ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep. 5
"เห้ยย ทาัน" เราวิ่ันมาสุทา มันเป็นหน้าผา ้าล่าเป็นลำธาร
"ทำไีล่ะ" เธอถามอย่าื่นระหน
"โ!" ผมบอับเธอ
"ไม่เอา มันสูนะ" เธอร้อแหว
"ับมือัน" ผมล่าวพลายื่นมือส่ให้ับเธอ
"You jump, I jump ลไหม" ผมล่าวพลายื่นมือให้เธอวามือมาที่มือผม เธอมอมือผมแ่ไม่ยอมวา
"ันเยบอแล้วใ่ไหม ว่าันไม่เยไว้ในายอี" เธอล่าว แววาเธอูสับสน ผมูออ แ่นี่มันไม่ใ่เวลาที่เราะมาทะเลาะัน
"ันไม่ทิ้เธอเ็า" ผมพู้วยน้ำเสียที่ริัหนัแน่น
"ันไม่ไว้ในาย" เธอล่าวย้ำำเิม้ำอีรั้
"ันะปป้อเธอ้วยีวิอัน" ผมอบพลาสบาเธอ
"ให้ันูแลเธอนะ" ผมับมือเธอเบาๆ
"ันไม่้อารีวินาย..." เธอพูไม่ทันบประโยเสียปืน็ัึ้น ปั! ปั!
ปัปัปั! เสียปืนัึ้นอีเรื่อยๆ เสมือนว่าพวมันำลัยิู่หรือ้อารทำอะไรสัอย่า
"ไปเถอะเราไม่มีเวลาแล้ว!" พูบผม็พาเธอโลไปทันที เราระโลาหน้าผาที่มีวามสูมาไม่สามารถประเมิน่าไ้ เธออผมแน่น ผมเอ็อเธอไว้แน่นเ่นัน เราสอนลไปในน้ำพร้อมัน ผมพาเธอว่ายน้ำเ้าไปหาฝั่ ผมใมาที่เห็นเธอเหมือนะสำลัน้ำ ผมรีบว่ายเ้าหาฝั่ทันที
"โอ้ยยย" ผมร้อโอ๊ยทันที้วยวามเ็บปวเพราะรู้สึเหมือนมีอะไรมาปัาผมเลย
ในที่สุเรา็ว่ายน้ำันนึ้นฝั่มาไ้ เธอสำลัน้ำไม่หยุนมูแ
"เธอโอเ...นะ" ผมเอ่ยถามเธอ
"โอเๆ สำลันิหน่อย นายล่ะทำไมหน้าี" เธออบและถามผมลับพลามอหน้าผม้วยแววาที่เป็นห่ว
"ไม่มีอะไร" ผมอบลับไป พร้อมเบือนหน้าหลบสายาอเธอ ยิ่เห็นสายาที่เป็นห่วเป็นใยแบบนั้นมันยิ่ทำให้ผมเ็บปวอย่าบอไม่ถู เมื่อผมเบือนหน้าหนีเธอผมึหันไปเห็นถึสาเหุที่ทำให้ผมเ็บพอี นั่น็ือไม้! ผมโนไม้เสียบา เธอยื่นมือมาับแ้มผมทั้สอ้าให้หันหน้ามอมาทาเธอ เธอเอียอมอผม พลายื่นหน้าเ้ามาใล้ เธอยื่นเอามืออัหน้าผาอผมพลาวัับหน้าผาัวเอ
"นายอย่ามาเป็นอะไรไปนะ" เธอเอ่ยมันึ้นมา้วยน้ำเสียเป็นห่ว
"ันยัายไม่ไ้หรอ" ผมอบพลาฝืนยิ้มีๆ ผมะทำให้เธอเป็นห่วไม่ไ้ ะทำให้ัวเอเป็นภาระอเธอไม่ไ้ ผม้อเป็นนที่อยปป้อเธอสิ
"ทำไมนายหน้าีเรื่อยๆล่ะ" เธอถาม้วยสีหน้าเป็นห่วผมมา ผมูออ
