คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 11 // ความแตก 100
หายไข้แล้วววว หลังจากโดนนามิลากไปงาน 12+
T^T ตอนนี้พอได้คอมใหม่นามิก็ติดเกมส์ปังย่าที่เจ้าตัวแกห่างเหินมาสองปี
คงค้างฟิคไว้นานเลย ( เพิ่งคุยกับพี่แกมา )
งั้นมาอ่านของซูเตก่อนละกัน 5555+
---------------
สามวันต่อมา~~~
ตอนนี้ฮยอคแจกำลังเข้าห้องผ่าตัดเพื่อผ่าเอาเฝือกที่แขนออก ส่วนทางฮันคยองก็ยืนมองร่างบางผ่านกระจกที่ประตูเข้าไปพลางครุ่นคิด
เอาเฝือกออกแล้ว... มันจะซนขนาดไหนฟระ!!!!!
“ว่าไงคุณหมอ น้องผมหละ”
ลีทึกที่รีบกลับมาจากที่ทำงานเพื่อมาดูอาการเห็นฮันคยองยืนเหม่อเลยพาลตกใจ นึกว่าน้องเขาเป็นอะไร
“อ้อ ไม่ได้เป็นอะไรครับ ตอนนี้กำลังผ่าเฝือกอยู่”
ฮันคยองหันมายิ้มบางๆให้ และดูเหมือนว่าคนตาสวยเราจะจับพิรุจน์อะไรบางอย่างได้แล้วสิ
“หมอสบายดีป่ะครับ”
“หือ.. สะ สบายดีสิ มีอะไรหรอครับ”
“หมอยิ้มไม่สดใสเลย มีอะไรในใจหรือเปล่าครับ เรื่องฮยอคแจใช่ไหม”
“เอ่อ.....”
สายตาคมหุบลงต่ำก่อนจะพยักหน้า
“ผมคิดว่า ฮยอคแจเขา...”
ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบ ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก พร้อมกับฮยอคแจที่เดินออกมาพร้อมกับนางพยาบาลสองสามคน
“พี่ทึกกี้ หมอ~~ >[]<”
ร่างเล็กที่ออกแนวกระตือรือล้นเกินเหตุยิ้มร่าก็จะกระโดดไปกอดฮันคยองแน่น ( พี่แกก็ยืนอยู่ทำไมไม่ไปกอดฮะ )
“เอ่อ.. ฮยอคแจคร้าบ ปล่อยหมอ =__=”
“โอเคๆ ปล่อยก็ได้ ฮิฮิ แขนผมหายแล้วน้า ~~ ดูสิ ขยับได้สบายมากเลย”
มือบางยกขึ้นลงโชว์ให้ดู ร้อนจนนางพยาบาลต้องรีบมาห้าม
“อย่าเพิ่งขยับแรงอย่างงั้นสิค่ะ ^ ^”
“คร้าบๆๆๆ ไปหมอ กลับห้องกัน พี่ทึกกี้ด้วย”
“อ่า เดี๋ยวพี่คุยกับหมอของเราก่อนนะ ฮยอคแจไปกับหมอฮันคยองก่อนแล้วกัน”
“โอเช ไปเร็วหมอ”
มือบางจัดแจงควงแขนหมอสุดหล่อก่อนจะออกแรงดึงไปในทันที ทำเอาบันดานางพยาบาลที่เดินผ่านมองกันให้ควัก ก็แหม.. ฮันคยองเองก็เป็นหมอที่หล่อที่สุดในโรงพยาบาล มันก็เป็นธรรมดาที่ต้องมีนางพยาบาลชอบ
.
.
.
.
ณ ห้องพัก
“หมอ~~ ฮยอครักหมอจังเลย รักษาฮยอคหายด้วยยยยยย”
“ไม่ใช่เพราะหมอหรอกครับ ตัวฮยอคเองต่างหาก”
มือหนายกขึ้นลูบหัวทุยๆนั่นอย่างเอ็นดู ยิ่งมองเข้าไปในนัยตาหวาน เขายิ่งหักห้ามใจไม่อยู่
น่ารักเกินไปแล้ว........
“ฮยอครักหมอ”
“หมอก็รักฮยอคคร้าบ”
“จริงนะ”
“จริงๆครับ ก็ฮยอคน่ารักขนาดนี้นี่นา”
“>,.<……. งั้น.... จูบฮยอนคหน่อยจิ”
“ห้ะ!? อะไรนะ”
“จูบผมหน่อย น้า~~~ ผมอยากรู้ว่าจูบแรกมันเป็นยังไง”
ร่างสูงเราถึงกับเหงื่อแตก จูบแรกฮยอค อย่าบอกนะว่าเจ้าตัวเล็กนี่ไม่เคยโดนจูบเนี่ย แล้วไอตอนเขาป้อนยามันก็... ครั้งแรกของเจ้าตัวเล็กรึไง แต่ฮยอคแจบอกเองไม่ใช่หรอว่าห้ามใครป้อนยาแบบนี้นอกจากทงแฮ เอ้ะหรือจะเคยแต่ป้อนยาไม่เคยจูบหว่า~
“หมอเหม่ออะไร จูบอยอคนะ จูบนะ น้า~~~~~”
“แต่.....”
