คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชั้นที่ 2 ค ว า ม ฝั น ! ? ! ? < D r E a M ! ? ! ? >
เพี๊ยะ!!..
“ โอ๊ยยย!! “ เสียงทั้งสองเกิดขึ้นแทบจะพร้อมกัน เด็กหนุ่มลุกพรวดขึ้นมายืนทันทีเมื่อรู้สึกถึงของแข็งที่หวดมาโดนแขน
“ ไอ้หอก!! นอนอีกแล้วนะ เดี๋ยวเวลาสอบถ้าตกนะ ชั้นจะไม่ให้ซ่อมเลยคอยดู นั่งลงได้แล้ว “ เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงแหลมๆของอาจารย์ดังเข้าไปถึงแก้วหู ความจริงน่าจะเป็นทะลวงหูมากกว่าถ้าเสียงดังขนาดนี้
เสียงหัวเราะดังขึ้นแบบพร้อมเพรียงเหมือนนัดกันไว้ อาจารย์ลักษณายกไม้ขึ้นมาเคาะกับโต๊ะไม้เบาๆ สียงหัวเราะถึงได้เงียบลงจนบรรยากาศกลับมาเป็นห้องเรียนอีกครั้ง
เด็กหนุ่มค่อยๆนั่งลงก่อนจะพูดเบาๆกับตัวเอง “ ฝันไปหรอกหรอ ”
“ ฝันอะไรหรอจ๊ะ ศิลป์ ” เสียงใสๆดังขึ้นด้านหลังของเขา ก่อนที่จะเอื้อมมือมาแตะเบาๆที่บริเวณหัวไหล่ข้างขวาอย่างเคย มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เธอทำแบบนี้ เขาหันหน้าไปมองเด็กสาวผิวขาวในชุดนักเรียน ใบหน้ารูปไข่ หน้าตาน่ารัก เธอกำลังยิ้มเล็กๆ
“ ก็แค่ฝันร้ายน่ะ เออเดี๋ยวหมดคาบแล้วสอนด้วยนะชัญ ” เขาพูดปัดๆ พลางชี้ไปที่หนังสือเคมีบนโต๊ะ การเรียนยังดำเนินต่อไปอย่างน่าเบื่อ อาจารย์ยังคงพยายามอธิบายทฤษฏีเกี่ยวปฏิกิริยาการแตกตัวของอะตอมต่อจากเมื่อครู่อย่างสุดความสามารถแต่มันก็เหมือนเข้าหูซ้านออกหูขวาออกปากด้วยไม่ได้ความรู้อะไรเลย จนกระทั่ง.....
--- ติ้ง ต่อง .......... ขณะนี้เวลา 13.30 น. หมดเวลาเรียนคาบเรียนที่ 6 เริ่มเรียนคาบเรียนที่ 7 .... --
“ เสียงสวรรค์ “ ศิลป์กระซิบพร้อมหันไปมองหน้าชัญสีหน้าของเด็กหนุ่มระรื่นขึ้นมาทันที เธอยิ้มพลางเก็บหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะใส่กระเป๋าถือสีชมพูหวานแหวว
“ ชัญ ”
“ ฮ่ะ!! ”
“ กระเป๋า... ”
“ ทำไมสวยหรอ ”
“ ไม่โดนยึดหรอ ? เอาเข้ามาได้ไง ” ชัญทำแก้มป่องก่อนที่จะสะบัดหน้าหนี
“ แหม งอนแล้วน่ารัก ” ศิลป์พยายามพูดให้เธอได้ยิน ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย “ ชมนิดเดียวหน้าแดงเป็นก้นลิงเลย ” เขาพูดต่อ
“ บ้า ”
“ คาบสุดท้าย อาจารย์เค้าลาหยุด เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าแทน ” อาจารย์ลักษณาเปล่งเสียงแซกขึ้นมาเสียงที่เคยดังเจี๊ยวจ๊าวกลับกลายเป็นเสียงโห่ร้องพร้อมอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ อะไรเนี่ย.... ” ศิลป์บ่นพึมพำท่าทางดูเหมือนกำลังหัวเสีย ก็แน่ละวิชาเคมีเป็นวิชาสุดโปรดให้ไปไกลๆ
