ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ทำไม?
ึ
รุ้พราวพลิัวอย่า้าๆ้วยวามรู้สึที่ปวหนึบไปทั้ัว เธอ่อยๆลืมาื่นึ้นมา้วยท่าทีที่อิโรย
"เ้าหรือยัเนี่ย?" เธอเอ่ยถามับัวเอเบาๆพลายับัวเล็น้อยแ่เมื่อเธอหันไป็พบับภาธรที่ำลันอนอเธออยู่้าๆ ายหนุ่มหลับาพริ้ม าว่าน่าะหลับอย่าสนิท
รุ้พราว่อยๆแะมืออเาออาเธออย่าเบาๆพลามวิ้วมอเา้วยท่าทีเหวอๆปนประหลาใ
"เี๋ยวนะ หมอนี่มานอนรนี้ไ้ไ" รุ้พราวเอ่ยถามัวเอ้วยท่าทีที่สับสนมึน เธอ่อยๆลุึ้นนั่และุมมับ แ่เธอไม่รู้เลยว่าารที่เธอยับัวนั้น็ทำให้ภาธรื่นึ้นแล้ว เาลืมามอปิิริยาอเธอนิ่ๆโยไม่ไ้พูอะไรออมา
"เรื่อบ้าอะไรอีล่ะเนี่ย..." รุ้พราวเอ่ยถามัวเอพลาถอนหายใออมาและุมมับ
"ใเย็นๆนะรุ้ แ้อใเย็นๆ" เธอเอ่ยบอับัวเอพลาพยุร่าายที่อ่อนแรลุึ้นออาเีย แ่แล้ว็มีมือหนามาว้าแนอเธอเอาไว้
"ไปไหน?" ภาธรเอ่ยถาม้วยน้ำเสียุๆพลาเลิิ้วมอเธอ เธอหันลับมามอเา้วยท่าทีที่สะุ้นิๆ
"ไป...ะไปสูอาาศ…" เธอเอ่ย้วยน้ำเสียที่สั่นๆ
"หายแล้วหรอ?" น้ำเสียอภาธรอ่อนล แ่็ยัวามห้วนๆไว้อยู่
"ินยาแล้ว ไม่เป็นไรหรอ" รุ้พราวเอ่ยอบลับ้วยน้ำเสียที่ะุะั
"แน่ใ?" ภาธรเอ่ยพลาเลิิ้วมอเธ"
"อืม..." รุ้พราวพยัหน้ารับและแะมืออภาธรออ ภาธรหรี่ามอสิ่ที่รุ้พราวำลัทำ แ่รั้นี้เาลับยอมปล่อยเธอแ่โยี
รุ้พราว่อยๆเินเาะฝาผนัออไปนอระเบียพร้อมว้าโทรศัพท์อเธอไป้วย ภาธรทำไ้แ่เพียยืนแอบมอารระทำอเธออยู่ห่าๆ เพราะลัวว่าถ้าหาเ้าไปวุ่นวายับเธอมา เาอาะห้ามใอัวเอเอาไว้ไม่อยู่
-Phatorn Talk-
"ฮัลโหล นนท์เอเหรอ?" ำพูอรุ้พราวที่เอ่ยทัปลายสาย ทำให้ผม้อหันหน้าไปมอเธออีรั้ ู่ๆผม็รู้สึไม่พอใึ้นมาเสียื้อๆที่เธอโทรไปหาานนท์แบบนั้น ทั้ๆที่ผมวระรู้สึยินี หรือไม่็วรที่ะไม่รู้สึอะไรเลยสิ…
"พรุ่นี้ที่มีานู่ันอ่ะ บอพี่เาเลยนะว่าเราหายีแล้วเราไปไ้" เธอเอ่ย้วยน้ำเสียที่แหบพร่า ผมมวิ้วมอเธออย่าไม่เ้าใ ู็รู้ว่าเธอยัไม่หาย แล้วทำไม้อฝืนัวเอ้วย?
