ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Song of Assasination
ณ ยอดสูงสุดของอาคารพาณิชเอมเพรสเป็นที่ตั้งของภัตตาคารหรูระดับราชวังความหรูหรานั้นมีไว้ตอบสนองแด่บุคคลชั้นสูงที่พร้อมจะจ่ายเงินเล็กๆน้อยๆเพื่อแลกกับความสุข หรือ ความสำเร็จทางธุรกิจ
เอมเพรสคูร์เมต์ แห่งนี้เป็นสถานที่รับรองแขกจากนาๆประเทศ ที่ได้หอบหิ้วความสำเร็จ และ เงินทองมาสนองตอบแด่ความชาญฉลาดของบรรดานักธุรกิจมืออาชีพ เมื่อผู้ร่วมหุ้นกระเป๋าหนักได้เอิบอิ่มกับบรรดาอาหารระดับชาววัง และ การต้อนรับอย่างหรูหราที่คูร์เมต์ได้จัดเตรียมไว้แล้ว การเซ็นสัญญาทางธุรกิจก็ดูจะง่ายขึ้น
ระเบียงของคูร์เมต์เป็นอีกระดับหนึ่งของความหรูหราและความเป็นส่วนตัว บรรดาเศรษฐีที่กระเป๋าหนักพอมักจะจับจองระเบียงแต่ละด้านของด่านฟ้าอาคารให้เป็นที่ส่วนตัวอย่างที่สุด
สำหรับคืนนี้ การต้อนรับระดับพิเศษถูกจัดขึ้นเนื่องในโอกาสวันครบรอบแต่งงานของ Mr.โรแลนด์ นักธุรกิจชาวต่างชาติที่ต้องการเอาใจภรรยาของตนเป็นพิเศษ
โต๊ะคริสตัลสำหรับ 2 ที่ตั้งไว้ที่ริมระเบียง ตัดขาดจากความวุ่นวายทั้งมวลของเมืองหลวง โต๊ะอาหารประดับประดาไปด้วยเครื่องใช้เลิศหรูเท่าที่เงินจะซื้อได้ เทียนเล่มสูงถูกตั้งไว้ที่กลางโต๊ะอย่างลงตัวตัดกับฉากหลังคือหมู่ดาวบนท้องฟ้า
คืนนี้จะต้องสมบูรณ์แบบ Mr.โรแลนด์ ต้องการดนตรีขับกล่อมจากมือไวโอลินชั้นเยี่ยมที่สุด เพื่อความโรแมนติกที่เขามักมีอยู่เสมอ
ในที่สุดเวลาก็มาถึง ประตูไม้โอ๊กที่เชื่อมกับตัวอาคารเปิดออกพร้อมกับเสียงแซงแซ่จากผู้คนมากมายในคูร์เมต์ สองสามีภรรยาที่ดูเด่นเป็นพิเศษด้วยชุดราตรีสีส้มกุหลาบ กับชุดสูทราคาแพงระยับก้าวเดินผ่านประตูมา พนักงานปิดประตูลงอย่างเบามือเสียงคุยจ๊อกแจ๊กขาดหายไปโดยฉับพลัน ทิ้งไว้แต่เสียงลมพัดยามราตรี
พนักงานเดินนำสามีภรรยาทั้งคู่ไปยังโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ Mrs.โรแลนด์ ยิ้มกว้างด้วยความประทับใจ ใบหน้าของเธอดูอ่อนวัยเสมอไม่ว่าเวลาจะร่วงเลยไปเท่าไหร่ พนักงานเลื่อนเก้าอี้ให้หล่อนนั่งลง ก่อนจะเอื่อมมือไปหยิบไฟแช๊คและจุดเทียนไขให้สว่างขึ้น
“ท่านต้องการจะรับซุปและสลัดเลยไหมครับ” พนักงานพูดขึ้นอย่างสุภาพพร้อมกับเปิดแชมเปญ และรินลงในแก้วคริสตัล
“ได้เลยก็ดี” Mr.โรแลนด์ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก
พนักงานโค้งคำนับให้ทีนึงก่อนจะเดินออกไป