“ เพื่อนๆโว้ย ประชุมห้องก่อนนน ” เด็กชายผิวคล้ำหุ่นนักกีฬาหน้าตาดีตะโกนโวยวาย ขณะที่ทุกคนกำลังจะเดินออกจากห้องทำให้ต้องกลับเข้ามานั่งที่เดิม “ วันนี้เราจะอยู่ทำแสตนกันหน่อย อีกไม่กี่วันก็จะมีกีฬาสีแล้ว สีชมพูต้องเด่นสุดๆ ใครว่างอยู่ด้วยแล้วกัน ใครไม่อยู่กูเอาจะเอาเท้ายันหน้า ” ชายคนนั้นพูดเน้นประโยคสุดท้ายแล้วค่อยๆเดินมาหาศิลป์ก่อนที่จะวางมือบนบ่าเขาเบาๆ
“ ไอ้ศิลป์ แกต้องอยู่นะเฟ้ย ถ้าไม่อยู่ โดนแน่แก “
“ เออ อยู่แน่ไอ้อั้ม พูดมาทำไมใครว่างมึงพูดแบบนี้ก็เหมือนบังคับหมดทั้งห้องแล้ว ”
“ ให้มันจริงก็แล้วกัน ” อั้มพูดก่อนที่จะเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง
“ ชัญไปเรียนกัน ” เขาพูดตัดบทอั้มที่กำลังพูดอยู่ เธอพยักหน้าตอบแล้วค่อยๆเดินออกไปจากห้อง ศิลป์เดินไปบนทางเดินแล้วลงบันไดที่อยู่หน้าห้องฟิสิกส์โดยมีชัญและเพื่อนๆคนอื่นเดินตามติดๆ เขาก้าวเท้าลงบันไดอย่างระมัดระวัง แล้วเดินต่อเพื่อกลับไปยังห้องเรียนที่ชั้นเจ็ด ศิลป์เดินเข้าไปในห้องอย่างไม่รอช้าแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้อย่างแรง ก่อนที่จะฟุบตัวลงบนโต๊ะไม้ที่มีรอยขีดเขียนจางๆแล้วค่อยๆพล่อยหลับไป....
“ ศิลป์....ศิลป์ไปเรียนได้แล้ว.... ” เสียงหวานๆของชัญปลุกเขาให้ตื่นจากการหลับใหล
“ จ๊ะๆ ไปแล้ว ... ” ศิลป์พูดออกไปด้วยความงัวเงีย ก่อนที่จะลุกออกไปจากห้องอย่างอ่อนแรง เขาเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องเคมีก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พลาสติกสีน้ำเงิน แล้วเริ่มก้มตัวลงนอนบนโต๊ะสีขาวนั้น
ดวงตาคู่หนึ่งถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ร่างกายที่เคยแน่นิ่งเคลื่อนไหวอีกครั้งหลังจากไม่ได้เคลื่อนไหวมาเป็นเวลานาน เด็กหนุ่มลุกพรวดขึ้นมาโดยไม่ทันระวัง ทำให้แขนขวาขูดกับขอบโต๊ะเป็นแผลยาว ... ดวงตากลอกไปมองไปรอบๆห้องที่มีแสงไฟนีออนสีขาวห้าหลอดบนเพดาน ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ เขารีบเดินออกมาจากห้องนั้นโดยไม่รอช้า ไฟที่ทางเดินเปิดอยู่เป็นแนวยาว
ดวงจันทร์เต็มดวงทอแสงอ่อนๆอยู่บนผืนฟ้า เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำข้างๆห้องเคมี แล้วหยุดอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำ
ซู่........... !!
เสียงน้ำไหลทะลักลงไปกระทบกับอ่างล้างมือทำลายความเงียบในห้องน้ำนั้น ศิลป์สอดมือเข้าไปให้สายน้ำเย็นไหลผ่านท่อนแขนของเขา “ อู๋ย!! แสบ “ ศิลป์พูดเบาๆ พลางมองลงไปดูน้ำในอ่างซึ่งเป็นสีแดงทั้งหมด เขาบิดก๊อกน้ำแล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ซู่......... !!
