คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 5 // กอดดดดด --100--
ขอบคุณทุกคนที่บอกว่าฟิคสนุกน้า ซูดีใจเค้อะ
สงสัยว่านั่งข้างนามิมาตลอดเทอม เชื้อฟิคมันเลยกระเด็นมาใส่
แต่ว่า.. ความหื่นซูเตยังแพ้ยัยนี่อยู่เยอะ อิอิ
--------------------------
“พี่กลับมาละ.. ฮะ เฮ้ยยยยย =[]=”
ลีทึกที่เดินซื้อของมาอย่างอารมณ์ดี แต่พอเปิดประตูมาเจอสภาพหมอสุดหล่อยืนกอดน้องเขาก็ถึงกับอึ้ง เขาไม่อยู่แปปเดียว มันกอดกันแล้วเรอะฟระ -- --
“เอ่อ... คุณมาก็ดีนะ น้องคุณกอดผมไม่ปล่อยเลย T^T”
“ฮะ ฮยอคแจ ไปกอดหมอเขาทำไมหละ”
“มันอุ่นดีนี่ พี่ลองกอดสิ อุ่นจริงๆนะ”
“ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้หนาว =__=”
อันที่จริง.. หล่อๆแบบนี้ก็น่ากอดนะ ^O^
“อ้ะนี่ พี่ซื้อของมาเต็มเลย แต่ว่าเสียดายจังไม่ได้อยู่กินกับเรา เมื่อกี้คังอินโทรมาบอกว่ามีประชุมด่วน พี่ต้องไปก่อนนะ”
“พี่จะทิ้งผมหรอ”
“ป่าววววว พี่ไปทำงานนะครับคนดี ไปหาเงินมารักษาเราไง เป็นเด็กดีนะ”
“อือ...”
คนตาสวยก้มลงไปจูบหน้าผากมนเบาๆ ก่อนจะวางของไว้ที่โต๊ะและเดินออกมา ส่วนฮยอคแจ... ยังคงกอดคุณหมอฮันคยองไม่เลิก - -*
“นี่ฮยอคแจครับ... ไม่กินขนมหรอ น่ากินทั้งนั้นเลยน้า”
“ไม่”
“อ่า... ไหนเมื่อกี้บอกกับพี่เราว่าจะไม่ดื้อไงหละครับ”
“ผมไม่ดื้อกับพี่ แต่กับคุณหมอมันคนละเรื่อง”
=[]= มีงี้ด้วยเว้ย
15 นาทีต่อมา....
“ฮยอคแจครับ หมอเมื่อย =__=”
“แต่ผมยัง”
“แล้วจะทำยังไงเราถึงจะปล่อยหมอหละครับคนเก่ง”
มันสุดจะทนแล้วนะ ยืนมาตั้งนานแล้ว เมื่อยนะเฟร้ย
“ทงแฮมาเมื่อไหร่ ผมจะปล่อย”
ตายหอกโหง!!!!!! ฮันคยองได้แต่จิตตกอยู่ในใจ ก่อนจะพยายามสรรหาคำพูดจากแม่น้ำทั้งสิบสามมาเป็นการใหญ่
“แหม... ฮยอคแจ คงจะรักคุณทงแฮมากสินะครับ”
“เออสิ”
“-- --** แต่ว่า... ฮยอคแจหนะ น่ารักนะครับ ขืนถ้าภรรยาหมอมาเห็น เราไม่กลัวว่าภรรยาของหมอจะคิดไปไกลรึไงครับ”
“เมียหมอไม่ใช่เมียผม”
=[]=!!!!! ตรูจะเอายังไงกับอีเด็กนี่ดีฟระเนี่ยยยยยยยยยยย
“แต่....”
“หมอไม่อยากกอดผมใช่ไหมหละ!!!”
จู่ๆร่างบางก็ผละออกมาพลางส่งสายตาพิฆาตรมาหาร่างสูงเต็มที่
“มะ ไม่ใช่นะครับ หมอแค่เมื่อยหนะครับ หมอยืนมาตั้งนานแล้วนี่นา”
“หมอก็ขึ้นมาบนเตียงดิ”
“ห้ะ? มะ ไม่ได้นะครับ หมออย่างเรามันก็มีคนนะ”
“คติประจำใจผม กฎก็มีไว้แหก”
“แต่......”
“ถ้าหมอไม่ขึ้นมา หมอก็ไสหัวไปเลยไป ไม่อยากรักษาผมก็บอกมา ผมมันดื้อใช่ไหมหละ เกียจผมมากใช่ไหม!!! ออกไปเลยไป!!!!”