"ไม่มีอะไร" ผมเสมอไปทาอื่น
"เห้ยนาย!" เธอหันไปเห็นไม้พอี "นี่นาย..." เธอล่าว้วยน้ำเสียใ ผมหันลับไปมอเธอ ทุอย่ามันูหนัอึ้ึ้นเรื่อยๆ นผมรู้สึัวอีที็อนเธอเ้ามาเย่าัว
"เห้ยนาย!" เธอเ้ามาเย่าัวผม ผม็อยาะอบเธอนะแ่สิ่ที่ทำไ้ือนิ่ เพราะมันลืมาไม่ไ้ ยับัว็ไม่ไ้ ทุอย่าูหนัอึ้ไปหม
"เอาวะเป็นไเป็นัน" เธอพูึ้น สัพัผมรู้สึเหมือนมีนมาับที่้นาัวเอ ่อมา้วยารึไม้ออาาอผม ผมบเม้มริมฝีปาแน่นนบาเียบ้วยวามเ็บปวที่แผ่่านไปทั่ว
"เห้ย!" เธอร้อึ้นมาอี ผมรับรู้ไ้ว่าเลืออผมมันไหลออมาแ่เป็นยัไนั้นผมไม่รู้
"เลือไหลพล่านออมาไม่หยุเลยอ่ะ" เธอร้อึ้นเหมือนเสียนำลัะร้อไห้
แว่! ผมไ้ยินเสียเหมือนนีอะไรสัอย่า ผมระพริบามอถี่ๆ็พบว่าเธอนั้นีเสื้อัวเอ่วเอวออนเสื้อาเห็นสะือ เธอเอามันมาพันรอบๆาอผม
"นาย้อแ็ในะ นายายไม่ไ้นะ" เธอพูพลาร้อไห้โฮออมา ผม่อยๆลืมามอเธอ ให้ายสิ...ผมไม่อบเวลาที่เห็นเธอร้อไห้หรือไ้ยินเสียร้อไห้อเธอเลย มันทำให้ผมรู้สึเ็บ มันบีบหัวใผมยัไ็ไม่รู้สิ
"ัน...ยั...ไหว" ผมเอ่ยบอับเธอ เธอเ้ามาพยุผมเ้าไปหลบใ้้นไม้ให่ เธอวาผมลอย่าเบามือ
"นายรอันอยู่นี่นะ เี๋ยวันมา" เธอเอ่ยบอับผม
"เธอะไปไหน" ผมเอ่ยถามเธอ น้ำเสียอผมอนนี้มัน่าูแหบพร่าเ็มทน
"ันะไปหาใบไม้มาปูที่ให้นายนอน" เธออบผม
"ไม่..เป็น..ไร เรา้อรีบหนี" ผมบอับเธอ
"หนีบ้าไรอนาย พวมันไม่ามเราแล้วหรือเลิามสัพัล่ะเพราะเราระโลมา็สู มันิว่าเราายแล้วมั้" เธออบพลามวิ้วมอผม
"เธอ้อปลอภัยไเบลล์" ผมบอับเธอ
"ไม่้อมาห่วัน ห่วัวเอ่อนเถอะ" เธออบลับมา้วยน้ำเสียทีู่อ่อนโยน
"เธอหนีไปเถอะ ทิ้ันไว้รนี้" ผมบอับเธอ ผมไม่ไ้พูเล่นหรอนะ ผมพูริๆ เรานในนึ้อมีนที่รอ และนๆนั้นผม้อารให้เป็นเธอ หาเธอยัอยู่เฝ้าผม่อ หรือื้อ้านที่ะพาผมไป้วย มันอาะทำให้เธอลำบา และผม็ะลายเป็นภาระอเธอ
"นี่ ไปทำัวเป็นฮีโร่ับผู้หิอนาย ับันไม่้อ ไม่ึ้" เธอพู้วยน้ำเสียห้วนๆึ่ประใส่ผม ผม้อเลิิ้วมอเธออย่าไม่เ้าใ
"ถ้าเธอเลียัน..็ทิ้ันไป" ผมบอับเธอ เธอมอผมและเียบ พร้อมเินหันหลัหายไป... ผมรู้สึหนัอึ้ึ้นว่าอีรั้นล้มวูบสลบไป