"ไม่เป็นไรน่า ันเป็นหวันิหน่อย ไม่ไ้ป่วยอะไรแบบที่นายไ้ยินหรอ" รุ้พราวเอ่ย้วยน้ำเสียที่พยายามะสใส ผมมอเธออย่าไม่เ้าใ ใ่… ผมไม่เ้าใผู้หินนี้เลยริๆ
"แ่เธอยัไม่หายนะ" ผมเอ่ยและเินเ้าไปหาเธอ เธอหันมอผม้วยท่าทีที่ใ ผมเหลือบเห็นเธอรีบปิเสียโทรศัพท์้วยล่ะ หึ…ลัวไอ้นนท์มันะไ้ยินั้นสิ? แ่แล้วผม็้อเลิสนใโทรศัพท์อเธอไป เพราะหน้าาอเธอมันูีล
"หน้าเธอ็ี" ผมเอ่ยพลายื่นมือไปแะแ้มอเธอเบาๆ ให้ายสิ… มันนุ่มมา! เอ่อ…ผมไม่ไ้โรินะรับ แ่ว่ามันนุ่มมาริๆ
"มันีเพราะนายทำันใ..." เธอเอ่ยเสียแผ่วเบาและเินถอยหลัหลบผมไปหนึ่้าว แปลรที่เธอพูออมาเบา แ่ผมลับไ้ยินมันั
"ใทำไม?" ผมเอ่ยถามพร้อมเลิิ้วมอเธออย่า้อารำอบ
"ป่าว ไม่มีอะไร" เธอเอ่ยอบผมและหลุบามอ่ำพร้อมวาสายและเินหลบผมไป ไม่น่าเื่อว่าทุท่วท่าอริยาบถอเธอะอยู่ในสายาอผมทั้หมแบบนี้
ผมเินามเธอลับเ้าไปในห้อ เธอทิ้ัวนั่ลรโฟาสีเทาพร้อมหยิบรีโมทเมส์ึ้นมาและนั่เล่นเมส์ในทีวี
"เธอยัป่วยนะ" ผมล่าวและ้อเธอไม่วาา
"ไม่ หายแล้ว ออไปไ้แล้ว" เธออบในะที่ยัเล่นเมส์ แถมยัเอ่ยแมไล่ผมอี
"ไม่ออ^^" ผมอบ้วยท่าทียียวนและส่ยิ้มวนๆไปให้เธอ เธอหันมอผมและทำหน้าหิใส่
โรม! เสียรถในเมส์รถแ่อเธอับนเ้าับสะพาน
"เห้ย แพ้เลย…" เธอร้อพลาทำหน้าอ
"า็แบบนี้" ผมเอ่ยพร้อมทิ้ัวนั่ล้าๆเธอ เธอหันมามอ้อนใส่ผม แ่ิว่าผมสะทสะท้านไหม? ็ไม่…
"เพราะนายนั่นแหละันเลยแพ้!" เธอร้อแหวพลาทำหน้าหิใส่ผม
"ั้นลอแ่มั้ยล่ะ?" ผมเอ่ยถามพลา้อมอไปยัวาู่ใสที่รอบๆวาบวมเป่ราวับว่าผ่านารร้อไห้มาอย่าหนั นี่ผมทำอะไรลไปนะ…
"ไม่ บอให้ลับไปไ" เธอเอ่ยพลามอผม้วยแววาหุหิ
"็บอว่าไม่ลับไ" เมื่อเธอไ้ยินผมพูว่าไม่ลับ เธอ็ทำหน้าอหน้าหิใส่ผม ยัยนี่เวลาอแทำไมน่ารัแบบนี้วะ… เห้ยไม่ไ้ิ ะไปมว่ายัยนี่น่ารัไม่ไ้
"ออไป ห้อัน!" เธอเอ่ย้วยน้ำเสียุๆพลามอผมาวา
"แ่เธอ็เมียัน" ผมพู้วยใบหน้าเรียบเย
"…" เธอนิ่เียบไปในทันที เหมือนว่าะอึ้ับำพูอผมนะ ยัยนี่เวลาทำหน้าเหวอๆนี่ละมั ผมยัิ้วใส่เธอเล็น้อยอย่าผู้นะ
"ันไม่ใ่..."
"ไม่ใ่อะไร ะปิเสธหรอ?" ผมเอ่ยัพร้อมเลิิ้วมอเธอ เธอมอผมนิ่ๆและลืนำพูลับไปแล้วเบือนหน้าหนีผม แ่นั่นลับทำให้ผมหุหิมาว่าเิมะอี พูมาสิ อยาพูอะไร็พู แ่อย่ามาเียบใส่ผมแบบนี้
"ทำไมไม่พู?" ผมเอ่ยถามเธอพลายื่นมือไปับาอเธอเบาๆเพื่อให้หันมามอผม เธอหันมาามารบัับอผม ผมมอลึลไปในวาลมโเี่ยวมอเธออย่า้นหาำอบ เธอ็มอผมนิ่ๆไม่ไ้หลบา นั่นเหมือนับเป็นารเื้อเิให้ผมเ้าไปใล้ รู้ัวอีทีปาหยัไ้รูปอผม็ประบอยู่บนริมฝีปาเรียวเล็อเธอแล้ว ผมูบเธออย่าอ่อนโยนและนุ่มนวล ูบอเธอมัน่าหอมหวาน นผมอยาะเ็บมันเอาไว้นเียว… ทำไมเธอ้อเป็นแฟนอไอ้วีร์้วยนะ ถ้าเธอไม่ใ่แฟนอไอ้วีร์ เราอาะไ้เริ่ม้นัน้วยีว่านี้
"ไม่มีอะไร ัน่วแล้ว" เธอเอ่ยพร้อมผละผมออและเินหนีไปที่เียนอน ผมแอบเห็นใบหน้าที่แ่ำอเธอนะ เธอำลัเินอยู่ ใ่มั้ย?
