คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ชั้นที่ 6 ค ว า ม น่ า ก ลั ว ที่ แ ท้ จ ริ ง < R e a L- O f -H o R R i b L e >
แฉะ!!....
เสียงฝีเท้าเหยีบย่ำไปบนน้ำที่เจิงนองดังออกมาจากห้องน้ำเบาๆ แต่ก็พอที่จะให้พวกเขาได้ยิน
แฉะ !!
เสียงนั้นดังขึ้น มันดังกว่าเดิม ความกลัวที่เก็บไว้ ถูกกระตุ้นออกมา ศิลป์หันกลับไปมองหน้าชัญ ใบหน้าของเธอบ่งบอกถึงความกลัวอย่างชัดเจน เด็กหนุ่มพยายามพาเธอออกไป แต่ร่างกายของเขาขยับไม่ได้ราวกับถูกตรึงด้วยโซ่ขนาดใหญ่ มันกำลังใกล้เข้ามา ขนลุกเกรียวอย่างไม่ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มพยายามเอื้อมมือออกไป เขาคว้ามือชัญไว้ มือของเธอสั่นและเย็นเฉียบ ………. มันหยุดนิ่ง เสียงนั้นค่อยๆเงียบลงเหลือแต่เสียงน้ำที่หยดลงมายังแอ่งน้ำเบื้องล่าง เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ
แฉะ!! ...แฉะ!!
แฉะ!!
มัน เริ่มขยับแล้วกำลังเคลื่อนที่เข้ามาด้วยความรวดเร็ว ศิลป์หลับตาลงแล้วรวบรวมความกล้าเพื่อขยับขาอีกครั้ง เขาดึงมือชัญอย่างแรง ก่อนที่วิ่งลงบันได มันยังตามมามั้ย?? ไอ้บ้านั่นมันใครกันแน่!!
ตุ๊บ ... ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ
ทั้งคู่วิ่งลงบันไดมาท่ามกลางความมืด มือของเขากุมมือเด็กสาวไว้แน่น เสียงประหลาดเงียบลง เด็กหนุ่มค่อยๆเดินลงบันไดช้าๆ มือของชัญเย็นเฉียบ สีหน้าเธอดูไม่ค่อยสู้ดีนัก เสียงฝีเท้าสะท้อนไปมา ก้าวหนึ่งครั้งได้ยินเสียงสะท้อนมาห้า....ห้า!!มากเกินไปหรือเปล่า อาจจะไม่มากถ้าเสียงมันค่อยๆเบาลงในแต่ละครั้ง แต่ครั้งที่สี่มันดังกว่าครั้งที่สามเสียอีก ..............
“ ชัญ ” เด็กหนุ่มดึงตัวเธอเข้ามาใกล้แล้วกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“ อะไร ... ” น้ำเสียงของเธอสั่น
“ รู้สึกอะไรมั้ย มัน.....ตามมา ” เด็กสาวตกใจ ใบหน้าของเธอซีดเผือก
“ รู้สึกไปเองหรือเปล่า ” เธอฝืนตอบกลับมา
“ งั้น...นับสาม แล้วหยุดนะ หนึ่ง...สอง...สาม !! ” ทั้งคู่หยุดนิ่งอยู่บนบันได
ตุ๊บ !!
เสียงเท้าดังอย่างปริศนา เหงื่อมากมายไหลออกมาจากร่างของเด็กหนุ่ม เสียงนั้นเกิดขึ้นอีกครั้งแล้วกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ เด็กหนุ่มพยายามก้าวขา แต่....มันไม่ได้ผล เด็กหนุ่มหันหน้าไปมองชัญดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้
“ หูฝาดไปเอง ใช่เราต้องหูฝาด ” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง
ตุ๊บ!!
เสียงมันยังก้องอยู่ในหู มันกำลังใกล้เข้ามา เด็กหนุ่มบีบมือชัญแน่นจนสั่น ชัญดึงมืออย่างแรงทำให้เขาก้าวเดินได้อีกครั้ง เธอวิ่งนำหน้าเด็กหนุ่ม มือยังคงจับศิลป์ไว้แน่น
“ คิก คิก คิก “
เสียงเด็กหัวเราะดังขึ้น...มันฟังดูน่าขนลุก ศิลป์พยายามคลำหาสวิตซ์ไฟบริเวณทางเดิน ความมืดที่ปกคลุมหายไปเมื่อดวงไฟถูกเปิด “ คิก คิก คิก ” เสียวหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง มันดังขึ้นเรื่อยๆ สายลมอุ่นๆลอยมากระทบกับต้นแขนอย่างจังแล้วจางหายไป แสงสว่างจากหลอดไฟเพียงสองสามดวงทำให้มองเห็นได้ไม่ไกล ... แต่มันก็ไม่มีอะไรอยู่เลย!!
“ อะไรกัน ... “ ชัญพูดขึ้น “ คิก คิก คิก ” เสียงนั้นทำลายความเงียบไปจนหมดสิ้น
“ ตกใจอะไรกันหรอ คิก คิก .... ” ศิลป์สะดุ้ง ..... มันพูด “ มาเล่นกันดีกว่า คิกคิก ” ความกลัวเพิ่มมากขึ้น ศิลป์นิ่งเงียบราวกับถูกสะกด “ คิก คิก คิก ” เสียงบ้านั่นดังอีกแล้ว เด็กหนุ่มหันหน้าไปมาเพื่อจะมองหาต้นเสียง “ จะหาไปทำไม .... “ เสียงแหบแห้งกระซิบเบาๆ
“ แกเป็นใคร ” ศิลป์ตะโกนลั่น
“ มาเล่นกันเถอะ คิก คิก ”
“ ทำไมชั้นต้องไปเล่นกับแกด้วยว่ะ “
“ แก จะ เล่น หรือ ไม่ เล่น ” มันตอบกลับมาอีกครั้ง น้ำเสียงน่ากลัว มันกระแทกทุกคำ ดูเหมือนมัน..จะโมโห เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัวก่อนที่จะค่อยๆหันหน้าไปมองชัญ เธอนิ่งไม่มีแม้แต่น้ำตาซักหยดที่ออกมาจากดวงตาของเธอ ...... เธอไม่กลัวมันเลยหรือไง??
