ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : @@@...ผมก้องฮับ ^O^ ...@@@
หวัดดีคับ ^O^ ผม นายก้องงับ วันนี้จะมาเป็นคนนำเรื่องฮะ
วันนี้ผมตื่นนอนมาแต่เช้าเลย เพราะนัดกะเพื่อนไว้ว่าจะไปเล่นบอลกับมัน อีกอย่างที่ตื่นเช้านี่ก็เพราะว่าจะได้ไปดักรอแพรวตั้งแต่เช้าไง หุหุ วันนี้แหล่ะผมจะขอเธอเป็นแฟนให้ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ยอมรับก็เถอะ บอกไปก่อน
เมื่อมาถึงโรงเรียนก็เจอเพื่อนกำลังเล่นบอลอยู่เลยฮับ ผมก็กำลังจะเดินลงไปเล่นซะหน่อย แต่เหลือบไปเห็นกับผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังเดินมา แพรวนี่หว่า แต่เค้าไม่เห็นผมหรอกคับ เธอถือกระเป๋าเดินขึ้นไปบนชั้นเรียน ผมจึงลงไปเล่นบอลกับเพื่อนซักพักนึงฮะ
ซักพักนึงเธอก็เดินมา แล้วเธอก็นั่งบนเก้าอี้ข้างๆสนามที่ผมเล่น และมองมาที่สนามอีกต่างหาก ผมเห็นเธอมองมาที่ผมคับ ผมดีใจจัง ^_^ แต่ผมไม่ได้มองเธอแบบจะๆหรอก ผมแค่แอบดูเธอครับ แต่มันก็ทำให้ผมเล่นบอลไม่รู้เรื่องเลย ผมจึงบอกเพื่อนว่าขอพัก ผมมองไปที่เธอ ผมเห็นเธอเหม่อๆครับ ผมจึงเดินเข้าไปทักเธอ
“หวัดดีคับน้อง ทำไมวันนี้มาเช้าจังครับ ^_^” ผมยิ้มให้เธอ
“อือ ไม่มีไรหรอก แค่ตื่นเช้า แล้วมาทำอะไรตรงนี้หรอ” อ้าว แล้วเธอไม่ได้มาดูผมเล่นหรอกเหรอเนี่ย เฮ้อ งง
“^_^ ก็พี่มาเล่นบอลอ่ะคับ ตอนนี้เหนื่อยและ ก็เลยมานั่งพัก เห็นน้องก็เลยเดินมาทักอ่ะคับ” ทุกประโยคที่ผมพูดกับเธอ มักจะขึ้นต้นด้วยพี่ และลงท้ายด้วยครับเสมอฮะ และก็จะลงด้วยรอยยิ้มด้วย แล้วผมก็นั่งลงข้างๆเธอ โหะๆ มีความสุข
“เฮ้ยๆ ไม่ค่อยเลยนะไอก้อง เมิงนะเมิง” เพื่อนผมคับ มันทักผมมาจากกลางสนาม เหอะๆ แพรวมองมาทางผมอย่างงงๆ แล้วผมก็ยิ้มให้เธอ เพราะไม่รู้จะทำอะไรคับ มันเขิน ///>_
“พี่ไม่เคยมีความทุกข์เลยหรอ” แล้วแพรวก็ถามผมอย่างสงสัย (มั้ง)
“ไม่ค่อยมีหรอกคับ แต่ถ้าน้องเป็นทุกข์ก็เล่าให้พี่ฟังมั่งก็ได้นะคับ จะได้แบ่งๆกัน ^_^” ผมเริ่มจีบเธออีกแล้วครับ
“หึหึ ไม่เป็นไร” แล้วเธอก็หัวเราะเบาๆให้ ผมชอบเวลานี้จริงๆครับ เธอน่ารักจริงๆ
แล้วผมก็ชวนเธอคุยเรื่องต่างๆซักพักฮะ ถึงแม้เรื่องที่ผมคุย ผมจะไม่ชอบก็ตาม แต่เธอชอบครับ ผมก็เลยต้องคุย แค่คุยกับเธอทุกเรื่องก็สนุกได้ครับ ( เฮ้ย! น้ำเน่าเกินไปแล้วเฟ้ย )
“คือพี่ๆ” แล้วเธอก็เรียกผม
“คับ ^O^”
“เย็นนี้ว่างป่าว” เธอถามผม งงคับ ถามทำไม
“ว่างคับๆ ว่าแต่แพรวมีอะไรเหรอ” ผมรีบตอบไป
“คือ แบบว่า เค้ามีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ ได้มั้ย” เธอทำสีหน้าเป็นเชิงถาม
“ได้คับ หลังเลิกเรียนนะ ^_^” ผมดีใจมากเลยรีบตอบ พร้อมนัดเวลาเสร็จสรรพ เธอจะโกรธมั้ยเนี่ย
แล้วผมกับแพรวก็เงียบกันไปพักนึงครับ เพราะผมดีใจจนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ^O^ ตอนนี้เริ่มจะสายแล้วครับ เพราะคนมาเยอะแล้ว ผมเห็นเธอเหม่อๆคับ ผมก็เลยนั่งดูเพื่อนเล่นฟุตบอล แล้วผมก็เห็นคนๆนึง ซึ่งผมไม่ชอบมันเอาซะเลย ผมเกลียดมัน มันก็คือปอนด์นั่นแหล่ะ ผมเกลียดมันเพราะมันทำให้แพรวต้องแอบรักมัน ทั้งๆที่มันก็ชอบแพรว แต่มันก็ยังไปเป็นแฟนกับต้าร์ ผมไม่ชอบจริงๆ ให้ตายเถอะ! แล้วมันก็เดินมาทางผมกับแพรว สีหน้ามันบ่งบอกว่ามัน...
