##....ตื้อนัก รักซะให้เข็ด....##

ลำดับตอนที่ #10 : @@@...ดำเนินการตามแผนกับความแตกแยก...@@@

    “O_O o_O O_o” ดูนายนั่นทำหน้าทำตา



    “มีอะไร ทำหน้ายังกับเจอผีแหน่ะ” ทำไมวะ แค่ผู้หญิงขอผู้ชายเป็นแฟนเนี่ย มันแปลกนักเหรอไง (โห ไม่แปลกเลยเนอะ ก้ออาจจะไม่แปลกก้อด้าย แค่ทั้งโลกมีเทอทำคนเดียว)



    “ทำไมหล่ะ” แล้วกรูจะตอบว่าไรดีวะเนี่ย ในเมื่อความจริงก้อคือประชดพี่ กับ....



    “ก็พี่ชอบเค้าไม่ใช่เหรอ” ตอบๆไปก่อนก็แล้วกัน



    “อืม ครับ” นายนั่นยังทำหน้างงอยู่อีก กรูไม่อยากมีแฟนโง่นะโว๊ย เออ แล้วเราฉลาดหรือไงฟะ



    “แล้วตกลงยังไงล่ะ เป็นหรือไม่เป็น” ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำอะไรหน้าอายอย่างนี้เลย มีอย่างที่ไหน เป็นนางเอก แล้วยังจะมาขอผู้ชายเป็นแฟน ใครแต่งฟะ -*- ( ตูเอง -*-)



    “ก็ได้ครับ งั้นเราก็เป็นแฟนกัน ^o^” ดูมันเคยทำหน้าเครียดเกิน 10 นาทีมั้ยเนี่ย แล้วยิ่งถ้ามันร้องไห้นะ ท้องฟ้าจะต้องกลายเป็นสีเขียวแหงๆเลย



    แล้วนายนั่นก็มาส่งฉันถึงหน้าบ้าน ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันเลย นายนั่นก็มัวแต่เดินชมวิว ไม่สนใจอะไรฉันเลย หงุดหงิดโว๊ย เออ แล้วทำไมเราต้องหงุดหงิด แต่เป็นใครก็ต้องหงุดหงิดแหล่ะ ดูเดินมาด้วยกันแต่ มันกับเดินชมนกชมไม้ ไม่พูดอะไรเลย แล้วถ้ามันไม่พูด แล้วฉันจะพูดคนเดียวได้ยังไงล่ะ เฮ้อ เบื่อๆๆๆๆ



    “ถึงแล้ว ขอบคุณนะ ที่เดินมาส่ง” ฉันพูดก่อน ขนาดถึงหน้าบ้านแล้ว มันยังเงียบไม่พูดอะไรซักคำ



    “ครับ ไม่เป็นไร ^_^”



    “ทำไมวันนี้พูดน้อยจังอ่ะ” ก็จริงอ่ะ ทุกทีพูดจนไม่เว้นที่ให้ฉันพูดตอบเลย วันนี้ดูขรึมๆ ประมาณปอนด์เลย ยิ่งกว่าปอนด์อีกด้วยมั้ง



    “เปล่านี่ครับ ไม่มีไร ไป เข้าบ้านได้แล้ว เดี๋ยวพี่พุกมาเห็น พี่อาจโดนประหารได้นะ” กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกและ แต่ดูไม่ค่อยจะจริงใจเลย ฉันจึงพยักหน้า แล้วหันหลังจะเดินเข้าบ้าน



    “เดี๋ยวครับ”



    “หือ อะไรหรอ”



    “ขอเบอร์ให้พี่หน่อยดิ ได้มั้ยครับ” โห่ ให้ดีมั้ยเนี่ย ให้ก็ได้วะ แล้วฉันก็บอกเบอร์โทรศัพท์มือถือ ให้กับอีตานั่นไป



    “อื้อ แค่เนี้ยแหล่ะ ไปแล้วนะ บ๊ายบาย” แล้วฉันก็โบกมือให้อีตานั่น แล้วก็เดินเข้าบ้านไป ส่วนอีตาก้องก็คงจะรอจนฉันเข้าบ้านก่อนมั้งถึงจะไป เพราะมันยังไม่ยอมเดินไปไหนเลยอ่ะ แต่ก็ไม่ห็นหันมามองฉันเลย มัวแต่ก้มหน้า ไม่รู้พื้นบ้านฉันมันสวยขนาดไหน สงสัยต้องไปมองมั่งและ (-_-) แต่มันก็หน้าสงสัยนะ พอเข้าบ้านปุ๊ป ฉันก็วิ่งขึ้นห้องทันที แล้วก็มองจากหน้าต่างลงไปหน้าบ้าน ก็เห็นอีตานั่น กำลังเดินออกไปแล้ว ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ คิดมากไปเองมั้ง



    “แพรว!! กินข้าวได้แล้ว” เสียงพ่อตะโกนขึ้นมาข้างบน



    “ค่า จะลงไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” แต่มันยังอิ่มอยู่เลยอ่า แล้วจะยัดได้ยังไงเนี่ย ชั่งมันเหอะ ลงไปก่อน เดี๋ยวพ่อว่า เหอะๆ





.............................................................................................................







