คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ชั้นที่ 8 เ ดิ น ท า ง < T r a V e L >
พจนานุกรมเล่มหนากางอยู่บนพื้นโดยมีกระดาษแผ่นหนึ่งถูกแทรกอยู่ภายใน มันคงตกลงมาจากชั้นหนังสือด้านบน ศิลป์ลุกขึ้นไปหยิบกระดาษที่ปลิวออกจากพจนานุกรมขึ้นมา “ อ๋อ!! ” เด็กหนุ่มอุทาน มันเป็นใบรายชื่อของคนในห้องที่ทำไว้แบบเรียงตัวอักษร อาจารย์ภาษาไทยสั่งให้ทำไว้ ....เรื่องมากจริงๆ เด็กหนุ่มลองไล่หาชื่อตัวเอง ... นายอัครพล เจอละคนสุดท้ายเลยแฮะแล้วชื่อของชัญละ เขาไล่ดูรายชื่ออีกครั้ง นางสาวชัญชมล ชื่อที่เก้า ..... เก้า
“ ศิลป์ ... ศิลป์ ” เสียงชัญดังขึ้นที่หน้าประตูพร้อมกับเสียงเคาะประตู เด็กหนุ่มสอดกระดาษไว้ในพจนานุกรมแล้วเอามันไปเก็บไว้บนชั้นหนังสือก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้ ชัญเดินเขามาในห้องแล้วนั่งบนเก้าอี้ก่อนที่จะหมุนเบาๆ
“ มีอะไรหรอชัญ ” ศิลป์ถามด้วยสีหน้าสงสัย ชัญหยุดหมุนเก้าอีกแล้วตอบคำถามของเขา “ ทางโรงเรียนออกประกาศปิดเรียน 7วันนะ ” ศิลป์ทำหน้าแปลกใจ “ ก็เพราะข่าวนั่น อาจารย์เลยไม่สอนเพื่อประชุมกันนะ ” ชัญเล่าต่อแล้วเริ่มหมุนเก้าอี้อีกครั้ง
กึก ...!!
เก้าอี้ที่หมุนอยู่ไปชนกับตู้หนังสือที่อยู่ด้านข้าง “ ชัญระวัง ” ศิลป์พุ่งไปดึงเธอออกมาก่อนที่แจกันบนตู้จะตกลงมาโดนเธอเพียงเสี้ยววินาที
เพล้ง !!
แจกันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เศษแก้วกระจายไปทั่วพื้นห้อง มันจะเป็นลางร้ายหรือเปล่านะ คงไม่หรอกมันเป็นแค่อุบัติเหตุแน่ๆ
“ ขอบคุณนะ ” สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความตกใจและความเสียใจปนเปกัน
“ ไม่เป็นไร แต่ว่าแจกันแพงด้วยนะเนี่ย ” ศิลป์ยิ้มก่อนที่จะนั่งลงเก็บเศษแจกันที่แตกออก ชัญคลานมาใกล้ๆแล้วช่วยเก็บอีกคน เศษแก้วกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้องคงต้องใช้ไม้กวาด แต่ก็ต้องหยิบชิ้นใหญ่ๆทิ้งไปก่อน
“ อุ๊ย!! ” ชัญอุทานพร้อมดึงมือขึ้นมากำไว้เบาๆ เลือดไหลออกมาจากนิ้วชี้ของเธอ
“ เป็นอะไรมากมั้ยเดี๋ยวไปเอายามาให้ “ ศิลป์ลุกขึ้นไปค้นกล่องยาที่อยู่ข้างเตียงแล้วหยิบยาแดง พลาสเตอร์กับสำลีออกมา
“ ชัญมานั่งบนเตียงดิ จะได้ทำแผลง่ายๆ “ ชัญเดินมานั่งอย่างว่าง่าย ศิลป์ออกแรงกดข้างๆแผลเพื่อให้เลือดไหลออกมาแล้วใช้สำลีซับเบาๆ เลือดที่ไหลออกมาบางส่วนหยดลงบนหนังสือที่ถูกเปิดค้างไว้บนเตียง
“ เลือดหยดซะแล้ว ” ศิลป์หยิบสำลีมาเช็ดเลือดที่หนังสือนั้น รอยเลือดซึมหายไปในหน้าหนังสือก่อนที่จะปรากฏตัวหนังสือลางๆออกมาพร้อมกับ กลิ่นคาวเลือดที่คลุ้งไปทั่วห้อง ชัญเอามือปิดจมูกไว้แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องที่หนังสือ
วันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2531
โรงเรียนได้ถูกปิดลงอย่างไม่มีกำหนดการ เด็กนักเรียนที่นั้นหายไป 26 คน ซึ่งอีก 25 คนถูกพบศพในเวลาต่อมา สภาพศพทั้งหมดเหมือนกันหนังบริเวณหน้าอกถูกเลาะออก แต่กลับไม่พบศพอีกหนึ่งศพซึ่งตอนนี้ก็ยังสาบสูญ
วันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2531
พิธีกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ตัวข้าได้นำร่างเด็ ................................................. ตัวหนังสือต่อจากนี้เลือนลางจนแถมมองไม่เห็น กลิ่นคาวเลือดค่อยๆจางหายไป
“ เหมือน...สมุดบันทึก ” ชัญหันมามองหน้าศิลป์ เขาพยักหน้าเบาๆ
“ ร่าง?? ร่างที่หนังสือบอกถึงอาจจะเป็นร่างของเด็กอีกคนที่หาไม่เจอก็ได้นะ ” ศิลป์ทำหน้าเครียดก่อนที่จะพูดต่อ “ เราลองไปที่โรงเรียนนั้นดูมั้ย ”
“ บ้าหรอ ”
“ แต่ถ้าเราไม่ไปแล้วเพื่อนเราล่ะ ?? ”
“ แล้วเธอรู้ได้ไงว่าถ้าไปแล้วเพื่อนเรา...... “
“แค่ไปสำรวจดูเฉยๆ ” ศิลป์ตัดบทก่อนที่จะเอาพลาสเตอร์มาปิดที่แผลของเธอเบาๆ
ศิลป์ลุกขึ้นไปเปิดคอมพิวเตอร์แล้วกลับมานั่งข้างๆชัญอีกครั้ง “ น่าจะหาข้อมูลดูไว้ก่อน ” ชัญพยักหน้า เด็กหนุ่มกลับไปนั่งบนเก้าอี้ก่อนที่จะเข้าไปค้นหาข้อมูลโรงเรียนในอินเตอร์เนท เขาพิมพ์ข้อมูลที่พอจะรู้ลงไป โรงเรียนที่ปิดในวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2531 เด็กหนุ่มคลิกที่ ค้นหา หน้าจอโหลดข้อมูลขึ้นมา
ผลการค้นหา - โรงเรียนที่ปิดในวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2531 – ไม่ตรงกับเอกสารใดๆ
“ บ้าจริง !! ลองใหม่ ” เด็กหนุ่มพิมพ์อีกครั้ง โรงเรียนที่ถูกปิดในวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2531 แล้วกด Enterอย่างแรง หน้าจอโหลดข้อมูลขึ้นมาอีกครั้ง
“ เจ๋ง ไม่ยากอย่างที่คิด “ ศิลป์หันไปพูดกับชัญพลางชี้นิ้วไปที่หน้าจอคอม “ มีแค่โรงเรียนเดียวเอง รอเดี๋ยวนะจะดูที่ตั้งก่อน ” เขาคลิกตรงคำว่า รายละเอียด “ อืม...โรงเรียนต่างจังหวัด อยู่ใกล้ๆวัด แต่ก็ไม่ไกล ” ศิลป์ปิดคอมพิวเตอร์แล้วมานั่งบนที่นอนอีกครั้ง
“ ชัญ ... จะไปมั้ย ” ศิลป์หันไปมองหน้าชัญ เธอนิ่งคิดครู่ใหญ่ก่อนจะถามออกมา “ ทำไมต้องไปด้วยล่ะ “
“ ถ้าเราไม่ไปแล้ว...เพื่อนเราล่ะ คิดว่าตำรวจจะเชื่อหรอ แค่ไปสำรวจถ้าอันตรายก็....... ” เด็กสาวทำท่าประหลาดใจที่เห็นศิลป์เอาจริงเอาจังขนาดนี้ เธอรวบรวมความกล้าแล้วพยักหน้าเบาๆ ศิลป์พยักหน้าตอบแล้วพูดขึ้น “ งั้นไปพรุ่งนี้เลยนะ วันนี้เตรียมตัวดีๆ อาจจะเจออะไรแบบนั้นอีกก็ได้ เดี๋ยวเราทิ้งโน๊ตบอกแม่ก่อนไปแล้วกัน ” ชัญพยักหน้าอีกครั้ง “ แล้วเธอล่ะ ” เด็กหนุ่มถามอีกครั้ง
“ ลืมแล้วหรอ “ ชัญทำหน้าเศร้าก็เธอไม่มีทั้งพ่อและแม่ เธออาศัยอยู่กับพี่สาวแล้วตอนนี้พี่เธอก็เดินทางไปดูงานต่างจังหวัดทำให้เธอต้องอยู่คนเดียว ศิลป์ลืมไปสนิท “ ขอโทษนะ ” เด็กหนุ่มก้มหน้าเล็กน้อย “ แต่อย่าไปใส่ใจเลย ” ชัญลุกขึ้นแล้วกระโดดไปมาทำเหมือนตัวเองกำลังเต้นรำอยู่ ศิลป์หัวเราะเบาๆ “ อารมดีขึ้นแล้วซินะ ” ชัญยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เด็กหนุ่มหน้าแดง
“ ศิลป์...เรารู้แล้วว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร ” เด็กสาวนั่งลงก่อนจะพูดต่อ “ เขาเป็นลูกของคนงานก่อสร้าง ประสบอุบัติเหตุเพราะเข้าไปเล่นแถวๆเครื่องโม่ปูน ”
“ เธอรู้ได้ไงชัญ ” เด็กหนุ่มเกาหัวเบาๆ
“ ก็เคยได้ยินมาแต่ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นเรื่องจริง ”
“ อย่างนั้นหรอ!! ”
วันรุ่งขึ้น เวลา 6.00น.