“มะ ไม่ใช่นะ T^T ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยยยยย”
“งั้นหมอก็ขึ้นมาสิ ^[]^”
ร่างสูงที่ตะเกียกตะกายขึ้นมานอนข้างๆฮยอคแจที่กำลังยิ้มเหงือกบานอย่างระทวยใจในชีวิต แต่เวรของหมอคนนี้ก็ยังไม่หมดสิ้น
“ผมจะนอนกอดหมอได้ไง ผมเข้าเฝือกอยู่นะ ไม่ถนัดเลย หมอนั่นแหละกอดผมที”
“ห้ะ!”
“ทำไมจะต้องให้พูดอะไรซ้ำๆด้วยนะ ผมเข้าเฝือกแบบนี้นอนกอดไม่ถนัดเลย หมอกอดผมดีกว่า”
“ตะ แต่ ถ้าเกิดทงแฮมาเยี่ยมแล้วเห็น เขาจะไม่เข้าใจผิดหรอครับ ^ ^!!”
“เอ๋ จริงด้วย... งั้นหมอก็ลงไปเลยไป!!! ลงไปสิ!!!”
ช่วยด้วยยยย ฮันคยองกำลังจะเป็นบ้าแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบ
ร่างสูงค่อยๆลงจากเตียงอย่างไว้อาลัยให้กับชีวิตตัวเอง -- --** แต่แล้วร่างบางก็สรรหาความปวดหัวมาให้อีกจนได้
“ผมอยากกินเค้ก หยิบให้หน่อย”
นี่เขา.. คือคนรับใช้ใช่ป่ะ =___=~
แม้ใจจะบ่น แต่ปากยังคงนิ่งเงียบพลางเดินไปแหวกๆถุงที่ลีทึกซื้อมา อ๋า~~
“เอาเค้กอะไรดีหละครับ มีเยอะแยะเลย”
“สตอเบอรี่สิ”
“ชอบหรอ”
“ไม่ชอบแล้วผมจะกินทำไม!”
เออ ขอโทษ เขามันผิด โง่เองที่ถาม ชิชะ -- --
“อ้ะนี่ ได้แล้วครับ”
“ผมจะกินยังไง ผมเข้าเฝือกนะ”
“แต่... มือที่เข้าเฝือกมันมือซ้ายไม่ใช่หรอ =__=”
ฮยอแจสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหน้าด้านตอบ อย่างไม่อายใคร (- - )
“มันส่งผลกระทบกับมือขวาด้วย ไม่รู้ละ ป้อนผม! ไม่อยากป้อนใช่ไหมหละ เออจำไว้ ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าเลย ไปเลยไป ไปไหนก็ไป คนไข้น่ารักๆยังมีอีกตั้งเยอะ ไม่อยากดูแลเด็กดื้ออย่างผมก็บอกมา ไปสิ!!!”
=[]= ฮันคยองก็ยังคงได้แต่อ้าปากค้าง อะไรฟระ ยังไม่ได้พูดอะไรเลย โดนสวดซะยับ แถมยังอ้างมุขเดิมๆอีกและ
“โอเคครับๆ ป้อนก็ป้อน อ้ะ~ อ้าปากสิ”
^[]^ ^*^ ( )^+^( )
ปากบางเคี้ยวต้อยๆอย่างมีความสุข ผิดกับอีกคนข้างๆที่ยังคงนั่งป้อนอย่างเซ็งกะตายเช่นเดิม เป็นหมอมาก็หลายปี เจอคนไข้มาสารพัด แต่ไม่ยักกะเจอแบบนี้
มัน.. ไม่เหมือนคนไร้สติ ไม่เหมือนคนบ้า ไม่เหมือนเลย....
ก็แค่เหมือนเด็กดื้อๆคนนึง ก็แค่นั้น
หลังจากกินขนมจนเสร็จ ร่างบางเราก็ได้เวลากินยาแล้ววว และแน่นอนว่า..
