มิโซฮาระ โซระ | Misohara Sora

ตอนที่0 โซระ

      ประเทศเวสเซเบียเป็นดินแดนแห่งความเจริญและทรัพยากรพลังวิเศษ ซึ่งมีฮีโร่คอยปกป้องชาวบ้านจากวายร้ายและสัตว์ประหลาดต่าง ๆ จังหวัดลูนาร่าที่ติดทะเล ในอดีตเป็นแหล่งรวมวายร้ายในหลายเมือง

เมืองซูนาริ เป็นเมืองขนาดเล็กๆในทางเหนือที่ติดทั้งทะเลและทะเลทราย เป็นเมืองที่ปลอดภัยมากที่สุดในจังหวัดลูนาร่า ทุกอย่างสงบสุขเป็นอย่างมาก แต่หลังจากสงครามจากฝั่งของอสูรที่ถูกเรียกว่าราชันปีศาจ ชายผู้ทรยศต่อมนุษย์และ วีรบุรุษแห่งฮีโร่เมื่อ30ปีก่อน ทำให้โซนฝั่งทะเลทรายได้มีสัตว์ประหลาดมากมายโผล่ออกมา แต่วีรบุรุษทาเครุ ซาโต้มาจัดการเหล่าสัตว์ประหลาดและสั่งให้ชายผู้สร้างบาเรียกางม่านในเมืองนี้ไว้ 

แต่ในฝั่งโซนทะเลทรายได้มีหมู่บ้านเล็กๆอยู่และในนั้นมีชายผู้เป็นอัันตรายระดับSในอนาคต ได้ถือกำเนิดขึ้น…..

      ในปัจจุบันเมืองซูนาริได้มีฮีโร่ฝึกหัดมากมายมาที่นี่เพื่อพักผ่อนในบรรยากาศที่สงบสุขของเมือง ได้มีเด็กหญิงคนหนึ่งได้เดินพร้อมกับครอบครัวของเธอ 

“นี่มิโนะ อย่าซนมากสิลูก”หญิงสาวที่เป็นผู้เป็นแม่ได้กล่าวตักเตือนเด็กสาวที่วิ่งเล่นอยู่ พร้อมสีหน้ายิ้มเย้ม มิโซฮาระ มิโนะเด็กหญิงวัย8ขวบ พร้อมผมบรอนยาวได้วิ่งเล่นในถนนและเดินไปหาชายชุดสีฟ้า“เย้ๆ พี่ชายฮีโร่”

ชายคนนั้นหันมาและยิ้มให้มิโนะ"นี่หนูน้อย ทำไมเธอไม่ฟังพ่อแม่หล่ะครับ"ชายคนนั้นเตือนมิโนะด้วยเสียงเป็นมิตรก่อนจะอุ้มไปให้แม่มิโนะ “ขอโทดค่ะ พอดีลูกฉันซนไปหน่อย”ก่อนที่จะรับมิโนะจากชายคนนั้น “ไม่เป็นไรครับ”เค้าพูดเสร็จก็เดินออกไป 

“มิโนะเธอนี่ละก็”ชายผมเหลืองที่จับมือพ่อนั้นคือพี่ชายของเธอ มิโซฮาระ ชุย พ่อที่จับมือชุยอยู่ก็ขำเล็กน้อย หลังจากที่แม่ของเธอบ่นมิโนเสร็จก็ได้เดินเล่นในงานฉลองในวันครบรอบ30ปีในเหตุการณ์สงคราม

       ในเมืองซูนาริเป็น1ในเมืองที่มีเหตุการณ์สำคัญในสงครามนั้นคือการเสียชีวิตของชายผู้ทรยศต่อมนุษย์ ฮิรางิ เนรุ ที่เสียชีวิตในชายฝั่งของทะเล ครอบครัวมิโซฮาระได้เดินทางมาถึงข้างหน้าแท่นพิธี ก่อนที่จะมีชายร่างใหญ่เดินเข้ามาเขาใส่แว่นสีดำและผ้าที่หัว

