ลี่เหม่ยจูสตรีผู้ทรนง

ลำดับตอนที่ #28 : จอมดื้อรั้น

จอมดื้อรั้น

"ในขบวนมีสตรีเช่นนี้ ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกนาง เราจะวางแผนใหม่ดีหรือไม่”

ลี่เหม่ยจูมองดาบที่จ่อคอเหล่าสตรี คมดาบอยู่ห่างคอไม่ถึงชุ่น[1] ก็เกรงว่าจะเกิดความสูญเสียที่ไม่อาจประมาณเมื่อเทียบกับหนึ่งชีวิตบริสุทธิ์

"แผนใหม่"

เฉินหย่งหมิงจ้องมองดวงตาสวยที่โผล่พ้นออกมา นี่นางคิดว่าตัวเองเป็นแม่ทัพหรืออย่างไรถึงได้เปลี่ยนแผนไปมาเช่นนี้ เขาสบสายตานางอย่างหัวเสีย

"แผนของข้าคือช่วยสตรีเหล่านั้นออกมาก่อน" ลี่เหม่ยจูกระซิบเสียงเบามากขึ้น เพราะตอนนี้ขบวนลำเลียงเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้

"เจ้าจะใช้วิธีใด...พวกมันใช้ดาบจ่อที่ลำคอพวกนางถึงเพียงนั้น" แม้เฉินหย่งหมิงเห็นด้วยกับความคิดของลี่เหม่ยจูหากแต่มันก็เสี่ยง หากพวกตนบุกเข้าไปตอนนี้พวกมันอาจทำร้ายสตรีและอาจเกิดความเสียหายเกินกว่าจะควบคุมได้

"ข้ามีวิธีก็แล้วกัน" ลี่เหม่ยจูยิ้มมุมปาก นางได้เตรียมแผนสำรองไว้มากมาย บอกแล้วว่าจะทำสิ่งใดต้องมีการวางแผน

"อย่างไร..." เฉินหย่งหมิงเริ่มไม่ค่อยวางใจไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเล่นอะไรในยามนี้อีก แต่แน่ๆ กลับเรือนไปนางจะโดนเขาลงโทษไม่ใช่น้อย

"เชื่อข้าเถิด วิธีของข้าไม่มีอันตรายแน่นอน" พูดจบลี่เหม่ยจูทะยานออกไปทันทีก่อนไปยังไม่ลืมเรียกองครักษ์คนสนิทตามไปด้วย

"ลี่เหม่ยจู! " เฉินหย่งหมิงเปล่งเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างมีโทสะ และหันมาระบายลงกับผู้เป็นพี่ชายแทน

"ลี่เหวินหยางน้องสาวเจ้าช่างดื้อรั้นนัก...ไปเตรียมตัวเถิด" เฉินหย่งหมิงกล่าวด้วยความเหนื่อยใจ ที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านับเป็นสิ่งใดได้ในเมื่อนางมิคิดจะเชื่อฟังเขาแม้แต่น้อย รับปากและเชื่อฟังเพียงแค่อยากออกมาด้วยเท่านั้น!! จะทำอย่างไรกับจอมดื้อรั้นผู้นี้ดี

"ขออภัยแทนน้องสาวของข้าน้อยด้วยขอรับ" ลี่เหวินหยางก้มหัวเล็กน้อยแต่ใบหน้ายิ้มมุมปากอย่างขบขัน น้องสาวเขาเริ่มแผลงฤทธิ์อีกแล้ว นางก็เป็นเช่นนี้ท่านแม่ทัพยังมิชินอีกหรือ!

ลี่เหม่ยจูทะยานหลบไปตามเงาไม้จนข้ามมาฝั่งตรงข้ามได้สำเร็จนางกำลังดูทิศทางลมพัดและรอเวลาที่เหมาะสมในการดำเนินการตามแผนเท่านั้น หากอยากชนะมันก็ต้องมีเล่ห์กันบ้าง นางนึกในใจ

"เสี่ยวเปา สิ่งที่ข้าให้เจ้าไปเตรียมเจ้าเอามาด้วยใช่หรือไม่" ลี่เหม่ยจูแบมือขอบางอย่างที่ให้องครักษ์ไปจัดเตรียมไว้ก่อนหน้าเผื่อจำเป็นต้องใช้ และนางก็เดาไม่ผิดเพราะต้องใช้จริงๆ