สองสามีภรรยาเริ่มพูดคุยกันอย่างออกรส เมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง หากแต่ไม่ใช่พ่อครัว พนักงานสีไวโอลินเดินมาด้วยท่าทีที่สงบเงียบมือข้างหนึ่งถือไวโลลินสีดำสนิทเป็นเงา แวบแรกที่เห็นมันทำให้อารมณ์ของเศรษฐีหนุ่มขุ่นมัวเมื่อพบว่ามือไวโลลินนั้นเด็กขนาดไหน เขายังไม่น่าจะมีอายุเกิน 15 ได้ด้วยซ้ำ นี่ฉันไม่ได้กำชับไปกับภัตตาคารแล้วหรือว่าต้องการเสียงไวโอลินที่ไพเราะที่สุดในค่ำคืนพิเศษนี้ แต่คูร์เมต์กลับจัดมือสมัครเล่นมาให้เขา ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงจะขอคุยกับผู้จัดการไปแล้ว แต่เมื่อคืนนี้เป็นคืนที่พิเศษสุดเขาก็ไม่อยากให้ภรรยาสุดที่รักต้องขุ่นเคืองใจ
เศรษฐีทำเป็นไม่ใส่ใจและกลับสู่บทสนทนาอันหวานซึ้งต่อ เมื่อเสียงเพลงนั้นดังขึ้น เสียงไวโอลินเริ่มต้นด้วยทำนองที่ก้องกังวานราวกับมนต์สะกด เศรษฐีหนุ่มแทบชะงักเมื่อพบว่าเสียงนั้นไพเราะเพียงใด
“มือดีที่สุดในคูร์เมต์จริงๆนะค่ะ คุณละไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลย” Mrs.โรแลนด์พุดกับสามีของตนที่หันมาเผชิญหน้ากับเธอต่อ
“แน่นอน... ที่รัก” แม้จะเกินคาดแต่ก็เป็นไปด้วยดี
เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อไปด้วยความก้องกังวานอย่างสม่ำเสมอ อาหารดูจะนานผิดปกติแต่ทั้งสองก็แทบจะลืมมันไปแล้ว แต่แล้ว...
เสียงดนตรีหยุดลงและเปลี่ยนคีย์อย่างรวดเร็ว กลายเป็นเสียงหวีดสูงราวกับเล็บขูดกระดาน เสียงนั้นดูเศร้าหมอง บรรเลงเป็นเพลงที่แทบไม่เคยมีมนุษย์ผู้ใดได้ยิน สองเศรษฐีนั่งนิ่งสายตาเหม่อลอยราวกับเข้าถึงอารมณ์ของเพลง...
เลือดสีแดงเข้มหยดแรกไหลออกจากรูจมูกของ Mrs. โรแลนด์ สีหน้าเหม่อลอยกลายเป็นตกตลึง แต่ทั้งสองราวกับเป็นอัมพาต เสียงดนตรีเร็วขึ้นกระชั้นขึ้น เลือดจากเป็นหยดก็เปลี่ยนเป็นสายพรั่งพรูออกมาจากดวงตาและรูจมูกของแขกทั้งสองคน มือของ Mr.โรแลนด์ ยกขึ้นเพื่อจะสัมผัสใบหน้า โต๊ะคริสตัลกลายเป็นสีแดงฉาน สองสามีภรรยาหน้าฟุบคว่ำลงไปบนโต๊ะอย่างแรง และสิ้นลมในทันที
เสียงดนตรีหยุดลง มือไวโอลินปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้า และเสยผมสีดำสนิทของเขาขึ้นไป ก่อนจะบรรจงวางไวโอลินสีดำสนิทลงในกล่องกำมะหยี่ที่สะพายมา เขารุดถุงมือผ้าออก โยนลงในกล่อง และปิดฝาอย่างเบามือก่อนจะเอามันขึ้นสะพายบ่าอีกครั้ง และเดินอย่างใจเย็นเข้าตัวอาคารไปราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น...
