ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I
CHAPTER
I
- The Letter -
นารอธำลันั่อยู่บนรถไฟาลูเนเบิร์ไปบิสทริา ลอสอสามวันมานี่เาไ้เห็นแ่ทิวทัศน์แปลา่าาในลอนอนโยสิ้นเิ ธรรมาิลาหุบเาแม้วยป้อมปราารเ่าหรือปราสาทนาย่อม ผืนป่าไม้ร่มรื่นที่มาพร้อมอาาศบริสุทธิ์ยามเ้า และแม่น้ำใสแ๋วเห็นปลาแหวว่าย
ไม่ี่ั่วโมรถไฟ็มาหยุยัุหมายพร้อมวะวันลาลับอบฟ้าพอี เมือบิสทริา สอาอนายหน้าหนุ่มรีบพาร่าอนออาสถานีึ่มีผู้นอยู่เพียบาา มือาวึหมวำิผ้าทูลให้ลมาปปิใบหน้ามาึ้นเมื่อเ้าบริเวที่พั 'ใส่ปิอย่าับหิหม้ายในานศพสามี...' น้อสาวเาเยบอเ่นนั้น
--------------------------
หมวำิผ้าทูลเผื่อใรไม่เห็นภาพ แ่เหมือนในรูปะเป็นผ้าลูไม้...
--------------------------
แล้วใรเล่าใระอยาให้นอื่นเห็นใบหน้าเ่นนี้อน? วาแเลือราวับปีศา เส้นผมสีาวสะอาอย่าภูผี เินเปิอย่าส่าผ่าเผยเาปลอภัยในีวิหรอ ไหนะพวลั่ลัทธิับนไปบูา ไหนะพวลัพาัวเห็นเป็นอแปล ไหนะบาปีศาที่เลียเื้อสายวี้าเหลือแสนไม่ฟัแม้ำอธิบาย ีหน่อยที่น้อสาวบริาผมอเธอมาทำวิให้
สอา้าวเินมาเรื่อยๆามแผนที่แผ่นเล็ึ่แนบมาับหมายเาน์ราูลา สายาสอส่อไปทั่วทุึอาารโยรอบนสะุับื่อที่ามหา 'โรแรมรัิาล' เาลอ้อมๆมอๆผ่านระประูหน้า เหมือนร้าอบล น้าในไม่เห็นะมี... หรือเาไม่นิยมที่นี่ัน?
มือาวเอื้อมับลูบิทอเหลือลอเปิประูไม้บานหนาเ้าไป แสไฟนวลสบายานั้นทำให้บรรยาาศภายในโรแรมที่แ่แบบโอล์แฟั่นแห่นีู้อบอุ่นน่าอยู่ว่ามอาภายนอมา เาเินไปยับริเวที่น่าะเป็นล็อบบี้แล้วริ่ที่อยู่บนเาน์เอร์ยาว
ในเวลาไม่นาน ็มีายนหนึ่เินออมาาบานประูหลัล็อบบี้้วยท่าทีไม่รีบร้อน วาสีมรเย็นับ้อมาทานี้ราวับะมอให้ทะลุา่ายทูล เานนั้นละสายาและ้มล้นหาอะไรบาอย่าึ่อยู่ในลิ้นััรอบแรบ ่อนหมายบับหนึ่ะถูยื่นมาให้พร้อมุแห้อโยไม่แม้แ่ะถามื่อหรืออะไร "เาน์ฝาไว้"
พลันมีเสียโรมรามัึ้นที่หน้าประูโรแรม ไม่นาน็ปราร่าหิสาวเ้าอเรือนผมสีเียวแสบาและวาสีฟ้าาำลัหอบอพะรุพะรัเินเ้ามา(เาว่าถีบประู...) พร้อมสบถสั้นๆเป็นภาษาที่เาไม่เ้าใ "อเลสเอร์! มา่วยันนอ!" เธอพูับายหนุ่มรหน้าเพราะไม่เห็นวี่แววพนัานนอื่น โรแรมให่นานี้มีนูแลแ่สอน ใล้เ๊แล้วริๆ "ห้อพัอยู่ที่ั้น2 ริมวา อาหารเย็นถ้าอยาทานะเป็นุปมันฝรั่ับนมปั" นารอธหันลับมาพยัหน้ารับับประโยอายรหน้า่อนที่เาะเินไป่วยหิสาวนอ ส่วนน็เินถือระเป๋าึ้นบันไไปห้อพั
ร่าผอมบายามนี้อยู่ในุนอน เาเินออมาาห้อน้ำแล้วทิ้ัวลบนเียนุ่ม เส้นผมสีสะอาแผ่ระายอย่าอิสระอยู่บนที่นอน บอเลยว่าใส่หมวปิหน้ายัไม่อึอัเท่าใส่วิเพราะั้นึมีวามสุเหลือเินยามไม่้อ่อนเศา วาสีทับทิมเหม่อมอเพานพลาิอะไรไปเรื่อย ะว่ามาทรานิลเวเนียนี่ลำบามั้ย็ไม่เิ ่าเินทาทั้หลายนั้นท่านเาน์นั้น่ายให้ทั้หม ไม่ว่าะั๋วรถไฟอย่าีหลายใบ ไม่ว่าะโรแรม หาเามาเอหมัว...
นารอธผุลุึ้นนั่ มือเรียวเอื้อมไปหยิบหมายและมีเล็บนโ๊ะเล็้าเียให่ เาสออมีมเ้ารีอระาษอย่าเบามือ มือเรียวหยิบ้อวามในนั้นออมา ลี่ระาษลิ่นหอมที่ถูพับแล้ววเนรสีา็ไล่สายาอ่านทุัวอัษร
' ยินี้อนรับสู่าร์เพเทียน ้าำลัั้าอยเ้าอยู่เียว ืนนี้็หลับให้สบายล่ะ พรุ่นี้ื่นเ้าหน่อยเพื่อไปยับุโวินา รถม้าะรอที่หน้าร้านายยาแถวนั้นและพาเ้ามาหา้า หวัว่าารเินทาาลอนอนนั้นราบรื่นีและเ้าะมีวามสุับินแนอันสวยามอ้า
̶̶้ว̶ย̶ร̶ั̶̶าสหาย ราูลา
- Morning -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น