"ขอรับฮูหยิน แต่มันเพียงเล็กน้อยนะขอรับจะพอหรือ" อันหลางเปาล้วงเอาห่อกระดาษที่บรรจุผลสีขาวยื่นให้ผู้เป็นฮูหยิน เขาเชื่อมือฮูหยินมั่นใจว่าแผนการของนางย่อมต้องสำเร็จ แม้กลับจวนไปเขารู้ดีว่าย่อมต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน

"แค่นี้ก็มากพอ หากทิศทางลมเป็นใจก็คงเป็นไปอย่างที่ต้องการ" ลี่เหม่ยจูหยิบห่อสีน้ำตาลประคองไว้ในอุ้งมือ ถึงแม้ครั้งนี้จะเป็นแผนการตื้นๆ ง่ายๆ แต่สำหรับบางสถานการณ์กลับให้ผลที่คุ้มค่ามากมายยิ่งกว่าการวางค่ายกลให้ศัตรูหลงกลนักเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมสายลมคล้ายเป็นใจลี่เหม่ยจูดีดตัวขึ้นเหนือพื้นดินทะยานขึ้นที่สูงและโปรยผงนิทราให้ผงสีขาวพัดไปตามลมและให้ผงนิทราทำหน้าที่ของมันเช่นกัน

"เฮ้ย! มีผู้บุกรุก" ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งที่มองเห็นลี่เหม่ยจูพอดี ง้างธนูเตรียมยิง และคนอื่นๆ ที่กำลังตกใจ แต่เมื่อยกดาบและยกธนูแขนและขากลับไร้เรี่ยวแรงรู้สึกง่วงอย่างไร้สาเหตุ

ปึก!! ฟึบ!! เสียงเข่ากระแทกพื้นลามเป็นแถบตามๆ กัน ร่างใหญ่ที่ล้มทั้งยืน ผู้คนทั้งขบวนเริ่มล้มพับไปตามกัน และเป็นไปตามแผนที่นางอยากให้เป็นจากนั้นก็ส่งสัญญาณให้เหล่าทหารเข้าไปช่วยเหลือสตรีและอุ้มพวกนางออกมาอย่างง่ายดาย

เฉินหย่งหมิงรีบทะยานออกมาสำรวจร่างบางทันทีจับหันซ้ายหันขวาจนนางหัวหมุน เขาเห็นพวกมันง้างยิงธนูออกไป เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่วุ่นวายชุลมุนลมองไม่เห็นว่าใครเป็นใคร ในใจร้อนรนอย่างมาก

"ข้าไม่เป็นอะไร ข้าไม่ได้บาดเจ็บด้วย" ลี่เหม่ยจูรีบยกมือห้ามหลบสายตาโมโหของเขา นางรู้ดีว่าอย่างไรเขาก็ต้องโมโหนางอย่างแน่นอน แต่เพื่อให้ทุกอย่างสำเร็จนางจะยอมให้เขาโกรธ ร่างบางยืนนิ่งทื่อเมื่ออยู่ๆ เขากลับดึงนางเข้าไปกอดแน่น

“เหตุใดชอบปั่นหัวให้ข้าต้องเป็นห่วงด้วย เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำเช่นนี้มันอันตราย” ไออุ่นจากร่างแกร่งทำให้นางนิ่งอึ้งไม่สามารถพูดสิ่งใดได้ พลันได้สติเพราะเสียงเรียกของพี่ชายนางจึงรีบผลักไหล่ของเขาออกอย่างรวดเร็ว กระนั้นนัยน์ตาของเขาก็ยังฉายแววเป็นห่วงส่งมา

"จูเออร์เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนหรือไม่เจ้าช่างดื้อรั้นเกินไปแล้วกลับไปก่อนเถอะพี่ชายจะตีก้นเจ้า ฮ่าๆ ๆ " ลี่เหวินหยางยีผมนุ่มจนฟูพลางหัวเราะชอบใจ ส่วนผู้เป็นน้องสาวก็ทำหน้างอง้ำ สองพี่น้องกอดคอกันออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เฉินหย่งหมิงมองตามและถอนหายใจหนักๆ

            เสบียงและอาวุธถูกขนออกไปจากบริเวณรวมทั้งสตรีก็ถูกพาไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย แม้วันนี้จะไม่เห็นทางเข้าป่าทว่าได้ช่วยเหลือสตรีเกือบสิบชีวิตก็นับว่าไม่เสียเปล่า ทั้งยังได้ยึดเสบียงและอาวุธนับว่าง้างธนูครั้งนี้ได้นกสองตัว

เพล้ง!!

