คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(1): The Start of The Story
บทนำ(1): The Start of The Story
- 25 ล้านปีก่อน -
ณ กลางมิติอันเวิ้งว้างที่แห่งหนึ่ง ด้านบนเป็นสีขาวอันเวิ้งว้างราวไร้ที่สิ้นสุด ด้านล่างเป็นสีดำราวอนันตกาล ไม่ว่ามองไปด้านใดก็เป็นเช่นนี้จนสุดปลายโสตประสาทเท่าที่มนุษย์จะรับรู้ได้
ไม่ว่าจะพลิกตัวกลับด้านอย่างไร ด้านบนก็ยังคงเป็นสีขาว ด้านล่างก็ยังคงเป็นสีดำเช่นเคย สถานที่แห่งนี้เหมือนกับไร้น้ำหนัก ขยับตัวเช่นไรก็เหมือนอยู่กับที่ ทำให้รู้สึกราวกับการติดอยู่ในวังวนอันแสนน่ารังเกียจ
ใจกลางของสถานที่แห่งนี้มีบานประตูขนาดมหึมาใหญ่โตยิ่งกว่าเขาพระสุเมรุ ข้างๆกันก็มีเกาะขนาดใหญ่ไม่แพ้บานประตูบานนั้น มันเต็มไปด้วยสีสันอันหลากหลากดุจดั่งการนำสีทุกสีบนโลกมารวมกัน
ท่ามกลางสิ่งที่น่าตระการตาเหล่านั้นก็มีสิ่งมีชีวิตรูปพรรณเหมือนมนุษย์ขนาดยักษ์สองตนถือดาบฟาดฟันกันอยู่ รูปร่างมิคล้ายบุรุษมิคล้ายสตรี ตนหนึ่งมีสีขาวทั่วตัวแลดูอ่อนโยนล้ำลึกให้ความรู้สึกอันอบอุ่นและมั่นคง อีกตนมีสีดำทั่วตัวแลดูชั่วร้ายหนาวเหน็บให้ความรู้สึกอันน่ารังเกียจละบิดเบี้ยว ทำให้ทั้งสองดูแตกต่างกันมหาศาลนับอนันต์ ร่างกายภายนอกไร้ซึ่งอวัยวะใดแลดูคล้ายร่างกายที่ถูกห่อหุ้มด้วยเพียงแค่ผิวหนัง มีปีกจำนวนนับร้อยคู่อยู่ข้างลำตัว แต่ปีกเหล่านั้นมิได้ยึดติดอยู่กับตัว หากแต่ลอยอยู่ใกล้ลำตัวแลดูคล้ายเพียงของประดับเพื่อความวิจิตรการ
ทั้งต่างฝ่ายต่างก็นำดาบของตนเองมาต่อสู้เข่นฆ่าด้วยความมาดหมายให้อีกฝ่ายตายตกไป การประทะกันแต่ละครั้งต่างแฝงไปด้วยพลังมหาศาลไร้ที่สิ้นสุดทำให้เกิดแสงสีมหาศาลสาดกระจายออกไปทั่วทุกสารทิศ เสียงดังกึกก้องกัมปนาทสะเทือนไปทั่วทั้งมิติเสมือนวันสิ้นโลก การฟันแต่ละครั้งทำให้เกิดความบิดเบี้ยวจนมิติฉีกขาด
หากว่าตามสิ่งที่เห็นนั้นแล้วคาดว่าต่างฝ่ายต่างมีพลังทัดเทียมกัน และหากต่อสู้ต่อไปการต่อสู้ครั้งนี้คงยาวนานไร้ที่สิ้นสุดเป็นแน่ การต่อสู้นี้กินเวลานับหลายล้านปี จนกระทั่งการต่อสู้นี้หยุดลงเนื่องจากสิ่งมีชีวิตสีดำได้หยุดดาบของสิ่งมีชีวิตสีขาวเอาไว้
“เจ้าหยุดทำไมกันเล่านิกซ์” สิ่งมีชีวิตสีขาวถามขึ้นมาด้วยความงุนงง
“ข้าว่าพวกเราพอเถิดเฮเมร่าการต่อสู้นี้นั้นแสนไร้ประโยชน์ดังเช่นที่ผ่านมา เราต่างมีพลังที่ทัดเทียมกัน และหากมันยาวนานยิ่งไปกว่านี้แล้วนั้นข้าเกรงว่ามิติแห่งนี้คงล่มสลายเป็นแน่” สิ่งมีชีวิตที่ถูกเรียกว่านิกซ์ตอบกลับมา
