คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ชั้นที่ 4 อ ะ ไ ร กั น ? ? < W h a T ? ? >
ไฟสีแดงสว่างขึ้นรอบๆลูกศรลงทันทีหลังจากถูกกด ตัวเลขดิจิตอลสีแดงค่อยๆเปลี่ยนไปบ่งบอกว่าลิฟต์กำลังขึ้นมาจากชั้นหนึ่ง เด็กหนุ่มเอนตัวพิงลิฟต์แล้วกอดอกเบาๆ
ติ๊ง!!
เสียงเตือนดังขึ้นประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก แสงสว่างภายในสาดส่องออกมาจากช่องเล็กๆของประตูที่ค่อยๆกว้างขึ้นทีล่ะน้อย ศิลป์พยุงตัวชัญขึ้นแล้วเดินไปยังลิฟต์อย่างช้าๆ .....
ครืนนน !!
ประตูลิฟต์เคลื่อนที่เข้าหากันอย่างรวดเร็ว เสียงดนตรีบรรเลงขึ้นอีกครั้ง มันดังจนได้ยินชัดเจน ชัญกอดแขนเด็กหนุ่มจนแน่น หน้าอกนุ่มๆสัมผัสโดนต้นแขนอย่างจัง ท่วงทำนองที่บ้าคลั่ง...รุนแรง โหยหวน หรือว่า....จะบอกอะไรบางอย่าง ตัวเลขสีแดงบ่งบอกว่าลิฟต์กำลังเคลื่อนที่ลงไปด้วยความเร็ว พร้อมกับเสียงดนตรีค่อยๆจางหายไป ชัญทรุดลงไปนั่งกับพื้น น้ำตามากมายเอ่อล้นออกมาอาบแก้มสีชมพูอ่อน ศิลป์ก้มลงไปประคองตัวชัญขึ้นมาอีกครั้ง
“ ชัญ .... ไหวมั้ย ”
“ อื่อ!... ” ชัญตอบพลางเช็ดน้ำตาอย่างเบามือ
“ งั้นลงบันไดเหอะ ” เธอพยักหน้า ศิลป์พาเธอเดินไปบนทางเดินที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปควานหาสวิตไฟข้างๆกำแพง
แป๊ะ...
หลอดไฟนีออนกะพริบช้าๆแล้วสว่างขึ้น เด็กหนุ่มหลับตาก่อนที่จะลืมตาขึ้น รอยน้ำตาจางๆบนแก้มของชัญยังคงเหลือให้เห็น อีกนิดเดียวจะถึงห้องน้ำชายแล้วบันไดอยู่ก็ช้างๆ ถัดจากบันไดเป็นห้องที่อยู่สุดตัวตึก มันถูกปิดแน่นด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่ ห้องนี้มีเพียงประตูเดียวเท่านั้น
ศิลป์เดินลงบันไดสองสามขั้นก่อนจะนั่งบนขั้นบันไดพลางมองไปยังห้องน้ำอาจารย์ที่อยู่ระหว่างชั้น ชัญลงมานั่งข้างๆเขาแล้วก้มหน้าก้มหน้า ...... เด็กหนุ่มเอื้อมมือเข้าไปโอบไหล่เธอไว้
“ ชัญ ไม่เป็นไรนะ ชั้นจะปกป้องเธอเอง ”
“ แหวะ น้ำเน่า ”
“ แสดงว่าไม่เป็นไรแล้ว ”
“ อืม ” เธอลุกขึ้นก่อนจะหันหน้ามาส่งยิ้มพลางยื่นมือมาข้างหน้า เด็กหนุ่มจับมือเธอพยุงตัวเองลุกขึ้น เสียงฝีเท้าของทั้งสองดังสะท้อนไปมาราวกับว่า...พวกเขาไม่มีแค่สอง สีหน้าของชัญดีขึ้นคงเพราะหายตกใจแต่ก็น่าจะยังหวั่นๆอยู่บ้าง
ตุ๊บ
ตุ๊บ
ตุ๊บ ตุ๊บ
เสียงฝีเท้าเคลื่อนเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว ชัญสะดุ้ง มือของเธอเริ่มสั่นใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความตื่นกลัว เสียงนั่นใกล้เข้ามา เงาดำปรากฏขึ้นเบื้องหน้ามันค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ แสงจันทร์ทำให้พอมองเห็น มัน...เป็นผู้หญิง ร่างมันกำลังใกล้....เข้ามา แต่............จู่ๆมันก็ทรุดลง ศิลป์วิ่งตรงเข้าไปยังเงานั้น ร่างของเพื่อนเขานอนแน่นิ่งอยู่บนขั้นบันได
“ ไหม ... ไหม ” ชัญร้องเรียกเพื่อนเธอพลางเขย่าตัวอย่างแรง.......ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองร่างนั้น ยังคงแน่นิ่ง น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาชัญอีกครั้ง เธอร้องไห้แต่ก็ยังตะโกนเรียกชื่อไหมอย่างต่อเนื่อง
“ ชัญ ” ศิลป์วางมือบนบ่าเธอช้าๆ
“ อะไร ?? ” เธอยังคงเขย่าตัวไหมอย่างบ้าคลั่ง
ตุ๊บ .... !!