เสียงจอกเหล้ากระทบกับพื้น น้ำสุรากระจายเป็นวงกว้าง เพื่อระบายโทสะแห่งความไม่ได้ดั่งใจ และเจ็บแค้นที่หลงกลง่ายๆ

"เจ้าบอกเองมิใช่หรือว่าพวกมันจะดักซุ่มรอที่วัดร้างอีกฟาก" หยวนอ๋องบันดาลโทสะเสียงดังก้อง เพราะมู่จิ้นฟงรายงานมาว่าพวกมันจะไปดักรอที่วัดร้าง พอให้คนไปดูก็พบทหารอยู่ที่วัดร้างจริงๆ แต่เหตุใดเฉินหย่งหมิงถึงไปโผล่อยู่ทางเข้าป่า ทั้งพวกมันกลับแย่งชิงสตรีบำเรอ อาวุธและเสบียงทั้งหมดเขาอุตส่าห์ทุ่มเงินลงทุนไปมาก หากแต่ไตร่ตรองและเชื่อว่าข่าวที่ได้รับจากอนุของเฉินหย่งหมิงไม่มีทางพลาด แต่พระองค์ประเมินฝีมือพวกมันต่ำไป

"มู่จิ้นฟงบอกมาอย่างนั้นจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ" อู่หมินไห่องครักษ์คนสนิทก้มหน้าตอบ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาผู้เป็นนาย เขาเองก็ไม่คิดให้รอบคอบงานที่ได้รับมอบหมายจึงเกิดข้อผิดพลาด

"สตรีนางนั้นช่างโง่งมยิ่งนักเช่นนั้นพวกมันคงรู้ตัวแล้วว่าในจวนของมันมีเกลือเป็นหนอน หึ" หยวนอ๋องเหยียดริมฝีปาก ดวงตาแดงก่ำมือสองข้างกำแน่นจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว อาวุธคราวนี้จะต้องนำมาทายางไม้พิษและต้องใช้เวลานานเพื่อให้ยางไม้นั้นแห้งและซึมเข้าไปในอาวุธ และอาวุธมากมายถึงเพียงนั้นต้องใช้เวลามากมายนักในการซื้อขายซึ่งช่วงนี้การซื้อขายทำได้ยากและลำบากมากขึ้น คราวนี้พวกมันชิงตัดแขนขาแย่งชิงเสบียงไปจึงมีโทสะมาก

            “ข้าไม่น่าประมาทเฉินหย่งหมิง อ้างตนว่าเป็นแม่ทัพแท้จริงก็ใช้วิธีลอบกัด” หยวนอ๋องกัดฟัน

            “มิใช้ฝีมือของแม่ทัพพะย่ะค่ะ” อู่หมินไห่ที่ได้รับรายงานเอ่ยขึ้นแม้เขาจะแปลกใจอยู่บ้างแต่ก็จำต้องรายงาน

            “ไม่ใช่ฝีฝือมันแล้วเป็นผู้ใด” ผู้เป็นนายเลิกคิ้ว

            “ผงนิทราเป็นของลี่เหม่ยจูฮูหยินของเขา”

            “ลี่เหม่ยจูอย่างนั้นหรือ” ใบหน้าคมคายนิ่งคิด มุมปากได้รูปขยับเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเป็นผู้ใด สตรีเช่นนี้หายากทั้งยังครอบครองยากไม่เชื่อว่านางจะอยู่ในมือของอีกฝ่าย

"จะทำอย่างไรต่อไปขอรับท่านอ๋อง" อู่หมินไห่จำต้องเอ่ยถามแม้เกรงกลัวเพียงใด

"แจ้งข่าวเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยให้แก่หนานอ๋อง ให้เขาส่งเงินและเสบียงมาใหม่ส่งคนไปบอกสตรีผู้นั้นเร่งทำพิษยางไม้เพิ่มด้วย" หยวนอ๋องออกคำสั่งเสียงเย็นเฉียบ กรามถูกขบจนนูนสั่น

พะย่ะค่ะ”

"กำจัดหนอนตัวนั้นด้วย หนอนโง่ๆ เก็บไว้ก็เปล่าประโยชน์มิแน่อาจจะเป็นภัยกับเรา...พี่ชายของมันด้วย พวกไร้ประโยชน์ข้าไม่อยากเก็บไว้"

"...พะย่ะค่ะ"อู่หมินไห่รับคำสั่งและเร่งรีบออกไปจัดการตามคำสั่วทันทีแม้ว่าจวนแม่ทัพจะแทรกซึมเข้าไปได้ยาก แต่เขาเชื่อว่าคงไม่ยากเกินกว่าความสามารถของเขาแน่นอนเพียงมีเงินก็จ้างผีโม่แป้งได้ แต่ผีตัวนั้นโง่เง่าเกินทน เขาก็คงต้องให้ผีเหมือนกันจัดการ

            จวนแม่ทัพ..

