คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 14 // ภายในใจ --100--
-----------------
17.00
นัยตาหวานค่อยๆแง้มเปิดขึ้น ก่อนจะสะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่ความมึนงงออกไป ก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้น
“ตื่นแล้วหรอ”
เสียงทุ้มของร่างสูงที่นั่งข้างๆถามขึ้น แต่ฮยอคแจกับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“เป็นอะไรหละครับ งอนหมอหรอ”
“หมอฉีดยาผม แถมไม่ให้ผมกดหมออีก เชอะ!!!!!”
งานเข้าอีกแล้วไงคุณหมอ =___=
“ก็... เอ่อ.. ฮยอคแจคร้าบ หมอเมะนะครับ จะให้เรากดได้ยังไง”
“งั้นหมอก็กดผมจิ”
“นั่นยิ่งแล้วใหญ่ =[]=!!!!!!!!!!! อย่าไปพูดแบบนี้กับใครอีกเชียวนะ”
“เห็นไหม หมอใจร้าย”
“ฮยอคแจเข้าใจหมอมั่งสิคร้าบ เราเข้าใจใช่ไหมว่ากดมันคืออะไร”
“รู้สิ หมอนั่นแหละไม่เข้าใจฮยอคเลย”
“แล้วถ้าฮยอคแจไม่บอกหมอ หมอจะรู้ไหมครับ”
“..........”
ร่างบางถึงกับเงียบลงทันที ตอนนี้ในหัวเขาคิดอะไรอยู่.... เขามีความสุขเวลาอยู่กับฮันคยอง แต่ทำไมถึงรู้สึกว่ามีอะไรต่อต้านอยู่ภายใน สิ่งที่เขานึกไม่ออก นึกไม่ออกจริงๆ
“ผมไม่รู้.......”
“ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่ มันเหมือนกับ... เดี๋ยวก่อนนะ ทงแฮ.........”
ชื่อบุคคลที่สามที่ร่างเล็กเอ่ยออกมา ทำเอาร่างสูงถึงกับนั่งนิ่ง ทำไมต้องมานึกออกตอนนี้ด้วยนะ
“ทงแฮ.... ทงแฮ..... ทงแฮ...... ทำไมผมคุ้นๆชื่อนี้อะ หมอรู้จักเขาไหม เขาเป็นใครหรอ”
“หือ”
“ทงแฮอะ มันติดอยู่ที่ปาก แต่ผมนึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร หมอรู้จักเขาไหม”
ไม่รุ้ว่าเพราะอะไร แต่พอเห็นฮยอคแจพูดออกมาแบบนี้ ร่างสุงกับค่อยๆยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“หมอ... ไม่รู้จักครับ”
“หรอ ไว้ค่อยถามพี่ทีหลังดีกว่าเนอะ แล้วหมอยิ้มอะไรอยู่คนเดียวเนี่ย”
“ป่าวครับ ^ ^”
“ก็เห็นอยู่ว่าหมอยิ้มอะ ยังจะมาโกหกอีก”
“ฮยอคแจ ถ้าหมอขออะไรซักอย่าง โดยห้ามไปบอกพี่เราได้ไหม”
“อะไรอ่า.......”
“ขอหมอจูบเราได้ไหม”
คำขอที่ร่างสูงกล่าว ช่างไม่ได้ระคายเคืองต่อยางอายของฮยอคแจแม้แต่นิดเดียว -*- ปากบางยกยิ้มขึ้น ก่อนจะเอ่ยอนุญาต
“มากกว่านั้นผมก็ให้”
ฮันคยองค่อยๆโน้มตัวลงมาหาร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ริมฝีปากหยักค่อยๆประทับลงกับอีกฝ่ายที่รอเขาอยู่ ฟันซี่สวยกัดริมฝีปากร่างของฮยอคแจเบาๆ ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจความหวานของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ
มือบางค่อยๆยกขึ้นโน้มคอฮันคยองเข้าหาตัวแน่น พร้อมกับลิ้นเล็กที่เกี่ยวกระหวัดโต้ตอบอย่างไม่ยอมแพ้
ร่างบางค่อยๆเอนตัวลงนอนกับเตียงพลางดึงอีกฝ่ายให้โน้มตามลงมา ปากหยักเลื่อนจากริมฝีปากสวยนั่นมายังบริเวณซอกคอขาว ลิ้นสากจัดแจงทำรอยเบาๆไว้ทั่วตามที่เขาได้สัมผัสคนตัวเล็กนี่ ก่อนที่มือหนาจะเลิกเสื้อร่างบางขึ้นจนเห็นเม็ดติ่งทั้งสองข้าง
“อ้ะ!~ หมะ หมอขอโทษครับ”
สติที่เพิ่งได้กลับมา ทำให้ฮันคยองรีบผละออกจากร่างบางอย่างรวดเร็ว พลางหันหลังให้ทันที
“หมอฮะ”
“......................”
