คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 16 // เช้าอันสดใส... รึเปล่า
อยากแต่งสะเปเหมือนกันน้า แต่ซูเตแต่งช็อตฟิคไม่เป็นงะ -*-
เมื่อคืนหลับๆอยู่ นามิก็โทรมาซธดึกดื่นเพื่อถามว่าจะแต่งสะเปอะไรดี
ไอเราก็ง้วงง่วง เลยตอบไปง่ายมาก
ก็กดๆไปนั่นแหละ -- --***
เล่นเอาพี่แกแทบพ่นไฟใส่ ฮิฮิ
-----------------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น~
คนตาสวยที่อยู่ในอ้อมกอดของคนรัก ค่อยๆแง้มม่านตาขึ้นมา ใช่แล้ว... เมื่อคืนเขากับคังอินก็เมาทั้งคู่และก็.... นั่นหละ รู้กันอยู่ >,.<
เมื่อเห็นว่าคนรักยังคงหลับ ลีทึกก็ทำท่ว่าจะงีบต่ออีกซํกพัก แต่แล้วใบหน้าหวานของน้องชายก็ลอยขึ้นมา ทำเอาตาสวยคู่นั้นเบิกกว้างทันท พลางปลุกคนข้างๆ
“คังอิน คังอิน ตื่นๆๆๆ”
“หือ.... =__=”
“เมื่อคืนน้องฉันเมารึเปล่า”
“อือ...........”
อีกคนดูเหมือนจะตอบแบบไร้สติมาก - -*
“ละ แล้วหมอหละ หมอฮันคยองเขาเมารึเปล่า”
“นิดนึง... ZzZzZz”
ไม่รีรอช้า ร่างบางรีบลุกพรวดขึ้นมาทันที
“จะไปไหนอะทึก”
“ไปดูน้องหนะสิถามได้!!!”
ว่าเสร็จก็รีบคว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างเร่งรีบ ความเจ็บที่สะโพกมนไม่ได้ทำให้คนตาสวยรู้สึกแม้แต่นิด
คังอินมองตามร่างที่รีบวิ่งออกไปอย่างปลงๆ
“หวงน้องจริงๆเลยนะ....”
ปัง!!!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฝ่ามือบางรัวทุบประตูไม่ยั้ง พลางตะโกนลั่น
“เปิดประตู! หมอ ฮยอค ใครซักคน เปิดเดี๋ยวนี้นะ เปิดประตู!!!!”
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เมื่อไร้เสียงตอบรับ เจ้าตัวเลยรีบวิ่งไปยังชั้นล่างเอากุญแจสำรองมาและไขเข้าไปในทันที
“O____o!~~~~~”
แล้วก็เป็นดังที่เขาคิด ร่างบางของน้องชายนอนซุกเข้ากับอกแกร่งของฮันคยองแน่น แถมเสื้อผ้ากระจัดกระจายเกลื่อนห้อง ทำเอาลีทึกยืนค้าง....
และพอเดินเข้าไปใกล้ ตามอกเนียนและซอกคอขาวๆของน้องเขาแดงได้โล่เลย
“=[]=!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
1
2
3……………… ร่างบางนับในใจ และ...
“ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงแหกปากที่ดังที่สุดเท่าที่เจ้าตัวเคยตะโกนมา ทำเอาทั้งสองค่อยๆเปิดตาขึ้น ฮันคยองพอเห็นรังสีอำมหิตที่ส่งมา ทำเอารีบกระเด้งขึ้นในทันที ส่วนอีกร่างหนะหรอ
“ง่ำๆๆๆๆๆ”
ยังไม่ตื่น - -*
“อะ เอ่อ.. อรุณสวัสดิ์ครับคุณลีทึก = =!!!!!!!”
