ลี่เหม่ยจูสตรีผู้ทรนง

ลำดับตอนที่ #7 : ท่านแม่ทัพเฉินหย่งหมิง (rewrite)

   

แม่ทัพเฉินหย่งหมิง

www.printerest.com

(เฉินหย่งหมิง/แม่ทัพใหญ่)

ณ จวนแม่ทัพไร้พ่าย....

จวนที่กว้างใหญ่สมฐานะแม่ทัพใหญ่ของแคว้นมู่ เสียงอาวุธกระทบกันดังกังวานมิหยุดหย่อน เสียงกู่ร้องอันห้าวหาญของเหล่าทหารกล้าที่กำลังฝึกฝนดาบในตอนเช้าเรียกได้ว่าเป็นปกติของจวนหลังนี้หรือเรียกว่าเป็นค่ายฝึกก็ย่อมได้

เรือนผิงอันที่เงียบสงบเป็นเขตหวงห้ามทุกคนต่างก็รู้ดีจึงไม่มีทหารหรือสาวใช้เดินผ่าน ภายในห้องหนังสือมีบุรุษใบหน้าตาหล่อเหลา ผิวกร้านคล้ำแดด คิ้วเข้มพาดเฉียง จมูกโด่งคม นัยน์ตาสีนิลไร้ล้ำลึกก้นบึ้งยากจะคาดเดาความคิดเฉินหย่งหมิงนั่งอยู่โต๊ะทำงานกว่า 2 ชั่วยามซึ่งในยามปกติแล้วในยามนี้เขาจะต้องไปควบคุมการฝึกทหารทุกเช้าด้วยตนเอง ดวงตาคมจดจ่อกับจดหมายรายงานจากสายข่าวของฮ่องเต้ที่สืบได้ว่าเหล่ากบฏหยวนอ๋องยังคงวนเวียนในเมืองหลวงพวกมันปะปนอยู่กับเหล่าพ่อค้าที่เดินทางมาค้าขาย ทั้งที่เขาเองก็เฝ้าติดตามแต่พอจะสืบใกล้ถึงตัวมันร่องรอยกลับหายเงียบ แต่สายข่าวของฮ่องเต้ค่อนข้างแม่นยำและทุกครั้งข่าวสารที่ถูกส่งมาไม่เคยพลาดสักครั้ง

เมื่อหลายปีก่อนเขาเคยปะทะต่อสู้กับหยวนอ๋องและพลาดท่าถูกพิษจากยางไม้ชนิดหนึ่งทำให้กล้ามเนื้อส่วนที่ถูกฟันนั้นขยับมิได้และพิษนั้นลุกลามไปทั่วทุกส่วนของร่างกายยังโชคยังมีที่ลี่เหวินหยางเข้ามาทันไม่เช่นนั้นเกรงว่าเขาคงไม่สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้เมื่อหลบหลีกออกมาได้ขณะที่สติกำลังจะดับเขาได้ยินเสียงดรุณีนางหนึ่งที่เข้ามาช่วยเหลือน้ำเสียงของนางนั้นแสดงออกถึงความจริงใจ เขาพยายามเพ่งมองใบหน้าของนางแต่สิ่งที่เห็นมีเพียงความมืดแต่สิ่งหนึ่งที่เขาจำได้แม่นคือกลิ่นกายของนางซึ่งตอนนี้ก็ยังติดอยู่ปลายจมูกของเขาไม่จางหายไป เขายังคงจดจำกลิ่นกายของนางได้ดี

"เจ้าเป็นใคร" แสงจ้าส่องกระทบตาทำให้เฉินหย่งหมิงหรี่สายตาเพื่อให้ดวงตาปรับแสงได้ร่างสูงใหญ่พลันลุกขึ้นตามสัญชาตญาณ ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววตกใจชั่วครู่ เพราะเบื้องหน้าเขาพบดรุณีน้อยดวงตาดอกท้อหวานเย้ายวน ใบหน้างามรับกับจมูก ปาก และดวงตาได้อย่างลงตัว หน้าผากมนมีเหงื่อซึม

"ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ เอ่อ...ท่านยังเจ็บที่ใดอีกหรือไม่เจ้าคะ พอดีข้าผ่านทางมาจึงพบท่านถูกทำร้ายไม่ได้สติจึงเรียกหมอมาดูเจ้าค่ะ ท่านหมอกล่าวว่าท่านอ่อนแอและเสียเลือดมาก และในร่างกายของท่านได้รับพิษหากดื่มยาสักสองสามเทียบ ไม่นานก็หายเป็นปกติเจ้าค่ะ" เสียงหวานพูดจาเจื้อยแจ้วร่ายยาวดวงตาเรียวของนางโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยวเมื่อพูดจบ