-LABELL TALK-
ันเินลับมาพร้อมสมุนไพรใบเสือหมอบับล้วยที่หามาไ้าในป่า เมื่อันเินลับเ้ามาถึ็พบว่าเานอนสลบแน่นิ่ไปแล้ว ันใมาึทำัวไม่ถู ทำไ้แ่วิ่เ้าไปหาเา
"นายเป็นอะไร" ันเอ่ยถาม้วยน้ำเสียสั่นๆพลาวิ่ไปหาเา นี่เาสลบเหรอ หรือเาหลับอยู่ ันสับสนไปหมแล้วนะ ันยื่นมือไปอัหน้าผาเาและับเา นี่มันร้อนมาเลยนะ
"ทำไีล่ะร้อนมาเลย" ใ่แล้ว ันะทำไีล่ะ ู่ๆเา็ลืมาึ้นมามอัน
"ยัไม่ไป..อีเหรอ" เาถามัน้วยน้ำเสียแหบพร่า แววาูอ่อนล้าอย่าเห็นไ้ัเน
"ันไม่ไปไหนหรอ ันะอยู่นว่านายะหาย" ันเอ่ยออมา ทำไมนะ...ันรู้สึเหมือนัวเอะร้อไห้ออมาอีแล้วน่ะสิ
"อีหนูเอ้ยยย ไปทำไรรนั่น" ู่ๆ็มีเสียๆหนึ่ัึ้นมาาทา้านหลััน ันรีบหันไปมอทันทีเรว่าะเป็นนร้าย แ่เมื่อหันลับไปมอ็พบว่าเป็นุานหนึ่ท่าทาใีำลัมอมาทาันอยู่ ันรู้สึใื้นึ้นมามา ีใที่มีนมาเอ ภูะไ้รอปลอภัย ิไ้ันั้นัน็วิ่เ้าไปหาเาทันที
"่วย้วย่ะ แฟนหนูเาบาเ็บ" ันั้ใะพูีๆแล้วเียว แ่ไม่รู้ทำไมถึลายเป็นพูไปร้อไห้ไป าใีนนั้นเหลือบมอมาร์่อนะพยัหน้าหึหัเป็นารบอว่าะ่วย
"อ่ะ พยุแฟนเอ็มา" ุาใีนนั้นล่าว ันยิ้มว้า้วยวามีใหยุร้อไห้ทันทีพร้อมปาน้ำาออลวๆ ุาใีเ้ามา่วยพยุภูผา ันเอ็พยุเาึ้นเหมือนัน ุาใีพาเราสอนพาไปที่บ้านอท่าน
"าะ สมุนไพรใบเสือหมอบพอใ้ไ้ไหมะ" ันล่าวพร้อมยื่นสมุนไพรให้ท่าน
"ใ้ไ้ๆ เอ็ไปพัเถอะ ้าัารเอ" ุาใีล่าว
"ไม่ไป่ะ หนูะอยูู่แลเา" ันเอ่ยพลามอมาร์ที่นอนสลบอยู่ ันเป็นห่วหมอนั่นมาเลยนะ นายอย่าเป็นอะไรนะ นายะ้อหายี
"แฟนเอ็หายแน่นอน" าใีล่าวพลาบบ่าันอย่าให้ำลัใ
"อหนูอยูู่เานะะ" ันเอ่ยพลามอภูอย่าไม่วาา
"ไ้สิ" าใีอบและเริ่มรัษาภูผา ส่วนุยาย็่วย้มยาให้
#นเย็น
ันไปอาบน้ำเปลี่ยนุที่าให้ยายเอามาให้ ุๆนั้นเป็นอยายนั่นเอ ันยอมไปอาบน้ำเปลี่ยนุ้วยเหุผลหลายประาร
1.ันเหนียวัว 2.ุันมันาหวิ่นไม่มีิ้นีแล้ว้วยฝีมือันเอ 3.ันอาะป่วยไ้ถ้ายัอยู่ในุที่ื้นแบบนี้ และ4.ถ้าันเป็นอะไรไปอีนใระูแลเา เมื่อันอาบน้ำแ่ัวเสร็็เินึ้นมาบนบ้านรเ้าไปยัในห้อที่ภูผาพัฟื้นอยู่