“ถ้าเช่นนั้นก็ย่อมได้พวกเราต่างไปพักฟื้นพลัง แล้วมาตัดสินกันอีกครั้งหลังมิติแห่งนี้ซ่อมแซมตนเองเช่นเดิมเป็นอย่างไร” เฮเมร่าตอบพร้อมถามกลับไปในตัว
“ไม่!” นิกซ์แย้งกลับมาทันที “หากการต่อสู้ในครั้งต่อไปผลยังคงเป็นเหมือนครั้งที่ผ่านมา เราคงได้ต่อสู้กันอย่างมิมีที่สิ้นสุดเป็นแน่”
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะทำเช่นไรกันเล่านิกซ์ แล้วปณิธานของท่านพ่อเล่าเราจะทิ้งมันไปได้เช่นไร ถ้าเราไม่หาผู้ชนะและหลอมรวมพลังเป็นหนึ่งเดียว โลกหลังประตูบานนั้นก็ไม่มีวันสมบูรณ์”
“แล้วในทางกลับกัน ทำไมเราไม่หาวิธีอื่นที่รวดเร็วกว่าการหาผู้ชนะทั้งที่เราต่างมีพลังทัดเทียมกันเล่าเฮเมร่า”
“แล้วเจ้าจะใช้วิธีใดกันนิกซ์?”
“ถ้าเจ้ารับข้อเสนอนี้แล้ว เช่นนั้นพวกเราต่างแยกย้ายกันไปฟื้นพลังของตนแล้วเมื่อใดที่พวกเราพร้อม ค่อยมาสรรหาวิธีหลอมรวมกันอีกครั้ง เป็นเช่นไรเล่าเฮเมร่า”
“ข้าตกลงถ้าเช่นนั้นพวกเราแยกย้ายกันไปเถิด”
“ตกลงตามนั้น”
หลังจบบทสนทนานั้นแล้วต่างฝ่ายต่างเตรียมออกเดินทางออกจากเกาะ เพื่อพักฟื้นพลัง
แต่!เหตุการณ์ไม่คาดฝักกลับเกิดขึ้น
“เจ้าโง่เจ้าถูกข้าหลอกแล้ว!!!” เสียงตะโกนอันกึกก้องของนิกซ์ดังขึ้น
เฮเมร่าพยายามหันกลับมาแต่ก็ไม่ทันการณ์ นิกซ์พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือล้ำยิ่งกว่าสายอสุนีบาตนับร้อยเท่า
“ครืน! ฉั่ว!! ตูม!!” เฮเมร่าที่ยังหันกลับมาไม่ทั้งตัวดี ถูกฟันอย่างรุนแรงจากด้านหลัง จนกระเด็นไปเกือบสุดขอบเกาะฝั่งประตูแทบจะทันที
“จะ เจ้าทำอะไรน่ะ!!” เฮเมร่าตวาดออกมาด้วยเสียงอันดัง
“ฮึ เจ้าคงมิได้คิดว่าข้าจะยอมเลิกเพียงเท่านี้หรอกนะ ปณิธานของท่านพ่อข้าจะเป็นผู้ทำให้มันเป็นจริงเอง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“กรอด ข้าไม่น่าไว้ใจเจ้าเลย” เฮเมร่าตอบไปด้วยความแค้นเต็มอก
“ตัวโง่งมเช่นเจ้าไม่ควรได้รับพลังไป ข้านี่แหละที่จะเป็นคนแก้ไขโลกหลังประตูนั่นเอง ฮึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ยิ่งพูดเท่าใดน้ำเสียงของเฮเมร่าก็ยิ่งชั่วร้ายและน่ารังเกียจขึ้นเรื่อยๆยิ่งการหัวเราะนั้นแสนแสบแก้วหูดุจเสียงครวญครางจากนรก
“ข้าไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้นหรอก” เฮเมร่าตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงอันแสดงถึงความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวและแรงกล้าจนทำให้นิกซ์ชะงักไป
