ดอกไม้วิเศษ

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นที่ชนบทเล็กๆ ณ บ้านเด็กสาวคนหนึ่งที่มีนามว่า 'คาร่า' คืนนั้นเป็นคืนที่พายุรุนแรงแต่เธอก็ต้องเข้าไปในป่าเพื่อหาดอกไม้วิเศษ แล้วเธอก็ได้พบกับชายคนหนึ่งที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ เธอจึงตัดสินใจล้มเลิกที่จะหาดอกไม้วิเศษและพาชายคนนั้นมาที่บ้าน

เช้าวันต่อมา

"ได้สติแล้วเหรอ? ดื่มน้ำก่อนสิ"     

"ร่างกายของข้า...มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

"พูดอะไรแบบนั้น เจ้าเองที่อยู่ในป่ามีแต่แผลเต็มไปหมด ข้าเลยช่วยเจ้าไว้น่ะ"

เขาได้ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองมีแต่ผ้าที่พันไปด้วยยา

"นี่เจ้า..ช่วยข้าไว้..อย่างนั้นสินะ ขอบคุณมากนะ"

"ไม่ต้องขอบคุณข้ามากนักหรอก ข้าเองก็ปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้ด้วย เจ้าชื่ออะไร?"

"ข้าชื่อ ทีโด แล้วเจ้าล่ะ?"

"ข้า คาร่า เป็นหมอยาของที่นี่"

"แล้วเจ้าไปทำอะไรในป่าคืนนั้น?"

"ข้าเข้าไปหาดอกไม้วิเศษ..เพื่อรักษาโรคที่กำลังเป็นอยู่น่ะ"

"เจ้า..กำลังเป็นโรคร้ายงั้นหรือ? แล้วรู้ได้อย่างไรว่าดอกไม้แบบนั้นจะช่วยเจ้าได้?"

"ข้าไม่รู้หรอก แต่ท่านปู่ของข้าเคยบอกว่า [เมื่อยามที่พายุรุนแรง ดอกไม้วิเศษจะถือกำเนิดขึ้น] ข้าแค่คิดว่ามันอาจจะพอมีหวังอยู่บ้าง"

"เจ้าเลยยอมทิ้งดอกไม้ที่เจ้ารอคอยมาตลอด เพื่อช่วยคนอย่างข้างั้นหรือ?"

"อย่าคิดมากเรื่องนั้นเลย สักวันหนึ่งดอกไม้นั่นจะต้องขึ้นอีกแน่นอน ^^ "

เมื่อทีโดรู้ว่าคาร่ายอมทิ้งดอกไม้นั่นแล้วช่วยชีวิตเขาไว้ เขารู้สึกตื้นตันจนพูดไม่ออก

หลังจากนั้นไม่กี่วันเมื่อรอยแผลของทีโดเริ่มหายดี เขาจึงอาสาช่วยคาร่ารักษาคนไข้เพื่อทดแทนบุญคุณของคาร่าที่ได้ช่วยเขาไว้

ค่ำคืนวันหนึ่งใต้แสงเทียนอันสว่างไสวอยู่ใต้ชายคาเล็กๆ ทั้งสองคนได้ออกมาชมดวงดาวที่กำลังระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้า ในที่สุดของบรรยากาศอันเงียบสงบมานาน คาร่าได้เริ่มพูดขึ้น

"ทีโด เจ้าบอกข้าหน่อยได้ไหมว่าเจ้าไปอยู่ที่ป่านั้นได้อย่างไร?"

" 0.0 ทำไม..ถึงอยากรู้ขึ้นมาล่ะ?"

"นั่นสิ ทำไมข้าถึงอยากรู้เรื่องของเจ้านักก็ไม่รู้ ข้าสงสัยเฉยๆน่ะ ว่าเจ้าไปทำอะไรมาถึงได้ไปอยู่ที่นั้่น แถมยังมีแต่บาดแผลเต็มไปหมด เจ้า..โดนทิ้งมาหรือ?"

"........."

ตอนแรกทีโดไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้มากนัก แต่ดันเห็นใบหน้าของหญิงสาวโฉมงามตรงหน้าที่มีดวงตาและท่าทีที่อยากรู้มากนัก เลยใจอ่อน

"โดนทิ้งหรือ?.....ไม่ใช่หรอก...ข้าเป็นคนเร่รอนที่ชอบลักขโมยของคนอื่นไปวันๆ ข้ารู้ว่าข้าทำผิดแต่มันก็ช่วยไม่ได้ที่ต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง ข้าทำอย่างนี้มาไม่รู้กี่ร้อยครั้ง จนโดนสัตว์ร้ายในป่านั้นตามล่า และข้ารู้สึกตัวอีกทีเจ้าก็เป็นคนช่วยข้าไว้แล้ว"

"...."