!!! หึง !!!
“แพรว หวัดดี มาทำอะไรที่นี่อ่ะ” มันทักแพรว จนทำให้แพรวที่กำลังเหม่ออยู่สะดุ้ง แล้วมันก็มองมาที่ผม ผมก็มองมันกลับไปเหมือนกัน
“อือ หวัดดี เป็นอะไรอ่ะ ท่าทางอารมณ์เสียนะ” แพรวทักมันกลับไป อย่างอารมณ์ดี แต่มันสิ ไม่ตอบแพรว แถมยังมองมาที่ผมอย่างกะจะกินผมอย่างนั้นหล่ะ
ผมจึงมองมันกลับด้วยสายตาเดียวกับมันเหมือนกัน ผมกับมันมองกันอยู่อย่างนั้น นี่ถ้าผมกับมันเกิดมาเป็นปลากัดต้องมีเหลนแล้วแน่ๆ ผมเห็นแพรวทำถ้าทางกระสับกระส่ายเหมือนอึดอัด พอดีกับที่เพื่อนสนิทผมเห็น มันจึงเดินมาหาผม เพราะมันรู้ว่าผมไม่ชอบมัน แล้วมันก็ไม่ชอบผมเหมือนกัน เมื่อมันกำลังเดินมาทางนี้ แพรวก็คงจะเห็นแล้ว แล้วคงจะกลัวไอปอนด์ถูกรุม เธอจึงรีบสะกิดแขนปอนด์
“ปอนด์ไปกันเถอะ ต้าร์มาแล้วมั้ง เร็วๆ เดี๋ยวต้าร์มันไม่มีเพื่อนอยู่” แล้วเธอก็ลากไอปอนด์ออกมาจากที่ๆผมอยู่ แล้วจู่ๆเธอก็หันกลับมา
“นี่ๆ อย่าลืมนะ เย็นเจอกัน บ๊ายบาย” เธอบอกกับผม ผมก็ใจชื้นขึ้นมานิดนึง ผมจึงยิ้มเป็นการตอบเธอไปในตัวด้วย แล้วสิ่งที่ผมเห็น คือ ไอปอนด์โกรธมาก โกรธจนหน้าแดงเลยหล่ะ แต่แพรวไม่เห็นหรอก เพราะเธอมัวแต่หลับหูหลับตาลากปอนด์ไป
ผมมองดูสองคนนั้นเดินไปจนลับตา ภาพที่ผมเห็นเมื่อกี้ มันทำให้ผมรู้สึกอิจฉาปอนด์มาก ปอนด์เป็นคนที่แพรวรัก ปอนด์เป็นคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนสนิท ปอนด์เป็นคนที่เธออยู่ใกล้เขามากกว่าผม ปอนด์เหนือกว่าผมทุกอย่าง ส่วนผมหล่ะครับ แพรวด่าผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน เธอทะเลาะกับผมทุกครั้งที่เธอเห็นผม เธอไม่เคยคุยกับผมดีๆ เธอไม่เคยชอบผม ผมไม่มีอะไรที่ดีกว่ามันเลย ทั้งที่มันก็ชอบเธอเหมือนกัน แต่มันกลับทำให้เธอร้องไห้ได้ ผมจึงเกลียดมัน เกลียดมันมาก
“ทำไม แพรวถึงคุยกับเมิงดีๆวะ” เพื่อนของผมถาม ผมอยากบอกมันว่ามันทำหน้าสงสัยได้น่าเกลียดมาก
“กรูบอกแล้วไง โถ่ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก รีบร้อนเดี๋ยวจะอด” ผมไม่กล้าที่จะตอบโดยหันหน้าไปทางมัน ไม่งั้นผมต้องหลุดหัวเราะแน่ๆ เหอะๆ
“เออๆ ทราบแล้วครับ ว่าเมิงเก่ง แล้วจะสู้ไอปอนด์ได้เหรอวะ ดูท่ามันน่าจะบอกแพรวในไม่ช้าแล้วนะ เพราะมันเริ่มที่จะแสดงออกแล้ว ถ้ามันบอกความจริงขึ้นมา เมิงก็สู้มันไม่ได้นะเว้ย” ต่อยเพื่อนสนิท จะผิดไหมครับ มันไม่ได้ให้กำลังใจอะไรผมเล้ย
“กรูก็คิดอยู่เหมือนกัน แมร่งเล่นหึงออกหน้าออกตา แต่ไม่เป็นไร กรูหล่อกว่าเยอะเว้ย” ทำไงได้หล่ะคับ มันไม่ให้กำลังใจผม ผมจึงต้องให้กำลังใจตัวเองซะ โหะๆ
“เออๆ เมิงก็มัวแต่ใจเย็นไป มันแย่งแล้วเมิงจะจ๋อย” มันว่าให้ผม
ผมไม่ได้ว่าอะไรมันกลับ มันก็จริงอย่างที่มันว่า ถ้าแพรวตอบตกลง ผมก็อด เฮ้อออ
.................ออดดด ออดดดดด...........................