“ยินดีต้อนรับทุกคน ทั้งชาวเมืองซูนาริ เหล่าฮีโร่ หรือแม้แต่นักเรียนโรงเรียนสเปรชทุกท่าน กระผมมีนามว่า ทาชิน เป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนสเปรชรวมถึงหัวหน้าคณะฮีโร่ในประเทศ ในอดีต ฮิรางิคืออดีตเพื่อนรวมรบกับเรา จนกระทั่งเขาได้เซ็นสัญญากับปีศาจทำให้เขาเป็นอะมนุษย์และได้สังหารชาวบ้านบริสุทรมากมาย จนทำให้ชายผู้เปรียบสเมือนพี่ชายของฮิรางิอย่าง ทาเครุ ซาโต้ได้เข้าปะทะ หลังจบการปะทะฮิรางิได้กลับตัวแต่เขาทนพิษบาดแผลไม่ไหวจึงมาเสียชีวิตที่เมืองแห่งนี้…..”

ในขณะที่ชายชื่อทาชินกำลังกล่าวทักทายและเล่าประวัติของฮิรางิ มิโนะและชุยได้เดินออกมาปล่อยให้พ่อแม่ยืนฟังประวัติ โดยอ้างว่ามาเข้าห้องน้ำ"น่าเบื่อชะมัด ใช่ไหมมิโนะ" ชุยหยุดเดินและหันมามองน้องสาว

        “ตาลุงนั้นเท่ดีออก”มิโนะพูดพร้อมกินสายไหม แต่ในขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่ก็มีตาลุงที่ใส่แว่นประหลาด แล้วก็บ่นอะไรบางอย่าง"..ฮิรางิ..ถูกฆ่าโดยฉันเนี่ยนะ เจ้าหมอนั้นรวมรบกับฉันจึงจัดการเจ้าอสูรได้เลยนะ..แถมฉันก็ยังไม่เคยใช้พลังใส่เจ้านั่นด้วยซ่ำ"

ชุยฟังจากตาลุงคนนั้นก็หันไป"นี่ลุง ทำไมพูดเหมือนลุงอยู่ในเหตุการณ์เมื่อ30ปีก่อนหล่ะ" ลุงคนนั้นหันมามองชุยก่อนที่จะขำ"วะฮ่าฮา เจ้าหนูทำไมฉันจะไม่อยู่หล่ะ ถ้าไม่มีฉันสงครามนั้นก็ไม่จบหรอ ดูแกคงไม่เชื่อว่าฉันคือทาเครุ ซาโต้สินะ"

       “เอ้!!! ลุงนั้นหรอที่เป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุด วีรบุร….”ก่อนที่มิโนะจะพูดจบชุยได้เอามือมาปิดปากก่อนที่จะพูด"แล้วให้พวกเราเชื่อลุงได้ไงหล่ะ ดีไม่ดีอาจเป็นแค่ตาแก่โรคจิต"

ชุยมองชายตรงหน้า ก็ชายคนนั้นจะขำขึ้นมา"วะฮ่าฮาฮา เจ้าหนูแกดูไม่เชื่อฉันนะ"ก่อนที่ร่างของเขาจะขยายตัวพร้อมออรา “คราวนี้เชื่อฉันรึยัง”

ชุยมองซาโต้เล็กน้อย"เอาหล่ะ ผมเชื่อก็ได้ว่าคุณคือวีรบุรุษในตำนาน"ก่อนที่ภาพของมิโนะจะดับไปด้วยความเหนื้อยล้า

      มิโนะตื่นขึ้นมาในรถของพวกเขาก็ที่เธอจะหันออกไปข้างนอกที่พระอาทิตย์ใกล้ตก “เอ้าลูกตื่นแล้วหรอ พี่ชายของหนูแบกมา ไปทำอะไรมาถึงหลับลึกขนาดนี้หล่ะ”แม่หันมาถามเธอ

“หนู หนูไปเจอกับทาเครุ ซาโต้ด้วยหล่ะ ไม่เชื่อถามพี่หนูได้เลย”มิโนะพูดด้วยความตื่นใจ แม่หันไปมองชุยแต่ชุยกลับสายหน้า"เธอฝันแล้วมิโนะเราไปนั่งเล่นกัน แต่เธอดันหลับขึ้นมาฉันนึกว่าเธอตายเลย เพราะพยายามปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น"

มิโนะที่ได้ยิ้นแต่คิดไปว่าอาจฝัน แต่พี่ชายของเธอแอบยิ้มเล็กน้อยขณะที่คิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่ครอบครัวมิโซฮาระก็ได้เดินทางมาถึงบ้าน