ลี่เหม่ยจูกับลี่เหวินหยางนั่งจิบชาสนทนาผ่อนคลายอารมณ์ให้หายเหนื่อยหลังจากรายงานให้องค์เหนือหัวทราบถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วพระองค์ยังทรงมีรับสั่งว่าจะมอบรางวัลให้กับลี่เหม่ยจูด้วยพระองค์เองทำให้เฉินหย่งหมิงตากระตุกยิกๆ กังวลถึงรางวัลที่สหายผู้สูงศักดิ์จะมอบให้ลี่เหม่ยจู คงมิใช่ตำแหน่งยิ่งใหญ่หรอกนะ!!

"จูเออร์เจ้าดื้อรั้นใจกล้าเกินไปแล้ว คราวหน้าอย่าทำเช่นนี้อีกเข้าใจหรือไม่" ลี่เหวินหยางแสร้งตำหนิน้องสาวเมื่อหันไปมองใบหน้าถมึงทึงของเจ้าของจวน ใบหน้าเย็นชาเพียงแค่มองผ่านยังเย็นเฉียบเสียดกระดูก หากน้องสาวไม่รั้งให้อยู่ด้วยเขาคงจะขอตัวกลับนานแล้ว

"เจ้าค่ะพี่หยาง" ลี่เหม่ยจูแสร้งเอ่ยรับปากพี่ชายเพียงหวังว่าเขาจะปราณีนางบ้าง ตอนนี้รู้สึกว่าเหงื่อเริ่มซึมออกมาตามแผ่นหลัง เขาจะนั่งกดดันนางอีกนานหรือไม่ เมื่อเห็นสายตาขอความเห็นใจของพี่ชายที่มองมาก็เลยต้องพยักหน้าให้กลับได้ นางจัดการได้อยู่แล้ว

"นี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้าควรกลับไปพักผ่อนได้แล้วกระมัง" เสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น เขาปรายสายตามองสตรีตรงหน้าที่คอยกันเขาออกจากการสนทนาอย่างแนบเนียน

"เช่นนั้นข้าขอไปส่งจูเออร์ที่เรือนนะขอรับ" ลี่เหวินหยางเห็นสายตาเว้าวอนของน้องสาวจึงได้แต่ลองพูดดู

"ข้าเป็นสามีนางจะไปส่งนางเองเจ้ากลับไปได้แล้ว" ประโยคและน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาแสดงความเป็นเจ้าของ ทำให้ลี่เหวินหยางส่งสายตามาให้น้องสาวที่ใบหน้างอง้ำลง พึงนึกได้ว่าน้องสาวออกเรือนแล้วอย่างไรทั้งสองก็เป็นสามีภรรยาเขาก็คงไม่มีสิ่งใดที่ต้องเป็นห่วง

"ท่านพูดเกินไปแล้ว...ข้าง่วง คงต้องขอตัวเช่นกัน พวกท่านเองก็ควรจะแยกย้ายไปพักผ่อน" ลี่เหม่ยจูรีบออกตัว แต่พอสบกับสายตาคาดโทษนั้นนางเองก็จนใจเช่นกัน

"วันนี้ข้าแทบไม่ต้องออกแรงทำสิ่งใดเลยไม่รู้สึกเหนื่อยล้า" เขาพูดประชดนางอีกแล้วลี่เหม่ยจูเห็นแววตาที่แสนเย็นชานั้นมีประกายอบอุ่นแล่นผ่าน ก็ทำให้อดไม่ได้ที่จะหลบตาและเกาท้ายทอยเก้อวางตัวไม่ถูกจึงได้แต่เสมองออกไปด้านนอกแทน

"แต่ข้าเหนื่อยแล้วเจ้าค่ะ" ร่างบางลุกขึ้นทันทีตอนนี้รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องใจสั่นแปลกๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเฉินหย่งหมิงเข้ามามีอิทธิพลเหนือความรู้สึกของนางตั้งแต่เมื่อใดกัน ถึงแม้นางจะรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปก็ตามที

            จากนั้นทั้งสามก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เพราะต้องเก็บแรงไว้ต่อจากนี้ เรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เท่ากับว่าพวกนางได้ประกาศศึกกับกบฏไปแล้ว แน่นอนว่าพวกมันคงกำลังหาทางเอาคืนเป็นแน่

---

[1] 1 ชุ่น เท่ากับ 1 นิ้ว