คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 6 // หลอน
เพิ่งกลับมาจากคอน ไข้ขึ้นเลยพึ่งอัพ ขอโทษนะค้า
ไปอ่านกันเลย ถ้าพิมผิดเยอะก็ขอโทษด้วยน้า
-----------------------------
ฮยอคแจที่อ้อนฮันคยองทุกวีถีทาง ไม่ว่าจะหอมแก้ม ทำท่าลูกแมว พองลมที่แก้ม และการอ้อนแบบสุดฤทธิ์ ร่างสูงก็ยังคงยืนกรานว่าฮยอคแจต้องกินยา!
“แต่ฮยอคไม่อยากกิน ไม่กินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“งั้นหมอไปฟ้องทงแฮดีกว่า”
“ไม่เอา! หมออะ ถ้าหมอไม่พูดก็ไม่มีใครรู้หรอก นะๆๆๆ *0*”
“ไม่ได้นะครับ =__= ยังไงก็ต้องกิน มันเป็นแคปซูล ไม่ขมครับ เชื่อหมอสิ”
“หมอก็กินให้ผมดูสิ”
ถ้าไม่เห็นว่าเป็นคนไข้ เขาอาจจะจับร่างบางนี่เหวี่ยงออกนอกหน้าต่างไปแล้วก็เป็นได้
“จะให้หมอทำยังไง เราถึงจะกินหละ นี่มันเลยเวลามาพอสมควรแล้วนะ”
“เลยเวลาแล้วก็ไม่ต้องกิน”
“ไม่ได้!!!”
“อย่าตวาดผมเซ่ T^T “
“โอเคครับๆ หมอขอโทษ เฮ้อออ อยากให้หมอป้อนยามากใช่ไหม”
“ป้อนแล้วมันหายขมรึไง ถึงจะเอาหมอหล่อกว่านี้มาป้อน ผมก็ไม่กิน”
“งั้นหมอกินให้ดูเอาไหม”
“เอาสิ กินเลยๆๆๆๆๆ กินให้ผมดูเลยนะ กินให้หมดด้วย ถ้าหมอกินได้ ผมจะยอมกินเหมือนกัน”
ฮันคยองกระตุกยิ้มทันที ก่อนจะหยิบยาห้าหกเม็ดขึ้นมาใส่ปากทั้งหมด และกระดกน้ำเปล่าเข้าปาก และอมไว้ ส่วนทางฮยอคแจก็มองอย่างใจจดใจจ่อว่าร่างสูงนี่จะกินได้หรือเปล่า แต่เพียงแค่พริบตา มือหนาก็คว้าคอร่างบางเข้ามาอย่างรวดเร็วและกดจูบลงไปทันที แรงดูดที่ริมฝีปากอย่างต่อเนื่องทำเอาริมฝีปากบางต้องเผยอออก ทำให้ลิ้นหนาค่อยๆคืบคลานเข้าไปและหยอดยาลงลำคอนั่นจนได้
เมื่อสำเร็จภาระกิจ -- --* ปากหยักก็ถอนจูบออกมาและคว้าทิชชู่มาเช็ดคราบน้ำเปล่าตามริมฝีปากบางนั่นอย่างเบามือ ส่วนอีกร่างก็ยังคงนั่งแข็งทื่อ
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เราบังคับหมอให้ทำแบบนี้เองนะ”
“..............................”
“ฮยอคแจครับ... ฮยอคแจ...”
ร่างบางยังคงไม่ตอบอะไร มีเพียงภาพในอดีตที่อยู่ๆก็ปรากฏขึ้น...
“ทงแฮ กินยาสิครับ ตัวร้อนแบบนี้ไม่กินได้ไง”
“ไม่เอาอ่า เค้าไม่อยากกิน ฮยอคอ่า......”
“ไม่ได้นะ ไม่งั้นจะหายได้ไงหละครับ”
“ก็มันขมนี่นา เค้าไม่อยากกิน T^T”
“งั้นฉันป้อนเอง ^[]^”
“ทงแฮ....... หมอ!”
พลั้ก!!~~~~~~~
มือบางปล่อยหมัดสู่หน้าฮันคยองเต็มๆ ก่อนะเปลี่ยนเป็นชี้หน้าและตวาดลั่น
“หมอห้ามทำแบบนี้อีกเด็ดขาด!! ผมไม่ชอบ ผมจะป้อนยาทงแฮแค่คนเดียว และทงแฮจะต้องป้อนผมแค่คนเดียว!!!!!!”
ร่างสูงที่นอนจับปากตัวเองที่เบี้ยวไปข้าง ( เวอร์ ) พลางอึ้งไปอีกรอบ อะไรมันจะเปลี่ยนอารมณ์เร็วขนาดนี้ฟระ การที่ฮยอคแจเป็นแบบนี้อาจจะมีเหตุผลจากคนคนนั้นแน่นอน คนที่ชื่อ ทงแฮ ไม่ผิดแน่...
“หมะ หมอขอโทษนะ หมอไม่ได้ตั้งใจ หมอแค่อยากให้เรากินยา”
“ออกไปให้พ้นหน้าผมเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกไป!!!!!!!!!!! “
“ฮยอคแจใจเย็นๆสิ ฮยอคแจ”
“ไม่! ออกไปนะ ฮึก ไม่เอา.... ไม่นะ.. ฮึก ทงแฮ!!! ทงแฮ.... ฮึก อย่าไป ไม่นะ โกหก!!!!!”
