คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชั้นที่ 5 ชั ญ ญ ม ล < C h a sN C h a M o N >
ประตูลิฟต์เปิดออกจนสุด ความเงียบเข้าปกคลุมภายในลิฟต์อีกครั้ง บรรยากาศด้านนอกมีแต่ความมืด เงาของบางสิ่งปรากฏขึ้นภายนอกลิฟต์ แรงอาฆาตมหาศาลแผ่พุ่งเข้ามาภายใน มันอึดอัด ... ความรู้สึกแบบนี้ .... น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาของชัญ มันกำลังเคลื่อนที่เขามา เด็กสาวเหลือบไปมองศิลป์ เขายังคงเขย่าร่างของบูม โดยไม่ได้สังเกตบางสิ่งที่มาเยือน...หรือว่าเขาไม่เห็นมันกันแน่
แสงไฟจากจากในลิฟต์ทำให้พอมองเห็นเงานั้นลางๆ เด็กสาวผมยาว?? ชุดนักเรียนสีขาวที่เธอใส่มันแทบจะกลืนไปกับสีผิวขาวซีด ร่างของเธอค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้....แน่นอนเธอไม่ได้เดิน ปลายเท้าของเธออยู่เหนือพื้นเล็กน้อย นี่เธอเป็นใคร สัมภเวสี ภูติผีมาขอส่วนบุญหรือไง หรือว่าเธอจะเป็น......... นัยน์ตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง....เลือดเอ่อล้นออกมา ชุดนักเรียนถูกย้อมไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน เธอแสยะยิ้ม กลิ่นเหม็นแรงอย่างรุ่นแรงฟุ้งกระจายทั่วลิฟต์
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!! ”
น้ำตาไหลทะลักออกมาอย่างต่อเนื่อง ชัญเขยิบถอยหลังไปจนชิดพนังลิฟต์ เธอกรีดร้องพร้อมกับพยายามดันตัวเองไปด้านหลังและแกว่งมือไปมากลางอากาศเหมือนกับกำลังปัดป้องตัวเองให้พ้นจากอะไรบางอย่าง
“ ชัญ .... ชัญเป็นอะไร ” ศิลป์พูดตะกุกตะกัก มันเกิดอะไร ทำไมจู่ๆชัญก็ร้องขึ้นมา....อะไรกันเกิดอะไรขึ้น
เด็กสาวยื่นมือมาเข้ามาผ่านแสงไฟในลิฟต์.......มือที่ชุ่มไปด้วยเลือด มันสัมผัสกับท่อนแขนของชัญ มันทั้งเละ...ทั้งแฉะ น่าสะอิดสะเอียน ชัญถูกกระชากอย่างแรง ................ ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่ถูกสัมผัสหายไป ร่างกายเบาเหมือนปุยนุ่น อะไรน่ะ............ เกิดอะไรขึ้น
“ ชัญ...ชัญ....ชัญ...ปะ..เป็นอะไร..ชัญ..ชะ................” เสียงเรียกของศิลป์ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆจนกระทั่งเลือนหายไปจากการรับรู้ ภาพเบื้องหน้าค่อยๆมืดลง
ดวงตาเปิดออกช้าๆ เด็กสาวค่อยๆลุกนั่งบนเตียวนอนสีขาวก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ทุ่งดอกไม้รายล้อมอยู่รอบๆเตียง ทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ ใบหญ้า ก้อนหิน หรือแม้กระทั่งดวงจันทร์ที่อยู่บนฟากฟ้า ชัญกระเถิบตัวเองไปตรงขอบเตียง เธอลุกขึ้นยืนพลางเอามือเช็ดคราบน้ำตาเบาๆ ที่นี่สวยเหลือเกิน สายลมเอื่อยๆพัดผ่านตัวเธอ กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมาตามลมชวนหลงไหล ที่นี่มันที่ไหน ?? เด็กสาวก้าวเดินไปเบื้องหน้าอย่างระมัดระวัง
