คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อยากลืมกลับจำ Trying to forget (nc++มาแล้ว)
สหรัอเมริาในเวลาเียวัน
ร่าหิายู่หนึ่ำลัรมรันันอยู่บนเียนุ่มอย่าเร่าร้อน หิสาวผู้มีเรือนผมสีน้ำาลทอเป็นผู้บรรเลเพลรัอย่าำนิำนาพลาส่เสียรวราราวับะาใ
แ่ทันในั้น ายหนาใ้ร่าอเธอลับพลิัวอออย่ารวเร็วนหิสาวล้มะมําลไปไม่เป็นท่า เรือนายามที่เ็มไป้วยมัล้ามเินรไปยัประูห้อน้ำทันที
ั้แ่ทัู้่ลบันเมื่อสามเือน่อน หิสาวพยายามพบับวามสุแ่ฝ่ายายลับเป็นฝ่ายเลิล้มมันลาันทุรั้ไป เธอพยายามมอ้ามเรื่อที่เาใส่เรื่อป้อันทุรั้ แ่ารผละออไปเสียื้อๆเ่นนี้มันทำให้เธอหัวเสียมาริๆ
“ันเบื่อับเรื่อนี้แล้วนะ” เสียอเธอเือไป้วยวามุ่นเือเ็มที่ะที่ายหนุ่มำลัสวมเสื้อผ้าอเา
“ั้น็ไปะิ” ายหนุ่มอลับ้วยน้ำเสียและสีหน้าที่เรียบเย
เมื่อไ้ยินเ่นนั้นหิสาวึปรับน้ำเสียอนลทันทีเพราะรับรู้ไ้ว่าอารม์อเายามนี้ไม่อยู่ับร่อับรอยเสียเท่าไร
“ที่รั ันรัุมานะะ รู้ไหม?” เธอโผเ้าไปอแผ่นหลัอเาทั้ๆที่ร่าายอนยัเปลือยเปล่า ายหนุ่มยับเบาๆ นร่าอนหลุพ้นาารพันธนาาร ่อนะาไปโยไม่สนใำพูอหิสาวเลย
“เทเลอร์ะ เทเลอร์!” เสียแหลมะโน้อและเมื่อประูปิลามหลัร่าหนา หิามที่เมื่อรู่เป็นันาฟ้าลับแผเสียลั่น้วยโทสะที่อัแน่น ้าวอถูระหน่ำว้าปาไปยับานประูบานให่
“ไอ้นบ้า แมันบ้า!”
ายหนุ่มเินลมาาอนโหรู้วยอารม์อันสับสนและุ่นมัว ทำไมนะ? ทุรั้ที่เาพยายามหาวามสุทาาย ภาพอผู้หินนั้นะ้อลอยเ้ามาในหัวเสมอ ทำไมเายัไม่สามารถลืมภาพอเธอไ้เลย
เรือนร่าเย้ายวนอวิทนีย์วระทำให้เาพอใ แ่ภาพนั้นมันลับทำให้เาิถึเรือนร่าเล็ๆออีนมาว่า
อนนั้นเาเพิ่บมหาลัย ในะที่หิสาวยัเรียนอยู่ปีสอ ทัู้่บันไ้ปีว่าๆ ่อนที่ไอริะัสินใมอบวามบริสุทธิ์อเธอให้ับเา มันเป็น่วเวลาที่ามนเาไม่อาลืมเลือนมันไ้แม้แ่เสี้ยววินาที
ร่าเล็ๆทอายอันสั่นเทาอยู่ใ้ร่าหนาึ่ำลัเล้าโลมเธออย่าอทน เาพรมูบลบนหน้าผาามอย่าอ่อนโยนพลาปลอบประโลมเบาๆ
“ุเป็นนรัและเป็นอวัที่ีที่สุในีวิอผม แ่มีุอยู่้าๆ ผม็ไม่้อารอะไรอี่อไป” วาสีทอสบประสานับวาใสื่ออหิสาวะล่าวถ้อยำแห่รั ึ่เา็หมายวามามนั้นริๆ
“ริอยาะอบแทนวามรัทีุ่ให้ับริ่ะ ริะมอบหัวใและร่าายอริใหุ้” ายหนุ่มยิ้มละมุนพลา้มลุ๊บริมฝีปาอวบอิ่มเบาๆ
“สาวน้อยอผม ผมไม่้อารสิ่อื่นในอาหัวใอุ ผม้อารแ่ให้มันอยู่ับผมลอไป และหัวใอผม...” ายหนุ่มุมมือเล็ๆหิสาวึ้นมาวาไว้ลาแผ่นอว้าอเา เาล่าว่อ
“ผมะมอบมันไว้ทีุ่ลอไป” และเมื่อัหวะหัวใอทัู้่เ้นไปพร้อมัน ่วเวลาแห่วามหวานึ้็เริ่ม้น
ริมฝีปาอเาบรรประทับลไปบนริมฝีปาสีมพูน่ารั ปล่อยหัวใให้โบยบินไปามวามหอมหวานรัวนที่ไ้สัมผัส มือให่่อยๆลูบไล้ไปามผิวเนื้อนวลเนียนใ้เสื้อผ้ามิิ วาลมโเ็มไป้วยวามหวาหวั่น เาล่าวิใบหูเล็อย่าอ่อนโยนหลัารู้สึไ้ว่าร่า้าใ้สั่นเทา
“ไม่้อลัวนะที่รั ผมสัาว่าะอ่อนโยนับุให้มาที่สุ”
“มัน...มันะเ็บใ่ไหมะ?”
