ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    School < โ ร ง เ รี ย น เ ฮี้ ย น >

    ลำดับตอนที่ #10 : ชั้นที่ 9 โ ร ง เ รี ย น < S c H o o L >

    • อัปเดตล่าสุด 7 เม.ย. 51


    สวัสดีครับ ศิลป์ทักทายหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านใน สวัสดีจ๊ะ เธอตอบพร้อมหันหน้ากลับมา มีธุระอะไรหรอจ๊ะ ดวงตาสีดำสนิทของเธอจองมองมาที่ศิลป์ก่อนที่จะเหลือบมองไปยังชัญที่ยืนอยู่ข้างๆ

    คือ...ผมอยากขอเช่าห้องพักหน่อยนะครับ ศิลป์เบือนหน้าหนีจากการจ้องมอง หน้าตาที่สะสวยของเธอที่มองมาทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง เอากี่ห้องจ๊ะ? หญิงสาวถามอีกครั้ง

                   

                    “ สะ...สอ

                    “ หนึ่งค่ะชัญชิงพูดก่อนที่ศิลป์จะพูดจบ ศิลป์หันไปมองเธอช้าๆ  เธอกำลังจับจ้องไปที่หญิงสาวคนนั้น สายตาดูเหมือนจะไม่พอใจที่ผู้หญิงคนนั้นมองมา ขอห้องใหญ่ๆด้วยนะค่ะ  เธอพูดต่อ ศิลป์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เกือบบ่ายโมงแล้ว

     

                    นี่จ๊ะ หญิงสาวพูดพร้อมยื่นกุญแจมาให้ ชัญคว้าออกมาจากมือของเธอ แล้วดึงมือศิลป์เดินเข้าไปด้านใน ห้องใหญ่คืนล่ะ 500 นะจ๊ะ อ่อแล้วพี่ชื่อนิด มีอะไรก็เรียกได้นะจ๊ะ เธอพูดอีกครั้ง ชัญดึงศิลป์เดินไปทางทางแคบๆ ขึ้นบันไดไปหนึ่งชั้น แล้วหยุดยืนที่หน้าห้องที่มีตัวเลข201ติดอยู่บนประตู เธอยกลูกกุญแจขึ้นมาดู ตัวเลขบนพวงกุญแจตรงกับเลขห้อง

     

                   ชัญไขประตูช้าๆ ห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่มีเฟอนิเจอร์ครบครัน สมคำคุย ศิลป์มองไปรอบๆก่อนที่จะพูดขึ้น มองเห็นโรงเรียนด้วย ศิลป์และชัญขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง โรงเรียนตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางตึกมายมาก ดูเหมือนตัวอาคารจะแปลกๆไป มันร้าว

     

                    จากเท่าที่ดูแล้วอีกไม่นาน  มันต้องพังแน่ๆ หรือไม่ก็อาจโดนรื้อซะก่อน ชัญ เราคงต้องรีบ ศิลป์พูดขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปด้านล่าง ชัญเดินมาลงมาติดๆ

     

                    “ พี่นิดครับ

                    “ จ๊ะ

                    โรงเรียนนั่น จะถูกรื้อเมื่อไหร่?

                    “ เธอรู้ได้ยังไง? ที่นั่นน่ะ อีกสองวันก็จะถูกรื้อไปสร้างห้างสรรพสินค้าแล้ว นิดจ้องตรงมาที่ศิลป์ ชัญทำสีหน้าไม่พอใจเมือนเห็นศิลป์จ้องหน้าธอตาไม่กะพริบ ชัญเดินไปคั่นระหว่างกลางศิลป์ขึ้นห้องเหอะ เธอ ดึงมือศิลป์อีกครั้ง กว่าศิลป์รู้ตัวว่ากำลังถูกหึงอยู่ก็เดินมาจะถึงห้องอยู่แล้ว เธอสะบัดมือศิลป์อย่างแรงแล้วเดินเข้าไปปิดประตูใส่หน้าศิลป์โครมใหญ่

     

                    “ เฮ้ย!! ศิลป์อุทานเสียงดังก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปอีกครั้ง ชัญนอนคว่ำอยู่บนเตียงตัวเธอสั่นเบาๆ นี่เธอร้องไห้หรือเนี่ย?? ศิลป์เดินไปนั่งข้างๆเธอแล้วเรียกเบาๆ ชัญเงยหน้าขึ้นมาแล้วก้มหน้าลงไปอีกครั้ง รอยน้ำหยดเป็นดวงปรากฏบนผ้าปูที่นอน ศิลป์โอบไหล่เธอเบาๆแล้วกระซิบที่ข้างหูขอโทษนะเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งน้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาลงสู่แก้มสีชมพู ศิลป์ปาดมือบนแก้มเพื่อเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ

     

                    “ ชัญ เราต้องไปที่นั่นคืนนี้ ศิลป์หยิบหนังสือขึ้นมาดู ชัญกำลังจะเช็ดน้ำตาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาพูดแบบนั้น ทะ..ทำไมล่ะ เธอถามด้วยสีหน้าตกใจ

                    มีเวลาแค่ 2 วันจะช้าไม่ได้ ไม่งั้น .... ศิลป์พลิกหนังสือกลับไปมา เขาสังเกตเห็นสีหน้าชัญก่อนที่จะพูดขึ้นก็บอกแล้วไง ชั้นจะปกป้องเธอเอง ชัญนิ่ง......ก่อนที่จะยิ้มออกมา

     

                    เวลา 18.00 น.