ันนั่ลมอหน้าเาที่นอนหลับาอยู่ ัน่อยๆนั่เ็ัวให้ับเา เา่อยๆลืมาและมอมายััน
"เอ้านาย ฟื้นแล้วเหรอ" ันล่าว้วยน้ำเสียีใ
"ใ่..." เาอบพลามอันอย่าๆเหมือนมีำถามที่้อาระถาม ันเอามืออัหน้าผาเาเพื่อเ็ูอาารไ้
"ัวไม่่อยร้อนมาแล้ว" ันล่าวและยิ้มออมาว้า้วยวามีใ เายิ้มบาๆส่ลับมาให้ัน
"อบใเธอนะ" เาเอ่ยึ้น
"นายไม่้ออบใันหรอ ุา่าหาที่นายวรไปอบุเา" ันบอเาพลาี้ออไป้านอ เามอามและพยุัวเอลุึ้น
"โอ๊ย!!" เาร้อออมาเสียหลนันใ
"เห้ยนายเป็นไร เ็บรไหน" ันรีบเ้าไปโอบึ่พยุเาไว้ทันที
"แผละีาน่ะสิ" เาบอพลาหน้านิ่ว เ็บมาเลยสินะ
"นายอย่ายับนะ นอนนิ่ๆ" ันบอพลาพาเาเอนนอน เาล้มัวลนอนามที่ันบอ เราสอนสบาันอยู่รู่หนึ่ เป็นันเอที่เป็นฝ่ายหลบา่อน
"นายหิวไหม ัน่อฟืนทำ้าว้มไว้" ันเอ่ยบอเา
"หิวสิ" เาอบ
"เี๋ยวันไปเอามาให้นะ" ันเอ่ยและยิ้มให้เา
"อบในะ" เาล่าวพลายิ้มลับมาให้ัน
ันเินออไปทันทีเพื่อไปเอา้าว้มมา ันเินเ้ามาพร้อมาม้าวที่ใส่้าว้มไว้ ัน่อยๆพยุเาให้นั่ผิฝาบ้าน ัน่อยๆเป่า้าว้ม และัมันป้อนให้ับเา เาินมันทุำที่ันป้อน พลามอูันอย่าไม่วาา ันป้อนเาเรื่อยๆนหม
"นายพัผ่อนเถอะ" ันล่าวบอเา
"แล้วเธอล่ะ" เาเอ่ยพลามอันและมวิ้ว
"้อเฝ้าไ้นายอ่ะ ลัวนายเป็นไ้ป่า" ใ่ าบอว่าอาารเาน่าเป็นห่วอยู่ ลัวว่าะเป็นไ้ป่า
"ันไม่เป็นอะไรแล้วน่า" เาเอ่ยพลายิ้มออมาบาๆ
"ไม่ไ้ าเาบอให้เฝ้า" ันเอ่ย ริๆาไม่ไ้ให้เฝ้าหรอ ันอยาเฝ้าอันเอ่าหา าเอ็บอให้ันไปพัั้หลายหนแล้วแ่ันื้อ้านที่ะเฝ้า เพราะันอยาอยู่ใล้ๆเาและเห็นว่าเาปลอภัย ันึไม่ไปไหนไล่ะ
"เธอ็นอน้วยันสิ" เาเอ่ย้วยน้ำเสียปิ น่ะ...นี่นายพูบ้าไรน่ะ!
"ห๊ะ นอนับนายเนี่ยนะ" ันร้อแหวทันที รู้สึวูบวาบร้อนๆที่หน้ายัไไม่รู้สิบอไม่ถูเลย
"็ใ่ไ เธอิอะไร" เามอันพลามวิ้ว
"ป่าว!! ันไม่ไ้ิอะไร" ันรีบเบือนหน้าหนีเาทันที เา่อยๆล้มัวลนอน ันเลยพยุเาให้นอนลอย่าสะว
"หน้าเธอแ-.-" เาเอ่ยพลามอหน้าันและยิ้มออมา
"ัน...ันิไ้นายมั้!" อ่า...เป็น้อแ้ัวที่ฟัูไม่่อยึ้นเลยใ่ไหมล่ะหืม?
