คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 9 // ซวย
ซูเตเปิดเรื่องใหม่แล้วน้า เรื่องเมียหลวงค่ะ อิอิ
นามิมันเชียร์เต็มที่ว่าจะเปิดก็รีบเปิดก่อนที่พี่แกจะแย่ง - -**
--------
“หมอต้องป้อนยาผมทุกครั้ง!”
แหม... ช่างเป็นข้อแม้ที่มันน่า....
“เอ่อ.... ไหนบอกว่าห้ามหมอทำแบบนั้นแล้วไงครับ =__=”
“ก็ตอนนี้ผมอนุญาตแล้ว”
“ตกลงก็ตกลง”
“เยส~~ รักหมอจังเลย จ้วฟฟฟฟฟฟ”
แล้วแก้มนิ่มๆของฮันคยองก็โดนคนตัวเล็กนี่หอมอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
15.30 น.
หลังจากป้อนยาเจ้าตัวยุ่งไปเมื่อกลางวัน ฮันคยองก็อาศัยตอนที่ร่างบางหลับออกไปทำงานอย่างอื่นมั่ง จนกระทั่งตอนนี้ถึงได้กลับเข้ามาในห้อง และก็เห็นว่าฮยอคแจกำลังนอนพิงเตียงจ้องเขาตาเขียวปั้ด
จะอะไรกับตรูอีกหละฟระเนี่ย -__-
“ตื่นแล้วหรอครับ”
“ไปไหนมา!!!!”
บอกเขาที นี่คนไข้หรือแม่!~~~~~
“ไปห้องน้ำแล้วก็เอางานไปส่ง หมอเพิ่งไปเมื่อกี้เองนะครับ”
“ผมตื่นมาครึ่งชั่วโมงแล้วเนี่ยนะ”
“ห้องทำงานหัวหน้าหมอมันไกล =__=”
“ผมบอกว่าให้อยู่กับผมตลอดไง ทำไมหมอทำแบบนี้อะ แค่นี้ก็ทำให้ไม่ได้ ฮึก ฮือออ หมอใจร้าย~”
ก็เข้าใจนะว่าคนตัวเล็กนี่อารมณ์อ่อนไหว แต่อะไรจะไหวง่ายปานชะนั้น ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วเนี่ย
“โอ๋!~ๆๆ หมอขอโทษครับ วันหลังหมอจะไม่ไปไหนอีกแล้ว หมอจะอยู่กับเราตลอดหยุดร้องนะ”
ร่างสูงเดินมาดึงร่างบางเข้าไปกอด แต่ฮยอคแจก็ผลักออก
“โกหก ฮึก ไปเลยนะ อยากไปก็ไปเลย ฮืออออ”
“หมอขอโทษ หมอผิดไปแล้ว ให้อภัยหมอน้าครับ น้าคนดีนะ ให้หมอทำอะไรก็ได้ หมอยอมทุกอย่างเลย หยุดร้องนะคนเก่ง”
“ฮึก จริงนะ..”
“ครับ =__=”
รู้สึกตงิดๆในใจอย่างไรก็มิทราบได้แล้วสิ ฮันคยองเอ้ย...
“สัญญา??”
“ครับ”
“ซื้อแมวให้ผมเลี้ยงที อยู่ที่นี่มันเบื่อ”
“=[]= เราอยากให้หมอโดนไล่ออกหรอครับ โรงพยาบาลที่ไหนให้สัตว์เลี้ยงเข้ามาได้”
“เห็นไหม แค่นี้หมอก็ทำให้ไม่ได้”
“โอเคครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าตื่นมา เราต้องเห็นแมวตัวใหม่แน่นอน”
“จ้วฟ!~~~ รักหมอที่สุดเลย ไปเดินเล่นกัน”
งานเข้าอีกแล้วสิตรู!~~
.
.
.
.
ย้อนมาเมื่อกลางวัน ในโรงอาหารของโรงเรียนมัธยมปลาย
“ทงแฮเป็นอะไร ทำไมไม่กินข้าวหละ”
คิบอมถามร่างที่นั่งอยู่ภายหน้าที่เอาแต่เขี่ยข้าวเล่น
“ป่าว”
“ป่าวได้ไง ปกติก็ออกจะกินเก่งนี่ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“รู้สึกมึนหัวไม่สบายหนะคิบอม”
“งั้นกินข้าวไปซักนิดนึงสิ จะได้พาไปกินยา”
“อืม”
นายกำลังมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่านะทงแฮ....
.
.
.
กลับมายังปัจจุบัน ณ สวนหย่อมหลังโรงพยาบาล
“เพิ่งรู้ว่าโรงบาลก็มีสวนแบบนี้”
“มันก็มีทุกโรงพยาบาลนั่นแหละครับ”
“หรอ ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย”
สายตาหวานที่ออกแนวซุกซนของฮยอคแจมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น มือนึงก็เข้าเฝือก อีกมือก็จับมือหนาไว้ ส่วนทางฮันคยองมืออีกข้างก็ลากเสาน้ำเกลือตาม โถ.. น่าสงสาร
“อย่าเดินไวสิฮยอคแจ หมอลากเสาตามไม่ทัน”
“แล้วหมอจะเอามันตามมาด้วยทำไมอะ เกะกะจริงๆ”
“แล้วสายน้ำเกลือมันเจาะอยู่ที่มือใครหละครับ =__=”
“เดี๋ยวก็ดึงออกเลยนิ”
“โอเคครับ เดี๋ยวหมอจะลากมันไวๆ”
ร่างเล็กดึงคนตัวโตสำรวจไปทั่ว ไม่ว่าจะซอกไหนมุมไหนของสวน และแล้วก็ไปเจอกับสิ่งที่ทำให้ฮันคยองต้องซวยบรมมหาซวย
“นั่นแมวนี่!!!”
ให้ตายสิ จะมาเจอแมวอะไรอีตอนนี้วะเนี่ย T^T
.
.
.
.
..
“คังอิน”
เสียงหวานเรียกเจ้าของชื่อที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างตั้งใจ
“หืม อะไร”
“คิบอมไปคบทงแฮตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊า~~”
“เจ้าคิบอมมันมีแฟนแล้วหรอ O,.O”
ผลั้วะ!~~~~
รองเท้าผ้าใบงามๆที่ของลีทึกได้ลอยไปกระทบหัวของคังอินอย่างเข้าเป้าตรงเป้ะ ขอให้ไปสบายนะหมีนะ
“ฉันเจ็บนะ T[]T”
“นายเป็นพี่ยังไง ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ชิส์”
“ก็ฉันไม่ได้ยุ่งเรื่องของคนอื่นเก่งนี่”
“นายว่าฉันสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านรึไง”
“อย่าร้อนตัวสิ”
ผลั้วะ!!!!!!
รองเท้าอีกข้างได้ลอยไปครบคู่พอดี -- --**
“ ฉันต้องสืบให้ได้เลย นายต้องมาช่วยฉันนะ อ่าวคังอิน คังอิน!!! นายมาสลบอะไรตอนนี้เนี่ย มาฟังฉันพูดก่อน!!!! ตื่นมาเดี๋ยวนี้นะไอ้หมีอ้วน~~~”
-------------
ป๋างานเข้าแย้ววววว >,.<
ความคิดเห็น