คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 20 // ไม่มั่นใจ --100--
ตอนนี้ซูเตของเราเริ่มดีขึ้นแล้ว วี้ดวิ้วววววววว
ตอนแรกมันก็ไม่ยอมให้นามิมาอัพแทน -- --* แต่สุดท้าย...
นามิก็กล่อมมันว่าคนอ่านจะขาดจัยแล้ว 5555 เลยถึงยอมบอกพล้อตนามิมา อิอิ
-------------------------
ฮันคยองแบกร่างเล็กที่ตอนนี้หลับไปแล้ว -*- มาถึงบ้าน ลีทึกเองถึงกับอ้าปากค้าง
“น้องผมเป็นอะไรเนี่ย!!!!!!!!!!!!”
“เขาง่วงเฉยๆครับ อย่าเสียงดังสิ”
ร่างสูงดุเข้าให้ ทำเอานางฟ้าเราเงียบทันที
“งั้นก็พาเขาไปนอนละกัน ตกใจหมด”
“คร้าบ~ พี่สะใภ้คนสวย”
“ไม่ต้องมาปากหวาน เดี๋ยวโดนไอหมีมันต่อยเอาหรอก คิคิ”
นี่ก็บ้ายอเหมือนกันนะ -- --*
ร่างสูงค่อยๆวางร่างที่กำลังนิทราลงกับเตียง ก่อนจะจุมพิตลงที่หน้าผากมน และเดินลงไปชั้นล่าง
“พี่ลีทึกครับ ขอคุยอะไรด้วยหน่อย”
แกเรียกซะสนิทเลยนะยะ
“ว่ามาสิ”
“วันนี้... ผมกับฮยอคแจ เกือบเจอทงแฮกับคิบอม”
ทันทีที่ได้ยินชื่อ มือบางที่ถือรีโมตอยู่ถึงกับปล่อยทันที
“แล้วเป็นยังไงมั่ง”
“ยังไม่ทันเจอกันตรงๆหนะครับ แต่ตอนขากลับฮยอคแจเห็นบริเวณที่เขาโดนชน”
“................”
“เขามองตรงถนนใกล้ๆโรงเรียน แล้วบอกว่ามีคน...ผลักเขา”
“ผลักหรอ? แล้วเขาบอกรึเปล่าว่าเป็นใคร”
“ยังนึกไม่ออกหนะ ผมต้องรีบคุมสติเอาไว้ กลัวจะอาละวาดหนะ”
ลีทึกได้ฟังก็ถึงกับเท้าคางใช้ความคิดหนัก วันนั้นมีคนผลักฮยอคแจงั้นหรอ
คนที่อยู่กับฮยอคแจคนสุดท้ายในวันนั้น มันคือใครกันแน่นะ... จะใช่ทงแฮหรือเปล่า แต่ว่าทงแฮไม่มีนิสัยแบบนั้นนี่นา...
ฮยอคแจก็ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทด้วย จะไปถามจากใครได้หละเนี่ย!!!!
“ผมจนปัญญาจริงๆนะ ไม่รู้จะไปสืบจากใครเลย”
“พี่สะใภ้”
“หือ”
“ผมขอให้คนที่ชื่อทงแฮออกไปจากชีวิตฮยอคแจได้ไหม”
“ทำไม”
“ผมกลัว... ถ้าฮยอคแจจำทงแฮได้ กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนไป....”
“ถ้าหมอคิดว่าหมอกับน้องผมรักกันจริง ก็อย่ากลัวสิ”
“ทึกกี้!~~~ มานี่หน่อย”
เสียงของคังอินดังมาจากในครัว ทำให้นางฟ้าเราต้องขอตัว ฮันคยองเองก็อดจะคิดไม่ได้เหมือนกัน
เขามั่นใจว่าเขารักฮยอคแจที่สุด แต่ร่างบางของเราหละ รักเขาจริง หรือแค่อาการทางจิตที่ส่งผลออกมา...
คืนนั้น...
ร่างสูงที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียง มือหนากุมมือของอีกคนไว้มาตั้งแต่เย็น ไม่อยากจะจากกันเลย...