"ข้าไม่แปลกใจที่เจ้าจะรังเกียจคนอย่างข้า--"

"ถ้าเจ้าไม่มีที่อยู่ล่ะก็ มาอยู่กับข้าที่นี่ก็ได้นะ"

" 0.0 คาร่า..."

"ข้าจะไปรังเกียจเจ้าได้อย่างไร เจ้าแค่เคยเลือกทางผิดแค่นั้นเอง แต่ต่อจากนี้เจ้าเลือกให้มันดีกว่านั้นก็ได้ ^^ "

เขาได้รู้ทันทีว่า คาร่า เป็นผู้หญิงที่จิตใจบริสุทธิ์มากกว่าผู้ใดที่เขาเคยเจอ

หลายวันผ่านไปคืนพายุรุนแรงได้กลับมาอีกครั้ง หญิงสาวและชายหนุ่มพากันออกหาดอกไม้วิเศษที่คาร่าเคยบอกไว้

"เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าดอกไหนคือดอกที่เจ้าตามหา?"

"ท่านปู่เคยบอกว่าดอกจะสีชมพูสว่างอยู่รอบๆ และตรงกลางจะเป็นสีขาวโพลน"

"ท่านปู่เจ้า..รู้ได้ยังไงกัน..?"

"เจ้าว่าอะไรนะ? ลมมันแรง ข้าฟังไม่ถนัด"

"เปล่าหรอก หากันต่อเถอะ"

เวลาผ่านไปไม่นานสิ่งที่คาร่าเคยคาดหวังไว้จะได้มาอยู่ในตะกร้าหวายจริงๆ 

เมื่อได้กลับเข้ามาในบ้าน คาร่าเริ่มทานดอกไม้วิเศษที่มีสีสวยงามเข้าไป ผงสีขาวกลางดอกได้ล่วงหล่นเข้าไปสู่ร่างกายของคาร่าทันที

"เป็นอย่างไรบ้าง? อาการเจ็บหน้าอกของเจ้าดีขึ้นบ้างไหม?"

" ^^ ทีโด ขึ้นชื่อว่ายา มันก็ต้องใช้เวลาในการรักษานะ"

"งะ--งั้นเหรอ แต่เสียงของเจ้าดูแข็งแรงขึ้นนะ...เข้มแข็งเข้าไว้นะ คาร่า"

"อื้ม ข้าไม่เป็นอะไรไปหรอก"

ทั้งสองคนก็ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมา คาร่า เริ่มรู้สึกว่าตัวเธอได้เผลอใจรัก ทีโด เข้าแล้ว แต่เธอไม่กล้าบอกออกไปเพราะรู้ว่าสักวันหนึ่งเธอต้องตายก่อนและไม่อยากทิ้งความรู้สึกนั้นไว้ให้ ทีโด เพียงคนเดียว

ทั้งสองคนช่วยกันหาดอกไม้วิเศษกันมานับคืนนับวัน เพื่อที่จะรักษาโรคของ คาร่า ที่กำลังเป็นอยู่ จนดอกไม้นั้นก็ได้เหลือแต่เพียงดอกเล็กๆ ที่มีพลังเพียงเล็กน้อย 

"เขาโทษนะคาร่า วันนี้ข้าก็ได้แค่ดอกเล็กๆ มาน่ะ"

"เจ้าทำดีมากแล้วล่ะ แค่กๆๆ"

"เจ้าไม่น่าเจอข้าก่อนเลย...ถ้าเจ้าปล่อยข้าไว้และเข้าไปหาดอกไม้ตอนนั้น เจ้าอาจจะหายเป็นปกติแล้ว.."

"ข้าไม่เสียใจเลยนะที่ช่วยเจ้าไว้ อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นเลย"

"อืม.."

"ทีโด...ข้าชะ--..ข้า"

"หืม? มีอะไรพูดออกมาเลยนะ"

"..เปล่าหรอก เจ้าไปพักเถอะ"

เมื่อทีโดกำลังเข้าไปนอนบนที่นอนที่คาร่าจัดเตรียมไว้ให้ก็เห็นรูปใบหนึ่งโผล่ออกมาจากหลังผ้าม่าน

"รูปหรือ? ข้าขอดูได้ไหม?"

"ได้สิ ท่านปู่ที่ข้าพูดถึงบ่อยๆน่ะ"

" 0.0 "

"ทำไมหน้าเสียอย่างนั้นล่ะ?"