“นี่เจ้าพูดอะไรออกมา อย่างเจ้าตอนนี้ก็ทำได้แค่เพ้อเจ้อไปเท่านั้นแหละ" นิกซ์พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถางหลังชะงักเสียงหัวเราะไป
“เจ้าลองคิดดูซิว่าข้าตอนนี้ที่พลังหดหายไปมหาศาลจากการบาดเจ็บสามารถหนีไปที่ใดได้บ้าง เจ้านั่นแหละที่ไร้สมองนิกซ์”
“รึว่าเจ้าจะ!! อย่าเด็ดขาด”
“ใช่ข้าจะทำอย่างนี้ไงเล่า”
เมื่อเฮเมร่าพูดจบก็หายตัวไปปรากฏอยู่หน้าประตูขนาดยักษ์โดยใช้พลังที่เหลือแทบทั้งหมด
นิกซ์พยายามขัดขวางเฮเมร่าแต่ไม่ทันการ เฮเมร่าได้เปิดประตูออกมาแล้ว!!
ครืน!! เสียงพลังมหาศาลไหลแปรปรวนเข้าออกมิติ แต่ทันใดนั้นทั่วมิติเหมือนถูกแสงสว่างกลืนกินทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน สุรเสียงถูกลบหายไปชั่วขนะหนึ่ง แล้วจึงกลับเป็นปกติเพียงแต่เฮเมร่าได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย!!!
“ม่ายยยยยยยยยย!!!”นิกซ์แผดเสียงกู่ก้องดังจนทั้งมิติบิดเบี้ยวและปริร้าวอยู่พักหนึ่ง
“กรอด! เจ้าเล่ห์นักนะตัวเจ้าในตอนนี้ถึงไปที่โลกหลังประตูก็ไม่ทำให้โลกนั้นล่มสลาย”
เมื่อพูดจบอยู่ๆนิกซ์ก็เงียบไปขณะหนึ่ง แล้วก็ตะโกนด้วยเสียงลิงโลดยินดี
“จริงสิ! ถ้าข้าไปที่โลกแห่งนั้นไม่ได้ก็สร้างตัวแทนไปกำจัดเฮเมร่าสิ”
เมื่อพูดดังนั้นแล้วเฮเมร่าก็เพ่งจิต และแบ่งพลังไปยังโลกที่อยู่หลังประตูบริเวณริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง ดิน ทราย น้ำ ก้อนหิน ค่อยๆรวมกันจนกลายเป็นสิ่งที่คล้ายทารกมนุษย์อายุเดือนเศษอยู่ในห่อผ้า
“แล้วก็ปิดผนึกเสี้ยวพลังของข้าไว้ จนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร”
วงเวทอันแสนซับซ้อนปรากฏบนหลังและหดขนาดลง จนทิ้งไว้เพียงแค่รอยสักรูปต้นไม้เพลิงอันซับซ้อน ที่กินพื้นที่เกือบทั้งหลังของเด็กทารกไล่ไปยังแขนทั้งสองข้าง ซักพักรอยนั้นก็เลือนหายไป
“จากนั้นก็หาผู้เลี้ยงดูเจ้าหนูนี่”
สิ่งที่คล้ายกับทารกก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“เอาล่ะจนกว่าจะถึงเวลาอันสมควรข้าจะมองดูเจ้าจากตรงนี้นะ เครื่องมือน้อยๆของข้า”
-------------------------------------------------จบ---------------------------------------------------------
สวัสดีครับนักอ่านทุกๆท่านนี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมTheChaosร่วมกันแต่งกับCodeNameFLAMEเพื่อนผมนะครับตั้งแต่นี้ไปพวกผมขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกของนักอ่านทุกๆท่านด้วยนะครับขอบคุณครับ
ความคิดเห็น