       เมื่อครอบครัวมิโซฮาระถึงบ้านแล้ว แม่เริ่มเตรียมอาหารเย็น ขณะที่มิโนะและชุยนั่งลงที่โต๊ะอาหาร มิโนะก็ได้เล่าฝันที่ฝันในวันนี้ให้กับชุย ชุยก็ยิ้มและพูดคุยกับมิโนะ

เสียงของทั้งคู่ที่กำลังคุยกันแม่และพ่อที่ได้ยินก็ยิ้มและทำกิจกรรมต่อไป หลังจากทั้งสี่กินข้าวกันเสร็จก็ปิดไฟนอน

      ในตอนดึกมิโนะที่กำลังนอนอยู่จู่ๆก็ได้ยินเสียงกรีดร้องมาจากห้องพ่อแม่ของเธอ ชุยและมิโนะก็ได้ลุกขึ้นไปดูก่อนจะเห็นร่างของพ่อพวกเธอนอนจมกองเลือดขณะที่แม่ได้หล่นลงหน้าต่างและเสียชีวิต คนที่ทำนั้นก็คือ

“ว่าไงพวกหนูน้อย”พี่ชายฮีโร่ขุดฟ้าที่เจอกันในวันนี้ เขายิ้มออกมาก่อนจะพุ่งมาพร้อมมีด มิโนะที่กำลังช็อคก็ได้มีมือมาจับมือเธอเอาไว้

“วิ่งเร็วมิโนะ!!”ชุยจับมือของเธอแล้ววิ่งตอนนี้น้ำตาของทั้งคู่กำลังไหลออกมา ชายคนนั้นก็เดินตามมาอย่างช้าๆ ชุยลากมิโนะมาชั้นล่างแล้วเข้าห้องใต้ดิน

       “มาเล่นซ่อนหากันเถอะเด็กๆ”เขาพูดซ่ำไปเรื่อยๆก่อนที่เสียงจะหยุดลงที่หน้าประตู ก่อนที่เสียง ก็อกๆ จะดังขึ้น “อยู่ในนี้รึป่าว” ก่อนที่เสียง ปั่ง!!! จะดังขึ้นแล้วประตูก็เปิดขึ้น ชุยใช้จังหวะนี้วิ่งพร้อมใช้มีดแทงไปที่ร่างของชายคนนั้น

เลือดที่ท้องไหลไม่หยุด"หน่อยแกบังอาจมากนะ"เขาพูดพร้อมยกคอเสื้อของชุย ก่อนที่เขาจะทำอะไรต่อ ชุยได้กัดนิ้วของชายคนนั้น 

ชุยที่หลุดออกมาก็ได้เตะไปที่กล่องดวงใจก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปข้างบน “หน่อยแก!!!” เขาวิ่งขึ้นไปข้างบนพร้อมถือมีดที่เต็มไปด้วยเลือดของเขา พลังสีเขียวไหลเปลี่ยนมือแล้วพุ่งขึ้นไปข้างบน

      เมื่อก่อนหน้านี้ชุยได้ลากมิโนะมาห้องใต้ดิน"นี่มิโนะ พี่จะทำอะไรบางอย่าง จังหวะที่พี่ขึ้นไปข้างบนพร้อมเจ้านั่น เธอก็ไปโทรเรียกตำรวจหรือออกไปหาความช่วยเหลือนะ"

หลังจากที่ชุยได้วิ่งขึ้นไปขณะที่ชายคนนั้นได้ขึ้นไป มิโนะใช้จังหวะวิ่งไปหาโทรศัพท์บ้านแต่ก็ตกใจเพราะสายโทรศัพท์นั้นได้ถูกตัดขาดไปแล้ว มิโนะได้ยินเสียงจากข้างบนเธอไม่ทางเลือกจึงกดสัญญานฉุกเฉินภายในบ้าน ส่งเสียงดังไปทั่วบริเวณ

