มั่งคั่งล้นฟ้า ด้วยมรดกฟ้าประทาน

ลำดับตอนที่ #1 : รับมรดกสามแสนล้าน

"หู้ย นี่นะเธอ รู้ไหมว่าวันนี้ฉันไปที่ไหนมา" ป้าสมศรี เจ้าของร้านขายของข้างล่างคอนโดกำลังพูดคุยกับเพื่อนๆของเธอ

"พอดีเจ้าลูกชายของฉัน ตากานด์นั่นแหละ เขาได้บัตรสมาชิกร้านจิวเวลรี่มา ก็เลยพาฉันไปเลือกซื้อสร้อยเพชร แถมยังเป็นของสั่งทำด้วยนะ ราคานี่เหยียบแสนเลยนะขอบอก นี่ฉันไม่ได้อวดนะ" พูดเสร็จก็หยิบใบสั่งจองขึ้นมาโชว์ให้ทุกคนดู

"โห้ เจ้ากานด์นี่กตัญญูดีแท้ ไม่เหมือนลูกชายฉันเลย วันๆเอาแต่ทำงานงกๆอยู่อย่างนั้น ของที่ซื้อให้แต่ละทีก็แค่หมื่นนิดๆเท่านั้นเอง" คุณป้าที่มีรูปร่างอ้วนรู้สึกอิจฉาที่ลูกของป้าสมศรีให้ของขวัญราคาหลักแสน เธอก้มมองไปที่กำไลข้อมือหลักหมื่นของตัวเองพลางรู้สึกว่าวันนี้สีของมันไม่ได้สดใสเหมือนก่อนอีกแล้ว

"พวกเธอยังดีที่ลูกมันยังซื้อของให้ ของฉันนี่แค่ขอไม่ให้มันไปก่อเรื่องที่ไหนก็พอใจแล้ว" คุณป้ารูปร่างผอมก็บ่นถึงลูกชายของเธอเหมือนกัน

"แต่ลูกของเธอก็ได้หน้าที่การงานที่ดีไม่ใช่รึยังไง ถึงจะเกเรไปบ้างแต่แค่นั้นก็น่าพอใจแล้วนิ"

ในตอนที่ทั้งสามป้ากำลังพูดคุยกันนั้นเอง ก็ได้มีลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามาซื้อของ นั่นก็คือวิชัย

เขาเดินเข้าไปหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใส่ลงตะกร้าจนหมดแถวก่อนจะนำไปจ่ายเงินที่พนักงาน พร้อมกับแอบฟังบทสนทนาของมนุษย์ป้าทั้งสามคน

"แล้วก็นะ ลูกฉันเขาอยากให้ฉันย้ายไปอยู่กับเขา ที่เขตชุมชนท๊อปไลน์วิลล่า ไม่อยากให้ฉันมาทำงานขายของอีกแล้ว ให้คอยไปเลี้ยงหลานอย่างเดียว" ป้าสมศรีพูดถึงเรื่องที่ลูกชายของเธอมาชวนไปอยู่ด้วยอย่างภาคภูมิใจ

"ท๊อปไลน์วิลล่า ที่เขตนั้นบ้านแพงมากเลยนิ ได้ยินว่าถูกสุดก็หลักสิบล้านแล้ว" ป้าอ้วนรู้สึกอิจฉาหนักยิ่งขึ้นไปอีก เธอเองก็อยากจะไปอยู่ที่วิลล่าหรูหราแบบนั้นบ้าง

"ไม่ใช่แค่นั้นนะ แต่ได้ยินว่าหากจะเข้าไปอยู่ล่ะก็ต้องมีเงินในบัญชี อย่างต่ำๆก็ 50 ล้านบาท" ป้าผอมตกใจเป็นอย่างมาก เธอคิดว่าลูกของเธอมีเงินเดือนเยอะแล้วนะ แต่ไม่นึกเลยว่าลูกของป้าสมศรีจะทำเงินได้มากขนาดนี้

"นี่ลูกเธอพึ่งทำงานได้แค่ไม่กี่ปีเองนิ มีเงินมากขนาดนี้แล้วเหรอ" ป้าอ้วนเองก็แปลกใจ เพราะลูกของเธอยังมีเงินเก็บแค่สองล้านเท่านั้นเอง

จริงๆแล้วบ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่พ่อของฝ่ายหญิงซื้อให้ต่างหาก ลูกของเธอเองก็พึ่งเริ่มทำงานพร้อมกับลูกของป้าอ้วนป้าผอม จะไปเอาเงินเก็บมากมายขนาดนั้นมาจากที่ไหน