"ันบาเ็บ ไม่ไ้เป็นไ้" เาล่าวพลามวิ้วมอัน
"แ่ัวนายร้อนไ" ันรีบหา้อแ้ัวอื่นทันที
"เป็นพิษนั่นแหละ" เาล่าว ันพยัหน้าหึหัเ้าใ พลาะลุหนีเาทันที หาอยู่่อเารู้แน่เลยว่าันิอะไรบ้าๆ
"ะไปไหน" เาเอ่ยพลาว้าแนันไว้
"ไป้านอ ให้นายนอนพัผ่อนไ" ันอบ
"นอน้วยันสิ" เาพูบ็ึันลไปนอน้วย ันล้มัวลนอนบนแนอเา เาึันมาอไว้แน่นพลาุหน้าไว้รไหล่อัน ื้อออ...ให้ายสิ! หน้าันอนนี้มัน้อแแ๋มาเลยแน่ๆันรับรู้ไ้ถึวามร้อนที่มีอุภูมิสูึ้นบนใบหน้าอัวเอ ันหันไปมอเา็พบว่าเาหลับาลแล้ว ให้ายสิิใันมันิีไม่ไ้เลย ใัน็เ้นแรมาเลย เฮือื้อออ
#เ้า
ันลืมาึ้นมาเพราะวามหนาวทำให้ันื่น ันหันไปมอเา็พบว่าเานอนหลับอยู่ ันยับัวเล็น้อยเพื่อะลุึ้น แ่ลับทำเาื่นะไ้
"เธอะไปไหน" เาเอ่ยถามัน
"ันะลุึ้นแล้ว" ันอบเา
"ไม่ให้ไป" เาพูบ็ระับอ้อมแนอแน่นึ้น ให้ายสิอแเป็นเ็เลย
"นาย... ให้ันลุเถอะ" ันร้อบอ
"ไม่เอาไม่ให้ลุ" เาเอ่ยและอแน่นึ้นเรื่อยๆ
"็ันหนาวนี่... นอน่อไม่ไ้หรอนะ" ันบอ เาลืมาึ้นมามอันและหันไปมอหาผ้าห่ม เราทั้สอนไม่ไ้นอนห่มผ้า เาหันไปเอื้อมมือหยิบผ้าห่ม ส่วนมืออี้าอันเอาไว้แน่นเหมือนลัวว่าันะหายไปยัไอย่าั้นล่ะ เาหยิบผ้าห่มมาห่มให้ัน พลาอันไว้แน่น
"หายหนาวยั" เาเอ่ยถามันและยิ้ม
"อื้อ" ันพยัหน้า
"ั้นนอน่อนะ" เาเอ่ยพร้อมลี่ยิ้มบาๆ พร้อมูบหน้าผาันเบาๆ ให้ายสิ...ันะายแล้ว><
"อ้าวนัหนู แฟนเอ็ฟื้นแล้วเรอะ?" ุาใีเินเ้ามา พร้อมส่รอยยิ้มแปลๆมอเราสอนสลับไปมา
"ฟื้นแล้วับา" หมอนั่นอบและยิ้ม
"อบุนะรับที่่วยีวิผมไว้" เาเอ่ยและลุึ้นนั่ยมือไหว้อบุา
"เออนัหนูไปเอายา้มในหม้อให้แฟนเอ็้วยินนะ" ยา้มในหม้อั้นเหรอ? ยาสมุนไพรสินะ
"่ะ" ันพยัหน้า และหยิบาม้าว้มเินออไป้วย ั้แ่เมื่อืนแล้วยัไม่ไ้เ็บเลย
-PHAPHA TALK-
ผมมอามแผ่นหลับาอยัยนั่นที่ำลัเินออไปนสุสายา ผมึหันลับมามอา่อ
"มไหมา -.-" ผมเอ่ยถาม
"มมา" าอบและยิ้มออมา
"ผมไม่ินนะ" ผมไม่อบอะไรมๆนะ โยเพาะยา
"ินเถอะะไ้หาย" าล่าว ผมส่ายหัวรัวๆทันทีเป็นารปิเสธ