มิโนะรีบวิ่งขึ้นไปข้างบน เธอได้เห็นสภาพที่เต็มไปด้วยบาดเเผลตามร่างกายทั้งคู่ ทั้งห้องเต็มไปด้วยสไลม์สีเขียว ชุยได้ถูกบีบคอ มิโนะเห็นสภาพแบบนั้นเธอจึงไม่รอช้าหยิบมีดที่หล่นอยู่ก่อนจะพุ่งไปกระหน่ำแทงใส่ร่างของชายคนนั้น ร่างเขาล้มลง ชุยได้หลุดออกจากกำมือก่อนจะมองมิโนะที่หน้าเต็มไปด้วยเลือดที่กระหน่ำแทงร่างของชายผู้นั้น พร้อมด้วยแสงที่ไล่ยิงใส่ร่างชายคนนั้น 

     ชุยไม่รอช้ารีบหยุดมิโนะ"มิโนะ!!! พอได้แล้วเจ้าเวรนี้มันตายไปแล้ว"มิโนะหายใจหอบก่อนจะมองร่างชายคนนั้น ชุยหยิบมีดออกจากมือของมิโนะ

ก่อนที่จะมีชาวบ้านเข้ามาพร้อมฮีโร่ในเมือง พวกเขาเข้าจับกุมชุยเนื่องจากพวกเขาคิดว่าเขาสังหารฮีโร่ มิโนะช่วยเล่าเหตุการณ์ที่ชายผู้เป็นอดีตฮีโร่เป็นคนสังหารพ่อแม่ของพวกเธอ

แม้จะมีการอธิบาย แต่ความตื่นตระหนกใน หมู่ชาวบ้านยังคงอยู่ พวกเขากลัวและไม่เชื่อ ในสิ่งที่มิโนะพูด ชุยถูกพาตัวไปในขณะที่มิโนะได้แต่มองด้วยความกังวลใจ แล้วดูมือตัวเองที่กำลังสั่นอย่างแรง 

        มิโนะถูกนำไปโรงพยาบาลส่วนชุยมิโนะไม่รู้เขานั้นเป็นตายร้ายดีอย่างไร เมื่อมิโนะฟื้นขึ้นมา เธอพบว่าตนเองอยู่ในสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า สถานที่ที่เต็มไปด้วยความเหงาและความเศร้า 

มิโนะต้องปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่ เธอเปลี่ยนบ้านหลายหลัง เนื่องจากเธอไม่สามารถปรับตัวเข้ากับผู้คนรอบตัวได้ บางครั้งเธอรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าในโลกนี้ ทุกคืน เธอมักฝันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบ้าน และความทรงจำที่ถูกพรากไป ทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้น เธอเดินออกจากบ้านสงเคราะห์และนั่งในซอกตึก

       ก่อนที่จะมีกลุ่มคนใส่หน้ากากสัตว์ปรากฎตัวออกมา หญิงสาวที่ใส่หน้ากากแมวอยู่ตรงหน้าของเธอ"น่าสงสารจัง ยังเด็กอยู่ด้วย"หญิงสาวคนนั้นได้ลูบไปที่หน้าของมิโนะ “เธออยากจะแก้แค้นไหม”

“แก้…แค้น”มิโนะพึมพัม ก่อนที่หญิงสาวภายใต้หน้ากากแมวจะยิ้ม"ใช่แล้ว แก้แค้น แก้แค้ชะตาที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ แก้แค้นคนรอบข้างที่ไม่ช่วยเธอแล้ว แก้แค้นฮีโร่ที่พลากพี่ชายของเธอออกไป"

ดวงตาของมิโนะจากสายตาแห่งความเศร้าเปลี่ยนเป็นสายที่พร้อมจะแก้แค้น หน้ากากแมวเห็นอย่างนั้นจึงลุกขึ้นแล้วยืนมาให้มิโนะ"เป็นพวกเดียวกับเรา คณะละครสัตว์"

มิโนะจับมือของหน้ากากแมว “เธอคือโซระ และเธอคือสมาชิกใหม่ในองค์กรของเรา”หน้ากากแมวพูดเสร็จ หน้ากากข้างของหน้ากากแมวก็ได้โชว์หน้ากากจิ้งจอกและมอบให้กับเธอ เธอหยิบหน้ากากและสวมใส่ก่อนที่ร่างของพวกเขาจะหายไป 

       ฉันลืมตาขึ้น ตรงหน้าฉันมีคนสวมหน้ากากสัตว์เต็มไปหมด “ยัยหนูนี่ยังเด็กเลยนิ”ชายปริศนาใส่หน้ากากสัตว์คลายจะเป็นสิงโตเดินเข้ามา