"เธอเพิ่ื่นเอนะ-?-" ผมเอ่ยพร้อมยยิ้มมุมปามอูท่าทีเอะเินอเธอ
"เออนั่นแหละ่วแล้ว" เธออบผมและนอนลลุมโป
"ะนอนริๆเหรอ?" ผมเอ่ยถามเธอ้วยวามรู้สึที่หวิวๆในใึ้นมาแปลๆ อนนี้ใอผมมันไม่อยาลับไปห้อัวเอเลยสิ… ทำไมวะ?
"อืม" เธอเอ่ยอบผม
"ั้น…"
"…"
"ฝันีนะ" ผมเอ่ยบอเธอและปีนออมา
- END TALK-
เมื่อเห็นว่าภาธรออไปแล้ว รุ้พราว็่อยๆเปิผ้าห่มออมา เธอลุึ้นนั่และถอนหายใออมาเฮือให่
"ปวหัวั…" รุ้พราวเอ่ยพลาุมมับ
"เห็นที้อย้ายหนีแล้ว..."
"ริสิ!" รุ้พราวร้อึ้นเมื่อเธอนึอะไรบาอย่าึ้นมาไ้ เธอ่อยๆลุึ้นไปเปิโน๊บุ๊ที่ั้อยู่บนโ๊ะทำานอเธอ แ่เธอไม่รู้เลยว่าทุท่วท่าอริยาบถอเธอนั้นอยู่ในสายาอภาธรอยู่เสมอ นั่นเพราะว่าเาแอบิล้อไว้ที่ห้ออเธออนที่เธอหลับอยู่ยัไล่ะ
"อโทษนะที่ัน้อทำแบบนี้ ันแ่ลัวว่าเธอะ่าัวายเหมือนที่เพื่อนเธอพู" ภาธรเอ่ยพลานึถึเหุาร์เมื่ออนเย็น
รุ้พราวนั่พิมพ์้อวามมือยุยิราวุยับว่าเธอำลัุยับใรสัน
"ุยับใรนะ?" ภาธรเอ่ย้วยวามสสัยพลามอูรุ้พราวผ่านทาโทรศัพท์ไม่วาา
"เฮ้อ…" รุ้พราวถอนหายใพลายมือึ้นมาุมมับ
"ไม่น่ามาที่นี่แ่แรเลยริๆ รู้ี้เื่อแม่ลับไปเียใหม่็ะี" รุ้พราวเอ่ยพลาุมมับ
"เียใหม่หรอ?" ภาธรเอ่ยทวนำพร้อมมวิ้ว
"วรนอนนะรุ้ แยัไม่หายีนะ และพรุ่นี้มีอีเวนท์อี วรไปนอน เลิิมา" รุ้พราวพูนเียวับัวเอพลาหายใเ้าและหายใออลึๆยาวและบหัวัวเอเบาๆ
เ้า
ภาธรเินวนไปมาอยู่หน้าห้ออรุ้พราวอย่าลัเล
"เาะีไหมวะ?" ภาธรเอ่ยพลาใ้มือเท้าาอย่ารุ่นิ
"เอาไีวะ…?" ภาธรเอ่ยพลามอูถุ้าว้มโ๊ในมืออเา
"แล้วทำไมเรา้อมาสนใยัยนี่้วยวะ ยัยนี่็แ่หมาัวหนึ่ในเมส์อเรา็แ่นั้น" พูบภาธร็แวนถุ้าว้มโ๊ไว้รลูบิประูนอห้ออรุ้พราวและเินาไป
นสาย
รุ้พราวเินออมาาห้อและำลัะล็อประู แ่แล้วเธอ็้อมวิ้วเมื่อมอเห็นถุ้าวม้มโ๊แวนเอาไว้อยู่
"อใร?" รุ้พราวเอ่ยอย่าสสัยพลาหยิบ้าว้มโ๊ึ้นมาูอย่าๆ เธอพยายามพลิมอไปมาเผื่อะเห็นโน๊หรืออะไรสัอย่า แ่ลับไม่มีโน้อะไรเลย แู่่ๆหน้าอภาธร็ลอยึ้นมา
"ไม่ใ่หรอมั้" รุ้พราวเอ่ยพลาสะบัหน้าไปมาเพื่อสลัวามิบ้าๆอเธอ
"มัน้อมีนเอามาใส่ผิห้อแหๆ" รุ้พราวเอ่ยพึมพำและเอาลับไปวาไว้ในห้อ
KW Productions
"สวัสี่ะ" รุ้พราวล่าวสวัสีพร้อมยมือไหว้ทุน
"น้อรุ้เป็นไบ้ารับ พี่ไ้่าวมาานมปัว่าน้อรุ้ไม่สบาย" ายหนุ่มผู้เป็นรูสอนารแสเอ่ยถามรุ้พราวอย่าเป็นห่ว
"็ีึ้นแล้ว่ะ" รุ้พราวเอ่ยอย่ายิ้มๆ
"แล้วนี่นอื่นๆล่ะะ?" รุ้พราวเอ่ยถามพลามอหาอีสามนที่้อเรียนารแสร่วมับเธอ้วย
"อ้อ… านนท์ลาน่ะวันนี้ เห็นว่าะไป้อมอีเวนท์ นี่น้อรุ้ไม่ไป้วยเหรอรับ?"