แน่นอนว่าป้าสมศรีไม่มีทางพูดเด็ดขาดว่าบ้านหลังนั้นไม่ใช่ของลูกชาย

"แหม ก็พอดีตากานด์ฉลาด เวลาว่างก็เลยลงทุนเล่นหุ้นนิดหน่อย นี่ก็ได้มาไม่กี่ล้านหรอก" ป้าสมศรีพูดอวยลูกชายตัวเอง ตอนนั้นเองที่เธอเหลือบไปเห็นวิชัย

"ตายแล้ว นั่นวิชัยไม่ใช่เหรอ"

วิชัยที่ถูกทักก็ชะงักไปก่อนจะรีบแสกนจ่ายเงินแล้วก้าวเท้ายาวๆเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

"ดูสิดู ฉันอุตส่าห์ทักทายแต่ไม่คิดจะทักตอบกลับสักนิด ไม่มีสัมมาคาราวะจริงๆ" ป้าสมศรีหันไปพูดกับเพื่อนุ

"ดูเสื้อผ้านั่นสิ สกปรกจริงๆ แถมยังมีรอยขาดอีก ตอนแรกนึกว่าขอทานเสียอีก" ป้าผอมชี้ไปที่รอยขาดของเสื้อ

"ได้ยินว่าเป็นพวกเก็บตัว ไม่มีงานทำ คนแบบนี้จะไปมีปัญญาซื้อเสื้อผ้าใหม่ที่ไหนกัน" ป้าอ้วนก็ดูถูกและคิดว่าคนอย่างนี้ไม่มีทางหาเงินได้แน่ๆ

วิชัยที่พึ่งจะเดินไปได้ไม่ไกลย่อมยังคงได้ยินเสียงของทั้งสามคนอยู่

เขารู้สึกโกรธมาก ที่เขาไม่ทักตอบก็เพราะรู้ว่าพวกป้าๆพวกนี้จะต้องพูดจาถากถางเขาแน่ๆ จึงเลือกที่จะเดินออกมา

ส่วนเสื้อผ้าที่ขาดนี่ก็เป็นเพราะเขาเผลอเดินไปเกี่ยวกับราวเหล็กที่หักอยู่ เสื้อก็เลยถูกขูดจนขาดต่างหาก

และอีกอย่างเขาก็มีงานทำเหมือนกัน ถึงจะเป็นแค่ฟรีแลนซ์ แต่ก็ถือเป็นงานนะ

ขอแค่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ

ทุกครั้งที่เขาลงมาซื้อของก็มักจะถูกพวกป้าๆพวกนี้พูดจาดูถูกอยู่ตลอด

หลังๆเขาจึงทำเป็นไม่สนใจอีก

วิชัยเดินเข้าห้องเช่าขนาดเล็กราคาไม่กี่พันต่อเดือน ในห้องมีซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยัดอยู่เต็มถังขยะ

เดือนนี้เขาแทบจะไม่มีงานเข้ามาเลย เขาจึงต้องประหยัดเอาไว้

วิชัยเรียนจบแค่ระดับมัธยมศึกษาเท่านั้น เพราะต้องช่วยที่บ้านหาเงิน เขาจึงไม่ได้เรียนต่อมหาลัยแต่ออกมารับจ้างทำงานกับคนรู้จัก

แต่เมื่อปีก่อนบริษัทที่เขาทำงานอยู่ก็ปิดตัวลง ด้วยประสบการณ์ที่สะสมมาเขาจึงออกมารับจ้างเป็นฟรีแลนซ์

งานที่เขาทำก็คือการตกแต่งเว็บไซต์ ช่วงแรกๆก็ไปได้ดีอยู่ แต่หลังๆก็ไม่ค่อยมีคนจ้างแล้ว 

วิชัยจึงต้องพยายามหาหนทางอื่น แต่ด้วยวุฒิแค่มัธยมปลายย่อมไม่มีบริษัทไหนมาจ้าง

ยิ่งประกอบกับเจอไวรัสระบาดอีก ยิ่งทำให้เขาหางานไม่ได้เลย

"ไหนดูสิ มีงานบ้างไหม" วิชัยเปิดคอมพิวเตอร์ที่ใช้เงินเก็บขอซื้อต่อมาจากที่ทำงานเก่า