“ก็นะยังเด็กเนี่ยหล่ะตัวอันตรายชั้นยอด”ชายที่เดินเข้ามาใหม่นั้นคือชายผู้ปิดไปหน้ามิดแต่มีรูปเต่าอยู่ ที่นี่มันบ้าอะไรวะค่ะเนี่ย “ไม่ต้องตื่นเต้น โซระ”หน้ากากแมวพูดขึ้นเพื่อปอปฉันเบาๆ 

หน้ากากแมวได้นำฉันไปที่ห้องนอน"ฟังนะโซระ ต่อจากนี้เธอต้องฆ่าผู้คนมากมายฉะนั้นเธอต้องฝึกพื้นฐานให้แน่นก่อน"นางพูดพร้อมหยิบสมุคพร้อมหนังสือมากมายมาไว้ที่โโต๊ะ"2สัปดาห์เธอต้องเข้าใจในมาตรฐานพลังในโลกใบนี้"เธอพูดจบพร้อมเดินออกไปไม่ได้พูดอะไรต่อ

       เอาหล่ะ พ่อกับแม่จงค่อยเฝ้าดูลูกด้วยเถอะ จากนั้นฉันก็เริ่มเรียนไปเรื่อยๆ ฉันได้รู้เกี่ยวกับระบบพลังคราวๆจำพวกโชชิน แอลเชีย คิวรัสที่เป็นพลังสามประเภทหลักในโลกนี้

โชชินนั้นเป็นพลังที่เกี่ยวข้องกับสัตว์หรือสิ่งมีชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการอัญเชิญ แปลงร่าง หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิต

แอลเชียคือพลังที่เกี่ยวข้องกับการควบคุมหรือสร้างสิ่งต่างๆเป็นพลังที่พบได้บ่อยที่สุด ซึ่งจะแบ่งออกเป็นสามประเภทย่อย

1. โนโอะ เป็นพลังที่แข็งแกร่งที่สุดในสายนี้ แม้ว่าจะหายาก แต่ผู้ที่ฝึกฝนได้จนถึงระดับนี้จะสามารถใช้พลังได้แบบไร้ขีดจำกัด

2.ราสุ เป็นพลังที่คนส่วนใหญ่มี สามารถควบคุมหรือสร้างสรรค์ได้แต่ต้องแลกกับความเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก นี้น่าจะเป็นสายพลังของฉัน

3.อุจิ เป็นสายพลังที่พบบ่อยพอๆกับราสุ พลังนี้คือการสร้างขึ้นหรือควบคุมได้อย่างใดอย่างหนึ่ง เช่นการควบคุมหิมะแต่ไม่สามารถสร้างได้ สร้างแก๊สพิษได้แต่ไม่สามารถควบคุมได้ แต่ความสามารถของพลังจะดีกว่าราสุ แถมควบคุมรายระเอียดของพลังได้ถ้าฝึกฝนมากพอ 

ประเภทหลักสุดท้ายคือคิวรัส พลังเกี่ยวกับกายภาพโดยตรง พลังนี้จะเพิ่มทักษะหรือดาเมจทางกายภาพ เช่น การชกหรือเตะให้รุนแรงขึ้น ทนทานขึ้น และส่วนหนึ่งในคิวรัสก็คือประเภทพาสซีฟ

อีกประเภทที่หายากที่สุดคือคิโตะ เป็นพลังที่ไม่ได้อยู่ในหมวดหมู่ทั้งสามประเภทแรก เป็นพลังที่ยากจะจำแนกและอธิบายได้ยาก

      ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่เฝ้าอ่านและศึกษาหนังสือ บางครั้งก็มีสมาชิกในองค์กรมาเฝ้าดูบ้างเป็นครั้งคราว หนึ่งในนั้นคือเรย์ หนุ่มหน้าใหม่เหมือนกับฉัน แต่ต่างกันที่เขามักจะโดดเรียนมานั่งเล่นในห้องฉันเป็นประจำ

“นี่ โซระ เธอจะไม่คุยอะไรกับฉันบ้างเหรอ? เธอให้ฉันพูดคนเดียวมาเกือบสองชั่วโมงแล้วนะ” เขาบ่นพลางเอนตัวพิงกำแพงอย่างเบื่อหน่าย

ฉันเหลือบตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ “เรย์ ถ้านายไม่รีบกลับไปหาอาจารย์ของนายล่ะก็ มีหวังนายโดนเขาจัดหนักแน่”

เรย์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “ก็ฉันทรมานนี่นา! ให้เด็ก 8 ขวบยกดัมเบล 10 โล มันมากเกินไปแล้ว!”ก่อนที่มีชายคนหนึ่งเข้ามา

ทันใดนั้น ชายร่างใหญ่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อปรากฏตัวที่ประตู เขาคืออากิ สวมหน้ากากกระต่าย“โอ้ เรย์ แกคิดว่ารอดจากฉันจริงๆ งั้นเหรอ?” เขาพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะต่ำๆ ก่อนจะลากเรย์ออกไปอย่างไม่ปรานี

“โชระ!!! ช่วยฉันด้วย!!!” เสียงของเรย์ค่อยๆ จางหายไปพร้อมกับที่เขาถูกอากิลากไปไกลขึ้นเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ยิน

ฉันเงียบและกลับมาจดจ่อกับหนังสือของตัวเอง ไม่มีเหตุผลที่จะเข้าไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่น ในที่แบบนี้... ต่างคนต่างต้องเอาตัวรอดเอง

      เวลาผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น คนที่มาเคาะคราวนี้ไม่เรย์หรืออากิแต่เค้าคือหญิงสาวที่ฉันเคารพที่สุด ท่านควีน 

“ตลอด2สัปดาห์มานี้เธอพัฒนามากเลยนะโซระ”ฉันยิ้มอยากภาคภูมิใจก่อนที่ควีนจะพูดอะไร"3คำถาม การมองเห็น รสชาติ และความทรงจำของเธอจะหายไปถ้าเธอโกหกหรือตอบผิด"หัวใจของฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ฉันมองหน้าท่านควีนที่ดูจริงจัง ความกดดันปะทุขึ้นในอก แต่ก่อนที่ฉันจะได้ถามอะไร คำถามแรกก็มาอย่างรวดเร็ว

        “เธออยากจะแก้แค้นใครมากที่สุด?”คำถามนั้นแทงลึกเข้ามาในจิตใจ ความเงียบค่อยๆ ถาโถม ความทรงจำเกี่ยวกับความสูญเสียและความเจ็บปวดถาโถมกลับมาในหัวของฉัน ฉันมองหน้าท่านควีน แต่ความโกรธ ความแค้น ได้ครอบงำจิตใจของฉัน ฉันรู้สึกถึงไฟที่ลุกโชนอยู่ในอก เสียงในหัวฉันดังขึ้นเรื่อยๆ

“ฮีโร่ที่พลากพ่อแม่ของหนูไป ฮีโร่และชาวบ้านที่พลากพี่ชายของหนูไป”ฉันกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเยือกเย็น ความเกลียดชังแทรกซึมเข้ามาทุกคำพูด

       “ยอดเยี่ยม….คำถามต่อไปพลังของเธอคือสายอะไร”คำถามของควีนเต็มไปด้วยความเย็นชา พร้อมจ้องมาทางฉ้

“สายราสุ… แสง” ฉันตอบด้วยเสียงที่มั่นคง ความแน่วแน่ในน้ำเสียงของฉันแฝงไปด้วยความภาคภูมิใจ ควีนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อว่า

       “คำถามสุดท้าย…ในบ้านแห่งนั้น การตายของคีธฮีโร่ชุดฟ้านั้นเป็นฝีมือเธอหรือพี่ชายของเธอกันแน่”ฉันชะงักทันทีเมื่อได้ยินคำถามสุดท้ายจากท่านควีน คำพูดเหล่านั้นกระแทกเข้ามาในหัว ราวกับดึงเอาความทรงจำที่ฉันพยายามลืมออกมาฉายซ้ำ

ตัวฉันสั่น พร้อมกับน้ำตาที่คลอที่ตา ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนั้นถาโถมเข้ามา ฉันเคยพยายามปิดบังมัน พยายามลืม แต่คำถามของท่านควีนบังคับให้ฉันต้องเผชิญหน้ากับมันอีกครั้ง

       "มิโซฮาระ... มิโนะเป็นคนสังหาร" ฉันตอบด้วยความเจ็บปวด เสียงของฉันสั่นเครืออย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกผิดและความโศกเศร้าเอ่อล้นท่วมท้นฉัน