เสียงฝีเท้าดังมาจากชั้นล่าง บางอย่างกำลังขึ้นมา....มันต้องเป็นอะไรที่ไหมหนีมาแน่ๆ ชัญกอดร่างที่แน่นิ่งไว้แน่นแล้วร้องไห้ออกมา ศิลป์ค่อยๆยืนขึ้น เขาก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“ ไหม ... ไหม ” เสียงตะโกนดังมาจากเบื้องล่าง เด็กหนุ่มตกใจที่อยู่ๆเสียงก็ดังขึ้นก่อนที่จะวิ่งลงไปตามเสียงนั้น เด็กหนุ่มผิวขาว ผมสั้นเกรียน ไม่สูงมากนัก รุ่นราวคราวเดียวกับศิลป์กำลังวิ่งขึ้นมา
“ ไหม ... ไหมล่ะ ?? ” เด็กหนุ่มผมสั้นตะโกนถาม
“ อยู่ข้างบน อยู่กับชัญ ” ศิลป์วิ่งนำเด็กหนุ่มขึ้นมา ชัญกำลังร้องไห้....ภาพนี้ไม่น่าดูซักเท่าไร
“ ไหม.. ไหมเป็นอะไรน่ะ ” ชายคนนั้นทรุดลงไปนั่งกับพื้น แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบจากทั้งคู่
“ นัด มันเกิดอะไรขึ้น ” ศิลป์เอ่ยถามขึ้น นัดก้มหน้าก่อนที่จะค่อยๆเล่าเหตุการณ์ “ ตอนนั้นเรากับไหมกำลังจะไปหาเพื่อนๆที่รออยู่ที่หน้าห้องพยาบาลน่ะ เราก็รอลิฟต์ตอนแรกเห็นเลขมันขึ้นไปชั้นแปดแล้ว แต่เผลอแป๊ปเดียวมันก็มาหยุดอยู่ชั้นหนึ่ง เราก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วเดินเข้าไปในลิฟต์ แต่จู่ๆไหมก็ตะโกนออกมาแล้ววิ่งออกจากลิฟต์ เราก็วิ่งตามมา แล้วก็..... “
“ พอเหอะ เราพอจะเข้าใจแล้ว ” ศิลป์ตัดบท เด็กหนุ่มนั่งลงข้างๆนัดแล้วจับไหล่เบาๆ ” เดี๋ยวไปตามอาจารย์แล้วทุกอย่างจะดีเอง “ เขาพูดต่อ นัดพยักหน้าแล้วลุกยืนก่อนที่จะอุ้มไหมขึ้น
“ พวกนาย ไปต่อเถอะ จะไปตามอาจารย์ไม่ใช่หรอ ”
“ อืม !! ” นัดเดินขึ้นไปชั้นแปดอย่างช้าๆ ศิลป์ก้มลงไปมองหน้าชัญ เธอเอามือปาดน้ำตา ศิลป์พยุงตัวชัญแล้วค่อยๆประคองตัวเธอเดินลงบันไดช้าๆ
ชัญเอามือสองข้างเกาะไหล่เบาๆ พลางทำทางเหมือนเด็กประถมที่เกาะไหล่กันเล่นงูกินหาง เด็กหนุ่มหันไปยิ้ม หน้าตาเธอดูสดใสขึ้น คงเพราะคำพูดของศิลป์ที่ว่า ” ตามอาจารย์แล้วทุกอย่างจะดีเอง........... “ แต่มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆนะหรอ??
“ ศิลป์... ” เธอกระซิบข้างหูเขาเบาๆ “ มันนานเกินไปแล้วนะ ” ชัญรู้สึก..มันผิดปกติ น้ำเสียงเธอสั่นเครือ เด็กหนุ่มคลำหาสวิตไฟที่พนัง เสียงกดสวิตไฟดังขึ้น แสงสว่างจ้าสาดส่องออกมาจากหลอดไฟ ศิลป์หันไปมองเลขห้องจากห้องข้างๆบันได
“ หนึ่ง .... หก .....หนึ่ง .....หนึ่ง “ เสียงแผ่วเบาเล็ดลอดออกจากปากของเขา ดวงตาเบิกโพลงอย่างประหลาดใจ บรรยากาศเริ่มไม่ดีแล้ว รอยยิ้มของเด็กสาวจางหายไปความหวาดกลัวกำลังทวีขึ้นในกายของเธอ ชัญโผเข้ากอดเด็กหนุ่มอย่างแรง ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น
“ อะไรกัน ชั้นหกเองหรอ ” ชัญพูดขึ้นร่างของเธอทับตัวเด็กหนุ่ม เขาพยักหน้าก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วพยุงตัวชัญขึ้นช้าๆ
“ เราเปลี่ยนไปลงบันไดกลางกัน ” เสียงของเขาสั่น เหมือนร่างกำลังถูกไฟเผา เด็กหนุ่มแสดงถึงความร้อนรน ชัญพยักหน้าช้าๆแล้วค่อยๆเดินไปบนทางเดินชั้นหก ผ่านห้องน้ำชายที่อยู่ติดกับบันได ......