“ ที่นี่นะหรอ ความฝันไงล่ะ!! ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นทางด้านหลัง น้ำเสียงฟังดูเศร้าสร้อย ชัญหยุดนิ่งอยู่กับที่ ความกลัวถูกกระตุ้นออกมากส่วนลึกในจิตใจ หัวไหล่ถูกสัมผัสด้วยอะไรบางอย่าง...มือ?? แต่ไม่ใช่คนนั้นแน่ความรู้สึกมันต่างกันชัดเจน
“ ว๊ายย !! ”
“ เป็นอะไรไปล่ะ ” เสียงเดิมพูดอีกครั้ง “ ก็ชอบที่นี่ไม่ใช่หรอ เธอคิดแบบนั้น เธอปกปิดความจริงไม่ได้หรอก ” ชัญหันหลังกลับไป เด็กสาวผมยาวในชุดเรียนสีขาวสะอาดตายืนอยู่ด้านหลัง ใบหน้าของเธอดูเศร้าแต่แฝงไปด้วยความงาม กระโปรงยาวคลุมเข่าสีน้ำเงิน โบกพริ้วไปตามสายลมเอื่อยๆ เด็กสาวยิ้มเล็กๆที่มุมปาก แม้กระทั่งรอยยิ้มยังแฝงไปด้วยความเศร้า
“ เธอเป็นใคร ที่...... ”
“ ที่นี่เป็นความฝันไม่มีความลับอะไรที่นี่หรอก ” หญิงคนนั้นตอบกลับก่อนที่จะถามเสร็จเสียอีก
“ แล้ว... ”
“ แล้วชั้นต้องการอะไรนะหรอ ” เด็กสาวก้มหน้าลงเล็กน้อย
“ ชั้นแค่.... อยากได้เพื่อนเท่านั้น เธอมาเป็นเพื่อนชั้นได้มั้ยล่ะ ” เธอพูดต่อ แววตาเปลี่ยนไป
“ เธอเป็นใคร ?? ” ชัญพูดขึ้นเพื่อตัดความตรึงเครียด
“ งั้นมานี่ชั้นจะให้ดู “ ร่างของเด็กสาวค่อยๆเคลื่อนที่โยมีชัญตามไปติดๆ เด็กสาวหยุดยืนหน้าประตูรั้วบานใหญ่ ประตูรั้วเปิดกว้างออกด้วยแรงพลักเพียงน้อยนิด ภายใน......มันเหมือนสวนสนุก!! ชิงช้าสวรรค์ ม้าหมุน หรือแม้กระทั่งชิงช้าธรรมาดา นั่นมัน...... ชัญเพ่งมองสิ้งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหน้า ไหม!! อะไรกัน...ร่างของไหมปรากฏขึ้นภายในประตู น่าจะเรียกว่ามันว่าสวนสนุก ชัญกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อนทั้งหมดอยู่ที่นี่ทุกคนกำลังเล่น!! เล่นอย่างมีความสุข
“ เธอเป็นใครกันแน่ ” ชัญถาม น้ำเสียงสั่นเครือ
“ .... ” เด็กสาวนิ่งเงียบ รอยยิ้มที่มีไมตรีเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มปริศนา เธอฉีกยิ้มกว้างไปจนกือถึงใบหู น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาก่อนจะกลับกลายเลือดชะโลมร่างกายของเธอ ทุกสิ่งที่เคยเป็นสีขาวตอนนี้มันกลับถูกย้อมด้วยสีแดง
“ เธอจะอยู่หรือไม่ ?? ” เด็กสาวไม่สนใจคำถามของชัญ ร่างเธอลอยขึ้นแล้วค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามา แรงอาฆาตเพิ่มมากขึ้น ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังร่างของชัญ “ เธอจะอยู่หรือไม่ ” เด็กสาวทวนคำถามก่อนจะยกมือขึ้นชี้หน้าชัญ “ ไม่งั้นแกตาย!! ”