“ไม่กิน!!!!! ไม่เอานะ เอามันออกไปไกลๆ ผมไม่กินนนนนน >,.<
“อ๋า อย่าดื้อสิครับ ทงแฮบอกว่าไงบอกว่าอย่าดื้อใช่ไหมครับ กินยาดีๆนะครับ”
“ไม่เอาอะ หมอไม่ไปฟ้องทงแฮ รู้กันสองคน เขาก็ไม่รู้หรอกว่าผมดื้อ ^[]^”
“=__=!!~ ไม่ได้นะครับ ไม่กินแล้วจะหายไหมเนี่ย”
“ผมไม่ได้ป่วยอะไรขนาดนั้นนะ แค่เข้าเฝือกแค่เนี้ย ทำไมต้องกินยงกินยาด้วย แถมตั้ง 6 เม็ด ใครจะไปกระเดือกลง”
เมื่อร่างสูงชัดแม่น้ำทั้ง 13 ก็แล้ว พูดจนเขาทลายฟ้าถล่ม เด็กดื้อคนนี้ก็ไม่ยอมกินลูกเดียว ในที่สุด ฮันคยองเราก็เริ่มจะ.. ทนไม่ไหว - -**
“ฮยอคแจคร้าบ~~~ หมอถามดีๆเลยนะ =__= ทำไมถึงต้องดื้อกับหมอขนาดนี้ด้วยหละครับ ทีกับพี่ทึกกี้ของเรายังไม่ดื้อเลย หมอเหนื่อย T^T เห็นใจหมอบ้างสิครับ”
“อ๋าๆๆๆ หมออย่าทำหน้างั้นสิ ทำเหมือนไม่อยากอยู่กับผมงั้นแหละ ก็แกล้งหมอมันสนุกนี่ หมออย่างอน้า โอ๋ๆๆๆ มามะ เดี๋ยวผมจุ้ฟทีนึงแล้วหายกัน”
“ห้ะ!!!!!~”
วันนี้ ร่างสูงเราตะโกนคำนี้มากี่ครั้งแล้วนะ
“ก็เวลาผมกับพี่ทึกกี้โกรธกัน ถ้าจะหายโกรธต้องจุ้ฟที่แก้มแล้วมักจะหายเสมอเลย ^O^”
“แต่หมอไม่ใช่พี่ทึกกี้ของเรานะ T[]T”
“หมอไม่อยากให้ผมมาโดนตัวใช่ไหมหละ เออสิผมมันน่ารังเกียจหนิ”
“ป่าวๆๆๆ”
สรุปใครกำลังโกรธใครกันแน่วะเนี่ย
“งั้นยื่นแก้มมา เร็วๆสิ”
และแล้ว ร่างสูงก็ต้องจำใจ ( รึเต็มใจ ) พองลมที่แก้มและยื่นเข้าไปใกล้ๆปากบาง จากนั้นฮยอคแจก็จุ้ฟเบาๆที่แก้มขาวๆนั่นจนกลายเป็นสีแดงระเรื่อเพราะความ..เขิน -///-
“หายโกรธผมยังง่า”
“อือ -- --**”
“แต่หมอยังหน้าแดง หมอโกรธผมอยู่ใช่ไหมบอกมาดิ”
“ไม่โกรธแล้วๆ เด็กดีอย่างเราใครจะไปโกรธลง”
กัดฟันพูดใช่ไหมจ้ะคุณหมอขา
“เย้ๆๆๆ ฮาฮา เออนี่ แล้วเมื่อไหร่ทงแฮจะมาง่า”
“เขาอาจจะติดูระอยู่มั้งครับ ถามถึงทงแฮพูดถึงทงแฮตลอดเลย เขาเป็นแฟนของฮยอคหรอครับ”
ในเมื่อคนตัวเล็กกำลังอารมณ์ดี ร่างสูงเลยถือโอกาสล้วงลึกถึงความคิดของเจ้าตัวน้อยนี่ เพราะเขาอยากจะรู้สาเหตุว่าเพราะอะไรฮยอคแจถึงได้ดู... เอ๋อๆ อย่างงี้ -- --*
“ช่ายยย เขาเป็นรักแรกของผมเลยน้า คบกันมาตั้งสามปีแหนะ พูดแล้วก็คิดถึงนะเนี่ย ฮิฮิ เขาน่ารักมากเลยรู้ม้า อ้อ แต่ว่าหมออย่าว่างั้นเลยน้า ทงแฮเขาเป็นผู้ชายนะจะบอกให้”
“=[]=”
“ฮิฮิ ผมอะเมะน้า แต่ไหงตอนนี้รู้สึกเหมือนเคะก็ไม่รู้สิ ช่างเหอะ เดี๋ยวเจอทงแฮผมจะอ้อนเขาสุดฤทธิ์เลย ฮาฮา”
“ทำไมไม่อ้อนหมอมั่งนะ =_=”
“อะไรนะหมอ =o=”
“ป่าวววววววววววววววววววววว”
“ฮั่นแน่ อยากให้ผมอ้อนใช่ไหมหล้า ผมน่ารักหละสิ ฮิฮิ “
แม้ฮันคยองจะรู้สึกร้อนๆที่ใบหน้า แต่ท่าทางเหมือนลูกแมวซนๆของฮยอคแจก็ทำเอาคุณหมอคนนี้หลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
จุ้ฟ~~~
ริมฝีปากบางแตะที่แก้มแดงๆของร่างสูงอีกครั้ง ก่อนจะหัวเราะร่าอย่างสะใจ
เย็นไว้ฮันคยอง คนไข้เฟร้ยยยยยยยยยยยยยยยย
-------------------------
ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะค่ะ อ่านแล้วมีความสุขจัง อิอิ
ขมว่าฟิคเราสนุกด้วย ลอยละล่อง =w=
มีคนเรียกเราว่าซูๆ ไม่ว่ากันจ้ะ
ความคิดเห็น