“ ศิลป์ ” ชัญเขย่าตัวเขาเบาๆ แล้วชี้ไปเบื้องหน้า เด็กหนุ่มหันไปมองยังทางที่เธอชี้มัน ร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นมันเคลื่อนที่เข้ามาใกล้อย่างช้าๆ เด็กหนุ่มก้าวถอยหลังไปพร้อมๆกับที่มันกำลังเคลื่อนที่เข้ามา ชัญเกาะแขนเขาแน่น มือของเธอเย็นเฉียบ เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความกดดันมหาศาล และความน่ากลัวที่ออกมาจากร่างนั้น ร่างนั้นกลับหันหลังแล้วเดินกลืนเข้าไปในความมืด...ทิ้งไว้แต่กลิ่นที่เหม็นตลบอบอวนไปทั่ว
“ แค๊ก แค๊ก ” ชัญไอเบาๆ เธอสูดเอากลิ่นเหม็นนี่ไปเต็มเปา ศิลป์พาเธอเดินไปเรื่อยๆ เขาเหลือบไปมองเลขหน้าห้อง หนึ่ง หก ศูนย์ เก้า
“ ไหวเปล่าชัญ ห้องเก้าแล้ว บันไดอยู่หน้าห้องแปดเอง ” เธอพยักหน้าเบาๆ แต่จู่ๆสีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป เธอสบัดมือของเขาแล้ววิ่งไปบนทางเดินนั้น ศิลป์วิ่งตามเธอไป เขาสังเกตุเห็นมีอะไรขวางทางเดินอยู่ ชัญหยุดยืนนิ่งเมื่อเห็นเพื่อนของเธอนอนขวางทางอยู่
“ ศิลป์ยกตัวบอล ไหวไหม ”
“ ไหว!! ” เด็กหนุ่มยกตัวบอลขึ้นนั่งแล้วมองเลขห้อง
“ ชัญ นี่ห้องเจ็ด เรารีบลงไปกันเหอะ ”
“ แล้วบอลล่ะ จะทิ้งไว้นี่หรอ ” เธอพูดเสียงสั่น
“ เราช่วยอะไรไม่ได้หรอก เราต้องไปตามอาจารย์มา ... ” เขาเดินไปบนทางเดิน ชัญวิ่งตามมา เด็กหนุ่มเดินตรงไปที่บันได สายตาของเขาสะดุดกับแสงสีแดงเล็กๆ .. ลิฟต์ พวกเขาเลืมไปสนิด ศิลป์เอื้อมมือไปกดลูกศรลง ไฟสีแดงปรากฏชึ้นรอบๆ ประตูลิฟต์เปิดออกช้าๆอย่างสม่ำเสมอ แสงไฟลอดออกมาจากช่องว่างของประตูที่ค่อยๆขยายออกเรื่อยๆ ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆสีเขียวปรากฏอยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มจูงมือชัญเดินเข้าไป เขากดปุ่มเลขหนึ่งที่อยู่ล่างสุดของแผง ประตูลิฟต์เลื่อนเข้าหากันอย่างช้าๆ
ตึง!!..
เสียงประหลาดเกิดขึ้นข้างนอก มือถูกสอดเข้ามาในลิฟต์ มันพยายามเปิดลิฟต์ออก ชัญกอดเด็กหนุ่มแน่นถนัด ศิลป์กดปุ่มปิดประตูลิฟต์อย่างเร็วและแรง แต่ไม่สำเร็จ...ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออกอีกครั้งร่างนั้นพุ่งเข้ามาในลิฟต์อย่างเร็ว
“ บูม ” ชัญถอนหายใจ
“ อะไร ” เด็กหนุ่มผิวสีแทน ดัดฟัน รูปร่างเล็ก หันไปมาในลิฟต์อย่างหวาดระแวง
“ เฮ้ย!! ”
บูมตะโกนลั่น ใบหน้าที่ตื่นกลัว...ร่างกายค่อยๆทรุดลง ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง ผู้มาเยือนรออยู่ด้านนอกแล้ว…………….
ความคิดเห็น