค่นี้จริง เฮ้อๆ



“นี่นะไม่มีอะไร แล้วแกกะพี่พุกจะมองหน้ากันติดป้ะเนี่ย” ต้าร์ถาม



“ไม่รู้ดิ ช่างมันเหอะ เค้าอยากมีแฟนเองนี่หว่าช่วยไม่ได้ว่ะ แกก็รู้ ว่าถ้าเค้ามีแฟน ฉันก็ไม่พูดด้วย” พูดเสร็จก็ถอนหายใจ น่าเบื่อจริงๆ โลก



“แล้วแกก็เลยประชดพี่งั้นหรอวะ” ต้าร์ถาม



“ป่าว ฉันชอบเค้าจริงๆนะ บ้าป่าว” ฉันจำเป็นต้องโกหกเพื่อน เพราะเดี๋ยวพวกมันรู้ฉันชอบใคร



“อ้าวแพรว ไม่ได้ชอบไอปอนด์หรอ” เฮ้ย! ไอบาสมันรู้ได้ไงอ่ะ ใครบอกวะ ก็ไม่มีคนรู้นี่หว่า



“บ้าหรอ ไอบ้า! แกก็พูดมั่วซั่ว เดี๋ยวไอต้าร์มันก็โกรธหรอก ใช่มะต้าร์ มันบ้าไปแล้วเนอะ” ฉันแก้ตัวเป็นพัลวัล ไม่รู้มันจะจับโกหกฉันได้รึเปล่า



“เหอะๆ ฉันเหรอ ไม่โกรธหรอก ไอปอนด์อ่ะ พักนี้เป็นไรก็ไม่รู้ ไม่สดใสเลย” มันบ้าป่าววะ ไม่โกรธ เป็นใครๆก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา



“อ้าว แล้วทำไมแกไม่โกรธอ่ะ แฟนตัวเองนะโว๊ย!” ไอบาสถามอย่างสงสัย ดีฉันก็ขี้เกียจถามหมือนกัน โหะๆ



“เอ่อ ป่าวหรอก โกรธดิ ทำไมจะไม่โกรธ เป็นใครๆก็ต้องโกรธเนอะ” มันน่าสงสัยมาก ไม่เข้าใจเลย มันเป็นอะไรของมัน



“ต้าร์ เมื่อเช้าลืมกินหญ้าป้ะ ทำไมวันนี้เอ๋อๆวะ” เหอะๆ แอบเหน็บซักหน่อย ฮิฮิ



“ป่าวน้า เรากินมานะ เฮ้ย ไอแพรว แกแกล้งฉันเหรอ ไอบ้า” อาโหะๆ สะใจ



..........ออดด.....ออดดดดด.........



เสียงออดดังพอดี ฉันเลยต้องหยุดแกล้งมัน เราไปเข้าแถวเคารพธงชาติ กัน ตอนนี้ไอพวกปอนด์กะฟางมาแล้วด้วย ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปรกติที่สุด มันช่างยากเหลือเกิน



“แพรว!!!!” เสียงใครก็ไม่รู้ตะโกนมา โห! ไอพลับนั่นเอง มันช่างตะโกนไม่รู้เวลาจริงๆ คนมองเต็มเลย



“อะไรเล่า เบาๆก็ได้” เมื่อพลับเดินมาถึง ฉันจึงกระซิบเบาๆกลับ เพื่อให้ได้ยินแค่ไม่กี่คน



“มีอะไรเหรอจ๊ะน้องพลับ ให้พี่ช่วยมั้ยคะ ^_^” เหอะๆ สลอนมาเชียว ไอต้าร์กะไอฟาง



“แหะๆ ไม่มีไรคับพี่ เออ เจ๊ คืองี้” พลับกำลังจะเล่า แต่ฉันทนไม่ได้กะอีคำว่าเจ๊



“พลับ อ้าปาก เดี๋ยวเอาออกให้ สงสัยจะยังเหลืออยู่นะ เยอะด้วย” มันตัวรีบลงทันที



“หง่ะ พี่ก็ได้ พี่ช่วยไปลาป่วยให้ผมหน่อยดิ” ไอบ้านี่จะโดดเรียน พี่มันอุตส่าห์สร้างชื่อให้กับวงศ์ตระกูล เป็นถึงประธานนักเรียน ส่วนพี่สาวมันก็อุตส่าห์เป็นถึงนางฟ้าที่น่ารักขนาดนี้ (-*-)



“แกจะโดดเรียนหรอ ฟ้องพ่อนะ” ฉันต้องขู่มันไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวมันจะไปทำให้ชื่อเสียงหายหมด



“บ้าหรอเจ๊ เอ้ย พี่ ก็พี่พุกไม่สบายอ่ะ แล้วพ่อก็เลยให้ผมลาป่วยให้” หง่ะ ที่แท้ก็ป่วย เป็นไรมากป้ะเนี่ย ไม่ไหวๆ เดี๋ยวเย็นนี้ต้องกับไปดู



“เรื่องไร แกก็ไปเองดิ พ่อใช้แกนะ” เรื่องไรฉันจะต้องไปว้า พ่อใช้มัน มันก็ต้องไปจิ -*-



“อ่า แหะๆ ผมไม่ถูกกะจารย์ห้องเฮียอ่ะ เดี๋ยวไปต้องโดนทำโทษแน่เลยอ่ะ น้า ไปให้ผมหน่อย” เวรกำ แล้วมันถูกกับใครบ้างเนี่ย



“อ่ะๆ ก็ได้ แต่....สองร้อย” ฮิฮิ น้ำขึ้นให้รีบตัก



“โหย ไรว้า ร้อยนึงก็แล้วกัน” มันยังจะต่ออีก ฉันไม่ใช่แม่ค้านะโว๊ย



“งั้นก็ไปเองก็แล้วกันนะ เออบาสเห็นเปล่า เมื่อเช้านี้อ่ะ จารย์ถือไม้มาอันนึงเนอะ ไม่รู้เอามาทำอะไร” โหะๆ แผนนี่ได้แน่นอน เพราะไอบาสมันเออออด้วย



“หง่ะ สองร้อยก็สองร้อย ไม่เห็นต้องขู่เลย อ่ะเอาไป” โฮ่ๆ สุขใจ



“แทงค์จ้าน้องรัก เดี๋ยวจะไปลาให้น้า โหะๆ” ฉันหยิกแก้มมันจนแดงเลย โหะๆ แล้วมันก็วิ่งกลับไปที่แถว เพราะอาจารย์เดินมา เมื่อมันไป ฉันจึงแอบแตะมือกับไอบาสอย่างสะใจที่ได้แกล้งน้อง ^O^ (ไอพวกนี้โรคจิต)



..............................................................................



มาอัพอีกตอน ตอนนี้น้อยไปหน่อย โหะๆ เพราะตอนหน้าต้องยาวๆ



มีเรื่องอยากจาถาม ครายคือ สากกะเบือ ฟะ อยากรู้



มารายงานตัวเดี๋ยวนี้ ต้องการคำตอบ



ด่วน!!!!



และเราจาอัพเร็วๆนี้ (ไม่บอกว่าวันไหน เดี๋ยวแต่งม่ายทัน)



ไปและ บ๊ายบาย ^O^



^/l\\^ ขอบคุณมากที่อ่านกันนะ โพสด้วยหล่ะ



................................................................................