                    ประตูรั้วของโรงเรียนค่อยๆเปิดออก สนิมที่เกาะอยู่มากมายร่วงลงมาสู่พื้น เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังเป็นจังหวะตามแรงที่ประตูเปิด ศิลป์เดินผ่านประตูเข้ามาตามมาด้วยชัญที่ทำตัวลอกแลกหันหน้าไปมา ศิลป์ดันประตูรั้วเบาๆให้มันปิด เสียงเอี๊ยดดังยาวจนประตูหยุดนิ่ง เขาเอาโซ่กับกุญแจที่ตกอยู่ข้างๆประตูเมื่อกี้มาคล้องไว้แล้วเดินเข้าไปด้านในรั้วนั้น .. ตึกขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ถัดมาทางซ้ายมีโรงยิมขนาดใหญ่ ด้านขวาเป็นสระว่ายน้ำที่แห้งขอด

     

                    ศิลป์ .... เราจะเริ่มตรงไหน ? ” ชัญจับ มือศิลป์แน่น บรรยายกาศยามเย็นของโรงเรียนนี่น่ากลัวไม่แพ้โรงเรียนเธอเลย อาจจะยิ่งกว่าด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มใช้มืออีกข้างชี้ไปยังห้องพักข้างๆยิมมันติดกับรั้วของโรงเรียน ซึ่งปกติแล้วน่าจะเป็นห้องพักภารโรง เขาเดินตัดสนามที่ตอนนี้เหลือแต่ทรายแห้งๆที่แตกระแหง ศิลป์หยิบไฟฉายออกมาจากเป้ก่อนที่จะส่งไปให้ชัญอันนึง

     

                    “ ชัญของเธอยังไม่ต้องเปิดนะ ศิลป์พูดพร้อมเปิดไฟฉายที่ตัวเองถืออยู่แล้วส่องไปที่หน้าประตู ใช่จริงๆมันคือห้องพักภารโรง ศิลป์บิดลูกบิดแล้วพลักเข้าไปเบาๆ ประตูแง้มออกเล็กน้อยแต่ก็ไม่สามารถเปิดต่อ..มันติด ศิลป์ส่องไฟฉายเข้าไปตามร่องที่แง้มอยู่ แต่ก็แทบมองอะไรไม่เห็น เขาเลื่อนไฟฉายต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงลูกบิด นั่นมัน....เส้นเอ็นยึดลูกบิดด้านในกับอะไรบางอย่าง มันถูกล๊อกจากด้านใน?? ถ้ามาตอนกลางวันคงไม่เห็นแน่เพราะมีแสงสะท้อนออกมานิดหน่อยหลังจากส่องไฟเข้าไป เด็กหนุ่มหยิบกรรไกรออกมาจากเป้ แล้วตัดเอ็นที่ยึดอยู่อย่างระวัง

     

                    ประตูเปิดออกช้าๆตามแรงพลัก กลิ่นสาบตลบอบอวนไปหมด ชัญไอเบาๆแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามาปิดจมูก ศิลป์กดสวิตซ์ไฟที่อยุ่ข้างๆประตู อย่างที่คิดโรงเรียนถูกปิดนานขนาดนี้ไม่มีทางจะมีไฟฟ้า ศิลป์ส่องไฟไปที่ข้างๆลูกบิดประตูเอ็นถูกร้อยผ่านบานหน้าต่างก่อนที่จะกลับ มายังบานประตู  ล๊อกจากด้านใน .... แล้วคนที่ล๊อกมันจะออกไปยังไง เด็กหนุ่มเดินไปทั่วห้อง ทุกย่างก้าวที่เท้าของเขาถูกพื้น ฝุ่นบนพื้นจะปลิวว่อนมากระทบกับแสงไฟจนเห็นได้ชัด

     

                    ชัญเดินเข้ามาด้านในแล้วค่อยๆเปิดไฟฉายของตัวเองส่องไปมารอบๆห้อง อ๊ะ!! พวงกุญแจถูกวางไว้บนหนังสือพิมพ์เก่าๆ เสียงหมาหอนดังขึ้นก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปหยิบกุญแจ มือของเธอหยุดชะงักก่อนที่จะค่อยๆดึงมือกลับช้าๆ เสียงหมาหอนเงียบลง ลมพัดเข้ามาทางประตูอย่างแรง กระดาษหนังสือพิมพ์ปลิวว่อน ฝุ่นมากมายฟุ้งไปทั่ว  

     

    ปัง!!  

    ประตู ปิดอย่างแรงพร้อมกับลมที่ค่อยๆเบาลง ชิงช้าด้านนอกเริ่มเคลื่อนไหวเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดในความเงียบ ศิลป์กอดชัญไว้แน่นแล้วค่อยๆพาออกไปด้านนอก  

     

    ปัง!!