"ินเถอะไ้หายไวๆ สสารแฟนเอ็อยที่อยเฝ้า" หืม? าว่าไนะ 'แฟนผม' ั้นเหรอ? ใรัน
"แฟนเอ็นี่น่ารัเนอะ เฝ้าลอไม่ไปไหนเลย ้าไล่ให้ไปพัเท่าไหร่็ไม่ไป" าล่าวและยิ้มบาๆ ผมเริ่มิประิประ่อเหุาร์นเ้าใ นี่ยัยนั่นบอว่าเป็นแฟนผมเหรอ ผมไม่รอ้า ถามออไปอย่าที่ิทันที
"เาบอว่าเป็นแฟนผมเหรอรับ" ผมเอ่ยถามา
"ใ่ อนเอ้าร้อไห้้วยนะ" าล่าวพลาหัวเราะอบใ
"ร้อไห้ให่เลยบอ่วยแฟนหนู้วย" าล่าวและหัวเราะร่าเริ มันสนุนานั้นเลยเหรอา--
แ่เี๋ยวนะ...ยัยนั่นเฝ้าผมไม่ไปไหนเลยั้นเหรอ แล้วเธอไ้พับ้าไหมนะ ไ้ิน้าวหรือเปล่านะ และที่สำั...เธอร้อไห้เพราะเป็นห่วผมั้นเหรอ เธอเรียผมว่าแฟน้วยั้นเหรอ นี่มันือเรื่อริผมไม่ไ้ิไปเอใ่ไหม และแล้วประูห้อ็ถูเปิออ ผม่อยๆยิ้มและมอเธอที่เินเ้ามา พร้อมในมือถือถ้วยยาที่ะเอามาให้ผม าเอ๊มอเธอเ่นันพร้อมหัวเราะออมา
"าำอะไระ?" เธอเอ่ยถามึ้นพลาลทำหน้ามึน
"าบอว่าเธอเป็นห่วันนร้อไห้" ผมเอ่ยออไปและยิ้มว้า
"เอ่อ..." น้ำเสียเธอูะุะั
"ินยาเหอะ" เธอเอ่ยพลาเสมอไปทาอื่น
"ไม่เอา ม" ผมร้อแหว ผมไม่อบินยาหรอนะโยเพาะยาที่มๆ
"ินๆไปเหอะน่า มแ่นี้ไม่ายหรอ" เธอพูพลาหันลับมามอผม
"อ้าวนัหนูทำไมพูั้น เาายริเี๋ยว็ร้อไห้อีหรอ" าเอ่ยึ้นและยิ้ม
"แฟนผมปาไม่รับในี่รับ" ผมเอ่ยและยิ้มมุมปา
"ไม่ไ้ร้อะหน่อยนะะ และ็ไม่ใ่แฟน้วย่ะ!" เธอร้อแหวโวยวายทันที
"แ่เอ็บอ้าว่าเป็นแฟน" าร้อท้ว ยัยนั่นมอาสลับับมอผมไปมาและ้มหน้าุ ผมไ้เห็นหน้าแๆอเธอ้วยล่ะ
"ป้อนยาหน่อย" ผมเอ่ย้วยน้ำเสียอออ้อน
"้าไปละ" าเอ่ยและเินออไปแ่ยัไ้ยินเสียหัวเราะอาอยู่
"ินเอ!" เธอทำน้ำเสียุๆและยื่นยาให้ผม ยัยนี่น่ะเวลาเินอบแล้โรธ ผมรู้ี
"นะๆ" ผมอ้อนเธอพร้อมทำสายาวิ้ๆอ้อนเป็นลูแมว
"นายนี่มันเรื่อมาะมั" เธอร้อโวยวายแ่็ยอมป้อนยาให้ับผม ผม่อยๆินยา แ่สายาอผม็มอหน้าเธอไม่วาา เธอเอ็มอหน้าผมอยู่เหมือนัน เธอ่อยๆป้อนยาเรื่อยๆนผมินนหม เธอวาถ้วยยาล เอามืออัหน้าผาผม