ถึงแม้จะค่อนข้างเก่าแต่ก็มีโปรแกรมพร้อมเสร็จสรรพ

วันนี้ก็ยังคงไร้วี่แววเหมือนเดิม เขาจึงไม่ไปสนใจหันไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ขณะที่กำลังรอให้บะหมี่สุก เขาจึงได้เข้าเว็บไปเปิดหาเพลงฟัง

บังเอิญดันมือลื่นเผลอไปกดใส่โฆษณาที่เด้งขึ้นมาหน้าเว็บพอดี

"นี่มันโฆษณาเกมเว็บเหรอ สมัยนี่ยังมีอยู่อีกเหรอเนี่ย"

ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว เล่นรอฆ่าเวลาไปแล้วกัน อีกสามนาทีบะหมี่ก็สุก เดี๋ยวค่อยหารายการเปิดดู

หน้าเว็บของเกมนั้นเป็นสไตล์เก่าแก่โดยแท้ ทำเอานึกถึงความหลังเลยทีเดียว ตัวเกมนั้นเป็นเพียงเกมจับคู่ไพ่เท่านั้นเอง เพียงแค่คลิ๊กไพ่ที่คว่ำอยู่ขึ้นมาจับคู่กับไพ่อีกใบ

ต่อให้กดผิดก็แค่กดเลือกไพ่ใบใหม่เท่านั้นเอง ไม่มีความท้าทายเลยสักนิด

วิชันนั่งกดไพ่ไปเพลินๆ แม้ว่าเกมจะดูไม่มีอะไรแต่ก็ถือว่าเล่นเพลินใช่ได้เลยทีเดียว เผลอแป๊ปเดียวก็เล่นจบไปหลายด่านแล้ว

‘ยินดีด้วยคุณได้รับมรดกฟ้าประทาน ทุกความสำเร็จของคุณ คุณจะได้รับสืบทอดมรดกอันยิ่งใหญ่’

“เฮ้ยอะไรวะเนี่ย สืบทอดมรดกฟ้าอันยิ่งใหญ่ในทุกความสำเร็จงั้นเหรอ เอาไปหลอกเด็กเถอะ”

วิชัยไม่สนใจข้อความที่ขึ้นมา ตอนนี้บะหมี่ของเขาน่าจะสุกแล้ว เปิดรายการในเว็บว็อชอะลอง(watch a long)ดูดีกว่า

ในตอนที่เขากำลังจะกดปิดเกมนั้นเอง ก็มีหน้าต่างเด้งขึ้นมาอีกครั้ง

'ยินดีด้วย จากความสำเร็จในการเล่นเกมจับคู่ไพ่ถึงด่านที่20 คุณได้รับมรดกมูลค่าสามแสนล้านบาท กดยืนยันเพื่อรับสิทธิ์'

'ยืนยัน'

"อะไรวะเนี่ย แชร์ลูกโซ่แบบใหม่รึไงกัน"

เขามันใจมากว่าหากกดคลิ๊กลงไป มันจะต้องพาเขาไปที่หน้าเว็บขายของแน่ๆ

วิชัยกดคลิ๊กยืนยันด้วยความสงสัยว่าในหน้าเว็บนั้นจะมีอะไรขึ้นมา ก่อนจะนึกเสียใจว่าตนเองไม่น่าคลิ๊กเข้าไปเลย

ถ้าหากมันเป็นเว็บที่มีไวรัสแฝงอยู่ล่ะ คอมพิวเตอร์ที่ใช้ทำมาหากินเพียงเครื่องเดียวของเขาคงต้องถูกมัลแวร์เจาะเข้ามาแน่ๆ

แต่ในตอนนั้นเองที่มือถือของเขามีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาพร้อมกับที่หน้าจอแสดงข้อความว่า

'ยอดเงินจำนวน 300,000,000,000.00บาทได้โอนเข้าบัญชีของท่านเรียบร้อยแล้ว ขณะนี้มียอดเงินคงเหลือ 300,000,020,165.23บาท'

วิชาเบิกตากว้างจ้องไปยังจำนวนตัวเลขอันหน้าเหลือเชื่อบนหน้าจอมือถือ ก่อนจะรีบเปิดแอปบัญชีธนาคารของเขาขึ้นมาเพื่อเช็คดูให้แน่ใจ

ก่อนที่จะเห็นยอดเงินในบัญชีที่มีเลขเรียงยาวถึง12หลัก

"เชี่ย!!! พ่อมึงตาย!!! เรื่องจริงเหรอว่ะ"