“รับ” เทเลอร์ไม่โห เา็ล่าว่อ
“มันะเ็บ แ่็ะหายไปในไม่้า ไว้ใผมนะ นี” ายหนุ่มวิวอน
นัวเล็พยัหน้ารับเบาๆ เวลานี้เธอไว้ใเา้วยวามรู้สึทั้หมอหัวใ เายิ้มเป็นำลัใ่อนที่ะปลอาภร์เธออออย่าเบามือโยไม่้อารให้เธอเสียวั หิสาวไ้แ่เินอายและปล่อยให้เาทำามสิ่ที่หัวใอทั้สอปรารถนา
เาประทับูบลไปบนลำอระหเรื่อยลมานถึบัวู่ามที่แ่เิม้วยยอสีุหลาบึ่เบ่บานอบรับสัมผัสอเา ายหนุ่ม่อยๆเปิปาอนออรับยอปะทุมสู่อุ้ปาร้อนระอุ
สัมผัสแรนั้นเอที่เาไ้ยินเสียราแผ่วเบาาริมฝีปาามึ่มันส่ผลให้เลือในายหนุ่มฮึเหิมยิ่นั เาูื่มเธออย่าอ่อนโยน ใส่ใรายละเอียในทุปลายลิ้นสัมผัส หิสาวรวราับวามรู้สึแปลใหม่อันวาบหวามรัวน
มือหนาเลื่อนไปามผิวายอันเนียนละเอียอย่าหลใหล เล้าลึวามสาวที่เาำลัะเป็นเ้าอในไม่้า ในะที่วาับ้อเรือนร่าามอย่าปรารถนา เธอ่าามเหลือเิน แ่เาะรีบร้อนไม่ไ้ เาะทำให้เธอมีวามสุที่สุให้สมับที่เธอไว้ใให้เาเป็นนแรและะเป็นนสุท้ายอเธอ
เมื่อรับรู้ว่าหิสาวพร้อมสำหรับเาแล้ว ายหนุ่มึยายอนึ้นทาบทับร่าเล็โยใ้แน้าหนึ่รับน้ำหนัไว้ เาแะริมฝีปาลบนริมฝีปาเธอเบาๆ
“เป็นอผมนะ นี” เสียทุ้มระิบแผ่วเบาในะที่วาสบประสานับเธอเพื่ออวามยินยอมรั้สุท้าย เพราะหลัานี้หิสาวะเป็นอเาทั้ร่าายและหัวใ
“ริเป็นอุะ”
ายหนุ่มประทับูบลบนแ้มนวล่อนที่ะ่อยๆรุล้ำอย่า่อยเป็น่อยไป เาพยายามริๆที่ะอ่อนโยนับเธอ ใบหน้าหวานบิเบี้ยวลทันทีที่เาพยายามะรุราน ทำให้ายหนุ่ม้อถอยออมาเพื่อไม่ให้เธอเ็บ
“ทำัวามสบายนะที่รั อผมเ้าไปหน่อยนะนี” เทเลอร์ปลุปลอบ่อนะพยายามอีรั้ ายหนุ่มมอาเธอไว้
เป็นอีรั้ที่เสียหวานเล็ลอออมาาปาาม้วยวามเ็บปว เพื่อให้มันผ่านไปโยเร็วเาัสินใประบปาลับริมฝีปาสวย่อนะรุล้ำเ้าไปภายในรั้เียว หิสาวรีร้ออู้อี้อยู่ภายในอุ้ปาร้อนระอุพร้อมับเร็นัวนเารู้สึไ้
ายหนุ่มหยุนิ่เพื่อให้หิสาวไ้ปรับัวพลาถอนริมฝีปาออมาเพื่อูปิิริยาอเธอ ่อนะพบับน้ำาหยน้อยไ้ไหลออมาาหาาลสู่ไรผมึ่ภาพัล่าวมันทำให้หัวใอเาอ่อนระทวยเลยริๆ เธอเ็บ!
เทเลอร์่อยๆ้มลูบับบนเปลือาบอบบา ่อนะเอ่ยถ้อยำปลอบประโลมเสียแผ่ว วิวอนอย่าอ่อนโยนอารอภัยาร่าน้อย
“ผมอโทษนะที่รั แ่ผมไม่อยาใหุ้เ็บนานว่านี้ ผมเสียใริๆ ให้อภัยผมนะ” หิสาวปรือาึ้นมามอเา มือบาวาลบนแ้มสาึ่มีริ้วรอยอวามรู้สึผิอยู่บนนั้น
“ริไม่โรธุเลย่ะ”
เาเริ่มยับสะโพแร่ไ้รูปอย่าเื่อ้า เล้าโลมให้เธออบรับ ึ่เมื่อเวลาผ่านไปรู่หนึ่สะโพผายอนใ้ร่า็เริ่มยับามอย่าเียสา ปาน้อยรวราเมื่อพบับวามรัวนึ่ายที่เธอรัำลัเป็นผู้เิมเ็ม วามเ็บปว่อนหน้านี้มลายหายไปสิ้น เหลือไว้เพียวามามอทุ่วัหวะประสาน
เาื่มินวามหอมหวานาายสาวอย่าละเมียละไม หยเหื่อเาะพราวทั่วายแร่ที่เหมือนไ้รับารสลัเสลามาอย่าามสมส่วน ไม่นานเา็ยับสะโพสอบเร็วึ้นับทะยานพาเธอไ่บันไสวรร์
ความคิดเห็น