"ไม่ร้อนมาแล้วล่ะ" เธอล่าวและยิ้ม
"เพราะมียาีไ" ผมเอ่ยและยิ้ม ยาีอผมือเธอไล่ะ เพราะมีเธอทุอย่ามันเลยีไปหม
"็ใ่น่ะสิ ยาพวนี้สมุนไพรทั้นั้นเลยนะ" หืม...นี่เธอแล้ไม่เ้าใที่ผมพู หรือเธอไม่เ้าใริๆ ่อให้ยามันีแ่ไหนแ่ถ้าไม่มีเธอผม็ไม่หายไวหรอนะ
"แล้วเธอินอะไรยั" ผมเอ่ยถามเธอ้วยวามเป็นห่ว เพราะาบอว่าเธอไม่ยอมพัไม่ยอมไปไหนเลย นั่น็แปลว่าเธออาะยัไม่ไ้ิน้าว้วย
"ไม่หิว" นั่นไ ผมว่าแล้ว
"นี่เป็นห่วันถึนาิน้าวไม่ลเลยเหรอ" ผมเอ่ยและยิ้มว้า
"มโน" เธอร้อแหว และเสมอทาอื่น
"เหรอ" ผมถามยิ้มๆ
"ใ่ นายมันมโน" เธออบ
"แล้วใรร้อไห้น๊าา" ผมเอ่ยพลาเอียอมอเธอยิ้มๆ
"นี่ ไม่้อมาใยันนะ!" เธอร้อแหวและหันมามอ้อนใส่ผม และทำท่าะลุึ้นหนี
"ะรีบไปไหนล่ะ" ผมมอเธอ
"ไปให้พ้นๆนาย" เธออบ ผมมอเธอยิ้มๆ อ่า...่วัแฮะ ฤทธิ์ยาะออแล้วสินะ ผม่อยๆนอนล ส่วนเธอ็เินออไป ผมึ่อยๆหลับ
-LABELL TALK-
อนนี้็่ำแล้วสินะ ันเินเ้ามาูหมอนั่นหน่อยีว่าเผื่อเาะหิว
แอ๊... ัน่อยๆเปิประูอย่าเบามือที่สุ ็เผื่อเานอนอยู่ไล่ะ ะไ้ไม่ใื่น แ่...เอ๊ะ! เาหายไปแล้ว หายไปไหนอ่ะ
"เห้ย นาย... หายไปไหนน่ะ !?" ันร้อออมาอย่าใ พลามอูรอบๆห้อ แ่็ไม่มีวี่แววออเาเลย หายไปไหนอเานะ ยัหายไม่ี้วย เิถ้าเิอันรายอีล่ะ โอ๊ยันไม่อยาะิเลย ันรีบออเินหาเาทันที
"ภูผา นายอยู่ไหน" ันร้อะโนเรียเา พลาเินหาเา
"อยู่นี่" เาอบลับมาพลาส่ยิ้มให้ัน เมื่อันหันไปมอ็เห็นว่าเาำลัูยายทำอาหารอยู่
"ออมาทำไม ยัไม่หายีเลยนะนั่น" ันเอ่ยพลามอสำรวเาว่าเ็บรไหนหรือเปล่า
"็มันเหานี่" เาอบ
"เหอะ" เมื่อไ้ยินำอบอเาันถึับ้อส่ายหน้าไปมาันเลยทีเียว 'เหา' ั้นเหรอ? เายืนมอันแ่ันไม่เ้าใหรอว่ามอเยๆหรือใแฝอะไรหรือเปล่า
"ไปพัเถอะ น้ำ้าเริ่มลแล้ว" พูบันเ้าไปพยุเา
"พัอีแล้ว" เาทำหน้าอทันที
"็รีบๆหายสิ ะไ้ไม่้อพั!" ันแล้ทำเสียุใส่เา
"มันเร่ันไ้้วยเหรอ" เาถามพลามวิ้ว
"หุหิับนายะมั" นั่นสิอแบบนี้มันเร่ไม่ไ้หรอ แ่เวลาที่เาัใันนี่มันน่าหุหิะมัเลย ันหันไปมอ้อนเา แู่เาทำหน้าเ้าสิ แหนะ! ล้าียัไมาหน้าึใส่ัน
