คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2
“แล้วเราจะเอายังไงกันต่อไป” พีร์ถามขึ้น “โรงเรียนเข้าแล้วนะ”
“ตามมาทางนี้สิ” แล้วเจมส์ก็นำทางไปยังกำแพงหลังโรงเรียน
เมื่อทั้งสามมาถึงหลังโรงเรียน เจมส์ก็ค้นหาอะไรบางอย่างในพุ่มไม้ข้างกำแพง
“นายหาอะไรเจมส์” พีร์ถาม เมื่อดูท่าทางแล้วเจมส์จะหาไม่เจอ
“ไอเจ้าหาดมันบอกว่า มีรูโหว่ในพุ่มไม้ข้างกำแพงโรงเรียน แต่เราไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”
แล้วเจมส์ก็ง่วนอยู่กับการค้นหาช่องทางที่ว่า เขารื้อกอโน้น แหวกกอนี้ให้วุ่นไปหมด
“ถ้าไอรูโหว่นั่นล่ะก็… โดนอุดไปเรียบร้อยแล้ว” หลังจากยืนมองเงียบๆอยู่สักพัก ภูมิก็เอ่ยขึ้น
“อ้าว แล้วทำไมนายไม่บอกตั้งแต่ทีแรก” เจมส์ทำหน้าเหรอหรา
“แล้วฉันจะไปรู้เหรอว่านายหาอะไร” ภูมิย้อนถาม “ฉันก็คิดว่ามันคงจะมีอีกรูน่ะสิ”
“แล้วนายรู้ได้ไงว่ามันโดนอุดไปแล้ว”
“ก็เพราะถ้ามันไม่โดนอุดไป ฉันก็ไม่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้หรอก”
“ถ้างั้นนายก็รู้จักรูนี้ดีน่ะสิ”
“แล้วถ้านายเป็นคนทำรูนี้ขึ้นมาเอง นายจะรู้จะจักมันไหมล่ะ”
“นายหมายความว่า นายเป็นคนทำรูนี้ขึ้นมาเอง ?”
“ถ้านายเข้าใจแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอธิบาย”
“นายทำเอาไว้ทำไมอ่ะ โดดเรียนเรอะ”
“ไว้ไปเยี่ยมสาลี่” สีหน้าภูมิสลดลงนิดหนึ่ง
“อืม ขอโทษทีนะ ที่ทำให้นายเศร้า” เจมส์ยื่นมือมาให้จับ
“ช่างมัน” ภูมิไม่แม้จะยื่นมือมาแตะ
“แล้วพวกเราจะทำไงต่อดีเนี่ย คาบแรกจะหมดอยู่แล้วนะ” พีร์เตือน
“คงต้องหาทางเข้าทางอื่น” เจมส์เสนอความเห็น
“เรื่องนั้นน่ะ มันแน่นอนอยู่แล้ว ปัญหาก็คือ…” พีร์เงยหน้ามองกำแพงสูงท่วมหัว “จะเข้าไป
ยังไง”
“จะลองปีนกำแพงดูมะ ?” เจมส์เสนอความคิด
“ภารโรงจะได้เห็นน่ะสิ” พีร์ส่ายหน้า “ลองขุดลอดใต้กำแพงเข้าไปมะ”
“เอาหัวแม่ตรีนคิดรึไง” เจมส์ด่า “คงต้องคิดหาทาง…”
โครม!
เจมส์และพีร์หันไปดู เห็นกำแพงโหว่เป็นรูกว้าง โดยมีภูมิปัดฝุ่นที่รองเท้าอยู่ ทั้งสองอ้าปากค้าง
“ภูมิ นายทำได้ยังไง” ทั้งสองคนถามเป็นเสียงเดียวกัน
“ไม่เห็นยาก” ภูมิเงยหน้าจากการปัดฝุ่นรองเท้า “แค่ปูนปลาสเตอร์ ถีบไม่กี่ทีก็พัง”
แล้วเขาก็คว้าเป้ที่ตั้งไว้ มุดลอดเข้าไปข้างในโรงเรียน “พวกนายจะยืนเฉยๆอยู่ข้างนอกก็ตามใจ
นะ เราขอเข้าไปก่อน”
“เฮ้ยๆ รอกันด้วยดิ๊” แล้วทั้งสองคนก็รีบมุดลอดตามภูมิเข้ามา
ทั้งสามคนโผล่เข้ามาบริเวณสวนพฤกษาศาสตร์
“เจมส์ นายจะเข้าห้องเรียนเลยป่ะ” พีร์ถามขณะเอาแผ่นกระดานมาบังปากรูเอาไว้ แล้วสางกิ่งไม้มาปิดทับอีกชั้น
“พวกเราว่างสองคาบแรกไม่ใช่เหรอ” เจมส์ถามกลับ
“อืม” พีร์พยักหน้ารับ “พวกเราว่างจนถึงคาบสามน่ะแหละ”
เจมส์หันไปถามภูมิ “ แล้วนายล่ะภูมิ”
“เราคงต้องขึ้นเรียน ไม่งั้นวันจันทร์หน้าครูวันเพ็ญไม่ให้เราสอบแน่ๆ” ภูมิส่ายหน้า แล้วทำท่าจะเดินออกไป
“งั้นนายก็ไปเหอะ อ้อ เห็นหาดบอกว่าอยากเจอนายแน่ะ ตอนเย็นนี้ถ้าว่างก็มาที่เขตเกษตรกรรมด้วยนะ”
ภูมิหันหลับมามองหน้าเจมส์ “เสียใจ เราไม่ชอบคบค้าพวกนักเลง”
“แล้วไอการที่นายไปต่อยกับพวกเด็กมัธยมน่ะ มันไม่ใช่นักเลงรึไง” พีร์ย้อน
แล้วก่อนที่พีร์จะขยับตัว ภูมิก็หันหลับมากระชากคอเสื้อพีร์ จนร่างของพีร์ถลาเข้ามาแล้วเหวี่ยง
หมัดเข้าไปรับ ร่างของพีร์จึงชนกับหมัดอย่างถนัดถนี่ จนกระเด็นลงไปนั่งพับเพียบบนพื้นดิน
“จำเอาไว้ ไอปากมอม ฉันไม่ใช่นักเลง แต่ถ้าพวกนั้นมาหาเรื่องก่อน ฉันก็ไม่ทนเหมือนกัน” ภูมิจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
เจมส์ถลาเข้ามาขวางระหว่างทั้งสองคน
“ไม่เอาน่าภูมิ” เจมส์พยายามปราม “ เห็นแก่ที่เราเคยอยู่ห้องเดียวกัน เราขอเหอะ”
ภูมิจ้องหน้าเจมส์ “ได้ ฉันเห็นแกนาย คราวหน้าคราวหลัง…” เขาบุ้ยใบ้ไปทางพีร์ “บอกมันให้ระมัดระวังปากด้วย”
“พวกเธอมาทำอะไรกันที่นี่ล่ะ” เสียงเรียบๆเย็นๆดังขึ้น
ทั้งสามหันไปมอง เห็นครูใหญ่ยืนทำหน้ายิ้มแย้มอยู่ทางเข้าสวน โดยมีครูวิชัยและภารโรงยืนขนาบข้าง
“ซวยแล้ว” เจมส์คราง มองเห็นไม้เรียวลอยมาแต่ไกล
ความคิดเห็น