คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 19 // กลัว
สวัสดีค่า
สงกรานเล่นไหนกันเอ่ย....
สถานการณ์วุ่นวายจริงๆเลย
ยังไงก็รักษาสุขภาพ ระวังกันด้วยน้า~~~
-------------------------
“นั่นฮยอคแจนี่!!!!”
คิบอมที่หันไปเห็นร่างที่คุ้นตาก็ตะโกนขึ้น ทงแฮหันไปมองแล้วก็ต้องถึงกับนั่งนิ่ง...
เจ้าของชื่อกำลังหันไปมอง แต่มือหนาก็จับใบหน้าหวานเอาไว้
“อย่าหันนะครับฮยอค”
“ทำไมง่า ฮยอคได้ยินคนเรียกชื่อนี่”
“ถ้ารักหมอ อย่าหันนะ นะ....”
น้ำเสียงออดอ้อน กับนัยตาคมที่สื่อมา ทำเอาร่างเล็กพยักหน้าเป็นการตกลง จากนั้นร่างสูงก็รีบลากฮยอคแจออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว
“อ่าว เขาไม่หันอะ สงสัยจะเป็นคนหน้าคล้ายๆหละมั้ง เนอะด๊อง”
คิบอมหันมาพูดกับคนรัก ซึ่งตอนนี้ยังคงจ้องตามสองร่างที่รีบเดินออกจากร้านไปอย่างไม่วางตา ยังไงๆ.... นั่นมันก็ฮยอคแจชัดๆ ทำไมเขาจะจำไม่ได้
“ทงแฮ”
“....................”
“ทงแฮ”
“......................”
“ทงแฮ!!!”
คราวนี้เสียงทุ้มเริ่มตะคอกขึ้น พลางสะกิดคนตรงหน้า เพื่อเรียกสติ
“อะ เอ่อ... ขอโทษที เผอิญ... นึกว่าฮยอคจริงๆหนะ”
“นั่นหนะสิ ฉันยังว่าเหมือนเลย แต่สงสัยคงไม่ใช่ กินไอติมกันเหอะ”
“อือ... คงจะไม่ใช่จริงๆนั่นแหละ...”
ทำไมนายชอบทำให้ฉันไม่ไว้ใจนายนะทงแฮ....
ตอนนี้ฮันคยองโอบไหล่บางเอาไว้เหมือนกัลวจะหลงกัน ก่อนจะเดินอย่างรวดเร็วจนคนข้างๆเริ่มไม่พอใจ
“หมอจะรีบไปไหนเนี่ย เดินเร็วแบบนี้ ฮยอคเหนื่อยนะ”
“หมะ หมอ.. ไม่ค่อยสบายไง เลยอยากกลับบ้านเร็วๆ”
“หน้าหมอดูไม่ดีเลย พักก่อนไหม”
“ไม่เป็นไรครับ แค่ฮยอคอยู่ข้างๆผมก็พอ ^ ^”
ในขณะที่กำลังเดินๆอยู่ จู่ๆร่างเล็กก็หยุดเดินอย่างกะทันหัน ทำเอาร่างสูงต้องหยุดตาม
“หยุดเดินทำไมครับ”
..........................
ฮยอคแจไม่ตอบอะไร แต่สายตากำลังมองตรงไปยังเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย ภาพเมื่อวันวานเริ่มซ็อนทับเข้ามา
ตรงนั้น.... ตรงมุมถนนข้างหน้า.... วันนั้น.....
เขาจำได้เพียงมีคนผลักเขา แล้วเขาก็เซลงไปที่กลางถนน และ...
โคร้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ฮยอคแจ!!~~~~~”
“ฮึก.... อึก หมะ หมอ... ฮึก ฮือ... หมอช่วยฮยอคด้วย ฮือ......”
จู่ๆเจ้าตัวก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักพลางโผเข้ากอดอีกฝ่ายแน่นทันที
“เป็นอะไรครับ ไม่ต้องกลัวนะ หมออยู่นี่...”
“ฮึก ฮือ... มีคนผลักฮยอค ผลักฮยอค.... ฮยอคจะโดนรถชน ฮึก ฮือ....”
“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว หมออยู่นี่”
มือหนายกขึ้นลูบผมอีกฝ่ายเบาๆเป็นการปลอบ ก่อนจะเอ่ยถาม
“แล้วฮยอครุ้รึเปล่าครับว่าใครผลัก”
“ฮึก.. ไม่รู้ ฮยอคไม่รู้ ฮือออ ฮยอคอยากกลับบ้าน แต่ไม่เดินตรงนั้น ไม่เอา...”
“งั้นเราจะเดินไปอีกทางนะ นะครับคนเก่ง”
ฮันคยองเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลรินจากดวงตาคู่สวยอย่างสงสาร ปากหยักประทับจูบลงกลางหน้าผากมน และเลื่อนมายังริมฝีปากอิ่มเบาๆ
“ไม่ต้องกลัวนะ เรามีหมอแล้ว ไม่ต้องกลัวะไรนะคนเก่ง ขี่หลังหมอเอาไหม”
“ได้หรอ....”
ร่างบางพยายามไม่ร้องไห้ ปาดน้ำตาที่กำไหลอย่างลวกๆ พลางตั้งสติ
“ได้สิ มา”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็ย่อตัวลงให้ฮยอคแจขึ้นขี่หลัง สองมือบางโอบรอบคอคนตัวโต พลางซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง
“มา... กลับบ้านกันนะ”
“ครับผม”
แล้วร่างสูงก็ออกเดินไปอย่างช้าๆ โดยมีเจ้าตัวเล็กที่ดูเหมือนจะหลับไปแล้วขี่หลังอยู่ ช่างเป็นภาพที่น่ารักจริงๆ....
ขอหละ อย่าให้เด็กคนนี้จำได้ เขารู้ว่าเขาทำบาป แต่ว่าที่เป็นอยู่นี่มันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรอ...
-----------------------------------------------------
ตอนนี้สั้นนิดนึงเนอะ ^ ^
ใครรู้ข่าวงาน 12+ บอกซูเตมั่งน้า เผอิญนามิเขาฝากถาม
สงสัยไม่ได้ขายแป้งแล้วมั้งนั่น - -*
ความคิดเห็น