"อย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่ันนะ" ันร้อแหวใส่เา
"อย่าปาห้อยใส่ันนะ" เาเอ่ยพร้อมี้หน้าัน รี๊ อีาบ้า! มาว่าันปาห้อยเหรอ นี่แหนะ! ันีหน้าผาเาอย่าเหลืออ
"ปาเสีย!" ีเสร็ัน็เินหนีามระเบียบ ถ้าอยู่่ออาะโนีืน
"โอ้ยยย เ็บนะยัยบ้า" เาร้อโวยวาย หึสมน้ำหน้า อิอิ
"ายไปเลย!" ันะโนลับไปและเินลับไปในห้อทันที ไ้ยินเสียหัวเราะามหลัันมา้วยล่ะ น่าหุหิะมั
-END TALK-
เายัหัวเราะให้ับวามเหวี่ยวีนอเธอไม่หยุ ่อให้เธอะเหวี่ยหรือะวีนยัไ เธอ็ยัูน่ารัเสมอในสายาเา
"แม่หนูนี่ปาร้ายใีนะ" ยายเอ่ยพลาลั้วหัวเราะ
"ผม็ว่าั้นรับ" เาอบพลาหัวเราะ มอามหิสาวที่เารัไป และเห็นเธอเินลับไปนั่ในห้อ เาึามเ้าไป
"เหนื่อยั" หิสาวเอ่ยโยไม่เห็นเา
"พัผ่อนบ้าสิ" เาเอ่ยพลาเินเ้าไปหาเธอ
"ไม่้อยุ่น่า" เธอเอ่ยพลามวิ้ว
"ะยุ่" เาเอ่ยและยัิ้ว เธอหันมามอเาแ่็ไม่ไ้พูอะไร่อ
"พรุ่นี้ลับรุเทพัน" เาบอับเธอ
"็ีเหมือนัน" เธอพยัหน้าเห็น้วย
"เรียมัวให้พร้อม" เาบอับเธอ
"นายหายีแล้วเหรอ" เธอเอ่ยพลาหันมามอเา้วยแววาที่ห่วใย
"็พอไ้" เาอบและยิ้มให้ับเธอ เธอพยัหน้าหึหัรับรู้ เาึนั่ล้าๆเธอ เธอมอหน้าเาแ่ันบัเอิสบาเาเ้าพอี เาเอ็สบาเธอเ่นัน ทั้สอสบาันนิ่ๆอยู่รู่หนึ่ ่อนที่เาะโน้มเ้าหาเธอ เธอยัสบาเานิ่ไม่ไหวิไม่ไ้ถอยหนี เมื่อเาโน้มเ้าไปใล้มาึ้นเรื่อยๆ เธอ่อยๆหลับามันลอย่า้าๆ เาูบเธอเบาๆ เธอเอ็ไม่ไ้ปิเสธสัมผัสนั้น เธอูบอบเาอย่าอ่อนโยน เาโอบเอวเธอ และโน้มลพื้น เธอไม่ไ้ัืนแ่อย่าใพร้อมล้อยามเา เามอาเธออย่าเว้าวอน เธอเอ็สบาเานิ่ัน เาู่โมูบเธออีรั้ เธอเอ็ูบอบไม่เบี่ยหนี เาโอบอเธอพลาใ้ลิ้นสอเ้าไปวานหาวามหอมหวานเหมือนที่เยทำ ทุอย่าอเธอยัเหมือนเิมสำหรับเา เาเอ็เ่นัน...ยัเหมือนเิมสำหรับเธอ
วามิถึไ้แล่นโมีู่โมหัวใเาับเธออย่าไม่สามารถหลีหนีไ้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น