paper heart

ลำดับตอนที่ #2 : W

ที่พักที่ผมไปอยู่นั้นเป็นเหมือนเขาวงกตที่เต็มไปด้วยตึก ใช่เมืองทองธานี—กรุงเทพมหานคร เลยบอกน้าผมว่าอยากไปเดินหาที่ตั้งคอนเสิร์ตสักหน่อย ผมรู้ว่าพวกคุณคงถามว่า, 

“มาคอนเสิร์ตเขาทั้งทีแล้วไม่รู้ได้ไงว่ามันตั้งอยู่ตรงไหน?” 

เอาหละ—ผมรู้ชื่อตำแหน่งที่จัด แต่ผมไม่รู้แน่ว่าเจ้าที่นี้มั้นอยู่ที่ไหน คนที่เคยไปเมืองทองคงรู้ดีว่าที่นั่นนั้นใหญ่มาก และเพราะว่าเผื่อจะได้หาเจอง่ายๆในวันจริงและไม่ต้องเสียเวลาจนไปสาย. ผมลงลิฟต์และเดินออกจากตึก คนเดียว ในเมื่อผมไม่อยากรบกวนน้าไปมากกว่านี้ ดูจากความเหนื่อย และเพราะว่าเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่จัดนั้นมันอยู่ที่ไหน. ผมเดินถามทางไปเรื่อยๆ และก็ไกล้ความจริงขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่จะเหนื่อย แต่มันก็สนุกที่ได้เดินเล่นในเขาวงกตแห่งนี้ ผมชอบมันมากๆเลยด้วยซ้ำแหละ เป็นที่ที่ศรีวิไลและน่าอยู่มาก *my opinion อ่ะนะ*—— และในขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับความศรีวิไลอยู่นั้น ศัตรูอันฉกาจของทุกคนไม่ว่าจะเพศหรือวัยไหนนั้นก็ได้ปรากฎตัวขึ้น shit——ไม่~ มันไม่ใช่คำอุทาน!———จากความเพลิดเพลิน-เป็นความมุ่งมั่นในเป่าหมาย, 

“ต้อง- รีบตามหา- เป้าหมาย.” 

ด้วยความอดทนอันหนักแน่นที่ไม่ได้ตั้งใจหยิบมาด้วย ผมรีบเดินหาที่ตั้งคอนเสิร์ต ผมจะไม่ยอมแพ้ ด้วยความฉลาดที่กว่าจะออกมา ผมเดินไปถามยามที่อยู่แถวนั้น——นี้แหละต้องทำได้แน่ๆ. . .ต-แต่ โอว์ม่าย. . . ! นี่มันคือกับดัก กับดักที่ความอัจฉริยะของผมยังนึกไม่ถึง ไอ้ยามมันชวนคุย!!! ท-ทำไงดี— จะพ่ายแพ้ให้กับสัตรูไม่ได้— ไม่กล้าตอบโต้เลย ทำได้แต่ยืนยอมรับโชคชะตา ผ่านไปห้านาที การต่อสู้ stage แรกนั้นช่างเจ็บปวด แต่มันก็จบลง อย่างน้อยก็ได้แน่ชัดแล้วว่าเป่าหมายอยู่ที่ไหน เดินกัดฟันจนเจอ ช่างสวยงาม (คนเขียนดูการตูนมากเกินไป)