คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 23 // พบเจอ --50--
ซูเตขอโทษค่า T[]T
หายไปนานมากเลย นานมากจริงๆนะ แต่ว่าหลังจากประสบพบภัยแสนวิบัติมากมาย
เป็น 2009อีก ไม่รู้ดวงตัวเองเป็นอะไร ฮือๆๆ
มาอัพแล้วนะ T T ยังจำกันได้อยู่ไหมง่า
------------------------------------------------------------------
คิบอมบอกให้ทงแฮนั่งอยู่ข้างนอก ก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปภายในบ้านซะเอง
“พี่ทึกกี้”
เสียงทุ้มเรียกคนตาสวยที่นั่งอยู่บนโซฟาและ.. ร้องไห้?
“คิบอม .. ฮึก ฉันไม่อยากจะเชื่อ ฮึก ไม่เชื่อจริงๆนะว่าทงแฮจะเป็นคนทำ...”
“เขาไม่ได้ตั้งใจ... ผมเองตะหากที่ผิด ผมคบกับทงแฮทั้งๆที่รู้ว่าฮยอคแจก็ยังอยู่ ผมเองที่แย่งเขามา ทงแฮไมได้ตั้งใจ เขาแค่จะผลักฮยอคแจที่ไม่ให้เขาไปแต่มันดันพลาดไปกลางถนน ผมผิดเอง ทงแฮไม่ได้ตั้งใจนะพี่”
ยิ่งความจริงหลุดออกมา นางฟ้าของเรายิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่า เหตุผลที่น้องเขาเป็นแบบนี้มันช่างไร้สาระซะจริง ไม่ได้ตั้งใจงั้นหรอ? พูดได้แค่นี้หรือไงกัน
“ยังซะพี่ก็ยังดีใจที่พวกเรามาบอกความจริงกับพี่”
เสียงหวานพูดพลางเช็ดคราบน้ำตาออก
“พี่ขอนะ เราสองคนอย่ามาเจอน้องพี่อีกเลย พี่จะให้เขาย้ายโรงเรียน ให้เขาลืมทุกอย่างซะ”
“............................”
“ถ้าเราหวังดี พี่หวังว่าเราคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
“........ครับ”
ร่างสูงรับปากอย่างเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป แต่ไม่ทันไร ประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างบางที่ร้องไห้จนตาบวมเป่ง
“พี่ทึกกี้ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆนะ ฮึก... ฮือ..”
ทงแฮเปิดประตูเข้ามาและคุกเข่าลงก้มหน้าอย่างสำนึกผิด คิบอมเห็นดังัน้นเลยคุกเข่าบ้าง
“ผมจะทำตามที่พี่บอก แต่พี่ให้อภัยพวกเราได้ไหม”
คนตาสวยมองน้องๆพร้อมกับเริ่มร้องไห้อีกครั้ง แต่แล้ว...
“นี่เสียงดังเอะอะอะไรกันเนี่ย -0-“
“ฮยอคแจอย่าออกไป!!!”
เสียงใสของคนตัวเล็กพูดพลางเปิดประตูออกมาจากห้องครัวตามด้วยฮันคยองที่พยายามดึงเด็กดื้อไว้ แต่ก็ไม่ทันซะแล้วหละ...
O___O
ฮยอคแจตอนนี้ยืนนิ่ง มองภาพสองคนนั่งคุกเข่า บรรยากาศตอนนี้ทุกคนต่างเงียบงัน ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป
ฮยอคแจเองยืนกำหมัดแน่น ภายในสมองเริ่มปวดตึบๆ
“ฮยอคแจ..”
ฮันคยองเรียกคนรักเบาๆ ซึ่งเจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ได้ยินมันเลย
“ฮยอคแจ”
คราวนี้เป็นทงแฮที่เรียก ทำเอาคิ้วบางขมวดเข้าหากัน
“นายเป็นใคร รู้จักชื่อฉันได้ไง แล้วเข้ามาได้ไง ทำไมต้องคุกเข่าด้วยหละ”
คำถามมากมายจากคนตัวเล็กทำเอาทุกคนเงียบกริบทันที
“เงียบกันทำไมง่า -0-“
เจ้าตัวยังคงไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น เกาะแจนฮันคยองหน้าตาเฉยและมองไปยังพี่สาว?ตนเอง
“ละพี่ร้องไห้ทำไมอะ = =!~”
“ฮยอคแจ.. เอ่อ.. ไม่รู้หรอ สองคนนี้ใคร”
ลีทึกพยายามตั้งสติและถามออกมา ซึ่งก็ได้รับคำตอบเป็นร่างบางส่ายหน้าน้อยๆ
แต่คนที่ดีใจที่สุดคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก ฮันคยอง!
“เราสองคนกลับบ้านไปก่อนไป ไปสิ!!”
ลีทึกพูดพลางส่งสายตาเชิงขอร้อง คิบอมเลยรีบลากทงแฮออกไปก่อนทันที
“พี่ฮะ พี่ยังไม่บอกเลยนะ สองคนนั้นเขาเป็นใคร”
ฮยอคแจพองลมที่แก้มและเดินไปที่หน้าลีทึก และก็ลากฮันคยองมาด้วยนั่นละ - -*
“เอ่อ... เขาเป็น ญาติของคังอินหนะ เผอิญเขา.. เอิ่ม.. อ้อ บ้านเขาโดนขโมยหมดตัวหนะเลยร้องไห้มาถามพี่ว่าคังอินอยู่ไหนเพราะไปที่บ้านไม่เจอ เขาจะไปหาคังอินที่บริษัทไง พี่ฟังเรื่องชีวิตเขาแล้วน่าสงสารมากเลย T[]T”
นางฟ้าเราแถสดอย่างไม่อายฟ้าดิน ทำเอาฮันคยองอ้าปากค้าง
ไหนบอกอยากให้ฮยอคแจจำได้ไม่ใช่เรอะ -0-
“แล้วทำไมเราไม่ช่วยเขาไปก่อนหละ”
“พี่ให้เขาไปนิดนึงแล้วหละ ช่างเถอะ ไปกินข้าวดันดีกว่าน้า~~”
แล้วเจ้าตัวเล็กก็โดนลากเข้าไปในห้องครัวตามเดิม โดยคนตาหวานก็ส่งสายบอกร่างสูงประมาณว่า ไว้ฮยอคแจหลับเมื่อไหร่ เราค่อยคุยกัน = =
.
.
.
.
.
คืนนั้น
“หมอฮะ ฮยอคมึนๆยังไงไม่รู้สิ”
เสียงหวานบอกขณะนอนพิงอยู่ที่หัวเตียง เอน่าแปลก ทำไมเดี๋ยวนี้ดื้อน้อยลงหว่า?
“ครับ? เป็นอะไรเอ่ย”
ฮันคยองที่นั่งอยู่บนเตียงถามพลางลูบหัวอีกคน ซึ่งเจ้าตัววันนี้ดูจะอ้อนเขาเหลือเกิน
“มึนหัวอะ ง่วงด้วย”
“ก็นอนสิ หมออยู่ข้างๆเรานี่ละ”
ฮยอคแจพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเอนตัวลงนอน แต่ก็ยังมิวายจะขยับเขยื้อนมานอนบนตักร่างสูงและเอามือคล้องเอวไว้
“=[]=!! ทำไมไม่นอนดีๆหละ ไม่เมื่อยหรอ”
“เงียบไปเลย ฮยอคจะนอนแบบนี้อะ”
ขอถอนคำพูดที่ว่าดื้อน้อยลงได้ไหม = =??
ความคิดเห็น