เสียงออดบอกเวลาเคารพธงชาติแล้ว ผมกับเพื่อนๆจึงไปเข้าแถวกัน แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่า แพรวจะนัดผมไปคุยเรื่องอะไรกัน แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ผมจึงเกคิดมันซะ เพราะยังไงเรื่องนี้ก็ต้องรู้เย็นนี้อยู่ดีแหล่ะ ฉะนั้น ผมจึงเข้าแถวแล้วก็ขึ้นห้องเรียนซะ
เมื่อออดบอกเวลาพักกลางวัน ผมกับเพื่อนจึงรีบลงไปกินข้าวกัน เพราะถ้าไม่รีบ อาจจะต้องยืนกินก็ได้ เมื่อผมลงไป ผมได้ไปจองโต๊ะไว้ เพื่อที่จะเดินไปซื้ออาหารแล้วไม่มีคนแย่ง พอผมกับเพื่อนซื้อเสร็จผมก็ลงมือกินกัน ตอนนี้คนเริ่มเต็มโรงอาหารแล้ว มันเป็นอะไรที่ดูวุ่นวายมาก ขณะที่ผมกำลังกินน้ำอยู่.....
!!! พรวด !!!
เสียงผมเองแหล่ะครับ ผมสำลักน้ำที่กำลังกินเข้าไปเมื่อกี้ เนื่องจาก อืมๆ เนื่องจาก...
“ไอบ้า เมิงจะตบหลังกรูทำไมวะ เรียกก็สะกิดดีๆก็ได้เว้ย” เพื่อนผมเองแหล่ะ ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไร
“เฮ้ย! ไอก้อง เมิงดูโน่นดิ” เพื่อนผมชี้ไปทางๆนึง พอผมหันไป
“เห็นมะ เพราะแกคนเดียวเลยไอแพรว ลงมาช้า” เสียงของต้าร์นั่นเอง แพรวด้วย เธอมากับกลุ่มของเธอนั่นแหล่ะ
“เออ โทษๆ” ดูเหมือนเธอจะหาที่นั่งไม่ได้นะ ผมกำลังจะเรียกพวกเธอให้มานั่งโต๊ะที่ผมกำลังกินอยู่ เพราะมีที่เหลือ ผมกำลังจะลุกไปเรียก แต่.....
“เฮ้ยๆ เจอแล้ว เร็วๆ เดี๋ยวโดนแย่ง” อีกเสียงหนึ่งที่ตะโกนมา เสียงของไอบาสนั่นเอง จากนั้นพวกเธอก็เดินไปนั่งโต๊ะนั้นกัน ผมเลยอดเรียกเธอมานั่งด้วยกัน แต่ไม่เป็นไร เพราะโต๊ะที่เธอนั่งนั้น มันอยู่ในที่ๆผมสามารถมองเห็นและได้ยินเสียงและภาพของเธอ ^_^ แต่... เอ๊ะ! เฮ้ยๆๆๆ โต๊ะเดียวกับพี่พุกนี่หว่า ผมจำได้ว่าแพรวกำลังโกรธพี่พุกอยู่นี่ ผมเห็นแพรวผงะไปเหมือนกัน แล้วเพราะอะไรก็ไม่รู้ ทำให้ภาพภาพนึงเกิดขึ้นมาในสมองของผม (โห เล่นเป็นละครน้ำเน่าไปได้ )
“คือพี่ๆ”
“คับ ^O^”
“เย็นนี้ว่างป่าว”
“ว่างคับๆ ว่าแต่แพรวมีอะไรเหรอ”
“คือ แบบว่า เค้ามีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ ได้มั้ย”
“ได้คับ หลังเลิกเรียนนะ ^_^”
จริงซินะ หรือว่าเรียกผมไปเพราะเรื่องนี้ เรื่องพี่พุกนั่นเองหล่ะ เค้าคงจะขอให้ผมช่วยเรื่องพี่พุกนั่นเอง ผมก็อุตส่าห์หลงดีใจ เฮ้อ ช่างมันเถอะ
ผมเห็นแพรวเดินถือจานข้าวมาด้วยท่าทางที่บึ้งตึง เหอะๆ สงสัยจะงอนพี่พุกอีกอ่ะดิ แต่เธอท่าทางจะไม่เห็นผม เพราะเธอเดินมานั่งตรงโต๊ะที่ผมนั่ง แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินซะ เหอะๆ แต่ถึงยังไงเธอก็ดูน่ารักอยู่ดี
“ไปแล้วนะเพื่อน ฮิฮิ” เพื่อนผมมันพูด ถ้ามันไปแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนผมหล่ะ
“เฮ้ย อย่างพึ่ง รอก่อนดิ” แล้วมันก็....... ไม่รอผม เหอะๆ เพื่อน หนอ เพื่อน -*-
“หวัดดีคับน้อง” ผมทักเธอ
!!! พรวด !!!