ร่างบางที่ตอนนี้สติได้เตลิดหายไปเรียบร้อยกำลังทึ้งหัวตัวเองอย่างแรงพร้อมกับดิ้นไม่หยุด ร่างสูงจึงต้องรีบมาดึงมือบางเอาไว้ ไม่ให้ทำร้ายตัวเองมากไปกว่านี้ แต่แรงของร่างบางใช่นะจะน้อยซะเมื่อไหร่เล่า
“ไม่เอา อย่าไปนะ ฮึก ทงแฮ ทงแฮ ฮึก ฮืออออออ”
“ฮยอคแจฟังหมอ ฮยอคแจหยุด!! ฟังหมอสิ มองหน้าหมอ”
“ทงแฮ ทงแฮ ทงแฮ ทงแฮ!!!!!!!”
“ฮยอคแจมองหน้าหมอ หยุดสิ ฮยอคแจ!!!! มองหน้าหมอ!!!!!!!!!!!!!!”
ในที่สุดสองมือของร่างสูงก็หยุดร่างบางได้ นัยตาหวานเปื้อนไปด้วยน้ำตากำลังมองฮันคยองอย่างหวาดๆ
“หมอ... หมอ...”
“ใช่ครับ หมอเอง หมอฮันคยองไง... หยุดได้แล้วใช่ไหมครับ”
“หมอ... ฮันคยอง...”
มือบางยกขึ้นลูบใบหน้าคมช้าๆ พลางมองหน้าร่างสูงอย่างไม่กระพริบตา จากนั้นร่างบางก็โผเข้ากอดคนตรงหน้าแน่นพลางปล่อยโฮออกมายกใหญ่
“ฮึก ฮือออ หมอ.. หมอช่วยฮยอคด้วย ฮยอคเจ็บ... ฮึก ฮือ...”
“ไม่เป็นไรนะครับ หมออยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ...”
ฮันคยองโอบกอดร่างเล็กตอบพลางลูบหัวเบาๆ มีเพียงเสียงสะอื้นและเสียงปลอบโยนของสองร่างภายในห้องเท่านั้น และด้วยฤทธิ์ยาและความเหนื่อยจากการร้องไห้ทำให้ฮยอคแจหลับไปในอ้อมกอดอุ่นๆนั่น
“ฉันต้องรู้ให้ได้ ว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้...”
เสียงทุ้มพูดกับตัวเองก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากมนและประคองร่างอันบอบบางให้นอนลงกับที่นอน
23.20 น.
ลีทึกที่ทำงานเสร็จเรียบร้อยก็กลับมาหาฮยอคแจที่โรงพยาบาล แต่ฮันคยองก็นัดให้ไปคุยกันเป็นการส่วนตัวที่ห้องประจำของเขา
“มีอะไรหรือเปล่าครับหมอ วันนี้ฮยอคแจเป็นอะไรหรอ”
“ตอนกินยาหนะครับ เหมือนว่าเขานึกอะไรได้ เลยอาละวาดใหญ่ แต่ไม่เป็นไรนะครับ หมอทำให้เขาสงบได้แล้ว แต่ว่า.... หมอว่าสาเหตุที่เขาเป็นแบบนี้ต้องเกี่ยวกับคนที่ชื่อทงแฮ แฟนเขาแน่ๆครับ”
“มั่นใจหรอหมอ”
“ครับ ฮยอคแจพูดถึงทงแฮตลอดเวลา ไม่ว่าจะอารมณ์ดีหรือตอนไม่มีสติ ผมได้ยินชื่อนี้ทั้งวันเลย ยังไงคุณช่วยไปพบกับเขาแล้วสอบถามให้ทีได้ไหมครับ แต่ถ้าไม่สะดวกช่วยขอร้องให้เขามาที่นี่ก็ได้ แล้วผมจะคุยเอง”
“เอ่อ.... ได้ครับ ผมจะลองดู”
“มันอาจจะทำให้เราก้าวไปอีกขั้นนึง ยังไงขอเวลาหมอหน่อยนะ เพราะฮยอคแจไม่เหมือนคนไข้คนอื่นๆ เขาไม่เหมือนเป็นโรคประสาท เขาไม่ได้บ้า เขาเหมือนคนปกติ แต่เหมือนมีอะไรมากระตุ้นในบางครั้งที่เขานึกอะไรได้ เขาจะอาละวาดออกมา ผมจะช่วยสุดความสามารถเลย”
“ขอบคุณหมอมากนะครับ ขอบคุณจริงๆ พรุ่งนี้ผมจะลองไปหาทงแฮเลย”
“ครับผม ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ ^ ^”
.
.
.
.
.
07. 45 น.
คนตาสวยที่ฟังคำขอร้องจากฮันคยองเมื่อคืน วันนี้ก็มาดักรอคนที่เขาต้องการพบตั้งแต่เช้า ป่านนี้ยังไม่มาเลย นี่เขามายืนรอหน้าโรงเรียนเป็นชั่วโมงแล้วนะ!
7.55 น.
ในที่สุดร่างบางที่เขาต้องการพบก็เดินมา แถมยังเดินควงมากับใครบางคนอีกด้วย...
“ทงแฮ”
“พะ พะ พะ พี่ลีทึก O_O”
“สวัสดีครับพี่”
“คิบอมเองหรอ....”
คนตาสวยมองทั้งสองคนนี้สลับกันอย่างงงๆ คิบอมเป็นน้องของคังอินนี่... แล้วทงแฮก็เป็นแฟนน้องเขา แต่แล้วสายตาของร่างบางก็สะดุดกับแขนของทงแฮที่คล้องกับแขนของคิบอม
“พี่มีเรื่องจะคุยกับเราสองคน”
------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามฟิคซูเตนะค่า ขอตัวไปนอนก่อนค่า
ความคิดเห็น