ท่านควีนมองฉันนิ่ง เธอไม่ได้พูดอะไรทันที แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจและเห็นใจ ไม่มีการตัดสินหรือกล่าวโทษ มีเพียงความเงียบที่ปลอบโยนฉันในความทรงจำอันมืดมนนี้

      “แต่ตอนนี้เธอคือโซระ ไม่ใช่มิโนะ เพราะงั้นไม่ต้องโทษตัวเองหรอก” ควีนกอดฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้อง ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากการกอดนั้น แม้จะมีความเจ็บปวดอยู่ในใจ แต่คำพูดของท่านควีนก็ช่วยให้ฉันเริ่มเข้าใจว่าอดีตไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่อนาคตยังอยู่ในมือของฉัน

       เวลาผ่านไปสามปี ตอนนี้โซระอายุ 11 ปี กำลังเข้าศึกษาในโรงเรียนประถมปกติ เธอปลอมตัวและใช้ชื่อว่า "โซระ" โดยไม่ใช่นามสกุล ซึ่งเป็นเรื่องปกติในโลกนี้ เธอย้อมผมเป็นสีดำ แต่ปลายผมยังคงเป็นสีบรอน แถมเธอยังใส่แว่นเพื่อไม่ให้ใครจำเธอได้

ตลอดสามปีที่ผ่านมา เธอได้ฝึกฝนและพัฒนาความสามารถทางด้านการใช้สมองกับท่านควีน จนตอนนี้ค่าสมองของเธอสูงขึ้นมาก เธอรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากขึ้น และสามารถปรับตัวเข้ากับชีวิตในโรงเรียนได้อย่างดี

     ขณะที่เธอเดินอยู่ในโถงทางเดิน เพื่อนสนิทของเธอ "เรย์" วิ่งเข้ามาเคียงข้าง “โซระจังงง!” เขาเรียกเสียงดังด้วยความตื่นเต้น

“เรย์ ห้ามวิ่งในโถงทางเดินนะ” โซระเตือนเสียงเบาแต่จริงจัง เรย์หัวเราะเบาๆ เขามีเสน่ห์มากขึ้นในช่วงสามปีที่ผ่านมา ด้วยผมน้ำตาลที่สลับกับสีฟ้าและร่างกายที่กำยำ เขาเป็นกัปตันทีมกีฬาในโรงเรียน ทำให้เป็นที่นิยมในหมู่นักเรียน

“วันนี้เราไปฐานลับด้วยกันเถอะ” เรย์ชวนด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของเขาส่องประกาย เธอหันไปมองเขา

“นายไปคนเดียวไปไม่ใช่รึไง?” เธอถาม ขณะที่มองดูเรย์ที่มีสายตาจากสาว ๆ ในโรงเรียนจ้องอยู่

“ไม่เอาอะ ถ้าฉันไปคนเดียว เดี๋ยวท่านอากิลากเข้ายิมอีก” เขาแสดงท่าทางเบื่อหน่าย “ถ้าอากิเห็นเธอคงไม่กล้าเข้ามาหรอก”

       “นายนี่นะ..”ฉันพูดจบก็เดินจะไปเอาของในล็อกเกอร์ แต่เรย์ก็หยิบของที่เธอจะไปหยิบ นั้นคือหน้ากากจิ้งจอกที่เป็นสัญญลักษณ์ขององค์กร"นายรู้รหัสล็อกเกอร์ฉันได้ไง?"

“เดาเอานะ….ก็แค่เดาจากรหัสลับภายในกลุ่มเท่านั้นเอง”เรย์เสียงสั่นขนาดมองโซระที่จ้องด้วยสายตาเหมือนจะเอาชีวิต

       ทั้งสองเดินทางมาถึงฐานลับขององค์กรเธอได้เจอท่านควีนที่ยืนอยู่กับชายใส่หน้ากากเต่า ที่ค่อยเจอกันมาก่อน “ยินดีต้อนรับกลับโซระ..”ควีนกล่าวทักทาย ขณะที่เธอมองไปข้างหลังของหน้ากากเต่า

“นั้นคือลูกศิษย์ของฉัน เธอเป็นคนที่จะรวมฝึกกับเราด้วยนะ”หน้ากากเต่ากล่าวขึ้น ขณะที่โซระรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