เฮ้ย เธอตกใจขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แหะๆ แล้วผมจะทำไงดี โดนฆ่ามั้ยเนี่ย T_T แต่ก็ดีใจน้อยๆนะ ที่วันนี้เธอสำลักเหมือนผมเลย ^O^ (เหอะๆ บ้าได้ขนาดนี้)
“นี่นาย แค่กๆ ตกใจหมดเลย ทีหลัง ค่อกๆ อ้าว พี่นี่เอง ทีหลังอ่ะ แค่กๆ มาให้มันนุ่มนวลหน่อย เดี๋ยวก็เสยให้” เธอบ่นไป ไอไป แล้วก็ขู่ไป ดีนะที่ไม่ลงมือเตะก้านคอผมเนี่ย ดุจริงๆ
แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ไม่สนใจผมที่กำลังพูดอยู่คนเดียวเลย ให้ตายเหอะ! แล้วพอเธอกินเสร็จ เธอก็เดินไปเก็บจานข้าวเฉยเลย
“นี่พี่ อย่าลืมนะ เย็นนี้ ห้ามสายเด็ดขาด” แล้วเธอก็หันมาพูดกับผม เหอะๆ
“คร้าบบบบบบบบ แม่ เอ้ย น้อง” ที่ผมเปลี่ยนจากแม่เป็นน้องก็เพราะว่าเธอทำท่าจะเขวี้ยงจานมาน่ะสิ
จากนั้นเธอก็เดินขึ้นห้องไป ผมจึงแยกมา แล้วก็ไปลงเล่นบอลกับเพื่อน ระหว่างทาง ผมสวนทางกับพี่พุกด้วย แต่ดูเหมือนเขาจะเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งพอผมมองไป โอ้โห O_o โคตรสวยเลยหล่ะ แต่ก็ อ่ะนะ แพรวน่าร้ากกว่าอยู่แล้วหล่ะ ^O^ (เหอะๆ เป็นเอามาก) ผมเดินผ่านพวกเขามา ผมคิดว่าพี่พุกคงจะไม่เห็นผม เพราะว่าเขาไม่ได้มองมาทางผมเลย
“เฮ้ย! ไอก้อง มานี่แปปดิ๊” เสียงของคนๆนึงเรียกผมจากทางข้างหลัง ผมหันไปเห็นพี่พุกยืนอยู่ แต่ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไปแล้ว
“ครับพี่ ^_^ มีอะไรเหรอครับ” ผมพูดตอบเค้าไป แต่ดูเหมือนพี่พุกจะไม่ชอบผมมานานแล้วครับ
“คุยด้วยหน่อยดิ” พี่พุกพูดกับผมด้วยเสียงที่เย็นชานิดนึง หุหุ
“มีอะไรครับ”
“นายคบกับ... แพรว เหรอ” โหะๆ ที่แท้ก็หวงน้อง แล้วมาทำเป็นประชด
“อืม... พี่คบว่าไงหล่ะครับ ^_^ คบ เอ๊ะ ไม่คบดีกว่า เดี๋ยวนะ! หรือว่าคบดีหล่ะ อืม” ผมตอบอย่างไม่ค่อยได้คำตอบที่แน่นอนซักเท่าไหร่ เพราะบางที อนาคตผมอาจจะเป็นก็ได้ ^O^ อาโหะๆ (-*-: ผู้แต่ง)
“ข้าบอกก่อนเลยนะ นายไม่มีทางคบกับแพรวได้ เพราะแพรวไม่ยอมคบกับนายหรอก” พี่พุกพูด แล้วทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด ผมก็หงุดหงิดเป็นเหมือนกันนะ
“แล้วพี่มัวแต่ห้ามน้องเนี่ย พี่อย่าลืมนะครับ ว่าพี่อ่ะ ก็ผิดสัญญากับน้องพี่เหมือนกัน”
“แล้วชั้นไปผิดสัญญาอะไรกับแพรว ฮะ!” พี่พุกเริ่มจะเดือดแล้ว ผมเองก็เช่นกัน
“ก็พี่มีแฟน พี่ผิดสัญญา แพรวก็เลยทำตามที่ตกลงไว้ ในเมื่อพี่ไม่ทำตามสัญญา แพรวก็ไม่พูดกับพี่ไง”
“เรื่องนั้นนายไม่เกี่ยว ชั้นถามว่านายคบกับแพรวหรือป่าว” เสียงพี่พุกเริ่มอ่อนลง
“ผมจะไปรู้เรอะ! พี่ก็ลองไปถามแพรวเองสิครับ” ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าตอบไม่เดี๋ยวจะเสียหน้า พี่พุกทำหน้าหงุดหงิดแล้วก็เดินออกไป ผมจึงเดินขึ้นห้องเรียนเลย เพราะไม่ทันที่จะไปเล่นบอลแล้ว
.............................................................................................................
แหะๆ ไม่รู้หนุกป่าวตอนนี้
คือเราอยากรู้ว่าสากกระเบือคือใครอ่า
อยากรู้มาก
บอกหน่อยน้า
วันนี้มีแค่เนี้ยแหล่ะจร้า
บายน้า
...............................................................................................................