“หมอรู้สึกไงกับผมหรอ”
“..........................”
“รู้สึกเหมือนผมรึเปล่า”
ร่างสูงยังยืนหันหลังไม่พูดไม่จา ทำเอาฮยอคแจต้องลุกขึ้นเดินมากอดคนตัวโต ใบหน้าหวานซบลงกับหลังกว้าง
“อยู่กับหมอ ผมเหมือนไม่ต้องกลัวอะไร อยู่แล้วมีความสุข เวลาหมอสัมผัสผม หัวใจมันแทบจะระเบิด”
“............................”
“ทำไมมันเป็นอย่างงั้นอ่า”
มือหนาแกะมือของคนข้างหลัง ก่อนจะหันมาดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดแน่น
“หมอก็รู้สึกแบบนั้น... แต่มันเป็นไปไม่ได้นะครับ”
“มันคืออะไรหรอ”
ร่างบางพูดเสียงอู้อี้ เนื่องจากใบหน้าหวานที่ซูกลงกับอกแกร่ง
“หมอคิดว่า.... เรากำลัง...”
ก้อก ก้อก ก้อก!!!
“ตื่นกันรึยัง!~~~~”
เสียงแหลมของลีทึกที่ดังเข้ามา ทำให้ทั้งสองคนต้องรีบผละออกจากกัน ฮันคยองได้แต่เก็บสิ่งที่จะพูดไว้ในใจและเดินไปเปิดประตู
“ตื่นแล้วครับ”
“อ้อ งั้นดีเลยๆ ลงไปที่โต๊ะอาหารได้แล้ว ฉันซื้อมาเพียบเลย”
แล้วคนตาสวยที่มาขัดจังหวะ ก็เดินลงไปอย่างลัลล้า ฮันคยองถอนหายใจยาวก่อนจะเดินไปจูงมืออีกร่างในห้องให้เดินตามมา หากแต่ฮยอคแจกลับไปยอมขยับ
“ไม่ลงไปหรอ พี่เราเขาอุตส่าจัดงานเลี้ยงที่เรากลับบ้านให้เลยนะ ^ ^”
ฮันคยองที่ทำตัวปกติเหมือนกับไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ทำเอาฮยอคแจถึงกับมุ่ยหน้า
“ไม่เอาอะ ไม่ลง ไม่อยากฉลองแล้ว”
“เอ้า ทำไมหละครับ”
“ผมคาใจ ผมสงสัย ผมสับสน ผมงง ผมไม่เข้าใจ”
“???”
“ทำไมผมต้องคิดถึงแต่หมอ ทำไมผมต้องนึกถึงหน้าหมอ ทำไมถึงอยากอยู่กับหมอตลอดเวลา”
“เอ่อ........ คือ.......”
“หมอรักษาโรคอะไรอะ ผมไม่เห็นผมจะเป็นอะไรเลย”
เอาแล้วไง งานที่ลีทึกโยนมาเข้าใส่ฮันคยองไปเต็มๆ -*-
“ฮยอคป่วยเป็น.... โรคทาง.... ทาง..... ทาง เอ่อ.. ทาง... ทางเส้นเลือดหนะ!!”
“มีด้วยหรอ -0-“
“มีสิครับ ตอนฮยอคแจโดนรถชน เส้นเลือดของฮยอคแจได้รับความกระทบกระเทอนจนมันบีบตัวลง หมอต้องช่วยฮยอคแจให้เส้นเลือดมันสูบฉีดให้กว้างออกดังเดิมครับ ฮยอคแจถึงจะหายดีแน่ๆ”
“มันมีอาการไงอะ --*--“
“มันจะไม่มีอาการเลยครับ ถ้าไม่เอ็กซเรย์จะไม่รู้”
“หรอ แล้วฮยอคจะหายยังงะ”
“ใกล้แล้วครับ ^ ^ ลงไปทานข้าวกันนะ นะเด็กดีของหมอ”
“ครับ ฮันคยองของผม”
ร่างบางเอ่ยออกมา ก่อนจะเขย่งตัวไปหอมแก้มนิ่มๆของร่างสูงและวิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว
“เด็กบ้า.....”
--------------------
ซูเตกลับมาแล้วค่า!!!! ขอโทษที่ค้างไว้นาน แลให้นามิอัพซะพี่แกเหนื่อย - -*
ต่อไปนี้อัพได้ตลอดแล้ว ขอบคุณทุกคอมเม้นที่เป็นกำลังใจเลยนะค่ะ อิอิ
ความคิดเห็น