“ ชัญ....ชัญ ” เสียงของศิลป์ดังก้องอยู่ในหัว ภาพที่อยู่ตรงหน้าหายไปเหลือแต่ความมืดมิดอีกครั้ง เสียงเรียกของศิลป์ดังขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าเขาอยู่ข้างๆ ดวงตาเปิดออกอีกครั้งภาพรางๆเบื้องหน้าค่อยๆชัดขึ้นทีล่ะน้อย
“ ศิลป์ ” เธอตะโกนแล้วลุกพรวดเข้าไปกอดเด็กหนุ่มทันที
“ ชั้นนึกว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว ” น้ำตาแห่งความยินดีไหลลงอาบแก้มของเด็กหนุ่ม
“ เราเป็นอะไรหรอ ”
“ เหมือนทุกคน เหมือนบูม เหมือนคนอื่นๆ ” ศิลป์กอดชัญแน่นขึ้นแล้วร้องไห้ ชัญเอามือลูบหัวเขาเบาๆ
“ ก็ไม่เป็นไรแล้วไง ”
“ นั่นสินะ!! ” ศิลป์ค่อยๆคลายมือออกแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ชัญนั่งพิงลิฟต์แล้วเล่าเรื่องที่เธอเจอเมื่อครู่
“ เครียดมากไปหรือเปล่า ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามพลางเอื้อมมือไปกุมมือของชัญ เธอนิ่งไปครู่ “ นั่นสินะ ” เธอยิ้มก่อนที่จะถอนหายใจยาวๆ มันคงแค่เป็นความฝันจริงๆซินะ ชัญส่ายหน้าเหมือนจะให้สิ่งที่ครุ่นคิดหลุดออกไปจากหัว ชัญยกแขนขึ้น อะไรน่ะ...... รอยแดงช้ำรูปร่างคล้ายมือบริเวณที่หญิงคนนั้นจับ....แขนเธอ สีหน้าของชัญแย่ลงอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
“ ลิฟต์มันค้าง คงต้องลงบันได ” ศิลป์ลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือมาดึงมือชัญขึ้นช้าๆ ตัวเธอเซเล็กน้อยจนต้องใช้มือยันตัวลิฟต์เอาไว้ ศิลป์หันมามองหน้าเธอแต่เธอกลับพยักหน้า นั่นอะไร..เด็กหนุ่มสังเกตเห็นรอยแดงตรงแขนชัญ
“ อะไรนะ? ” เขาถามแล้วยกแขนชัญขึ้นมาดู
“ ผะ...ผื่นละมั้ง รีบไปเถอะ ” ชัญโกหก...เธอรู้ดีว่านั่นมันเป็นรอยอะไร ที่พูดแบบนั้นคงไม่อยากห็ศิลป์คิดกว่านี้ เด็กหนุ่มประคองตัวชัญออกมาจากลิฟต์แล้วพาเธอนั่งลงบนม้านั่งเล็กๆข้างๆลิฟต์นั้น
“ ไหวมั้ยเนี่ยชัญ ”
“ ไหวๆ ” ชัญก้มหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นพร้อมชูแขนขึ้นเหนือหัวแล้วบิดไปมา
“ ห้าววว ” ชัญหันหน้ามามองศิลป์แล้วหัวเราะเบาๆ “ อะไร คนหาวมันตลกนักหรอชัญ ”
“ เปล่าหรอก ไปกันเถอะ “ ชัญลุกขึ้นแล้วกวักมือ ศิลป์ลุกตามเธอช้าๆ
เสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วแล้วสะท้อนกลับความว่างเปล่าจนเกิดเสียงแบบเดียวกันเบาๆ ศิลป์เดินนำชัญมาถึงหน้าห้องน้ำชายอีกครั้ง............................
เอี๊ยดดดดดดด..
เสียงปริศนาดังยาวท่ามกลางความเงียบสงัด
ซู่ !! ...
ความคิดเห็น