วันนี้ผมตื่นนอนมาแต่เช้าเลย เพราะนัดกะเพื่อนไว้ว่าจะไปเล่นบอลกับมัน อีกอย่างที่ตื่นเช้านี่ก็เพราะว่าจะได้ไปดักรอแพรวตั้งแต่เช้าไง หุหุ วันนี้แหล่ะผมจะขอเธอเป็นแฟนให้ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ยอมรับก็เถอะ บอกไปก่อน
เมื่อมาถึงโรงเรียนก็เจอเพื่อนกำลังเล่นบอลอยู่เลยฮับ ผมก็กำลังจะเดินลงไปเล่นซะหน่อย แต่เหลือบไปเห็นกับผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังเดินมา แพรวนี่หว่า แต่เค้าไม่เห็นผมหรอกคับ เธอถือกระเป๋าเดินขึ้นไปบนชั้นเรียน ผมจึงลงไปเล่นบอลกับเพื่อนซักพักนึงฮะ
ซักพักนึงเธอก็เดินมา แล้วเธอก็นั่งบนเก้าอี้ข้างๆสนามที่ผมเล่น และมองมาที่สนามอีกต่างหาก ผมเห็นเธอมองมาที่ผมคับ ผมดีใจจัง ^_^ แต่ผมไม่ได้มองเธอแบบจะๆหรอก ผมแค่แอบดูเธอครับ แต่มันก็ทำให้ผมเล่นบอลไม่รู้เรื่องเลย ผมจึงบอกเพื่อนว่าขอพัก ผมมองไปที่เธอ ผมเห็นเธอเหม่อๆครับ ผมจึงเดินเข้าไปทักเธอ
“หวัดดีคับน้อง ทำไมวันนี้มาเช้าจังครับ ^_^” ผมยิ้มให้เธอ
“อือ ไม่มีไรหรอก แค่ตื่นเช้า แล้วมาทำอะไรตรงนี้หรอ” อ้าว แล้วเธอไม่ได้มาดูผมเล่นหรอกเหรอเนี่ย เฮ้อ งง
“^_^ ก็พี่มาเล่นบอลอ่ะคับ ตอนนี้เหนื่อยและ ก็เลยมานั่งพัก เห็นน้องก็เลยเดินมาทักอ่ะคับ” ทุกประโยคที่ผมพูดกับเธอ มักจะขึ้นต้นด้วยพี่ และลงท้ายด้วยครับเสมอฮะ และก็จะลงด้วยรอยยิ้มด้วย แล้วผมก็นั่งลงข้างๆเธอ โหะๆ มีความสุข
“เฮ้ยๆ ไม่ค่อยเลยนะไอก้อง เมิงนะเมิง” เพื่อนผมคับ มันทักผมมาจากกลางสนาม เหอะๆ แพรวมองมาทางผมอย่างงงๆ แล้วผมก็ยิ้มให้เธอ เพราะไม่รู้จะทำอะไรคับ มันเขิน ///>_
“พี่ไม่เคยมีความทุกข์เลยหรอ” แล้วแพรวก็ถามผมอย่างสงสัย (มั้ง)
“ไม่ค่อยมีหรอกคับ แต่ถ้าน้องเป็นทุกข์ก็เล่าให้พี่ฟังมั่งก็ได้นะคับ จะได้แบ่งๆกัน ^_^” ผมเริ่มจีบเธออีกแล้วครับ
“หึหึ ไม่เป็นไร” แล้วเธอก็หัวเราะเบาๆให้ ผมชอบเวลานี้จริงๆครับ เธอน่ารักจริงๆ
แล้วผมก็ชวนเธอคุยเรื่องต่างๆซักพักฮะ ถึงแม้เรื่องที่ผมคุย ผมจะไม่ชอบก็ตาม แต่เธอชอบครับ ผมก็เลยต้องคุย แค่คุยกับเธอทุกเรื่องก็สนุกได้ครับ ( เฮ้ย! น้ำเน่าเกินไปแล้วเฟ้ย )
“คือพี่ๆ” แล้วเธอก็เรียกผม
“คับ ^O^”
“เย็นนี้ว่างป่าว” เธอถามผม งงคับ ถามทำไม
“ว่างคับๆ ว่าแต่แพรวมีอะไรเหรอ” ผมรีบตอบไป
“คือ แบบว่า เค้ามีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ ได้มั้ย” เธอทำสีหน้าเป็นเชิงถาม
“ได้คับ หลังเลิกเรียนนะ ^_^” ผมดีใจมากเลยรีบตอบ พร้อมนัดเวลาเสร็จสรรพ เธอจะโกรธมั้ยเนี่ย
แล้วผมกับแพรวก็เงียบกันไปพักนึงครับ เพราะผมดีใจจนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ^O^ ตอนนี้เริ่มจะสายแล้วครับ เพราะคนมาเยอะแล้ว ผมเห็นเธอเหม่อๆคับ ผมก็เลยนั่งดูเพื่อนเล่นฟุตบอล แล้วผมก็เห็นคนๆนึง ซึ่งผมไม่ชอบมันเอาซะเลย ผมเกลียดมัน มันก็คือปอนด์นั่นแหล่ะ ผมเกลียดมันเพราะมันทำให้แพรวต้องแอบรักมัน ทั้งๆที่มันก็ชอบแพรว แต่มันก็ยังไปเป็นแฟนกับต้าร์ ผมไม่ชอบจริงๆ ให้ตายเถอะ! แล้วมันก็เดินมาทางผมกับแพรว สีหน้ามันบ่งบอกว่ามัน...
