คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 : ) END
Chapter 11
ว่าไปถึที่พั็เย็นแล้ว
พวเาไ้แวะื้ออาหารเ้ามาทาน้วย ทำให้ไม่้อออไปอีรอบ
แร็
แบฮยอนเปิประูเ้าบ้านพัไป
หันไปมอนัวโที่ยืนยืเส้นยืสายาารเินทามาอย่ายาวนาน
“านยอล เ้ามาเร็ว เี๋ยวผมเอาับ้าวใส่ถ้วย่อน” ว่าแล้ว็เินเ้ารัวไป
เทอาหารที่ื้อมาใส่ถ้วย่อนะยออมา้านอที่อีนำลันั่อยู่
านยอลเห็นแบฮยอนถือาน้าวออมา
็เินไปถือเหยือน้ำ และแ้วมา ่อนะเทน้ำแล้ววาให้ับอีน
“ทาน้าวันนะ แล้ว่อยอาบน้ำนอน” านยอล
“รับๆ ทานันๆ”
----------------
“านยอล ไปอาบน้ำไ้แล้ววว ึแล้วนะ”
แบฮยอนมออีนที่้มหน้า้มาเล่นเมในมือถือแล้วหน้ามุ่ย
แล้ว็อบมาบ่นว่าปวา แสบา ื้อริๆเลย
“รับๆไปแล้วว ฮ้าว ่วัเลยรับ ออหน่อย” วาแนไปอเอวนที่ยืนอยู่้าเียมาอไว้
แล้วบหน้าลับเอวบา สูลิ่นสบู่หอมๆแล้วออแรรัแรๆไปทีอย่าหมั่นเี้ยว
“อ้อนอะไรรับ ปาร์าน ไปอาบน้ำหอมๆเร็ว
แล้วมานอนัน เินทามาทั้วันแล้ว” แบฮยอนลูบหัวอีนเบาๆ มอานยอลที่เยหน้าเอาาวาไว้ับเอวเาอย่าอ้อนๆ
“น่าหมั่นไส้ริๆ ไปๆ อาบน้ำรับ” ยี้หัวนัวโแรๆไปที
แล้วึแนหนาึ้น
“ฮ่าฮ่า รับๆไปแล้ว” หัวเราะำให้นที่ยืนีสีหน้าหมั่นไส้มาให้เา
----------------
"านยอล" เอ่ยเสียเรียนที่นอนอยู่้าัน
"หือ รับ"
"่วอ่ะ"
"อืมมม ฮ้าวว"
"เี๋ยวพรุ่นี้อนเ้าเราไปำน้ำันนะ
ไปเล่นเิร์ฟ้วย เรายัไม่เยเล่นเลย มัน้อสนุแน่ๆเราเยูลิปแล้ว
แล้ว่อยไปพิพิธภั์ัน!! เราอยาูโลมา
ไหนะปลาระเบนมัน้อทำหน้าุ้ยๆน่ารัแน่ๆเลยอ่ะ
อนเที่ยเรา่อยทานอาหารทะเลัน หรือริำน้ำ เล่นเิร์ฟเนี่ยเรา้อไปเล่นอนบ่ายนะะไ้ไม่้อเปลี่ยนเสื้อผ้า่อน้วย
หรือานยอลว่ายัไอ่ะ"
"..."
"อะไร
ทำไมเียบอ่ะ"
"..."
"านยอล!! โถ่
ปล่อยให้เราพูนเียวอยู่ไ้ั้นาน"
มอนหลับปุ๋ยอย่าสบายอารม์อย่าอ่อนใ
ะเพลียน่าูเลย เมื่อวานเลียร์นึแน่ๆ ไหนะับรถไปรับเาที่บ้าน
แล้วยัพามาทะเลอี
แบฮยอนยื่นมือไปลูบแ้มาวออีนเบาๆ
"ฝันีนะรับ
นีอพี่แบ"
่อให้ะเป็นไ้แ่พี่เือนเา็ะเป็น!!
ไม่มีอะไระวาเาไ้!!
ยเว้นแ่อนอีนื่นอ่ะนะ ฮือออออออออ
---------------------
“อืมมมมม หือ?”านยอลวามือไปทั่วเียอีฝั่แล้ว็สสัย
ว่านที่นอนอยู่้าๆันไปไหน เหลือเพียไออุ่นที่บ่บอว่านเพิ่ะลุไปไม่นาน
ยับัวลุึ้นพิับเีย
มอไปทั่วห้อนพบอีนที่ยืนอยู่รระเบีย้านนอ ที่เป็นส่วนยื่นออมาหันไปทาทะเล
ยี้า่อนะเินมึนๆออไปหานที่อยู่้านอทั้ผมเผ้ารุรั
รื
เปิประูระเบียแล้วสวมออีนาทา้านหลัเบาๆ
วาหัวยุ่ๆไว้ับนัวเล็ว่าแล้วหลับา
แบฮยอนมอแล้วนึำ
เ้ายัษ์ัวโที่เวลาื่นนอนแล้วี้อ้อนเหมือนแมวที่เวลาเ้าอหาย็เ้ามาลอเลีย
“ไหล่ผมไม่ใ่ที่นอนนะรับ
อีอย่าหัวานยอลหนัอ่ะ ออไปนะ”
“ไม่โรแมนิเลย”
เสียทุ้มว่า หาเสียวัหน่อยๆ อย่านี้อน เป็นพฤิรรมที่เห็นไ้ไม่บ่อยนัานนี้
ะไม่มีพียไม่ี่นที่ไ้เห็น และแน่นอนว่านนั้น้อเป็นเาอยู่แล้ว
็ในเมื่อานยอลเป็นอเานี่นะ
“ะมาโรแมนิอะไรันล่ะรับ
เมื่อีุ้แม่ท่านโทรมา้วยรับ ท่านถามว่าเป็นยัไ ็เลยถ่ายรูปส่ให้ท่านไปรับ”
ปาเล็เอ่ยเสียเื้อยแ้วไม่หยุ
านยอลถอนหายใเบาๆ
วามสบายใเาอยู่รนี้แล้ว วามพยายามอเา วามพยายามอเราที่ผ่านมันมา้วยัน
ในที่สุ็ทำให้พวเาไ้มีวันนี้ นึย้อนไปวันที่เาไ้เอแบฮยอนรั้แร
ถ้าไม่ไ้เอัน อนนี้เาะเป็นยัไนะ นึภาพไม่ออริๆ
นอย่าเาไม่สนใวารบันเทิแน่ อบุสวรร์
อบุทุสิ่อย่าที่ทำให้เาไ้พบับนในอ้อมแน ไ้มีนๆนี้อยู่ในีวิ อบุบยอนแบฮยอนที่อยู่เีย้าเาอย่านี้เสมอมา
“อบุนะรับ”
เอ่ยเบา้าหูอีน ที่ำลัพูไม่หยุ
“หือ
อบุอะไรรับ? ” แบฮยอนมอน้าหลัอย่าสสัย อยู่ีๆ็พูอบุ
อบุอะไรัน
“หึหึ
ไม่มีอะไรรับ” ุหน้าเ้าับออหอมแล้วหลับาลอย่าผ่อนลาย
.
.
.
อบุนะรับ
-------------------------------------
แ่นิยายยาัรับ ฮือออออออออออออออ
พอะะรีไรท์็ไม่รู้ะไ่ออ่ะ เฮ้ออออออออ
ความคิดเห็น