เอมเพรสคูร์เมต์ แห่งนี้เป็นสถานที่รับรองแขกจากนาๆประเทศ ที่ได้หอบหิ้วความสำเร็จ และ เงินทองมาสนองตอบแด่ความชาญฉลาดของบรรดานักธุรกิจมืออาชีพ เมื่อผู้ร่วมหุ้นกระเป๋าหนักได้เอิบอิ่มกับบรรดาอาหารระดับชาววัง และ การต้อนรับอย่างหรูหราที่คูร์เมต์ได้จัดเตรียมไว้แล้ว การเซ็นสัญญาทางธุรกิจก็ดูจะง่ายขึ้น
ระเบียงของคูร์เมต์เป็นอีกระดับหนึ่งของความหรูหราและความเป็นส่วนตัว บรรดาเศรษฐีที่กระเป๋าหนักพอมักจะจับจองระเบียงแต่ละด้านของด่านฟ้าอาคารให้เป็นที่ส่วนตัวอย่างที่สุด
สำหรับคืนนี้ การต้อนรับระดับพิเศษถูกจัดขึ้นเนื่องในโอกาสวันครบรอบแต่งงานของ Mr.โรแลนด์ นักธุรกิจชาวต่างชาติที่ต้องการเอาใจภรรยาของตนเป็นพิเศษ
โต๊ะคริสตัลสำหรับ 2 ที่ตั้งไว้ที่ริมระเบียง ตัดขาดจากความวุ่นวายทั้งมวลของเมืองหลวง โต๊ะอาหารประดับประดาไปด้วยเครื่องใช้เลิศหรูเท่าที่เงินจะซื้อได้ เทียนเล่มสูงถูกตั้งไว้ที่กลางโต๊ะอย่างลงตัวตัดกับฉากหลังคือหมู่ดาวบนท้องฟ้า
คืนนี้จะต้องสมบูรณ์แบบ Mr.โรแลนด์ ต้องการดนตรีขับกล่อมจากมือไวโอลินชั้นเยี่ยมที่สุด เพื่อความโรแมนติกที่เขามักมีอยู่เสมอ
ในที่สุดเวลาก็มาถึง ประตูไม้โอ๊กที่เชื่อมกับตัวอาคารเปิดออกพร้อมกับเสียงแซงแซ่จากผู้คนมากมายในคูร์เมต์ สองสามีภรรยาที่ดูเด่นเป็นพิเศษด้วยชุดราตรีสีส้มกุหลาบ กับชุดสูทราคาแพงระยับก้าวเดินผ่านประตูมา พนักงานปิดประตูลงอย่างเบามือเสียงคุยจ๊อกแจ๊กขาดหายไปโดยฉับพลัน ทิ้งไว้แต่เสียงลมพัดยามราตรี
พนักงานเดินนำสามีภรรยาทั้งคู่ไปยังโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ Mrs.โรแลนด์ ยิ้มกว้างด้วยความประทับใจ ใบหน้าของเธอดูอ่อนวัยเสมอไม่ว่าเวลาจะร่วงเลยไปเท่าไหร่ พนักงานเลื่อนเก้าอี้ให้หล่อนนั่งลง ก่อนจะเอื่อมมือไปหยิบไฟแช๊คและจุดเทียนไขให้สว่างขึ้น
“ท่านต้องการจะรับซุปและสลัดเลยไหมครับ” พนักงานพูดขึ้นอย่างสุภาพพร้อมกับเปิดแชมเปญ และรินลงในแก้วคริสตัล
“ได้เลยก็ดี” Mr.โรแลนด์ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก
พนักงานโค้งคำนับให้ทีนึงก่อนจะเดินออกไป