!!! หึง !!!
“แพรว หวัดดี มาทำอะไรที่นี่อ่ะ” มันทักแพรว จนทำให้แพรวที่กำลังเหม่ออยู่สะดุ้ง แล้วมันก็มองมาที่ผม ผมก็มองมันกลับไปเหมือนกัน
“อือ หวัดดี เป็นอะไรอ่ะ ท่าทางอารมณ์เสียนะ” แพรวทักมันกลับไป อย่างอารมณ์ดี แต่มันสิ ไม่ตอบแพรว แถมยังมองมาที่ผมอย่างกะจะกินผมอย่างนั้นหล่ะ
ผมจึงมองมันกลับด้วยสายตาเดียวกับมันเหมือนกัน ผมกับมันมองกันอยู่อย่างนั้น นี่ถ้าผมกับมันเกิดมาเป็นปลากัดต้องมีเหลนแล้วแน่ๆ ผมเห็นแพรวทำถ้าทางกระสับกระส่ายเหมือนอึดอัด พอดีกับที่เพื่อนสนิทผมเห็น มันจึงเดินมาหาผม เพราะมันรู้ว่าผมไม่ชอบมัน แล้วมันก็ไม่ชอบผมเหมือนกัน เมื่อมันกำลังเดินมาทางนี้ แพรวก็คงจะเห็นแล้ว แล้วคงจะกลัวไอปอนด์ถูกรุม เธอจึงรีบสะกิดแขนปอนด์
“ปอนด์ไปกันเถอะ ต้าร์มาแล้วมั้ง เร็วๆ เดี๋ยวต้าร์มันไม่มีเพื่อนอยู่” แล้วเธอก็ลากไอปอนด์ออกมาจากที่ๆผมอยู่ แล้วจู่ๆเธอก็หันกลับมา
“นี่ๆ อย่าลืมนะ เย็นเจอกัน บ๊ายบาย” เธอบอกกับผม ผมก็ใจชื้นขึ้นมานิดนึง ผมจึงยิ้มเป็นการตอบเธอไปในตัวด้วย แล้วสิ่งที่ผมเห็น คือ ไอปอนด์โกรธมาก โกรธจนหน้าแดงเลยหล่ะ แต่แพรวไม่เห็นหรอก เพราะเธอมัวแต่หลับหูหลับตาลากปอนด์ไป
ผมมองดูสองคนนั้นเดินไปจนลับตา ภาพที่ผมเห็นเมื่อกี้ มันทำให้ผมรู้สึกอิจฉาปอนด์มาก ปอนด์เป็นคนที่แพรวรัก ปอนด์เป็นคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนสนิท ปอนด์เป็นคนที่เธออยู่ใกล้เขามากกว่าผม ปอนด์เหนือกว่าผมทุกอย่าง ส่วนผมหล่ะครับ แพรวด่าผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน เธอทะเลาะกับผมทุกครั้งที่เธอเห็นผม เธอไม่เคยคุยกับผมดีๆ เธอไม่เคยชอบผม ผมไม่มีอะไรที่ดีกว่ามันเลย ทั้งที่มันก็ชอบเธอเหมือนกัน แต่มันกลับทำให้เธอร้องไห้ได้ ผมจึงเกลียดมัน เกลียดมันมาก
“ทำไม แพรวถึงคุยกับเมิงดีๆวะ” เพื่อนของผมถาม ผมอยากบอกมันว่ามันทำหน้าสงสัยได้น่าเกลียดมาก
“กรูบอกแล้วไง โถ่ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก รีบร้อนเดี๋ยวจะอด” ผมไม่กล้าที่จะตอบโดยหันหน้าไปทางมัน ไม่งั้นผมต้องหลุดหัวเราะแน่ๆ เหอะๆ
“เออๆ ทราบแล้วครับ ว่าเมิงเก่ง แล้วจะสู้ไอปอนด์ได้เหรอวะ ดูท่ามันน่าจะบอกแพรวในไม่ช้าแล้วนะ เพราะมันเริ่มที่จะแสดงออกแล้ว ถ้ามันบอกความจริงขึ้นมา เมิงก็สู้มันไม่ได้นะเว้ย” ต่อยเพื่อนสนิท จะผิดไหมครับ มันไม่ได้ให้กำลังใจอะไรผมเล้ย
“กรูก็คิดอยู่เหมือนกัน แมร่งเล่นหึงออกหน้าออกตา แต่ไม่เป็นไร กรูหล่อกว่าเยอะเว้ย” ทำไงได้หล่ะคับ มันไม่ให้กำลังใจผม ผมจึงต้องให้กำลังใจตัวเองซะ โหะๆ
“เออๆ เมิงก็มัวแต่ใจเย็นไป มันแย่งแล้วเมิงจะจ๋อย” มันว่าให้ผม
ผมไม่ได้ว่าอะไรมันกลับ มันก็จริงอย่างที่มันว่า ถ้าแพรวตอบตกลง ผมก็อด เฮ้อออ
.................ออดดด ออดดดดด...........................