“ ชัญ ” ศิลป์เอื้อมมืออีกข้างไปจับแขนของเธอ สีหน้าของเธอเปลี่ยนจนเหลือแค่ความตื่นตระหนก ดูหมือนเธอจะหวั่นใจอยู่นิดๆ
“ จะ เอา ยัง ไง ?? ” มันตะเบ็งเสียงออกมาจากในเงามืด
“ ทะ.....ทำไมพวกเราต้องเล่นกับแกด้วยว่ะ ” ศิลป์ตะโกนแล้วหันหน้าไปมา
“ แกเป็นใครพวกชั้นก็ยังไม่รู้ แล้ว..... “
ตุ๊บ!!
มันกำลังเคลื่อนที่เข้ามา ท่าทางมันจะไม่พอใจซะด้วย มือชัญอาบไปด้วยเหงื่อแล้วเริ่มสั่นเบาๆ เสียงนั้นค่อยๆดังขึ้น “ ตุ๊บ~ ตุ๊บ ตุ๊บ “ มันเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและตรงมายังพวกเขา เด็กหนุ่มดึงมือชัญอย่างแรง เธอเซถลาจนเกือบตกบันได ศิลป์จูงมือเธอวิ่งลงบันได เสียงนั่นมันยังตามมาติดๆ บันไดที่มันควรจะทอดยาวไปเบื้องล่างกลับมีถูกขวางโดยกำแพงที่ไม่ควรจะมี “ ตุ๊บ!! “ เสียงฝีเท้านั้นก้าวลงบันไดมาช้าๆ เด็กหนุ่มหยุดนิ่งอยู่หน้ากำแพงแล้วกำลังคิด....คิด
“ เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน ” ศิลป์พูดขึ้นเพื่อสลัดความกลัวก่อนที่จะคว้ามือชัญแล้ววิ่งสวนกับเสียงฝีเท้าที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามา
“ มาเล่นวิ่งไล่จับกันเหอะ ” ไปบอกว่าจะเล่นกับมันเมื่อไหร่วะ ศิลป์คิดแล้วหันไปมองชัญ เขาสังเกตุเห็นบางสิ่งกำลังเคลื่อนที่ในความมืด มันรูปร่างเล็กเหมือนจะเป็น..เด็ก “ คิก คิก คิก ” มันหัวเราะออกมา
“ แฮ่ก!!ๆ ” เสียงหายใจดังแผ่วๆออกมา เหนื่อยเหลือเกิน....เด็กหนุ่มนั่งลงบนบันไดชัญลงมานั่งข้างๆ ดูเหมือนเธอจะเหนื่อยไม่แพ้กันทีเดียว ชัญยื่นมือมาจับฝ่ามือของเด็กหนุ่มเอาไว้ ศิลป์หันไปมองหน้าเธอแล้วยิ้มเล็กๆ เด็กหนุ่มลุกขึ้น “ ชัญไปกันเหอะ !! ”
“ จ๊ะ.. “ เด็กสาวลุกค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินตามศิลป์ที่เดินลงบันไดไป “ ศิลป์ ... ” เธอเรียกก่อนที่จะค่อยๆนั่งลงอีกครั้งบนขั้นบันได “ เหนื่อยหรอ? ” เธอพยักหน้า .... เธอนั่งกอดเข่าแล้วมองไปรอบๆอย่างกังวล เด็กหนุ่มโอบไหล่ของเธอ “ ชัญ ไม่เป็นไรนะ ” เขาพูดเบาๆ
ตุ๊บ!!
“ คิก คิก คิก … ” ความเงียบถูกทำลายไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ดวงจันทร์เคลื่อนที่ออกจากหมู่เมฆ แสงสว่างเผยให้เห็นร่างของเด็กน้อยอย่างเลือนลาง มันยืนอยู่บนบันไดขั้นบนสุด มือขวาของมันถือบางอย่าง แขนซ้าย!! มันถือแขนของมันแล้วแกว่งไปมาอย่างสนุกสนาน
“ คิก คิก เจอแล้วว ” เสียงหัวเราะสยดสยองดังก้องไปทั่ว มันค่อยๆเคลื่อนที่ทีละน้อย เสียงหัวเราะมันดังอย่างไม่ขาดสาย “ พี่มาเล่นกันเถอะ ... ” เด็กน้อยอ้อนวอนอีกครั้งหลังจากที่มันได้พยายามมาหลายหน เด็กหนุ่มกระชากมือชัญลงบันไดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ...เด็กผู้ชายอายุราวๆ แปด -เก้าปี มือขวายังถือแขนข้างซ้ายอยู่ มันค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ.....แสงสว่างของดวงจันทร์ ทำให้เห็นใบหน้าของมันอย่างชัดเจน ใบหน้าซีกซ้ายบริเวณเหนือตายาวไปถึงขอบริบฝีปากมัน....หายไป!! เศษเนื้อเละๆที่ฉีกขาดออกมาหลุดร่วงลงบนพื้น ร่างกายของมันอาบไปด้วยเลือด.....................
ความคิดเห็น