ศิลป์ตื่นเช้ากว่าปกตินิดหน่อย เพราะต้องไปใส่บาตรไว้ก่อน มันอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรอย่างน้อยก็อุ่นใจ ชัญตื่นสายกว่าศิลป์ทำให้เธอไม่ทันได้ใส่บาตร ศิลป์ตรวจดูของในเป้เพื่อว่าจะขาดเหลืออะไรก่อนที่จะไปอาบน้ำ ผิดกับชัญเธอเตรียมของไปมากมายทั้งเสื้อผ้า ครีมกันแดด ครีมบำรุ่งผิว แล้วก็เอาเสื้อผ้าศิลป์ใส่กระเป๋าของเธอด้วย กระเป๋าเธอจึงใบค่อนข้างใหญ่
เวลา 8.00น.
ทั้งคู่มาถึงหมอชิต ชัญถือลากกระเป๋ามาผิดกับศิลป์ที่เอาเป้มาใบเดียว เด็กหนุ่มแยกไปซื้อตั๋ว ชัญขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เขาเลยต้องลากกระเป๋าของชัญติดตัวไปด้วย เด็กหนุ่มเดินกลับมารอชัญตรงที่พวกเขานัดกันไว้ ไม่นานชัญก็เดินมา “ รถออก 8โมงครึ่งนะ คิดว่าจะไปถึงราวๆ 10โมง ” ศิลป์ยื่นตั๋วใบนึงให้กับชัญพลางดูนาฬิกา อีก10ตั้งนาทีไปหาซื้อของกินดีกว่า ศิลป์ชวนชัญไปซื้อของแต่เธอก็ปฏิเสธบอกแต่ว่าจะรออยู่ตรงนี้
“ เวลา 8.30 ขอเชิญท่านผู้โดยสารขึ้นรถได้แล้วค่ะ ” เสียงประกาศดังขึ้น ศิลป์จูงมือชัญขึ้นรถบัส แล้วหาที่นั่งที่ตนจองไว้ ชัญให้ศิลป์นั่งริมหน้าต่างเพราะรู้ว่าเขาเมารถและเขาก็ไม่ลืมกินยาแก้เมารถก่อนที่จะขึ้นรถซะด้วย รถเริ่มเคลื่อนที่ศิลป์หยิบหนังสือออกมาดูอีกครั้ง เด็กหนุ่มพลิกหน้ากระดาษที่เคยมีข้อความปรากฏอยู่ไปมาแต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า
ลองกรีดแขนตัวเองแล้วเอาเลือดไปทาดูดีมั้ยเนี่ย คิดบ้าอะไรเนี่ยเดี๋ยวก็ตายพอดี เด็กหนุ่มปิดหนังสือแล้วนึงถึงข้อความที่เห็นมันเมื่อวาน
วันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2531
โรงเรียนได้ถูกปิดลงอย่างไม่มีกำหนดการ เนื่องจากเด็กนักเรียนที่นั้นหายไป 26 คน ซึ่งอีก 25 คนถูกพบศพในเวลาต่อมา สภาพศพทั้งหมดเหมือนกันหนังบริเวณหน้าอกถูกเลาะออก แต่กลับไม่พบศพอีกหนึ่งศพซึ่งตอนนี้ก็ยังสาบสูญ
วันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2531
พิธีได้เริ่มต้นขึ้น ข้าได้นำร่างเด็
คำว่าพิธีมันคือพิธีอะไร? ศิลป์หยิบปากกาขึ้นมาแล้วเปิดหนังสือก่อนจะเขียนลงไปในนั้น ปากกาลากไปใบหน้าหนังสือแต่กลับไม่มีหมึกออกมาแม้แต่น้อย เขาหยิบกระดาษขึ้นมาแล้วฝนปากกาลงไป หมึกสีน้ำเงินลากไปตามทางที่ปากกาเคลื่อนไป เด็กหนุ่มเอาปากกาไปเขียนในหนังสืออีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม ศิลป์ยื่นหนังสือให้ชัญดูแล้วถามความเห็นของเธอ
“ พิธีกรรม ” ชัญนิ่งคิดแล้วพูดขึ้น “ อาจเป็นพิธีทางศาสนา หรือไม่ก็เป็นพวก....สังเวยแบบลัทธิบูชาปีศาจพวกนอกรีดอะไรแบบนี้ก็ได้ ” เธอพูดต่อศิลป์ปิดหนังสือแล้วเก็บมันเข้ากระเป๋าแล้วหยิบขนมออกมา
“ คิดไปก็เท่านั้น เดี๋ยวไปถึงนั่นก็รู้เอง ” เขาพูดพลางกินขนม ชัญหยิบกระเป๋าตังออกมาดูเงินในกระเป๋า แต่ก็ต้องถอนหายใจเงินในกระเป๋าของเธอเหลือไม่มาก แค่ธนบัตรใบล่ะ 500 6ใบ 100 5ใบ 20 10กว่าใบ และเหรียญอีกไม่มาก ผิดกับศิลป์ที่เอามีแค่ 500 แต่ก็มีบัตร ATM ที่มีเงินเก็บถึง 5 หมื่นติดตัวมาด้วย
ตูม!!