เสียงออดบอกเวลาเคารพธงชาติแล้ว ผมกับเพื่อนๆจึงไปเข้าแถวกัน แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่า แพรวจะนัดผมไปคุยเรื่องอะไรกัน แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ผมจึงเกคิดมันซะ เพราะยังไงเรื่องนี้ก็ต้องรู้เย็นนี้อยู่ดีแหล่ะ ฉะนั้น ผมจึงเข้าแถวแล้วก็ขึ้นห้องเรียนซะ
เมื่อออดบอกเวลาพักกลางวัน ผมกับเพื่อนจึงรีบลงไปกินข้าวกัน เพราะถ้าไม่รีบ อาจจะต้องยืนกินก็ได้ เมื่อผมลงไป ผมได้ไปจองโต๊ะไว้ เพื่อที่จะเดินไปซื้ออาหารแล้วไม่มีคนแย่ง พอผมกับเพื่อนซื้อเสร็จผมก็ลงมือกินกัน ตอนนี้คนเริ่มเต็มโรงอาหารแล้ว มันเป็นอะไรที่ดูวุ่นวายมาก ขณะที่ผมกำลังกินน้ำอยู่.....
!!! พรวด !!!
เสียงผมเองแหล่ะครับ ผมสำลักน้ำที่กำลังกินเข้าไปเมื่อกี้ เนื่องจาก อืมๆ เนื่องจาก...
“ไอบ้า เมิงจะตบหลังกรูทำไมวะ เรียกก็สะกิดดีๆก็ได้เว้ย” เพื่อนผมเองแหล่ะ ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไร
“เฮ้ย! ไอก้อง เมิงดูโน่นดิ” เพื่อนผมชี้ไปทางๆนึง พอผมหันไป
“เห็นมะ เพราะแกคนเดียวเลยไอแพรว ลงมาช้า” เสียงของต้าร์นั่นเอง แพรวด้วย เธอมากับกลุ่มของเธอนั่นแหล่ะ
“เออ โทษๆ” ดูเหมือนเธอจะหาที่นั่งไม่ได้นะ ผมกำลังจะเรียกพวกเธอให้มานั่งโต๊ะที่ผมกำลังกินอยู่ เพราะมีที่เหลือ ผมกำลังจะลุกไปเรียก แต่.....
“เฮ้ยๆ เจอแล้ว เร็วๆ เดี๋ยวโดนแย่ง” อีกเสียงหนึ่งที่ตะโกนมา เสียงของไอบาสนั่นเอง จากนั้นพวกเธอก็เดินไปนั่งโต๊ะนั้นกัน ผมเลยอดเรียกเธอมานั่งด้วยกัน แต่ไม่เป็นไร เพราะโต๊ะที่เธอนั่งนั้น มันอยู่ในที่ๆผมสามารถมองเห็นและได้ยินเสียงและภาพของเธอ ^_^ แต่... เอ๊ะ! เฮ้ยๆๆๆ โต๊ะเดียวกับพี่พุกนี่หว่า ผมจำได้ว่าแพรวกำลังโกรธพี่พุกอยู่นี่ ผมเห็นแพรวผงะไปเหมือนกัน แล้วเพราะอะไรก็ไม่รู้ ทำให้ภาพภาพนึงเกิดขึ้นมาในสมองของผม (โห เล่นเป็นละครน้ำเน่าไปได้ )
“คือพี่ๆ”
“คับ ^O^”
“เย็นนี้ว่างป่าว”
“ว่างคับๆ ว่าแต่แพรวมีอะไรเหรอ”
“คือ แบบว่า เค้ามีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ ได้มั้ย”
“ได้คับ หลังเลิกเรียนนะ ^_^”
จริงซินะ หรือว่าเรียกผมไปเพราะเรื่องนี้ เรื่องพี่พุกนั่นเองหล่ะ เค้าคงจะขอให้ผมช่วยเรื่องพี่พุกนั่นเอง ผมก็อุตส่าห์หลงดีใจ เฮ้อ ช่างมันเถอะ
ผมเห็นแพรวเดินถือจานข้าวมาด้วยท่าทางที่บึ้งตึง เหอะๆ สงสัยจะงอนพี่พุกอีกอ่ะดิ แต่เธอท่าทางจะไม่เห็นผม เพราะเธอเดินมานั่งตรงโต๊ะที่ผมนั่ง แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินซะ เหอะๆ แต่ถึงยังไงเธอก็ดูน่ารักอยู่ดี
“ไปแล้วนะเพื่อน ฮิฮิ” เพื่อนผมมันพูด ถ้ามันไปแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนผมหล่ะ
“เฮ้ย อย่างพึ่ง รอก่อนดิ” แล้วมันก็....... ไม่รอผม เหอะๆ เพื่อน หนอ เพื่อน -*-
“หวัดดีคับน้อง” ผมทักเธอ
!!! พรวด !!!