    ถ้าแพรวลองมองที่หน้าต่างต่ออีกซักนิด เธอก็อาจจะเห็นน้ำใสๆจากดวงตาผู้ชายที่เธอคิดไม่ถึงว่าจะเห็นมันก็ได้ ทันทีที่แพรวเข้าบ้าน ก้องก็เดินออกมาทันที แต่เขาไม่อาจจะเดินเร็วได้เลย เนื่องจากเขามองไม่เห็นทางที่จะเดินเพราะเขา “ร้องไห้” ผู้ชายที่แพรวคิดว่าเขาจะไม่มีทางร้องไห้เด็ดขาด เพราะทุกทีที่แพรวเห็นหน้าเขานั้น หน้าเขาจะเปื้อนด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา แพรวยังเคยคิดเลยว่า ถ้าเขาไปเปิดคณะตลกคงจะรวยไปแล้ว (กำลังซึ้งๆเลย ยังมีตลกมาอีก: ผู้แต่ง) แต่บัดนี้ดวงตาของเขากำลังเต็มไปด้วยน้ำใสๆเอ่อล้น จนไหลเป็นทาง สาเหตุนั้นเขารู้ดีอยู่แล้ว มันเป็นเพราะผู้หญิงคนนึง ผู้หญิงนั้นคนเดียว.....







...............................................................................................................................................



    เมื่อฉันเดินมาถึงโต๊ะ ก็เห็นทุกคนอยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว พ่อกำลังนั่งดูละครน้ำเน่าช่วงเย็นอยู่ เหอะๆ ไม่คิดใช่มั้ยล่ะ ว่าหมอจะมานั่งดูละคร แม่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ ตาก็มองไปที่ละครที่พ่อเปิดเหมือนกัน ไม่เข้าใจจริงๆว่าละครเรื่องนี้สนุกนักหรือไง คนดูเยอะจัง (โห่ ไม่สนุกแล้วเขาจะดูกันหาอะไรยะ: ผู้แต่ง) พี่พุกกำลังนั่งจดอะไรก็ไม่รู้อยู่บนโต๊ะ ที่จริงก็อยากรู้อ่ะนะว่าเค้าเขียนอะไร แต่เพื่อฟอร์มของนางเอก และ การประชดของฉันนั้น จึงไม่อยากจะไปยุ่ง ส่วนพลับก็นั่งเล่นเกมกดอย่างเมามัน โดยไม่สนใจเสียงของไอปุกปุยที่กำลังเห่าอยู่เลย เกมนั้นมันสนุกขนาดไหนฟะ ถึงทำให้พลับเล่นจนไม่สนใจละครโปรดของพ่อกับแม่เลย เหอะๆ อยากรู้ๆ



    “เฮ้ย! แพรวเค้ากำลังเล่นอยู่นะ เอาไปทำไม” พลับบ่นอย่างอารมณ์เสีย ที่ฉันไปแย่งเกมส์จากมือมัน เสียงพลับทำให้พ่อหันมามอง แล้วก็ละสายตาจากละครสุดโปรด



    “นี่ไอพลับ เดี๋ยวเหอะ พ่อสอนให้เรียกพี่ แล้วก็เรียกแทนตัวเองว่าผม จะเป็นแต๋วหรือไง ฮะ!” พ่อดุ



    “ว้าย พ่อ รู้ได้ไงเนี่ย เค้าอุตส่าห์เก็บไว้ตั้งนานแน่ะ แหม รู้ก็ไม่บอก โหย เก็บแทบตาย” พลับพูดพร้อมกับพยายามทำท่าให้เหมือนผู้หญิงมากที่สุด หุหุ น้องรัก พี่อยากบอกว่า เหมือนจริงๆ