เสียงคล้ายระเบิดดังขึ้นที่ยางหลังรถ รถบัสที่เขานั่งวิ่งมาด้วยความเร็วเสียหลักเล็กน้อยแต่คนขับผู้มากด้วยประสบการณ์ประคองรถไม่ให้พลิกคว่ำได้สำเร็จ รถหยุดนิ่งอย่างปลอดภัยคนขับรถเดินขึ้นมาบนตัวรถแล้วพูดเสียงดังให้ทุกคนได้ยิน “ ตอนนี้รถเรามีปัญหานิดหน่อย ยางหลังมีปัญหา ท่านผู้โดยสารท่านใดมีความสามารถในการเปลี่ยนยาง อยากขอความร่วมมือให้มาช่วยหน่อยนะครับ ” ผู้ชายวัยกลางคน 3 คนลุกขึ้นแล้วลงไปจากตัวรถ
“ เปลี่ยนยาง รถใหญ่ขนาดนี้คงใช่เวลาน่าดู ” ศิลป์มองนาฬิกาข้อมือตัวเลขสีเขียวที่บอกถึงเวลา 10 โมง กะพริบช้าๆ
30 นาทีผ่านไป ...
รถเริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง เด็กหนุ่มหลับไปตั้งแต่ 10 นาทีแรกที่เริ่มเปลี่ยนยาง ..... ชัญเขย่าตัวศิลป์เบาๆเขาตื่นขึ้นมาแล้วดูนาฬิกาข้อมือทันที 11โมงครึ่ง เขาหันหน้าไปมาสำรวจรอบๆ “ ถึงแล้วหรอ ” เด็กหนุ่มหันไปถามชัญเบาๆ ” อืม ” เธอพูดก่อนที่จะลุกขึ้นเดินลงไปจากตัวรถ พร้อมกับศิลป์ที่ตามมาติดๆ ชัญเดินไปหากระเป๋าที่เก็บไว้ในตัวรถ เธอลากกระเป๋าไปตามพื้นปูนที่ขรุขระ ไปขึ้นสองแถวที่ศิลป์พึ่งไปเจรจาตกลงเอาไว้
“ ตกลงจะไปไหนละ “ คนขับเอ่ยถาม “ พี่มีที่พักที่ไหนใกล้ๆโรงเรียนมั่งครับช่วยพาไปหน่อย ” ศิลป์พูดแล้วหยิบแผนที่ออกมาแล้วยื่นให้คนขับรถดู
เวลา 12. 11น.
“ มาไกลเหมือนกันนะ เอางี้แล้วกันพี่คิด 300 ตกลงมั้ย” คนขับบอกขณะที่ศิลป์กำลังจะหยิบกระเป๋าสตางค์ ชัญลงจากรถแล้วยืนรออยู่หน้าโรงแรมระดับ 4ดาว ศิลป์ลงจากรถแล้วก้มสองสามครั้งเป็นสัญญาณว่ากำลังขอบคุณ “ หรูเกินไปหรือเปล่าอ่ะ ” ชัญเดินมากระซิบข้างๆหูศิลป์ “ งั้นเอาข้างๆนั้นมั้ย ”ศิลป์ชี้ไปยังป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ บนป้ายมีข้อความเขียนว่า “ ห้องพักราคาพิเศษ แค่คืนล่ะ 450 เท่านั้น มีเฟอนิเจอร์ แอร์ ตู้เย็น ฯลฯ ”
“ มีทุกอย่างเลยแฮะ แต่คงไม่มีผีนะ ” ศิลป์พูดออกมาหลังจากที่อ่านข้อความจบ ก่อนที่จะเดินเข้าไปยังหอพักข้างๆนั้น .......
ความคิดเห็น