    โครม ....  

    ประตูปิดอย่างแรงตามกระแสลม สิ่งของด้านในล้มลงขวางประตู ศิลป์ออกแรงพลักประตูแต่ก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย

     

                    ยังไม่ได้อะไรเลยศิลป์หันไปมองชัญ เธอยกมือขึ้นแล้วแกว่งพวงกุญแจในมือไปมาพลางยิ้มอย่างมีชัย

    แม่ยอดนักขโมย เด็กหนุ่มพูดก่อนจะเดินไปหยิบพวงกุญแจในมือ ลูกกุญแจสามดอกกระทบกันเบาๆ ดอกนึงต้องเอาไว้เปิดตัวตึกแน่ๆ อีกดอกคงจะเป็นโรงยิม แล้วอีกดอกนึงล่ะ?  

     

                    สายลมเอื่อยๆพัดผ่านผิวกาย พร้อมๆกับเสียงหมาหอนที่ดังระงม ชิงช้าด้านหลังเริ่มเคลื่อนไหว อากาศโดยรอบเย็นลงเรื่อยๆ อาจเป็นสัญญาณว่ามันมาแล้วก็เป็นได้ !!  ชิงช้าค่อยๆช้าลงจนหยุดนิ่ง แต่สายลมที่เคยพักมากลับทวีความแรง กลิ่นไม่พึ่งประสงค์ลอยมาตามลม .... ชัญยกมือปิดจมูกโดยอัตโนมัติ กลิ่นนั้นกลับแรงขั้นเรื่อยๆ ชัญทำท่าเหมือนจะอาเจียนออกมา ศิลป์กำพระที่แขวนคอแน่นแล้วหลับตาลงช้าๆ สายลมที่พัดผ่านค่อยๆเบาลงกลิ่นต่างๆจางหายไปราวกับถูกสายลมหอบไปจนหมด

     

                    ศิลป์ ...ชัญเขย่าตัวเด็กหนุ่มเบาๆ เขาลืมตาขึ้นแล้วค่อยๆเงยหน้า

                    โรงยิม เด็กหนุ่มหันหน้าไปทางโรงยิมข้างๆก่อนที่จะค่อยๆก้าวขาไปบนพื้นทรายอย่างระมัดระวัง ร่อยรอยของการถูกย่ำยังมีให้เห็นบนพื้นดิน คงไม่ได้มีแค่พวกเราแล้วแหละที่เคยมาที่นี่ .... เด็กหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าโรงยิม ประตูเหล็กขนาดใหญ่ถูกสนิมกัดกิดจนผุพังขวางอยูเบื้องหน้า ประตูสั่นเบาๆตามกระแสลมที่พัดมากระทบเสียงเหล็กเสียดสีกันดังก้องไปทั่วชวนขนลุก ผ่านประตูนี้ไปอาจจะรู้ความจริง...ไม่ก็

     

                    เปิดไม่ได้แน่ๆ ศิลป์เอื้อมมือไปจับประตูแล้วลองยกขึ้นเบาๆ เศษสนิมร่วงกราวลงมามากมาย เสียงเอี๊ยดดังขึ้นเบาๆ ประตูเลื่อนขึ้นไปเล็กน้อยก่อนที่จะหยุดนิ่ง มันไม่ได้ล๊อค!! ศิลป์เพิ่มแรงยกประตูอีกครั้งแต่มันก็ไม่ขยับ

     

                    มันติด ... เด็กหนุ่มออกแรงยกอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม

                    ศิลป์ทำไมต้องเป็นที่นี่ก่อนล่ะ

                    มันทั้งกว้างทั้งใหญ่ เหมาะเป็นที่...ทำพิธี ชัญนิ่งไปครู่ใหญ่ ศิลป์ก้มลงมองลอดช่องเล็กๆที่เขาเปิด เป็นช่วงที่พอดีกับที่แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างขนาดใหญ่ด้านข้างของโรงยิม ... ปรากฏร่างของเด็กสาวขึ้นกลางโรงยิมก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปตามแสงจันทร์ที่ถูกเฆมบดบัง

     

    สิ่งที่ปรากฏขึ้นไม่ได้ทำให้เขาเปลี่ยนความคิดแม้แต่น้อย แต่กลับทำให้ศิลป์มั่นใจว่าที่นี่ต้องมีอะไรแน่ๆ ชัญ เธอรออยู่ข้างนอก ชั้นจะเข้าไปเอง.... เขาพยายามให้ชัญอยู่ด้านนอกเพราะบางทีมันอาจจะปลอดภัยกว่า

                    แล้วเธอจะเข้าไปยังไง

                    นั่นไง ศิลป์มองไปตรงมุมของโรงยิม ตอนที่ชั้นมองลอดเข้าไปมันมีประตูอยู่บานนึงข้างๆนั่น เขาเดินตรงไปยังมุมอาคารก่อนที่จะเลี้ยวไปตามตัวอาคาร แต่....เขากลับไม่พบประตูที่ว่า

                    ทำไม .. ประตูมันหายไปไหน ? ศิลป์เดินกลับไปยังประตูเหล็กอีกครั้ง ......

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×