ก่อนที่โซระกับเรย์จะรู้สึกบรรยากาศที่คุ้นเคย นั่นคือ"เรย์วันนี้แกใช้ข้ออ้างนั้นไม่ได้แล้วนะเว้ย"อากิมายืนข้างหลังเรย์ ก่อนที่ร่างของอากิและเรย์หายไปในยิม

       หลังจากทั้งสองหายไป ควีนมองหน้าโซระก่อนจะพูดว่า"คราวนี้เราจะมีภารกิจในองค์กร นั้นคือภารกิจสังหารนายกแห่งเมืองซูนาริ โดยเธอจะต้องทำภารกิจคู่กับสองคนนี้"

ควีนชี้ไปที่หน้ากากเต่าที่ยืนอยู่ข้างๆ และผู้หญิงที่มีอายุใกล้เคียงกับเธอ ผู้หญิงคนนั้นมีผมยาวสีชมพู แววตาไม่ไว้ใจมองเธออยู่

      ก่อนควีนจะหายไปปล่อยให้ทั้งสามคุยกัน"ฉันมีนามว่าเเอลเป็นสมาชิกระดับสูงในองค์กร และหัวหน้าทีมทำภารกิจนี้ ส่วนนี้ชื่อซากุระ ชะตาคล้ายๆกับเธอแต่ยัยนี้เสียพ่อแม่ตั้งแต่2ขวบ"

หลังแนะนำตัวกันสั้นๆ เสร็จ ทั้งสามก็เริ่มทำภารกิจทันที แอลนำทางไปยังแผนที่ที่จัดเตรียมไว้ ซึ่งแสดงตำแหน่งของนายกแห่งเมืองซูนาริและจุดอ่อนของระบบรักษาความปลอดภัย

“ตามข้อมูล นายกจะอยู่ที่บ้านพักในช่วงเย็น และมีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวด แต่เรามีทางเข้าหลายทาง” แอลชี้ไปที่แผนที่ “เราต้องใช้ประโยชน์จากการเบี่ยงเบนความสนใจ”

       “พี่ๆ เห็นพ่อแม่หนูไหม?” ซากุระถามเสียงสั่น เธอใช้รูปลักษณ์ที่ดูเป็นเด็กหลงเพื่อดึงดูดความสนใจของยาม ทั้งสองแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างไม่แน่ใจ แต่สุดท้ายก็ยิ้มให้กับซากุระ

ยามก็พาซากุระไปยังที่ส่วนกลาง ขณะที่โซระและแอลพุ่งเข้ามาข้างใน"จากที่ฟังจากควีนเธอ ยังไม่ใช่พลังไม่เป็นแต่ เธอใช้เจ้านี่เป็นใช่ไหม"แอลพูดพร้อมหยิบมีดสั้นมาให้เธอ

      โซระรับมีดก่อนจะพยักหน้า แอลเริ่มเเผนโดยการปาระเบิดควันทำให้ทั่วบริเวณปกคุมไปด้วยหมอก โซระเปิดประตูหานายกแต่ก็ได้เจอเด็กชายที่อายุน่าจะใกล้ๆกับเธอ ผมสีน้ำตาลมองเธออยู่ข้างในห้องเต็มไปด้วยสิ่งประดิษฐ์ โซระไม่สนใจปิดประตู เนื่องจากหน้ากากของเธอทำให้เด็กคนนั้นไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

แอลส่งสัญญาณว่าเจอนายกแล้วแอลกับโซระพุ่งเข้าลอบสังหารนายกทันที เหตุการณ์ชุลมุนทำให้ฮีโร่เดินทางมาแอลวิ่งไปรับซากุระรวมถึงโซระทั้้งสามได้หายตัวไปในหมอกควัน

     หลังจากการลอบสังหารนายกซูนาริ ข่าวนี้กลายเป็นเรื่องฮือฮาในชั่วข้ามคืน แต่ก็ถูกบดบังด้วยเหตุการณ์ป่าเอสโทรเปีย ที่มีการเสียชีวิตของทาเครุ ซาโต้ ฮีโร่ชื่อดัง ซึ่งเป็นข่าวใหญ่ที่ทำให้ประชาชนช็อกและโศกเศร้า