    “เฮ้ย!” พ่อทำท่าแบบไม่อยากจะเชื่อ แม่ก็ตกใจเลยแหล่ะ สงสัยต้องส่งไอพลับไปเล่นละครซะและ เหมือนจริงๆ เห็นจะมีแต่ฉันกับพี่พุกมั้งที่ไม่เชื่อ เพราะเราสนิทกันเลยรู้ พี่พุกหัวเราะใหญ่เลย แทบกลิ้งเลยล่ะ แต่ต้องหลบๆไว้ ส่วนฉันน่ะเฉยๆ แล้วก็นั่งเล่นเกมส์ที่แย่งไอพลับมา เหอะๆ



    “เนี่ยนะคะพ่อ เค้าจะเปลี่ยนชื่อแล้วแหล่ะ ชื่อ พิงค์ แหะๆ เพราะมั้ยคะ” เหอะๆ ท่าจะเหมือนมาก พ่อพูดไม่ออกเลยแหล่ะ



    “ก๊ากกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆ พ่อเชื่อมันด้วยหรอเนี่ย โหะๆ ไอพลับ หยุดเหอะ เดี๋ยวพ่อชอร์ค (ถูกป่าวหว่า) แล้วใครจะรักษาวะ ฮุฮุ” สงสัยพี่พุกจะทนไม่ไหว หลุดหัวเราะออกมาจนได้



    “โห่ พ่อก็ตกใจหมดเลย ถ้าแกเป็นจริงนะไอ้พลับ พ่อฆ่าแกตายแน่” พ่อถอนหายใจเสียงดังเลยหล่ะ



    “โถ่พ่อก็เค้า เอ้ย ผม ชอบเรียกแทนตัวเองแบบเนี้ยอ่ะ มันดูน่ารักดี” น้องรักนิสัยเหมือนพี่เลย ฮ่าๆ (มันน่าภูมิใจตรงไหนฟะที่น้องมีนิสัยหลงตัวเองแบบแกอ่ะ)



    “เออๆ พูดไปเหอะ แต่อย่าให้รู้นะว่าเป็นแต๋ว ตายแน่ไอ้พลับ” พ่อพูดเสียงดุ โหะๆ



    “ไป กินข้าวกันได้แล้ว กินเสร็จจะได้ไปอาบน้ำอาบท่ากัน” แม่ตัดบท



    แล้วเราทุกคนก็ไปกินข้าวกัน ระหว่างที่กินข้าวนั้นพ่อกับแม่จะถามเกี่ยวกับเรื่องเรียนตลอด เช่นถามว่าที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง เรียนสนุกมั้ย (อันนี้ยากที่จะตอบตามความจริง เหอะๆ) มีเพื่อนเยอะเปล่า เข้าชมรมอะไร ลืมบอกไปว่าฉันเข้าชมรมที่นางเอกควรเข้าเข้าค่ะ ฮิฮิ เชียร์ลีดเดอร์ไง โหะๆ แต่ยังไม่ได้ไปสมัครเลย ต้องรอ อาทิตย์นี้แหล่ะที่ต้องเข้าชมรมครั้งแรก พลับเข้าชมรมบาสชมรมเดียวกับอีตาก้อง ปอนด์ แล้วก็บาส ส่วนพี่พุกฉันไม่รู้หรอก เพราะเขาไม่ค่อยจะบอกอะไรเท่าไหร่ ขนาดวันนี้พ่อถามยังตอบปัดว่า “ก็ดีอ่ะพ่อ” เลย ตลอดการกินข้าวเย็นมื้อนี้ ฉันจะไม่ได้คุยอะไรกับพี่พุกเลย พี่พุกก็เหมือนจะพยายามคุยอ่ะนะ แต่สัญญาเป็นสัญญา พี่มีแฟน ฉันก็ไม่คุยด้วย ขนาดยังไม่พามาบ้าน พี่พุกยังไม่ค่อยคุยกับฉันเลย แล้วถ้าพามาแล้วหล่ะ คงจะเลิกคุยกับฉันเลยมั้ง เฮอะ ฉันไม่สนหรอก พอกินเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำภารกิจของตัวเอง ส่วนฉันอยู่ช่วยแม่ล้างจานก่อน พอล้างเสร็จก็ขึ้นห้องเลย



    ขึ้นมาในห้องก็ไม่รู้จะทำอะไร นั่งเล่นซักพัก ก็เข้าไปอาบน้ำ เสร็จก็ออกมานั่งเขียนไดอารี่





    [[[วันนี้ตื่นมาคิดว่าจะทำอะไรซักอย่างนึงที่คิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เฮ้อ ก็ทำให้เรื่องทุกอย่างมันลงตัวโดยการเป็นแฟนกะอีตาก้องนั่นน่ะสิ