"ขอบใจแม่นางมาก ข้าเป็นหนี้ชีวิตแม่นางนัก ว่าแต่แม่นางชื่อเเซ่ใดหรือหากมีโอกาสข้าจะตอบแทนอย่างแน่นอน" เฉินหย่งหมิงเอ่ยเสียงเรียบ พลางคิดว่าพิษที่พวกกบฏใช้เป็นพิษที่รุนแรงนักแล้วผู้ใดกันที่เป็นผู้ถอนพิษให้เขา หรือเขาต้องตามไปสอบถามกับท่านหมอผู้นั้น แล้วหากแม่นางดวงตาดอกท้อผู้นี้เป็นผู้ถอนพิษ แล้วนางรู้จักพิษนี้ได้อย่างไรกัน อีกทั้งดรุณีร่างเล็กเดินทางผู้เดียวในยามบ้านเมืองมีกบฏเช่นนี้ช่างน่าแปลก

"ข้าน้อยแซ่ลี่ นามว่าเหม่ยเจิน เจ้าค่ะ" ใบหน้างามแดงลามไปถึงหูน่าเอ็นดูยิ่งนัก เฉินหย่งหมิงหยุดพิจารณาลี่เหม่ยเจิน หากเขาจำไม่ผิดแซ่ลี่คงเป็นแซ่เดียวกับอัครเสนาบดีลี่ไม่ผิดแน่

"คุณหนูลี่ช่างมีน้ำใจนัก"เฉินหย่งหมิงขยับสายตามองสตรีตรงหน้าที่กำลังเขินอาย มือเล็กขยุ้มกระโปรงจนเห็นรอยยับ

"ท่านกล่าวชมเกินไปแล้ว ว่าแต่ท่านเป็นผู้ใดกันเหตุใดถึงได้รับบาดเจ็บหนักเยี่ยงนี่เจ้าคะ" ใบหน้างามเอียงคอถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสาดวงตาดอกท้อเคลือบด้วยหยาดน้ำตาแวววาว

“ข้าแซ่เฉินนามหย่งหมิง " เขามองดวงตาดอกท้อของนางเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ริมฝีปากเล็กสั่นระริกอย่างตกตะลึง

"ท่านคือ...แม่ทัพเฉิน แม่ทัพใหญ่ของแคว้นหรือเจ้าคะ" เฉินหย่งหมิงพยักหน้าแทนคำตอบ

"ข้าต่อสู้กับโจรและเสียทีพวกมันจนได้รับบาดเจ็บแทบเอาชีวิตไม่รอด ต้องขอบคุณคุณหนูลี่ที่ช่วยเหลือเอาไว้" ร่างองอาจก้มศีรษะเป็นเชิงขอบคุณ

"เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ท่านอย่าได้ใส่ใจเลยเจ้าค่ะ...หากเป็นผู้อื่นที่ไม่ใช่ข้าเห็นคนได้รับบาดเจ็บย่อมต้องช่วยเหลือ" ลี่เหม่ยเจินตอบพร้อมกับยิ้มหวาน เฉินหย่งมิงเห็นแววตาดอกท้อของฉายชัดว่าพึงใจในตัวเขาอย่างปิดไม่มิดทว่าช่างเป็นงิ้วที่เนียนสมจริงเป็นอย่างมาก 

หลังจากนั้นเขาก็ได้เขียนจดหมายขอบคุณลี่เหม่ยเจินอีกครั้ง และนางเองก็เขียนตอบกลับมาเรื่อยๆ และบ่อยครั้งที่นางกับเขามักจะบังเอิญพบกัน จนวันเวลาล่วงเลยผ่าน เขาเองรู้สึกว่านางเป็นสตรีที่น่าคบหาผู้หนึ่งหากไม่ติดว่านางกับสตรีที่ช่วยชีวิตเขาเป็นคนละคนกัน สตรีนางนั้นที่กายมีกลิ่นกายหอมเหมือนอิงฮวา เขาต้องตามหานางให้พบแม้จะสุดหล้าฟ้าเขียว!แต่สิ่งที่ทำให้เขาเป็นกังวลยิ่งกว่าคือเขาต้องแต่งงานกับลี่เหม่ยจู พี่สาวของลี่เหม่ยเจิน!!

การแต่งงานครั้งนี้ใช่จะหาข้อดีไม่ได้คงจะดีไม่น้อยหากเขาจะใช้การสมรสพระราชทานให้เกิดประโยชน์ เพียงเขาให้ลี่เหม่ยจูทำหน้าที่ภรรยาเอกอย่างเต็มที่ดูแลบ้านเรือน ที่สำคัญให้นางคอยจัดการเหล่าอนุ มิให้มาสร้างความรำคาญแก่เขา บางทีหากนางทนมิไหวอาจจะทูลขอหย่ากับเขาเองก็เป็นได้ คิดมาถึงตรงนี้เขาพอมองเห็นข้อดีและประโยชน์ของลี่เหม่ยจูขึ้นมาทันที