นัยตาหวานค่อยๆเปิดออกช้าๆ ความรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับทำให้เจ้าตัวหันมามอง ก่อนที่ริมฝีปากหวานยกยิ้มขึ้นน้อยๆ
“หมอ.. หมอฮะ.... ตื่นๆ”
เสียงเรียกหวานๆ ทำเอาฮันคยองตื่นได้ไม่ยาก ก่อนจะถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นไงบ้าง หายปวดหัวรึยัง”
ใบหน้าหวานพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะเอ่ย
“หิวข้าวงะ”
“งั้นเดี๋ยวหมอไปบอกพี่ทึกกี้ให้นะ”
“ไม่เอา ฮยอคจะลงไปกินข้างล่าง”
“คร้าบๆๆ”
“อุ้มฮยอคไปนะ”
นิสัยขี้อ้อนแบบนี้สินะ ที่ทำให้ฮยอคแจดูน่ารักไม่เบื่อจริงๆ
“คร้าบบบ”
สองมือช้อนคนบนเตียงขึ้นมาแนบอก ก่อนจะพาเดินลงไปยังเบื้องล่างที่มีลีทึกนั่งดูทีวีอยู่ ส่วนคังอินขอตัวกลับบ้านไปแล้ว
“พี่สะใภ้ครับ ฮยอคแจหิวข้าว”
“............................”
พอเห็นอีกคนไม่ตอบ ร่างสูงเลยต้องเดินไปดู ปรากฏว่าลีทึก นั่งหลับ =__=!!
“พี่นี่ใช้ไม่ได้เลย งั้นหมอทำให้ฮยอคกินนะ”
“โอเค”
“กินได้ป่ะเนี่ย”
“แน่นอน~~~ รอซ้ากครู่”
ว่าแล้วก็ก้มลงหอมแก้มนิ่มๆไปฟอดใหญ่ ก่อนจะหายเข้าไปในห้องครัวซักพัก แต่พอกลับออกมาก็ต้องอ้าปากค้าง
“ฮยอคแจทำอะไรอะ!!”
“ชู่ววว เบาๆสิ เค้าจะแกล้งพี่ทึกกี้ =w=”
มือบางค่อยๆผลักหัวพี่ตัวเองให้เอนไปเอนมาพร้อมกับหัวเราะร่าอย่างสนุก -*- ก่อนจะ...
“พี่คังอินพาสาวเข้าบ้านอะพี่”
“ไหน!!!!!!!!!! ไอ้หมีอยู่ไหน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ตื่นทันทีเชียวนะนางฟ้า -- --**
“5555+ ดูหน้าพี่สิ ก้ากๆๆๆ “
“นี่แกล้งพี่หรอห๊า~~~”
“เค้าป่าวนะ =w= หมอบังคับ”
โดยนไปให้ฮันคยองที่ยืนเอ๋ออยู่อย่างหน้าด้านๆ แต่ก็โดนคนเป็นพี่บีบคอแน่น
“แกล้งพี่ใช่ไหม อย่างงี้ต้องโดนดี!”
ว่าแล้วก็จักจี้ร่างบางที่ดิ้นเป็นไก่อยากกินกล้วย ( เป็นยังไงหว่า -*- ) อยู่บนโซฟา
“ก้ากกกก พอแล้วๆๆๆ 5555 ยอมแล้วววววววววววววววววว”
ฮยอคแจหัวเราะอย่างสุดชีวิตน้ำตาไหลพราก ทำเอาสีสันในบ้านดูสดใสขึ้นเป็นกอง
“ทีหลังห้ามเล่นนะ เดี๋ยวพี่จะบอกหมอให้ไปมีคนอื่น”
“ก็ลองดูเสะ ฮยอคจะกรี้ดให้บ้านแตกเลย!”
“หมอไม่กล้าหรอกครับ หมอทำกับข้าวเสร็จแล้วนะ จะกินรึเปล่า”
“กินๆๆ *0* หอม~”
ว่าแล้วเจ้าตัวเล็กก็วิ่งโล่เข้าไปในครัวท่ามกลางเสียงหัวเราะของฮันคยองและลีทึก
“ดูเหมือนอาการจะดีขึ้นแล้วนะ”
คนตาสวยพูดอย่างดีใจ น้องเขาใกล้หายเป็นบ้าแล้วโว้ย
“ครับ หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรอีกนะ”
“นั่นนะสิ”
ติ้ง ต่อง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงออดหน้าบ้านขัดจังหวะการคุยของทั้งสองคน ร่างของลีทึกจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูแต่ก็ต้องอ้าปากค้าง
“สวัสดีฮะพี่ทึกกี้ ผมมาเยี่ยมฮยอคแจ อ้อ ผมพาทงแฮมาด้วยนะ”
คิบอมพูดพลางยิ้มแก้มแตก พร้อมกับดึงมือของอีกคนที่หลบอยู่ข้างหลังให้มายืนข้างๆ
“ส.สะ.. สวัสดีฮะ”
O___O!!!!
--------------------------------------------------------------
บางคนยังไม่รุ้ว่าซูเตเปนอะไร คือ มันเกิดอุบัติเหตตอนสงกราน รถชนเลกน้อย ขาหัก ( ขนาดเลกน้อย )
นอนอยุ่โรงพยาบาลจ้า
ความคิดเห็น