"ข้าแค่เห็นว่าท่านปู่ของเจ้ายังดูหนุ่มดูแน่น ไม่น่า..เสียไปก่อนเลย"

"นั่นสิเนาะ"

1 เดือนต่อมา อาการของคาร่าเริ่มรุนแรงขึ้น

"หัวใจของข้า..เหมือนจะฉีกออก ฮึกๆ T_T ..จะ--เจ็บเหลือเกิน"

"คาร่าๆ เข้มแข็งไว้นะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปสิ"

"ฮึกๆ T0T ขอโทษนะทีโด ข้าคงต้องปล่อยให้เจ้าต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว...."

"ไม่ ไม่ คาร่า อย่ามาพูดแบบนั้นนะ"

ทีโด จับมือของ คาร่า ไว้ คาร่า พยายามเอื้อมมือเข้าไปจับชายผู้เป็นที่รัก น้ำตาของทั้งสองฝ่ายไหลรินอาบแก้มไม่แพ้กัน ไม่นานทีโดก็ได้นอนลงข้างกายของคาร่า

"....ถึงว่าทำไมท่านปู่ของเจ้าดูรู้เรื่องดอกไม้ดี ที่แท้ก็เคยเกิดเป็นอย่างข้ามาก่อนนี่เอง"

"เคยเกิดเป็น..ยะ--อย่างเจ้าหรือ?"

"ก่อนที่จะกลายเป็นดอกไม้ ก็ต้องเกิดมาเป็นมนุษย์เสียก่อน หากผู้ใดเข้ามาแตะต้องร่างกายก็จะคงร่างที่เป็นมนุษย์ไว้"

"ทีโด..เจ้ากะ--กำลัง.."

"ข้าขอโทษที่ข้าปล่อยเจ้าทรมานถึงเพียงนี้ ไม่ว่าต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ"

"ที..โด"

"สิ่งที่ข้าเคยบอกกับเจ้านั้น ข้าไม่ได้เป็นอะไรเลยสักอย่างเหมือนที่ข้าพูดไป"

คาร่า นั้นอาการรุนแรงเกินกว่าจะพูดไหวทำได้เพียงร้องไห้และกุมมือของเขาไว้แน่น

ไม่นานเขาก็ได้ก้มลงประทับฝีปากของหญิงสาวที่กำลังนอนอย่างทรมาน จากอาการของ คาร่า ที่รุนแรงกลับหายเป็นปลิดทิ้ง

"ขอโทษที่ข้าอยู่กับเจ้าบนโลกนี้ไม่ได้แล้ว แต่ข้าจะอยู่ในใจของเจ้า เฝ้ามองเจ้าอยู่เสมอ ไม่ต้องเหงาไปหรอกนะ คาร่า"

เมื่อ คาร่า เริ่มได้ยินเสียงของ ทีโด แต่กลับไร้ตัวตน เธอก็เริ่มร้องไห้อย่าหนักและมองหาเขาด้วยท่าทีที่ร้อนรน

"ข้าไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่นะ ทีโด เจ้าจะหายไปไม่ได้นะ T0T ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าเลยว่าข้า--"

"ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมา ข้ารักเจ้ามากกว่าสิ่งใด มากกว่าชีวิตของข้า ฉะนั้นข้าไม่เสียใจเลยสักนิดที่มอบพลังดอกไม้วิเศษนี้ให้ มันทำให้เจ้าไม่ทรมานเหมือนเคย ก็ทำให้ข้ามีความสุขไปด้วย ข้ารักเจ้านะ..คาร่า"

"ไม่นะ ทีโด ข้าอยากจะบอกอะไรหลายๆ อย่างกับเจ้า ออกมาฟังข้าก่อนสิ! T0T " 

ไม่ว่าคาร่าจะร้องเรียกหาเพียงใดแต่ก็ไร้ซึ่งตัวตนของอีกฝ่าย

ทีแท้..เป็นเจ้าเองเหรอ? ที่เป็นดอกไม้วิเศษในคืนนั้น...... ถ้าหากข้าเข้าไปในป่าโดยไม่สนเจ้า เจ้าก็จะกลายเป็นดอกไม้เพื่อให้ข้าเก็บไป..อย่างนั้นสินะ T0T 

"ข้ายังไม่ได้บอกกับเจ้าเลยว่าข้า..ก็รักเจ้า ฮือ ​ "

ถ้าไม่อยากลงเอยชีวิตกับคนรักแบบนี้ ก็ลองใช้สมองน้อยๆ คิดเอานะ ถ้าเจ้าไม่เชื่อว่าเรื่องที่ข้าเล่าเป็นจริง ก็ลองพิสูจน์ดูสิ..ลองรอให้เวลาผ่านไปนานเกินไป สายเกินไปที่จะพูดออกมา^^ 

ขอบคุณนะค๊าที่ติดตามอ่านจนจบ ขอให้มีความสุขในการอ่านมากๆนะค๊า ทุ๊กคนน