เสียงน้ำไหลอีกครั้งก่อนที่เขาจะก้าวเท้าออกจากประตูเพียงเสี้ยววินาที น้ำไหลกะทบกับอ่างอย่างไม่ขาดสาย
เด็กหนุ่มหยุดนิ่งอยู่ชั่วครู่เหมือนกำลังทำใจก่อนหันหน้ากลับไปมอง มันไม่มีอะไร ก๊อกน้ำคงจะไม่ดีละมั้งเด็กหนุ่มพยายามปลอบตัวเองแล้วเดินเข้าไปปิดก๊อกน้ำนั้น เขาพยายามเดินออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่อผ่านประตูห้องน้ำออกมาไฟที่ทางเดินกลับกะพริบช้าๆ.... มันกะพริบอยู่ค่อนข้างนานทีเกียวก่อนที่จะสว่างขึ้นอีกครั้ง ขาทั้งสองเริ่มขยับพาร่างเคลื่อนที่ไปบนทางเดินที่เงียบสงัด ผ่านห้องชีวะ และห้องฟิสิกส์ ก่อนที่จะมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องพักอาจารย์ซึ่งเป็นจุดที่ไฟสิ้นสุดลง เขามองไปในห้องด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง ศิลป์เดินไปตามโต๊ะของอาจารย์ที่ตั้งเรียงรายอยู่ก่อนที่จะมองไปรอบๆห้อง สายตาของเขาเหลือบไปเห็นสิ่งที่เจอในความฝัน ชั้นหนังสือ!!?
ตุ๊บ!!
เสียงบางอย่างเกิดขึ้นใกล้กับชั้นหนังสือ เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัวก่อนที่จะค่อยๆเดินไปยังชั้นหนังสือแบบกล้าๆกลัวๆ หนังสือเล่มหนึ่งตกอยู่บนพื้นข้างๆชั้น เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มนั้น
แกรก ...
เสียงประหลาดเกิดขึ้นก่อนที่มือจะถูกหนังสือทำให้เขาต้องชะงัก เหงื่อของเขาค่อยไหลออกมาจากใบหน้าและส่วนต่างๆของร่างกาย
แกรก .... แกรก ..
เสียงนั้นค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามาใกล้อย่างต่อเนื่อง บางสิ่งกระทบโดนหัวไหล่ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาหันหน้าไปมองสิ่งนั้นอย่างรวดเร็ว......
" ไอ้เชี่ยอั้ม กูเกือบหัวใจวายแล้วไปแล้ว " ศิลป์ตะโกนด่าเสียงดัง
. " เอ๋า !! เห็นกำลังนั่งอยู่ก็กะจะเข้ามาบอก "
" บอกไรว่ะ "
" แถวนี้ผีดุนะ "
" ไอ้เวร "
" จริงๆ "
" เดี๋ยวกูฆ่าหมกส้วมเลยไอ้นี่ "
" เออๆ แค่จะมาบอกว่า เพื่อนๆรออยู่ข้างล่างนะ มาเร็วๆ "
" เดี๋ยวกูไปเอา'เป๋าก่อนแล้วกัน "
" เออ "
ศิลป์ค่อยๆเดินออกจากห้องพักอาจารย์ด้วยความผ่อนคลาย เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องไปทั่ว เขาเดินเข้าไปในห้องเคมีแล้วหยิบกระเป๋าสะพายสีดำสนิทซึ่งมีตราโรงเรียนอยู่ที่ด้านหลังขึ้นมาสะพายอย่างรวดเร็ว
" ไอ้ศิลป์โผล่หัวมาหน่อยเด๊ะ .... " เสียงอั้มตะโกนมาจากด้านล่าง
ศิลป์เดินออกไปที่ทางเดินก่อนจะยื่นหัวออกไปมองดูเบื้องล่าง ภาพที่เห็นทำให้เด็กหนุ่มต้องตกใจ เพื่อนๆของเขาที่นั่งเล่นนอนเล่นอยู่บนพื้นปูนสีเขียว แสงสว่างจากสปอร์ตไลท์สว่างจนแทบจะมองเห็นสิ่งต่างๆอย่างชัดเจน แต่เขากลับมองไม่เห็นเงาของเพื่อนๆแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มเพ่งมองให้มั่นใจอีกครั้งเขาก็ยังไม่พบมัน ศิลป์ถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วละสายตาจากสิ่งที่เห็น
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย เราบอกพวกมันก่อนดีกว่า เด็กหนุ่มกำลังจะยื่นออกหัวไปอีกครั้ง แต่………….
ความคิดเห็น