“หมอมีไรจะแก้ตัวไหมห้ะ!~”
สองมือเริ่มเท้าเอวบาง เหมือนกับว่าชะตาของหมอคนนี้กำลังจะขาดสะบั้น
“พี่มาแหกปากอะไรแต่เช้าเนี่ย”
ฮยอคแจค่อยๆขยี้ตาพลางลุกขึ้นช้าๆ โดยลืมตัวว่าตัวเองหนะโป๊อยู่ แผ่นอกขาวๆที่เต็มไปด้วยรอยรักเลยยิ่งเห็นชัดขึ้น ฮันคยองเลยรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางแทบไม่ทัน
“นี่เมื่อคืนมีอะไรกับหมองั้นหรอไอน้อง”
“ก็ใช่อะสิถามได้ มองไม่ออกรึไง”
ว่าแล้วก็เอนตัวลงซบกับอกแกร่งอย่างงัวเงีย หารู้ไหม นั่นยิ่งทำเอาชะตาชีวิตหมอจะขาดนะ T^T
“หมอปล้ำน้องผมหรอ!”
“เอ่อ... ไม่ได้ปล้ำนะครับ”
“ผมว่าอยากคุยกับหมอเป็นการส่วนตัวอีกครั้งแล้วนะ 5 นาทีเจอกันข้างล่าง!!!”
ฮยอคแจ.... หมอคงไม่ได้เป็นหมออีกแล้วหละ.... ลาก่อน โฮกกกกกกกกกกกกก
“ฮยอคแจปล่อยหมอได้แล้วครับ”
ร่างสูงพูดกับคนในอ้อมกอด หลังจากที่คนตาสวยที่ใกล้ระเบิดเดินออกไป
“หมอไปเคลียเร็วๆ และอย่าลืมมาขอผมนะ ^[]^”
“TT[]TT”
อย่าว่าแต่มาขอเราเลย เอาชีวิตให้รอดจากวันนี้ยังยากเลยฮยอคแจ~~~
ทางชั้นล่าง....
ร่างสวยกำลังนั่งไขว่ห้างปล่อยรังสีอำมหิตออกมาอย่างเข้มข้น ทำเอาฮันคยองกลืนน้ำลายแทบไม่ลง ก่อนจะเดินมานั่งลงตรงข้ามคนตาสวย
“ถามจริงเหอะ คุณจะรักษาน้องผม หรืออะไรกันแน่”
“............”
“เวลาผมเจอคุณกับน้องทีไร ไม่คุณก็กอด ก็จูบกับน้องผมทุกที แล้วยิ่งวันนี้ถึงขั้น... ฮึ่ยยย”
“.....................”
“อาการน้องผมก็ดูดีขึ้น แต่ผมก็ไม่เห็นซักทีว่าเมื่อไหร่มันจะหาย ผมไม่เห็นคุณทำอะไรนอกจากการกินยา และเล่นกับน้องผมก็เท่านั้น”
“ผมชอบฮยอคแจ”
ในที่สุด ปากหยักที่เงียบมานานก็ต้องเอ่ย
“คุณจะบ้าเรอะ”
“จริงๆนะครับ หมอชอบฮยอคแจจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ดูเหมือน่วายิ่งอยู่ด้วยกันมันยิ่งผูกพัน”
“แต่น้องผมมีแฟนแล้ว”
“แฟนที่ตอนนี้ไปมีคนใหม่หนะหรอครับ”
ฮันคยองที่ปกติจะไม่เคยโต้ตอบอะไร แต่ตอนนี้ร่างสูงเรากลับเลือกที่จะพูดความจริง เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับพูดไม่ออก
“คุณเองก็รู้ไม่ใช่หรอ ว่าตอนนี้ทงแฮคบกับ.. เอ่อ.. ชื่ออะไรนะ บอมๆ อะไรนั่น คุณก็น่าจะเข้าใจได้ระดับหนึ่งว่าทงแฮมีแฟนใหม่”
“...............”
“ทุกวันนี้ฮยอคแจดูมีความสุขดี ถึงจะออกแนวเหมือนเด็กเล็กๆ แต่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ โต้ตอบได้เหมือนคนปกติไม่ใช่หรอครับ”
“.................”