สองสามีภรรยาเริ่มพูดคุยกันอย่างออกรส เมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง หากแต่ไม่ใช่พ่อครัว พนักงานสีไวโอลินเดินมาด้วยท่าทีที่สงบเงียบมือข้างหนึ่งถือไวโลลินสีดำสนิทเป็นเงา แวบแรกที่เห็นมันทำให้อารมณ์ของเศรษฐีหนุ่มขุ่นมัวเมื่อพบว่ามือไวโลลินนั้นเด็กขนาดไหน เขายังไม่น่าจะมีอายุเกิน 15 ได้ด้วยซ้ำ นี่ฉันไม่ได้กำชับไปกับภัตตาคารแล้วหรือว่าต้องการเสียงไวโอลินที่ไพเราะที่สุดในค่ำคืนพิเศษนี้ แต่คูร์เมต์กลับจัดมือสมัครเล่นมาให้เขา ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงจะขอคุยกับผู้จัดการไปแล้ว แต่เมื่อคืนนี้เป็นคืนที่พิเศษสุดเขาก็ไม่อยากให้ภรรยาสุดที่รักต้องขุ่นเคืองใจ
เศรษฐีทำเป็นไม่ใส่ใจและกลับสู่บทสนทนาอันหวานซึ้งต่อ เมื่อเสียงเพลงนั้นดังขึ้น เสียงไวโอลินเริ่มต้นด้วยทำนองที่ก้องกังวานราวกับมนต์สะกด เศรษฐีหนุ่มแทบชะงักเมื่อพบว่าเสียงนั้นไพเราะเพียงใด
“มือดีที่สุดในคูร์เมต์จริงๆนะค่ะ คุณละไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลย” Mrs.โรแลนด์พุดกับสามีของตนที่หันมาเผชิญหน้ากับเธอต่อ
“แน่นอน... ที่รัก” แม้จะเกินคาดแต่ก็เป็นไปด้วยดี
เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อไปด้วยความก้องกังวานอย่างสม่ำเสมอ อาหารดูจะนานผิดปกติแต่ทั้งสองก็แทบจะลืมมันไปแล้ว แต่แล้ว...
เสียงดนตรีหยุดลงและเปลี่ยนคีย์อย่างรวดเร็ว กลายเป็นเสียงหวีดสูงราวกับเล็บขูดกระดาน เสียงนั้นดูเศร้าหมอง บรรเลงเป็นเพลงที่แทบไม่เคยมีมนุษย์ผู้ใดได้ยิน สองเศรษฐีนั่งนิ่งสายตาเหม่อลอยราวกับเข้าถึงอารมณ์ของเพลง...
เลือดสีแดงเข้มหยดแรกไหลออกจากรูจมูกของ Mrs. โรแลนด์ สีหน้าเหม่อลอยกลายเป็นตกตลึง แต่ทั้งสองราวกับเป็นอัมพาต เสียงดนตรีเร็วขึ้นกระชั้นขึ้น เลือดจากเป็นหยดก็เปลี่ยนเป็นสายพรั่งพรูออกมาจากดวงตาและรูจมูกของแขกทั้งสองคน มือของ Mr.โรแลนด์ ยกขึ้นเพื่อจะสัมผัสใบหน้า โต๊ะคริสตัลกลายเป็นสีแดงฉาน สองสามีภรรยาหน้าฟุบคว่ำลงไปบนโต๊ะอย่างแรง และสิ้นลมในทันที
เสียงดนตรีหยุดลง มือไวโอลินปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้า และเสยผมสีดำสนิทของเขาขึ้นไป ก่อนจะบรรจงวางไวโอลินสีดำสนิทลงในกล่องกำมะหยี่ที่สะพายมา เขารุดถุงมือผ้าออก โยนลงในกล่อง และปิดฝาอย่างเบามือก่อนจะเอามันขึ้นสะพายบ่าอีกครั้ง และเดินอย่างใจเย็นเข้าตัวอาคารไปราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น