เฮ้ย เธอตกใจขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แหะๆ แล้วผมจะทำไงดี โดนฆ่ามั้ยเนี่ย T_T แต่ก็ดีใจน้อยๆนะ ที่วันนี้เธอสำลักเหมือนผมเลย ^O^ (เหอะๆ บ้าได้ขนาดนี้)
“นี่นาย แค่กๆ ตกใจหมดเลย ทีหลัง ค่อกๆ อ้าว พี่นี่เอง ทีหลังอ่ะ แค่กๆ มาให้มันนุ่มนวลหน่อย เดี๋ยวก็เสยให้” เธอบ่นไป ไอไป แล้วก็ขู่ไป ดีนะที่ไม่ลงมือเตะก้านคอผมเนี่ย ดุจริงๆ
แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ไม่สนใจผมที่กำลังพูดอยู่คนเดียวเลย ให้ตายเหอะ! แล้วพอเธอกินเสร็จ เธอก็เดินไปเก็บจานข้าวเฉยเลย
“นี่พี่ อย่าลืมนะ เย็นนี้ ห้ามสายเด็ดขาด” แล้วเธอก็หันมาพูดกับผม เหอะๆ
“คร้าบบบบบบบบ แม่ เอ้ย น้อง” ที่ผมเปลี่ยนจากแม่เป็นน้องก็เพราะว่าเธอทำท่าจะเขวี้ยงจานมาน่ะสิ
จากนั้นเธอก็เดินขึ้นห้องไป ผมจึงแยกมา แล้วก็ไปลงเล่นบอลกับเพื่อน ระหว่างทาง ผมสวนทางกับพี่พุกด้วย แต่ดูเหมือนเขาจะเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งพอผมมองไป โอ้โห O_o โคตรสวยเลยหล่ะ แต่ก็ อ่ะนะ แพรวน่าร้ากกว่าอยู่แล้วหล่ะ ^O^ (เหอะๆ เป็นเอามาก) ผมเดินผ่านพวกเขามา ผมคิดว่าพี่พุกคงจะไม่เห็นผม เพราะว่าเขาไม่ได้มองมาทางผมเลย
“เฮ้ย! ไอก้อง มานี่แปปดิ๊” เสียงของคนๆนึงเรียกผมจากทางข้างหลัง ผมหันไปเห็นพี่พุกยืนอยู่ แต่ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไปแล้ว
“ครับพี่ ^_^ มีอะไรเหรอครับ” ผมพูดตอบเค้าไป แต่ดูเหมือนพี่พุกจะไม่ชอบผมมานานแล้วครับ
“คุยด้วยหน่อยดิ” พี่พุกพูดกับผมด้วยเสียงที่เย็นชานิดนึง หุหุ
“มีอะไรครับ”
“นายคบกับ... แพรว เหรอ” โหะๆ ที่แท้ก็หวงน้อง แล้วมาทำเป็นประชด
“อืม... พี่คบว่าไงหล่ะครับ ^_^ คบ เอ๊ะ ไม่คบดีกว่า เดี๋ยวนะ! หรือว่าคบดีหล่ะ อืม” ผมตอบอย่างไม่ค่อยได้คำตอบที่แน่นอนซักเท่าไหร่ เพราะบางที อนาคตผมอาจจะเป็นก็ได้ ^O^ อาโหะๆ (-*-: ผู้แต่ง)
“ข้าบอกก่อนเลยนะ นายไม่มีทางคบกับแพรวได้ เพราะแพรวไม่ยอมคบกับนายหรอก” พี่พุกพูด แล้วทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด ผมก็หงุดหงิดเป็นเหมือนกันนะ
“แล้วพี่มัวแต่ห้ามน้องเนี่ย พี่อย่าลืมนะครับ ว่าพี่อ่ะ ก็ผิดสัญญากับน้องพี่เหมือนกัน”
“แล้วชั้นไปผิดสัญญาอะไรกับแพรว ฮะ!” พี่พุกเริ่มจะเดือดแล้ว ผมเองก็เช่นกัน
“ก็พี่มีแฟน พี่ผิดสัญญา แพรวก็เลยทำตามที่ตกลงไว้ ในเมื่อพี่ไม่ทำตามสัญญา แพรวก็ไม่พูดกับพี่ไง”
“เรื่องนั้นนายไม่เกี่ยว ชั้นถามว่านายคบกับแพรวหรือป่าว” เสียงพี่พุกเริ่มอ่อนลง
“ผมจะไปรู้เรอะ! พี่ก็ลองไปถามแพรวเองสิครับ” ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าตอบไม่เดี๋ยวจะเสียหน้า พี่พุกทำหน้าหงุดหงิดแล้วก็เดินออกไป ผมจึงเดินขึ้นห้องเรียนเลย เพราะไม่ทันที่จะไปเล่นบอลแล้ว
.............................................................................................................
แหะๆ ไม่รู้หนุกป่าวตอนนี้
คือเราอยากรู้ว่าสากกระเบือคือใครอ่า
อยากรู้มาก
บอกหน่อยน้า
วันนี้มีแค่เนี้ยแหล่ะจร้า
บายน้า
...............................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น