ไม่ทันที่ปากหยักจะได้เถียงต่อ สองมือของร่างบางก็คว้าเอาใบหน้าคมโน้มต่ำลงมาและจรดปากบางกับปากหยักทันที แม้ยามแรกฮันคยองเองยืนแข็งทื่อ แต่ความหวานที่ได้สัมผัสก็ทำเอาเขาคล้อยตาม มือหนาค่อยๆประคองใบหน้าหวานไว้ ก่อนที่ลิ้นอุ่นจะค่อยๆคืบคลานสู่โพรงปากอันแสนเย้ายวนตรงหน้า สองลิ้นพันกันนัวเนียอย่างเคลิบเคลิ้ม ไม่นานนักปากหยักก็ถอนออกมาให้ร่างบางได้พักหายใจ ก่อนจะบดขยี้ลงไปอีกครั้ง
“มาแล้ว~~ เฮ้ย~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
คนตาสวยที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาต่างก็อ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า
“หมะ หมะ หมอ =[]=!~~ สิ่งที่หมอหนักใจจะพูดกับผมตอนแรกคือแบบนี้ใช่ไหมเนี่ย”
“มะ ไม่ใช่นะครับคุณลีทึก”
“พี่อะ จะเข้ามาขวางทำไม กำลังเคลิ้มเลย”
“ฮยอค! ใครสอนให้พูดแบบนี้เนี่ย”
“ฮยอคพูดมาตามความจริงตะหาก ฮยอครักหมอ แล้วฮยอคก็อยากรู้ว่าจูบแรกมันเป็นยังไง”
“แต่นี่มันไม่ถูกนะ! ตายแล้วน้องฉัน ตอนที่พี่ไม่อยู่นี่ทำอะไรกันมั่งหรือเปล่า”
“หมอไม่ใช่คนฉวยโอกาสนะครับ =__=”
“ไม่รู้แหละ เรื่องนี้ต้องมีเคลียยาว ผมตงิดๆตั้งแต่ตอนกอดกันแล้ว ผมก็นึกว่าแค่กอด แต่จูบนี่มัน.. มันมากเกินแล้วนะ หมอยังมีความเป็นหมออยู่ไหม”
“พี่อย่ามาว่าฮันคยองของผมนะ”
“ก็เขาทำตัวไม่เหมาะสม ก็รู้ว่าเราหนะป่วย ยังจะ...”
“ผมหายแล้วนะ ผมไม่ได้ป่วย เพราะหมอฮันคยองนั่นแหละทำให้ผมหาย”
“พอแล้วครับๆๆๆ อย่าทะเลาะกันเพราะเรื่องผมเลย เอ่อ...... ฮยอคแจรอหมอที่นี่นะ คุณลีทึกครับ เราไปคุยกันเป็นการส่วนตัวดีไหม”
“ดี”
“ไม่เอา อย่าทิ้งฮยอคนะ”
“หมอจะไปเคลียปัญหาให้ไง สัญญาว่าไม่นาน เดี๋ยวหมอจะกลับมาหา”
“จริงนะ”
“ครับ ^ ^”
ลีทึกเดินนำร่างสูงออกมายังนอกห้องเพียงไม่กี่เสี้ยววินาที ปากบางก็เริ่มด่าทันที -*-
“หมออธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น”
“ใจเย็นนะครับ หมอจะอธิบาย คืออย่างงี้ครับ เมื่อกี้ ฮยอคแจเขาดึงผมเข้าไปจูบเองไ
“แต่ผมเห็นมือหมอจับหน้าน้องผมอะ!”
“มัน... มันต้องมีเคลิ้มกันมั่งครับ = =~!!! แต่ผมขอบอกไว้ก่อนว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก ครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุจริงๆนะ”
“มีข้อแก้ตัวดีกว่านี้ไหม ไม่งั้นผมจะไปฟ้องหัวหน้าคุณ”
“อย่า =[]=~~ คืออย่างงี้นะครับ ช่วงหลัง ฮยอคแจเขาดูมีความสุขมาก ( เกิน ) โดยที่ผมสังเกตุว่าชื่อของทงแฮนี่ ผมไม่ได้ยินจากปากฮยอคแจเลยนะครับตลอดอาทิตย์นี้”
“หมอจะบอกว่าทงแฮเป็นต้นเหตุนี้งั้นสิ”
“ไม่เชิงนะครับ แต่พอฮยอคแจลืมทงแฮ ทุกอย่างดูดีขึ้นจริงๆ”
“สามเดือน”
“???”
“ภายในสามเดือน ถ้าหมอรักษาน้องผมไม่หาย ผมจะพาน้องผมไปเมืองนอก”
“ได้ครับ”
“อ้อ.. เมื่อกี้ทีไปคุยกัลหัวหน้าหมออะ เขาบอกว่าทางร่างกายของฮยอคแจหนะหายดีแล้ว คาดว่าจะให้กลับบ้านได้ในไม่กี่วันข้างหน้านี้”
“???”
“หมอต้องตามไปรักษาที่บ้านผมด้วย!!!!”
“ห้ะ!??? “
.
.
.
.
เมื่อรับทราบว่าตนต้องอพยพย้ายถิ่นฐานตัวเองตามไปรักษาฮยอคแจถึงบ้าน ก็พาลเอาหมอเราเครียด -*-
ณ ห้อง 38
ร่างสูงที่ค่อยๆเปิดประตูเข้ามา พอร่างบางเห็นเข้าก็รีบวิ่งร่าเข้ามาหา
“ไปนานจัง ผมคิดถึงน้า เป็นไงบ้างอ่า พี่ผมเข้าใจใช่ไหมครับ”
“เอ่อ.. ครับ เรียบร้อยดี”
“^___^”
“ฮยอคแจครับ”
“หือออ”
“อีกสองสามวัน เราจะได้กลับบ้านแล้วนะ”
“จริงหรอ!~~~~~”
“ครับ =__=!”
“=w=……….. อย่างงี้ต้องมีฉลอง!!!!!”
--------------
ความคิดเห็น