"ไม่ล่ะ่ะ เราอยู่ันนละโมเลลิ่ัน มันแล้วแ่ทาโมเลลิ่เาะัารแบบไหน"
"ั้นมา เี๋ยวพี่ะสอนน้อรุ้เป็นารส่วนัวีว่าเนอะ เพื่อเยที่น้อรุ้ป่วย" เาเอ่ยพลายิ้มออมาอย่ามีเลศนัย
"อบุพี่ินมาๆเลยนะะ" รุ้พราวเอ่ยพลายมือไหว้อบุ โยที่เธอไม่รู้เลยว่าายหนุ่มรหน้าำลัิอะไรอยู่
"อะไรนะะ ไม่ใ่แบบนี้เหรอ?" รุ้พราวเอ่ยอย่าๆ
"ไม่ใ่รับ น้อรุ้้อแสอารม์แบบนี้นะ และ็้อยืนแบบนี้้วย" ินล่าวพร้อมเ้าไปัท่าทาให้รุ้พราว เาแะแนอรุ้พราวอย่าเบามือ ลิ่นหอมอ่อนๆาผมยาวสลวยอรุ้พราวนั้นทำให้เารู้สึอยาอยู่ใล้เธอมายิ่ึ้น แ่ในะเียวันภาธร็ลับมาาร้านาแฟพอี
"เห้ย ทำอะไรอพี่วะ!" ภาธรเอ่ยอย่าหัวเสียพลาเ้าไประาอเสื้ออิน
"อะไรันรับ?" ินเอ่ย้วยใบหน้าเหลอหลาเลิ่ลั
"ผมวรเป็นนที่ถามำนั้นออไปมาว่านะรับว่านั่นมันอะไรัน!" ภาธรเอ่ย้วยน้ำเสียโรธเือพลา้อหน้าินอย่าเอาเรื่อ
"นี่ะทำอะไรอนายน่ะ" รุ้พราวร้อแหวพลาเ้าไปแะมืออภาธรออาอเสื้ออิน
"ันทำอะไร ันไม่ไ้ทำอะไร นที่ทำอะไรน่ะมันือเธอ่าหารุ้พราว!" ภาธรเอ่ย้วยน้ำเสียหุหิ ใบหน้าหล่อเหลาแ่ำ้วยวามโรธ
"นายพูอะไร ันไม่เ้าใ" รุ้พราวเอ่ยพร้อมมวิ้วมอ
"เหอะ" ภาธรหัวเราะในลำอพลาลอามอบน
"แล้วเมื่อี้เธอทำอะไรอยู่ล่ะรุ้พราว!" ภาธรเอ่ยพลามอรุ้พราว้วยแววาุ่นเือ
"ันำลัเรียนารแสอยู่"
"เรียนารแสบ้าบออะไรทำไม้อใล้ิันนานั้น้วย!!" ภาธรเอ่ย้วยน้ำเสียที่ะอและัึ้นเมื่อไ้ยินำอบอรุ้พราว
"พี่ินเา็แ่…" รุ้พราวำลัะเอ่ยอธิบายแ่็ถูภาธรวาใส่้วยอารม์เสีย่อน
"็แ่อะไร!" รุ้พราวที่โนวาใส่็สะอื้นออมานิๆและ็ลืนำพูทั้หมที่ะพูออไปในทันที
"็แ่อะไรมัน็เรื่ออัน นายไม่เี่ยว!" รุ้พราวเอ่ย้วยน้ำเสียที่โรธึ้นมาบ้าและ้อหน้าภาธรอย่าเอาเรื่อ
"เธอแน่ในะว่าันไม่เี่ยวน่ะรุ้พราว?" ภาธรเอ่ยถามพลายยิ้มมุมปา น้ำเสียที่เาใ้นั้นทำให้เธอรู้สึิัและหายใไม่่อยออึ้นมาเสียื้อๆ
"ะ…ใ่" เธออบเา้วยน้ำเสียิๆัๆ
"แสว่าันะ้อทบทวนสินะ?"
__________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น