    ฉันคิดว่า ถ้าฉันไปเป็นแฟนกะอีตาก้อง ก็จะได้เลิกทะเลาะกัน แล้วก็เป็นการบอกพี่พุกด้วยว่าถ้าพี่มีแฟนฉันก็มีได้เหมือนกัน อีกอย่างก็คือฉันจะได้ลืมปอนด์ซะ บางทีฉันอาจจะชอบอีตาก้องขึ้นมาได้ จะได้ลืมๆไปซะ



    จนถึงวันนี้ฉันก็ยังไม่พูดกับพี่พุกเลยแหล่ะ ไม่อยากพูดกับคนที่ผิดสัญญา ก็มันจริงนี่นา ไปแต่เช้าเลยวันนี้ ไปถึงก็เจออีตาก้อง ก็เลยนั่งคุยหนุกๆ



    วันนี้ปอนด์เป็นอะไรไม่รู้ มันหงุดหงิดมามั้ง แล้วก็มาลงที่ฉัน เฮ้อ ถ้ามาระบายจะไม่ว่าเลย แต่นี่มันมาตะคอก แล้วก็ทำหน้าบึ้งใส่ เซ็งๆ งอนก็เลยไม่พูดกะมันทั้งวันเลย



    วันนี้ตอนลงไปกินข้าวพลับทำท่าเหมือนแต๋วเพื่อแกล้งพ่อด้วยแหล่ะ โหะๆ เห็นแล้วฮาดี ฮิฮิ วันนี้ก็มีแค่นี้แหล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว]]]





    ฉันวางปากกา แล้วปิดสมุดไดอารี่ลงไป วันนี้เรากล้าไปขออีตาก้องเป็นแฟนได้ไงนะ น่าอายชะมัด





    ..........ก๊อก ก๊อก ก๊อก........





    เสียงเคาะประตูดังขึ้น นี่มัน 3 ทุ่มแล้วนะ ใครจะมาเคาะอีก เซ็งเลย





    ..........ก๊อก ก๊อก ก๊อก........





    “ค่า เปิดแล้ว อ้าว พี่พุก” คำสุดท้าย ฉันพูดเกือบจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ



    “อืม พี่เข้าไปได้ป่าว” พี่พุกพูด ฉันพยักหน้ารับ ตอนนี้พี่พุกยังไม่อาบน้ำเลย กำลังใส่ชุดนักเรียนอยู่ พอเข้าไปเขาก็เข้าไปนั่งตรงเก้าอี้เขียนหนังสือ แล้วก็หันมาทางฉัน



    “มีอะไร” ฉันถามไปห้วนๆอย่างนี้แหล่ะ



    “เธอคบกับไอก้องเหรอ” พี่พุกถามกับมาเสียงดุๆเช่นกัน



    “อือ ใช่ ทำไมล่ะ” ฉันตอบ พี่พุกถอนหายใจนิดนึง



    “คบไปเลยนะ! เธออยากคบกับใครก็ไปเลย! พี่ไม่ยุ่งแล้ว” พี่พุกตะคอกเสียงดัง จนฉันอึ้งเลย พี่ก็มีแฟนเหมือนกัน แต่ทำไมฉันถึงมีแฟนไม่ได้มั่งฮะ



    “แล้วใครให้พี่ยุ่งล่ะ ยุ่งทำไม ออกไปได้แล้ว ไป!” ฉันตะคอกกลับไป น้ำตามันเริ่มไหลมาอีกแล้ว



    ปัง!!



    เสียงของประตูที่พี่พุกปิดนั่นเอง จากนั้นฉันก็รีบวิ่งไปกดล็อคประตู แล้วก็นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นจน..........................



..............................................................................................................................



แหะๆ อัพช้าไปหน่อย แต่ก็อัพแล้วน้า



คือว่าตอนนี้ดูไม่ค่อยจาสนุกเท่าไหร่ เอื่อยๆยังไงก้อมะรู้อ่า



แต่ไม่เปงไร โหะๆ เพราะเราแต่งไง ก๊ากกกกก



ส่วนตอนนี้ไม่มีอะไรจะแต่งแล้วอ่ะ



เพราะว่าตอนหน้าจะเป็นความคิดของก้อง พระเอกแหล่ะ



ก้อเลยแต่งตอนนี้นิดเดียว โหะๆ



ไม่ค่อยอ้างเลยเนอะ



แล้วก้ออยากจะถามว่า ใครคือ •สากกะเบือ• หว่า



รายงานตัวหน่อยซิ อยากรู้อ่ะ



วันนี้ก้อมีแค่เนี้ยแหล่ะจร้า ไปและ



....บับบาย....



..................................................................................................................................