“ผมเองรู้สึก และมั่นใจว่าเขาจะหายได้ในไม่ช้า ถ้าไม่มีอะไรมาทำให้เขาตกใจซะก่อน อีกอย่างผมรู้สึกชอบเด็กคนนี้จริงๆ แม้ว่าการมีความรู้สึกชอบกับคนไข้มันจะผิดกฏขรรยาบรรณ์ของแพทย์ แต่ถ้าคุณเชื่อใจผมจริงๆ หลังรักษาฮยอคแจเสร็จ ผมจะลาออกจากอาชีพหมอ”
“จะบ้ารึไง”
“ใช่ครับผมบ้า แต่ผมรู้สึกว่าอยากอยู่กับฮยอคแจจริงๆ ถ้าผมลาออกตอนนี้ แล้วใครจะรักษาฮยอคแจหละครับ ผมเลยกะว่าจะรอให้เขาหายก่อน ผมค่อยลาออก”
“นี่หมอ หมอเรียนมหาลัยมาหกเจ็ดปี กำลังทำงานดีๆ หมอนะ เงินเดือนไม่ใช่น้อย จะมาลาออกเพราะน้องผมเนี่ยนะ”
“ครับ”
“ตายๆๆๆ ไม่ต้องเลย เป็นหมอต่อไปนั่นแหละ ไม่ต้องมาลาองลาออก ถ้าเกิด.. เอ่อ... ถ้า ถ้าผมเห็นว่าดูแลน้องผมได้.. ก็ไม่ว่ากัน”
“O,.O”
“คุณบอกว่ามันผิดกฏของแพทย์ใช่ไหมถ้ามีสัมพันธ์กับคนไข้ งั้นถ้าฮยอคแจหายแล้วก็ถือว่าน้องผมไม่ใช่คนไข้แล้วไง ฝากไอ้ตัวยุ่งด้วยละกัน แต่ผมจะคอยจับตาดูอยู่นะ!!”
คำตอบเหนือความคาดหมาย ทำเอาปากหยักยิ้มกว้างทันที
“จริงหรอฮะ”
“....................”
อีกฝ่ายไมได้ตอบ เพียงแค่ยักไหล่อย่างชิวๆ ทำเอาฮันคยองยิ้มหน้าบาน ผ่านด่านพี่สาวได้แล้วเว้ยยยยยยยย
“เอ่อ แต่... ผมถามคุณอย่างนึงได้ไหม”
“ว่า”
“คุณอยากให้ฮยอคแจจำทงแฮรึเปล่า”
“เอ๋”
“เพราะตอนนี้ที่ฮยอคแจลืมทงแฮไปแล้ว ดูเหมือนจะดีขึ้นนะฮะ แต่ว่าถ้าเกิดอยากให้เขาจำทุกอย่างได้ ก็คงต้องใช้เวลาหน่อย ผมก็ไม่แน่ใจนะว่าเขาจะตกใจอะไรรึเปล่า คุณว่ายังไงครับ”
“ผมคิดว่าอยากให้เขาจำได้นะ ผมอยากรู้ว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ฮันคยองพยักหน้ารับ แล้วถ้าฮยอคแจจำทงแฮได้ .... ความรู้สึกที่มีต่อเขามันจะเปลี่ยนไปรึเปล่านะ....
--------------------------
อ่า....... ผ่านพี่ลีทึกได้แล้ว เย้ๆๆๆๆ
มีคนถามว่าทำไมสองคนนี้รักกันไม่ได้ใช่ไหมค่ะ
ข้อแรก น่าจะรุ้แล้วที่บอกว่า หมอกับคนไข้รักกันไม่ได้ อันีท่จริงมันไมได้ผิดกฏอะไรหรอกค่ะ
แต่สำหรับแพทย์ด้วยกัน คือ.. มันดูไม่เหมาะสมหนะค่ะ
ข้อสอง ถ้าฮยอคชี่จำด๊องได้ แล้วป๋าเราหละ??
ข้อสาม .......... ข้อนี่สำคัญสุด ซึ่ง... ซูเตบอกไม่ได้ค่ะ ความลับ คิคิ
ความคิดเห็น